Walking through the grass.

Nojin zuchtte eens. Waarom bleef hij in dit gebied rondzwerven? Hij wou hier niet zijn. Hij wou dat er iemand met een borstel over zijn lijf heen ging en iemand die de klitten uit zijn dunne staart haalde. Hij wou die heerlijke banaansnoepjes weer proeven. Wou langs de merries paraderen die in de andere weide stonden. Hij wou op shows stralen en opvallen tussen de andere jonge hengsten. Triomferen als hij weer eens won. Als hij op de foto ging als hij won met zijn verzorgers en eigenaren maakte hij zich altijd trots. De mensen hielden van zijn krachtige maar zwevende draf als hij door de ring heen draafde. Ze hielden van zijn sierlijkheid gecombineerd met de krachtigheid van een goed sportpaard. Nee, Nojin was er absoluut niet blij mee dat hij nu hier zonder mensen was. De brand had heel zijn leven verwoest. Hij stond op het punt om het gezicht van de stoeterij te worden. De stallen waren nooit als gekken bewaakt geweest. Nojin wist dat er genoeg mensen waren die hem zouden willen hebben. Dat ze veel geld voor hem zouden betalen. Als hij wou moest hij maar gewoon mooi staan te wezen in zijn stal of op de weide. Hij had een van de grootste open stallen gehad die er waren. Als er mensen kwamen kijken op een opendeurdag keek hij met zijn amandelvormige trots naar hen terwijl ze foto's maakten. Hij hield van poseren en dat zag je aan hem. Zelfs nu hij hier door de vaillei liep danste hij. Zijn gangen waren sierlijk terwijl hij met gekrulde hals draafde. Zijn hoeven leken nauwelijks de grond te raken terwijl hij toch krachtig overkwam. Zelden zag je wilde hengsten zo showen. Nojin zag alles gewoon als een show. Hij hield ervan om in de kijker te staan. Hij zag in de verte een paard lopen en grijnsde eens lichtjes. Geuren herkennen deed hij niet. De enige geur die hij ooit had moeten leren was die van hengstige merries. Zijn eerste veulen zou gaan komen, twee merries had hij gedekt gehad. De twee beste merries die er op stal waren had hij mogen dekken. Hij herkende de geur van hengstige merries ook uitermate goed. Maar ondanks zijn dekhengst reputatie bleef hij altijd beleeft. Hij wist wanneer hij mocht dekken en wanneer niet. Liefde had hij niet nodig, de merrie moest hij niet eens kennen. Waarom verliefd worden als je het paard daarna toch nooit meer ziet? Voor Nojin was het leven simpel. Gewoon mooi wezen en je werk doen, meer moest hij niet doen. Waarom zou hij zijn instincten dan ontwikkelen? Hij had zeker nooit gedacht dat dit hem zou overkomen. Nee, vroeger als veulen had hij hier misschien op gehoopt maar nu wou hij het absoluut niet meer. De mensen, daar wou hij terug heen. Nog voor hij het goed en wel door had was hij een paar meter van de merrie verwijderd. Hij ging over in een soepele stap en ging naar haar toe. Hij keek haar aan met zijn slimme, grote amandelvormige ogen. Zijn blik was nieuwschierig, slim en vooral charmant. Zijn slanke oren stonden trots naar voren gericht. Zijn staart hield hij trots in de hoogte. Met zijn 1.61m was hij zeker geen grote hengst maar hij stond wel zijn mannetje."Hallo, Mijn naam is Nojin, Stallion from the goldens sands." Sprak hij toen op een charmante toon. Ondanks zijn 4 jaar leek hij al erg volwassen. Zijn lichaam leek volgroeid. Hij was redelijk slank gebouwd maar toch zat er kracht in zijn borstkas.

Nojin zwiepte eens met zijn lange staart heen en weer. Het was een korte, krachtige beweging die zijn dunne haren liet zweven op de wind. Kort daarna hees hij zijn staart weer trots de hoogte in. Zijn slanke hoofd werd gedragen door zijn slanke hals. Zijn donkere voorbenen had hij netjes naast elkaar geplaatst. Zijn lichtere achterbenen stonden ook mooi langs elkaar. Vierkant staan had hij snel geleerd. Hij verzette zijn achterbenen wat zodat hij beter stond. Hij knikte even toen de merrie haar naam zij. "Vagrusa, mooie naam." Zei hij toen een beetje tegen zichzelf. Nojin hield van apparte namen, vooral omdat hijzelf er eentje had. Hij had een klein touwtje door zijn manen heen gevlochten. Het was maar iets kleins maar het was wel degelijk aanwezig bij zijn schoft. Het felrode touwtje viel niet echt op maar als je goed keek zag je het wel. Het gaf geluk en hield de boze geesten weg zeiden ze. Groot was de merrie niet, daarom kijk hij een klein beetje naar beneden. Misschien wist zei of er hier ergens mensen waren. Als ze hem zouden vinden zouden ze hem meteen herkennen. Zijn baasjes waren vast wanhopig naar hem op zoek, als ze nog leefden. En dan nog, ze zouden zijn chip wel lezen en dan wisten ze meteen dat hij het was. "Zeg, weet jij of er hier ergens een dorp in de buurt is?" Vroeg hij opeens aan haar. Voor de meeste paarden zou het klinken alsof hij gek was, doorgeslagen. Elk paard verlangde toch naar vrijheid? Nou Nojin niet. Hij wou in zijn ruime stal staan en aanbeden worden. Alles wat hij moest weten over de showhengst uit te hangen had hij van zijn vader geleerd. Ooit een wereldheerser op akhal-teke gebied, nu een oude hengst waar niemand nog over sprak. Nojin was groter als zijn vader, waarom wist hij niet. Zijn moeder was ook geen grote merrie geweest. Ach, wat maakte dat ook uit? Zijn moeder had hij amper gekend. Toen hij 3 maanden was geweest was ze gestorven geweest aan kolieke. Een jonge beloftenvolle merrie dat een groot verlies was. Hij had een oudere broer, het eerste veulen van zijn moeder. Toch was het niet zijn volle broer. Ze hadden andere vaders en dat verschil zag je. Zijn broer was veel lichter als hem en minder groot. Je zou hem bijna een pony kunnen noemen. Je zou niet zeggen dat Nojin en zijn broer echt broers waren als je ze langs elkaar zou zetten.

Heel kort :$

Nojin keek de merrie aan met zijn grote amandelvorimge ogen. Nog steeds priemden zijn slanke oren trots naar voren. Voor paarden die niet beter zouden weten zouden denken dat hij leider was van een kudde. Echter zouden ze er dan flink naast zitten. Nojin was gewoon een enorm trotse hengst die niets anders kende dan shows en aandacht. Waarom zou hij een luxeleven opgeven voor in de wildernis te leven? 'Over my dead body' Dacht hij in zijn eigen. Niemand nam zijn lekker warme knusse stal in. Niemand zou ooit Zijn rol als favoriet in de ring overnemen. Zoalng Nojin, stallion from the golden sands nog leefde zou niemand zijn plaats innemen. Daar was hij absoluut zeker van. Niemand kon beter zijn als hem. Het leek misschien hebzuchtig maar hij was competitief ingesteld. Sommige paarden dachten misschien dat hij een enorm ego had maar het was hem zo ingepraat. Als je enkel maar hoorde dat je het meest prachtige paard op de wereld was geloofde je het ook gewoon. Nojin had daarom ook een laag beeld van andere hengsten. Hij vond ze niet goed genoeg om hen een blik waardig te keuren. Enkel merries waren het waardig. Zij zorgden er immers voor dat hij prachtige nakommelingen kreeg. Dat was hem allemaal ingepraat. Zijn vader was nog erger, die was eerst woest geweest dat Nojin beter presteerde als hem in de ring. Nojin zou juist trots zijn moest hij een zoon hebben die beter werd als hem. Dat maakte je naam enkel bekender en werd er je eer toegestreken. Je zou een goede vererver zijn. Zouden zijn eerste twee veulens hengsten of merries zijn? Hij wist het niet. Stiekem hoopte hij op merries, dan behield hij zijn status als meest prachtige hengst nog minstens een jaar of 4. Hij wist dat dekhengsten van zijn kaliber voorbijgestreven konden worden. Al bleef hij de beste in zijn leeftijd. De enige prijs die hij nog in de wacht moest slepen was World champion. Hij was het al eens bij de veulens geweest maar hij zou het dit jaar ook bij de jonge hengsten gehaald hebben. "Oh, jammer. Ik weiger om nog langer in deze wildernis te leven. Vreselijk gewoon." Mopperde hij een beetje. Nojin haatte het ook werkelijk om dit leven te lijden. Hij mistte zijn lekkere hooinet en de brokken die hij 's avonds kreeg. Hij mistte de lekkere snoepjes tussendoor die hij kreeg toegestopt van zijn meisje. Zijn verzorgster was amper 16 jaar maar een talent met paarden. Nojin hield ervan als ze samen op buitenrit gingen. Dan renden ze door de duinen en soms zelfs eens door de zee heen. Hij zou zo die heerlijke zoute geur kunnen opsnuiven. Hij wou die wind weer door zijn manen voelen terwijl zij in zijn oor fluisterde. 'Kom Nojin! Ik weet dat je harder kunt. Kom my hero!' Nojin herkende Klaartje uit duizenden. Ze had een stem dat perfect bij haar pastte. Soms leek ze zo breekbaar tot ze op je rug zat. Dan kreeg je haar er niet meer af, ze betoverde je met haar stem. Wat mistte hij haar.

[maakt niet uit, heb er wat van kunnen maken ^^]

Isgoed;)

Nojin snoof eens. Hoe kon die merrie weten hoe het voelde om anbeden te worden. Hij kon niet geloven dat deze merrie een of ander prijsbeest was. Nee, Nojin werd niets opgedwongen. Hij was altijd een erg koppig paard geweest dat zijn verzorger zelf had uitgekozen. Hij had Klaartje gezien gehad tijdens zijn tweede opendeurdag. Nojin was twee jaar geweest toen hij haar zag. Als jonge hengst was hij erg vurig geweest en hadden mensen gedacht dat hij nooit bereidbaar zou worden. Ze waren bang dat hij zijn temprament op een slechte manier zou vererven. Toch won hij prijzen doordat hij in de ring perfect deed wat ze vroegen. Gewoon omdat hij hield van in de spotlights te staan. Maar toch was zijn showheer nooit de baas over hem geweest. Niemand wist dan ook dat Nojin alles gewoon vanzelf deed. Dat zijn showheer altijd een seconde later was om het zogenaamde teken te geven. Klaartje had hem zien staan in zijn open stal. Nojin had eerst niets van haar moeten hebben. Echter had ze hem haast omgekocht door een pepermuntje. Aarzelend had hij het vurig van haar handen genomen. Hij was terug naar achteren gesprongen geweest maar ze was niet geschrokken. Normale mensen zouden een stap naar achteren doen en zeggen dat je gek was, klaartje niet. Ze bleef rustig staan en haalde nog een pepermuntje boven. Nojin was verbaasd geweest en nieuwschierig. Met zijn grote ogen had hij haar onderzoekend aangekeken. Rustig had hij het tweede snoepje genomen gehad en had hij haar zachte hand op zijn snuit gevoeld. Vanaf toen had hij geweten dat ze een geweldig duo zouden vormen. Zijn eigenaar had het gezien gehad en haar voorgesteld met Nojin te gaan werken. Ze longeerde hem en maakte wandelingen met hem. Van zodra hij zadelmak was, hadden ze buitenritten gemaakt en hadden ze hindernissjes genomen. Ze had zelfs een paar wedstrijden met hem gelopen. Er doken meer foto's van hen twee op en mensen begonnen door te hebben dat Nojin gewoon een speciaal karakter had. Dat hij niet gewoon vurig was maar ook nog eens serieuse mensenkennis had. Zo'n paard wouden mensen hebben. Met zijn stamboom erbij werd hij al snel geliefd en wakkerde de vraag naar hem aan. Sjeiken die hem wouden kopen aan torenhoge prijzen. Telkens was het antwoord hetzelfde: 'Nojin is niet te koop!' Nojin had er helemaal geen probleem mee gewild te zijn. En hij had er zeker geen probleem mee dat hij altijd zijn zin kreeg. Hij leefde als god in Frankrijk. Hij wist dat hij een grote rivaal had. Een andere hengst uit een stal uit een ander land. Omagh, een hengst van zijn kaliber maar net iets minder goed, dreigde zijn reputatie bij de jongen hengsten te verliezen. Nojin kwam in zijn categorie en dat konden zijn eigenaren niet verkropen. Nojin wist gewoon dat zij achter die brand zaten. Nojin schudde zijn hoofd. De merrie kon gewoon niet weten hoe het voelde om te leven als hem. "Nooit werd mij iets ontzegd, ik was koning, mijn wens werd vervuld. World Champion in de ring. Niemand was mooier en beter als mij. Ik was gewild. Elk mens met maar een beetje verstand van echte raspaarden wou mij op zijn stoeterij hebben. Zoiets voel je niet, dat beleef je." Sprak hij toen met zijn zuivere stem. Trots hief hij zijn hals terug wat meer de hoogte in om zijn woorden meer kracht te geven. Nee, je kon niet langs zijn verschijning kijken.

Nojin snoof. Hij was niet arrogant. Was de merrie misschien snel op haar tenen getrapt? Een iets of wat blaffende lach kwam uit zijn keel. Hij rolde met zijn ogen en draaide zijn oren voor een seconde of twee naar achteren. Daarna zette hij ze weer trots naar voren. "Is de merrie snel op haar tenen getrapt?" Vroeg hij nogal kortaf. Nee, Nojin liet niet met zich sollen. Hij wist niet of hij sterk was in woorden maar hij maakte zijn punt wel altijd duidelijk. Je kon niet om zijn woorden heen kijken. Zijn uitspraken waren vurig en vanuit zijn opzicht de waarheid. De merrie leek er een uitdaging van te maken en dacht dat ze hem kon verslaan. Hij was een onverslagen hengst. In de laatste drie jaar was hij geen een keer verslagen geweest in de ring. Een foutloos parcours legde hij af. "Als veulen, 1 keer tweede, 1 keer derde. Rest 1ste. De andere drie jaar? Foutloos parcours, wereldkampioen, onverslagen. Oeps... Ik word niet voor niets Most wanted Akhal-teke genoemd." Somde hij op. Nojin snoof eens. Tuurlijk wist hij dat het ras minder bekend was als een arabische volbloed en dat er minder reclame rond werd gemaakt maar toch was er een grote markt voor zijn ras. Hij zou voor geen geld van de wereld een ander ras willen zijn. Zelf geen arabische volbloed. Hij had hengsten gezien die minstens even goed waren als hem in de ring, had met ze gesproken. Sommige van die hengsten kwam hij vaker tegen. Ondertussen vormden ze een pack. Op wei konden ze het ook goed vinden. Al had Nojin zijn hart verloren aan een arabische merrie. Ze was beloftevol geweest tot ze die ene fout maakte. Ze was meteen afgemaakt geweest, een gebroken been genas niet zo snel bij paarden. Nojin was snel over haar verlies geraakt en had gezworen nooit meer verliefd te worden. Het lukte hem perfect op dit moment.