Never knew grass could tickle.... Until now.. Of het mannelijke zaad kraam visite topic. {voor uwe meligheid}

Een hoog gehinnik schalde over de bloemenvelden. De bron van het geluid lag zelf dubbel van het lachen omdat grassprietjes over haar hele vacht kriebelden. Ze kon zo slecht tegen kietelen! Het paard dat dubbel lag om een stel grassprietjes heette Courage. Courage was hier gekomen omdat ze de zonsondergang hier altijd prachtig vond, en ze was gaan kijken. Terwijl ze keek was ze gaan liggen, en merkte ze dat grassprietjes toch nog wel aardig kietelden. Snel stond ze weer op, en het geluid van gelach verstomde. Courage keek om zich heen of iemand haar had gehoord, maar zag niemand staan. Ze slaakt een zucht van opluchting. Voor de zekerheid keek ze nog een keer. Niemand. Ze snoof diep, en rook toen een bekende geur. Ze kon hem zo snel niet plaatsen, maar nu zag ze ook in de verte een paard staan. Courage dacht dat het andere paard haar ook wel gezien had, en wachtte geduldig tot het paard naar haar toe zou komen. Ze was vandaag in ontzettend luie bui.

Het andere paard kwam in haar richting. Courage snoof nog een keer diep, en opeens herkende ze de geur, maar wel pas toen het paard al bijna bij haar was. “Amani!” Riep ze uit. Ze wist nog wel wie deze merrie was. In haar bijzijn was ze blind geworden! Dat kon ze toch onmogelijk vergeten? “Ghehe, blij?” Grinnikte Amani. Courage lachte nog wat na. “Redelijk. Wist je dat gras kon kietelen?” Vroeg ze Amani met een lach in haar stem. Ze was nog steeds niet uitgelachen. Telkens als ze weer dacht aan hoe het gras kietelde, begon we weer te grinniken. “Lang niet gezien trouwens! Hoe gaat het met je?” Vroeg ze. Ze bekeek Amani een keer goed. Ze was weinig veranderd sinds hun laatste ontmoeting.

Haar buik krampte samen. Ze kreunde hard en draaide haar hoofd naar haar buik. Het bleef maar komen en het deed meer pijn. Na 10 minuten verdween het en ze richtte haar aandacht weer op Courage. Ze grijnsde naar haar en hoorde haar woorden. ”Courage!” Zei ze voor de grap terug. ‘Redelijk. Wist je dat gras kon kietelen?’ Vroeg Courage aan haar. Amani moest lachen. ”Ghehe nee.” Grinnikte ze. Weer krampte haar buik samen en ze kreunde hard. Ze sloeg met haar achterbeen naar haar buik en hapte er daarna nog eens naar. Zou het nu……? Dat kon toch niet? Zo snel al? Vaag op de achtergrond hoorde ze Courage iets vragen maar ze kon niet antwoorden door de pijn. Dit waren voorweeën dus niets vergeleken de echte weeën. Langzaamaan verdween het gevoel weer en was ze weer in staat om te antwoorden. ”Nog altijd blind, hoogdrachtig met een partner Painted Black. Al ben ik bang dat ik niet lang meer drachtig ben.” Grinnikte ze. Ze juichte vanbinnen, eindelijk zou kleine Padeau komen! Het lachen verging haar met een hevigere kramp. Ze kreunde harder en begon wat te zweten. Onrustig liep ze heen en weer wat niet ging door de pijn. De wee werd erger en ze moest liggen. Inmiddels zweette ze nog erger en gingen haar flanken harder op en neer. Haar buik spande zich samen maar er gebeurde niets. ”AUW!” Kermde ze. Padeau liet wel op zich wachten zeg. De weeën gingen maar door, steeds pijnlijker en fermer. Het ging sneller en kwam ook sneller achter elkaar. Kom op! Dacht ze. De perste, nog eens en nog eens. Niets. Opeens schoot er iets door haar heen, haar belofte. Met moeite bracht ze een warme, lange, toch iets pijnlijke hinnik uit, alleen voor Painted. Ze deed het nog iets harder voordat ze iets ontspande. Het schoot maar niet op zo.



[ sry heb er ff iets van gemaakt zit jij daar lekker met een kermende merrie XD]

Amani kreunde hard. Ze had duidelijk pijn. Courage deed geschrokken een stap achteruit. “Gaat het?” Wat was dat eigenlijk voor idiote vraag? Ze kon toch ook wel zien dat het niet ging! Na tien minuten werd Amani weer wat rustiger. Courage waagde het om weer wat dichterbij te gaan staan. klaarblijkelijk wist Amani ook niet dat gras de gave had om te kunnen kietelen. Toen begon de pijn weer, en Courage deed weer geschrokken een stap achteruit. Wat was hier in vredesnaam aan de hand?! De pijn zwakte waarschijnlijk weer wat af, want Amani gaf antwoord op haar vraag. ”Nog altijd blind, hoogdrachtig met een partner Painted Black. Al ben ik bang dat ik niet lang meer drachtig ben.” AHA! Dat was er dus aan de hand! “Uhm, Gefeliciteerd dan maar!” Zei Courage een beetje vragend.

Ze wist niet zeker of de pijn die Amani nu weer had iets was om haar mee te feliciteren, maar goed. Amani leek aardig gelukkig met dat ze aan het bevallen was, dus wie was zij om te zeggen dat het niet iets was om te vieren. Ze wist in ieder geval niet meer zo heel zeker of zij later nog wel een veulen wilde. Eerst maar eens een partner vinden. Ze werd uit haar gedachten gerukt door een harde ‘AUW’ van Amani. Ze was inmiddels gaan liggen en verschrikkelijk bezweet. Courage liep snel naar haar toe. Oh god, oh god, oh god! Wat moest ze in hemelsnaam doen? Ze had nog nooit een merrie zien bevallen, laat staan eentje helpen te bevallen! Wat moest ze doen?! “Persen en puffen!” Luide haar half hysterische advies. Alsof Amani dat niet allang aan het doen was! Toen hinnikte Amani luid, en nogmaals. Waarschijnlijk voor Painted. Courage kalmeerde een beetje bij het vooruitzicht van nog iemand die bij deze bevalling aanwezig zou zijn, maar toen zag ze Amani, die nog steeds bezweet op de grond lag, en stak de paniek weer de kop op.

“Ik hoop dat je zelf weet wat je moet doen, want aan mij heb je niet echt een goede hulp.” Deelde ze mee. Ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan. Dit was echt iets wat je wilde weten als je aan het bevallen was. De enige persoon die er op dat moment bij was, en die iets kon doen om je te helpen, had geen idee wat ze moest doen af aan het doen was. Echt een geruststellende gedachte!

Een luide maar toch zachte, liefdevolle hinnik klonk. Meteen wist Painted hoelaat het was. Hij starte zijn motoren (xd) en sprong aan in galop. De hinnik had niet ver weg geklonken, ergens in het bloemenveld. Hij zetten zijn stappen nog krachtiger in, hoe eerder hij er was, hoe beter. Hij wilde het al helemaal niet missen en Amani steunen. Algauw bereek hij de ingang van het bloemenveld. Hij maakte een overgang naar draf en hinnikte. Hij hoopte dat hij antwoord kreeg, zodat hij wist waar ze was. Waarschijnlijk was het al begonnen, dus Painted besloot maar te gaan zoeken. Voorzichtig draafde hij over het veld, bang om op de liggende Amani te gaan staan. Enkele meters verder zag hij haar dan eindelijk. Courage was er ook bij, gelukkig. Voor het geval hij zou flauwvallen, ofzoiets. Hij knikte even vriendelijk naar haar en liep toen zo snel mogelijk naar Amani. ''Ik ben er. Hoe gaat het?'' Hij srpak het zacht en luisterde naar het gekreun van de merrie. Het was duidelijk zwaar voor haar en voor hun beide de eerste keer. Courage stond er wat hysterisch bij. Hij grinnikte even. ''Die hoeft straks geen veulen meer'' grapte hij. Hij glimlachte naar Amani en duwde zijn neus tegen de hare. ''Kom op'' Fluisterde hij. Hij grinnikte evne toen de gedachte door zijn hoofd vloog; Ga er bij staan en schreeuwen; Kom er uit veulen, kom er uit. Maar zo makkelijk zou het niet gaan. ~

Het kleintje opende Langzaam haar oogjes. Ze keek in de ogen van haar moeder en vader. Het veulentje keek naar haar zelf, en toen weer naar haar vader. En toen weer naar haar moeder. Wat raar, ze leek veel meer op Amani dan op Painted Black! Het veulentje stond met moeite op. De eerste keer viel hij op zijn snufferd. En de tweede keer lukte het al. Waggelend maar trots liep hij naar de tepel van zijn moeder. Met grote gulzige slokken dronk hij. Hij keek daarna haar moeder aan. Vervolgens gleed haar blik naar haar vader. Ze zuchtte. Dit was haar vader niet, of wel? Of niet? ’’Bent u mijn vader?’’ Vroeg ze beleefd, en uiterste nieuwschierig. Haar zelf afvragend wat het antwoord zou zijn. Maar het kon toch? Misschien was ze qwa karakter wel Painted Blackig. Of niet soms? Maar goed. Een ding wist ze zeker, ze was neutraal. Niet slechte niet goed. En wie was eigenlijk die hysterische merrie? Ze leek niet op PB, niet op Amani, en ook niet op Padeau zelf. Wie was dat? Angstig ging Het kleintje onder de buik van haar moeder staan. ’’Mijn naam zijn?’’ Vroeg ze met een zacht schattig stemmetje. Getdamme, die buik was zo nat als maar wat. Padeau ging onder de buik van haar vader staan. En zelfs die was nat, hier had ze niks aan! Met teleurstelling trok ze aan de staart van haar moeder. Verlegen knikte ze naar de merrie toe.

Dat veulentje heeft geen mannelijkzaad

Courage keek licht paniek langs de horizon. Waar bleef Painted! Ze kon dit niet alleen af! Ze slaakte een diepe zicht toen ze een stipje aan de horizon steeds groter zag worden, tot het stipje een paard was geworden, en Painted Black heette. Painted bestede nauwelijks aandacht aan haar, wat Courage perfect vond. Als hij dat wel had gedaan had ze hem een klap op z’n kop verkocht. Hij moest met Amani bezi zijn, niet met haar. maar dat deed hij ook niet, dus z’n hoofd bleef heel. Courage was nog steeds in paniek, dus hoorde ze maar de helft van wat Painted zei. ''Die hoeft straks geen veulen meer'' Courage keek naar hem. “Dat hoorde ik!” Zei ze met een piepstemmetje. Amani kreeg de slappe lach en moest ook nog even kritiek geven op Courage haar toestand. ”Nee, die hoeft inderdaad geen veulen meer!” Courage keek beledigd. “Hallo! Ik sta hier hoor. Ik kan jullie gewoon horen!” Het hielp weinig. Amani had nog steeds de slappe lach en Painted leek verassent rustig.

Het duurde echter niet lang, of het veulen floepte de wereld in. Het kleine ding stond op, maar viel gelijk weer omver. ”Courage, volgende keer is het jouw beurt en ik zal erbij zijn om je aan het lachen te krijgen.” Zei Amani gierend van het lachen. Courage stak beledigd haar tong uit. Bij de tweede poging tot staan had het wel succes, en lukte het om bij Amani te gaan drinken. Toen keek het naar Amani en vervolgens naar Painted. ’’Bent u mijn vader?’’ Courage ogen werden groot van schrik. Dat was toch geen vraag voor een veulen! Zeker niet voor een die nog geen uur op de wereld was! ”Nee schat, ik ben onvrijwillig gedekt toen ik op weg was naar Painted Black. Maar hij is gewoon je vader en die andere hengst niet. Jouw naam is Padeau, vernoemd naar je vaders pleegmoeder. En deze hysterische meid is Courage, over een paar maanden gaan wij op kraambezoek bij haar want nu is het haar beurt.” Courage ogen werden groter. Ze wist niet dat Painted niet die vader was, en ze wist ook niet dat zij over een paar maanden al een veulen had. “En wie word de vader?” Vroeg ze plagend. Aangezien Amani ook al wist dat ze een veulen zou krijgen, zou ze vast ook wel weten wie de vader was. Klaarblijkelijk was de kleine, die dus Padeau heette, als de door voor Couraga, want het verstopte zich onder haar moeder, en toen ander haar vader. Vervolgens liep ze weer naar Amani. ”Niet bang zijn kleine Padeau!” zei die tegen haar. “Ik eet je niet op hoor!” Zei Courage met een warme glimlach. Toen begon ze ongerust met haar oren te draaide. Ze hoorde het geluid van hoeven op de grond, en ze kende de geur van het paard dat eraan kwam niet. Misschien was het wel iemand die Amani en het veulen kwaad kon doen! Courage ging zo voor Amani en Padeau staan, dat een mogelijke aanvaller moeilijker bij hun kon komen, en wachtte geduldig wie eraan kwam. Haar hysterische toestand had ze de kop ingedrukt, en nu was ze redelijk kalm, vond ze zelf. Het naderende paard nam een sprintje en bereikte hun toen. "Allo,Ik Ben Vagrusa, Wat een mooi veulentje” Deelde ze mee. Courage zuchtte opgelucht. Geen vijand. “Ik ben Courage, aangenaam.” Toen richtte ze zich op Amani. “Beetje melig?”

Sjees. Wat moesten al die knollen hier. Alleen haar vader en moeder waren nu welkom. En dat hysterische knol geval iets. Maar die andere, blijkbar Vagrusa. Een ´vage´ ´vagrusa’ (snap je hem al? ) naam, die past bij een vage knol. Dus dit was een vaag knolletje. Hé, dat was best simpel! Padeau greens breed. Dus zij was een mooi veulentje. ’’Ho is ff. Ik denk dat het maar goed is hoor dat je me niet opeet. Want ik stuur mezelf op je af hoor.’’ Zei het kleintje met een big smile rond haar smoel. Ze knikte overtuigend van haar gelijk. Langzaam liep ze op Courage af, en zei: ’’Ik ben Padeau en jij?’’ Daarna keek ze naar het andere paard. ’’Ik ben dus Padeau. Jij ben Vagrusa. Waarom ben jij hier?’’ Vroeg het veulentje. Dat nu al een brutale en grote mond had. En erg nieuwschierig was. Dat zou wat gaan worden later. Nou ja, Padeau kon de hele wereld aan hoor! Tenminste dat dacht ze.

-humorloos-

Painted keek naar Amani en vervolgens naar Padeau. Zo' zorgeloos, mooi veulen. Ze leek op haar moeder. Hij glimlachte. Hij keek naar courage en toen weer naar Amani. Hij knikte even naar haar en liep toen op het veulentje af. ''Dag kleine Padeau'' Een golf van wazigheid gleed door zijn hoofd en toen... viel hij flauw. ~

Flutjee

’’Ho is ff. Ik denk dat het maar goed is hoor dat je me niet opeet. Want ik stuur mezelf op je af hoor.’’ Was het brutale antwoord van de pasgeboren merrie. “Zo, jij hebt een grote mond voor zo’n klein diertje! Ik ben nog altijd groter hoor!” Zei ze plagend tegen het veulen. “Ik ben Courage trouwens.” Vertelde ze het veulen. Toen richtte het dier zich tot Vagrusa. ’’Ik ben dus Padeau. Jij ben Vagrusa. Waarom ben jij hier?’’ Die had echt een grote mond! Gelukkig bleef Vagrusa kalm onder de woorden van de kleine merrie. Ze gaf gewoon rustig antwoord. Toen gleed Courage blik naar Painted. Hij keek naar haar, en toen naar Amani. Hij liep naar zijn veulen toe, en begroette haar. En toen BOEM! En lag hij op de grond. “PAINTED!” Riep Courage uit. Ze ging snel naar hem toe. Vlak naast hem stopte ze. Ze trapte zachtjes met haar hoef tegel zijn hoofd, en dat wiebelde rustig mee met har trapjes. Was hij dood?! Courage begon paniekerig adem te halen. Dat ademhalen ging over in hyperventilatie. Paniekerig keek ze van Amani naar Painted, van Painted naar het veulen en van het veulen naar Vagrusa. Wat moest ze in hemelsnaam doen?! Ze had hier totaal geen ervaring mee!

[Oke, ik ga niet al die posts lezen hoor.][Yara is nu in een redelijk bange bui]

Yara draafde het bloemenveld binnen. De geur van bloemen en een heleboel andere paarden kwam haar neus binnen. Met haar oren naar voren en een glimlach op haar gezicht volgde ze de geur. Zolang er geen grote paarden waren was ze niet bang. Al snel kwamen de paarden in zicht. Er was een veulen! Maar er lagen twee paarden op de grond.... Een grote koudbloed... Even ging er een rilling ove rhaar heen. Maar toen keek ze weer naar het veulen, en het paard wat waarschijnlijk de moeder was. Een glimlach verscheen op haar mond.

Daar liep ze dan, een gevlekt monster. Achja, lopen, hoe wil je het noemen. Op dit moment was Coktail in de waan dat ze hoog dressuur liep. Alleen leek het niet echt op dressuur, aangezien Coktails versie van dressuur een beetje afweek van de gewone. Ach ja, je kon het haar niet heel erg verwijten, want ze had er alleen over gehoord dat het wel leek alsof een paard sierlijk ‘danste’ en mooie, soepele bewegingen maakte.

Wat is het resultaat wanneer Coks dit probeert na te bootsen? Juist ja, een merrie die de gekste sprongen door een bloemenveld heen maakt. “Shake it, shake it, shake it, YEAH!” Giechelde ze, en ze schudde met enkele wilde bewegingen met haar kont, waarna ze gewoon aan een serie bokken begon waar menig rodeo paard ‘u’ tegen zou zeggen. Haar hoeven vlogen hoog de lucht in en bij de laatste bok kon ze maar net voorkomen dat ze een turnpaard werd, want ze had bijna een sierlijke koprol die haar een avondje hoofdpijn zou kunnen bezorgen gemaakt. Nee Coktail, sprak ze zichzelf streng toe, jij mag vandaag geen koprollen maken, want je bent geen turnpaard.

…Dat gaan we volgende week doen, bedacht ze opgewekt, en keek nu al uit naar haar eerstvolgende driedubbele flipflopperoverslag. Ja, dat zou een waar spektakel worden bedacht ze, en ze knikte nog maar eens meerdere malen in zichzelf, met een hoofd dat er ongeveer zo uitzag:

Plotseling kreeg ze nog een geniale inval, om haar dressuuract nog wat meer leven in te blazen. De merrie ging door haar knieën, draaide soepeltjes op haar rug waarna ze achter elkaar aan meerdere keren rondtolde en een spoor van verwoesting tussen de bloemen achterliet. Toen sprong ze weer overeind en nam waardig haar denkbeeldige applaus in, knikte en boog diep met haar hoofd. “Dankuu, dankuu, dames en heren!” lachte ze. Toen besloot ze dat ze wel weer genoeg gedressuurd had voor vandaag, en keerde om. Met een vlot drafje hyperde ze er weer vandoor, klaar voor het volgende ‘iets’ dat vandaag ging gebeuren. Bij Coktail gebeurde er altijd wel een iets, dus dat kwam mooi uit. Vandaag kwam de iets in de vorm van het geluid en de geuren van veel paarden bij elkaar, en ze hoorde zowaar gelach. Coktail startte haar superturboaandrijving en sprintte ernaartoe, want ja, ze was altijd wel in voor een feestje. Aangekomen bij de plek des feests maakte ze een wilde sliding stop. Geen enkele van de paarden aanwezig kende ze, maar dat boeide niet. “Howdy, dudesons! Wazzuppp! I’mma Coktail!” gilde ze vrolijk, want als Coktail enthousiast is mag heel DH ernaar luisteren, en reken maar dat ze enthousiast is. Haar blik viel op een übermegaschattig veulentje, pasgeboren. Direct trippelde ze ernaartoe en duwde haar neus tegen het nekje van het kleine ding bij wijze van begroeting. “WAT EE-“ ze wilde alweer haar stem ongecontroleerd een paar decibel omhoog laten gaan maar hield zich in bij de kleine. Bij haar veulen, Kilimar, had ze dat immers ook gekund. “Wat een skattie ben jij! Hoe heet je, kleine?” vroeg ze vriendelijk. Pas daarna merkte ze op dat er twee paarden nogal flauwgevallen bij lagen. Hmm, haar dokter-instincten kwamen omhoog. Ze wandelde dichterbij en drukte haar neusje tegen een paar nekken aan. Al snel had ze haar conclusie getrokken. “Iemand moet ze mond op mond beademing geven, anders overleven ze het niet, hoor!” zei ze zeer ernstig, en sloot beslist haar ogen. Het was maar goed dat er zo’n verstandig *kuchkuch* iemand bij gekomen was, besloot ze.

Painted schoot overeind. Zijn hoofd bonkte en hij kreunde. Hij schraapte zijn keel om duidelijk te maken dat hij weer tot 'leven' was gekomen. Painted stond wankel op, alsof het de eerste keer was en deed langzaam zijn ogen open. Hij moest wennen aan het felle licht dat naar binnen stroomde. Hij zuchte even toen hij om zich heen keek, nog meer paarden waren er bij gekomen. Het was inderdaad de beroemste bevalling ever. Kraamvisitie. ~
Hij grinnikte even en liep toen, nog steets wankel, naar Amani. Hij duwde zijn neus tegen haar aan. Was zij nou ookal flauw gevallen? Met grote ogen keek hij Courage aan en vervolgens de nieuwe merrie met een rare blik. ''Wazzup?'' Immiteerde hij met zijn gangster stem. Zijn ogen gleden langs Padeau, die nog wel was blijven staan. Voor een kleintje had ze nou al weer een pittig grote mond. Zijn glimlach verdween en hij duwde zijn neus nogmaals tegen Amani. ''Hottie? Hottie wakker worden'' Fluisterde hij zacht.

Geschrokken keek Padeau toe hoe eerst PB flauw viel en toen haar moeder met het bericht dat ze blind was. ''Papa.... M... Mama?'' Vroeg Padeau geschrokt. “Howdy, dudesons! Wazzuppp! I’mma Coktail!” Padeau voelde een neus tegen haar nek. Ze keek de merrie vrolijk aan. Ja, deze merrie mocht ze wel. “WAT EE-“ Zei de merrie. Padeau keek haar vragend aan en grinnikte. “Wat een skattie ben jij! Hoe heet je, kleine?” Padeau greens breed. ''Howdy dude!'' Zei ze met de nieuwe woorden die ze net geleerd had van Coktail. ''Padeau. Princess van The Fire Flame.!'' Zei ze vrolijk en trots op haar rang. Trots op haar ouders. Helemaal vergeten dat haar ouders flauw gevallen waren. ''Mond op watte?'' Vroeg ze nieuwscheirig. Ze snuffelde even wat aan een bloem. Maar spijtig kwam er een prikkel hoorntje geval iets op haar mond. Wazzup.'' Hoorde ze haar vader, met een gangster stem zeggen. Ja daar was haar redder van dit rare ding! ''Pappie. Auw.'' Zei ze, terwijl ze de hoorn goed liet zien. Ze schraapte ermee over haar been, en gelukkig viel hij eraf. ''Mammie?'' Vroeg ze kalm, nu al een minder pittig mondje hebbend. Daar word je best moe van weetje? Ze drukte haar neus tegen haar moeders hals. En ging liggen, met haar neus nog steeds tegen haar hals.

OMG, ze was populair, half DH kende haar nu. Eens kijken, Coktail, onbekend, Padeau, Painted, Vagrusa, Courage. Woesjj nee laatmaar. Half DH dan, dat moest mogelijk zijn. Ohmynoesjes, ze was flauwgevallen, hellup, ambulance. Heel vaag in de verte hoorde ze geroep tegen Padeau. Padeau antwoorden, coktail heet dat onbekende ding en ze knoopt een gesprek aan waarna ze mond op mond overweegt. O MY NOOO! NIEMAND BEHALVE ÍK MAG PAINTED MOND OP MOND GEVEN! AAN DE KANT, IK MOET WAKKER WORDEN! Ghehe, ze verloor haar zelfbeheersing maar was nog steeds flauwgevallen en flauwtjes. Ghehe humorloos. Maar toch, NIEMAND mocht PB mond op mond geven zolang zij bestond. Vaagjes opende ze haar ogen en ze hoorde Painted ‘Wazzup’ mompelen. Ze kreunde. ‘nie goe’ Wou ze antwoorden maar ze kreeg geen woord door haar keel. Weer hoorde ze Black iets zeggen. Ghehe, aawww wat lief, ze moest wakker worden. Rustig schudde ze haar hoofd en wierp zich omhoog. Nog even afzetten en ze stond in volle glorie. Maar dat vond ze saai en ging weer liggen, lekker dicht tegen Padeau aan. ‘Pappie auww’ Mompelde Pad’je. Bezorgd keek luisterde ze naar haar schat en wist dat het alweer beter ging. ‘Mammie?’ Hoorde Amani haar nu vragen. Amani knikte warm en zuchtte. Dit was wel even lekker. Eigenlijk had ze zelf ook wel zin om te slapen maar dat wou ze dan ook weer niet. ”Hoe ziet Padeau er nou uit? En Coktail, ghehe ik ben de enige die Painted mond op mond mag geven.” Fluisterde ze zachtjes omdat Padeau al in een ander wereldje leefde vlak daarna giechelde ze even. Wat nu? Ze was wel echt enorm moe, zou iemand het haar kwalijk nemen als ze samen met Padeau in de wolken huppelde? Vast niet, er was hier wel genoeg te doen dus sloot ze haar ogen en doezelde weg, Padeau achterna…


Sry, enorm flut maar kon niets anders verzinnen ghehe