I'will join your herd

Ze snoof de verse ochtendlucht gemengd met de bloemen geuren op. Haar benen maakten een eind aan het lopen en zochten de rust op. Vandaag had ze haar beslissing genomen waar ze hopelijk geen spijt van zou krijgen. Ze zal de leider van de Quiet Sparkle gaan roepen. Ze had al zoveel van zijn kudde gehoord dat ze het niet kon laten om te joinen. Ze hief haar hoofd op en liet een hinnik horen naar de kant van het westen. Haar ogen keken hoopvol de verte in. Zal hij haar gehoord hebben? Ze hinnikte opnieuw, dit keer naar de kant van het noorden. Er volgden er nog twee richting het oosten en het zuiden. Ze knipperde met haar ogen en besefte dat hij niet één, twee, drie hier kon zijn. Ze liet haar hoofd hangen terwijl ze enkele happen van het groene gras nam. Het sappige spul was heerlijk verfrissend in haar mond. Ze spitste haar oren tijdens het grazen en hoorde geluid van hoeven die op de grond denderde. Al snel keek ze trots de ogen van de oh zo grote leider aan. Ze zette wat stappen dichterbij maar bleef een kleine afstand houden. ‘’Zal ik uw kudde kunnen joinen. Ik zal de leden beschermen met mijn leven als dat nodig zal zijn. Ik zal respect hebben voor alle paarden ook al zijn ze zo vervelend. Ik zal mijn best doen voor alles en hopen nieuwe vrienden te krijgen.’’ Ze knikte als teken dat ze klaar was met spreken.

Net zoals alle andere keren, was de activiteit wéér misgelopen. Wat deed hij toch verkeerd? In het begin waren álle leden enthousiast, maar zodra ze ook daadwerkelijk op moesten komen dagen lieten ze het afweten. Hoofdschuddend slenterde hij door. Binnenkort zou er een verplichte bijeenkomst zijn, waarbij hij de leden duidelijk zou maken dat hij er niet van gediend was dat ze niet op waren komen dagen. Wilde je niet meedoen, prima, maar dan moest je hem niet eerst vertellen dat je wél kwam.
Sultan deed zijn best om de kudde actief te houden, maar als er maar twéé leden waren die daaraan meewerkte, kon hij daar ook vrij weinig aan doen. Meer dan zijn best kon hij immers niet doen, maar opgeven was geen optie voor hem. Sultan ging door, tot hij een groepje leden overhield die wél te vertrouwen waren. Vandaar dat hij dit keer alerter ging zijn met het toelaten van paarden. Misschien dat een proeftijd geen verkeerd idee was, maar hij wachtte het eerst nog even af. Als ze niet op kwamen dagen bij de verplichte bijeenkomst, lagen ze er zo wie zo uit. Simpel as that. Daar ging hij niet moeilijk over doen, hij was duidelijk geweest en als ze dan nog hun best niet wilde doen, verdiende ze geen plekje in de kudde.
Het geluid van een hinnik prikkelde zijn gehoor en abrupt draaide hij zijn hoofd in de richting van het geluid. Hopend dat dit een lid was die wél te vertrouwen was, draaide hij zijn lichaam om en maakte een overgang naar een galop. Krachtig raakte zijn hoeven de grond, Sultan verruimde zijn passen wat, waardoor zijn snelheid steeg. Zodra een witte schim in zijn gezichtsveld verscheen, minderde hij vaart en kwam uiteindelijk tot stilstand voor haar. Sultan knikte richting de merrie, die al meteen begon met praten. Ho, ze was wel héél direct. "Begin eerst eens met het vertellen van je naam, dan weet ik tenminste met wie ik aan het praten ben." Na zijn woorden glimlachte hij vriendelijk, om te laten zien dat het niet slecht bedoeld was. "Mijn naam is Sultan."

Ze bleef de hengst met een zachte blik aan kijken. "Begin eerst eens met het vertellen van je naam, dan weet ik tenminste met wie ik aan het praten ben. Mijn naam is Sultan." Ze knikte en besefte dat ze inderdaad te snel ging. ‘’Sorry voor mijn enthousiasme. De naam is Valencia.’’ Ze zette haar benen in beweging en ging naast de hengst staan waar ze weer tot stilstand kwam. ‘’Wat zal ik moeten doen om toegelaten te worden?’’ Ze keek voor zich uit, naar het mooie uitzicht wat je hier toch redelijk had. De bomen in de verte waren mooi met herfst bladeren versiert. Tussen de bloemenvelden door hier en daar wat bladeren die door het land vliegen met de wind mee. Het oogde prachtig.

-Waarom kan ik niet langer dan dit posten :c