I want in your herd!

Een bruine merrie draafde over de heuvels, omhoog, omlaag, omhoog, enz. Ze sprong aan in galop en galoppeerde naar de hoogste heuvel. Ze wilde in de kudde van Sultan. Ze was kudde loos, en wilde bij een groep horen, een hechte groep. Dan kon ze metteen ook wat vrienden erbij krijgen. Ja, dat wilde ze wel. De kudde van Sultan was een goede kudde, ze was ook wel zenuwwachtig, maar dat was ze altijd; verlegen bij een eerste ondmoeting, tenminste, meestal dan. Een krachtige hinnik kwam uit haar mond. Speciaal voor Sultan. De hinnik was krachtig en zat vol met respect en hoop; hoop dat ze in de kudde mocht. Nu was het afwachten. Afwachten op een goed- of afkeuring.

[Sullerd!!]

Ritmisch raakte zijn hoeven de grond, het luide gebries van de zwarte hengst galmde tussen de heuvels door en her en der was het geritsel van actieve dieren te horen. Veel trok hij zich er niet van aan, het was overdag en slechte paarden kwamen hier zowiezo maar weinig. Kort gooide Sultan zijn hoofd in de lucht, versnelde zijn passen tot een galop en spitste zijn gitzwarte oren. Hij was een paar dagen weggeweest om wat dingen te regelen, maar vanaf vandaag was hij weer terug en zou hij alle hinniken beantwoorden, dat was immers zijn werk. Het werk waar hij zo verschrikkelijk veel van hield en altijd zou willen blijven doen, want Sultan was hiervoor geboren zeiden zijn ouders hem altijd. De sierlijke neus van Sultan was naar zijn bezwete, gespierde borst gericht terwijl zijn benen nette passen maakte. Nijdig sloeg hij zijn staart tegen zijn lichaam toen enkele vliegen op zijn bezwete lichaam afkwamen.
Een luide hinnik drong door in zijn oren, schichtig gooide hij zijn hoofd in de lucht en gooide zijn voorhand meteen naar boven. Krachtig maaide hij met zijn benen, sloeg tegelijk een krachtige hinnik uit om te laten weten dat hij eraan kwam. Meteen versnelde hij zijn passen, gooide zijn achterwerk een keertje in de lucht en richtte zijn oren naar voren. Een bruine merrie verscheen op zijn netvlies, Sultan minderde vaart en kwam voor de merrie tot stilstand. ''Hallo. Wat kan ik voor je doen?'' Klonk zijn aangename stem, waar de warme klanken zoals altijd in te herkennen waren.

Een krachtige hinnik kwam Kyara's oren binnen, en nog geen minuut later was de zwarte hengst voor haar. "Hallo. Wat kan ik voor je doen?" klonk zijn stem. Kyara glimlachte even. "Ik wil graag in je kudde, ik wil het omdat ik nog nietheel lang DH ben, en ik ben makkelijk als prooi voor slechte paarden, ik wil de hechtheid, en de bescherming van de groep. En uiteraard zal ikandere ook beschermen als dat nodig is, ookal kost het mijmijn leven" het was een hele zin voorSultan, maar dan wist hij wel meteen wat hij van haarkon verwachten. Ze wachte op een andwoord van de hengst.

Zijn ogen staarde in de hare, maar zijn blik was absoluut niet dreigend of hard. Je kon duidelijk zien dat de hengst een gouden hart had en geen vlieg kwaad deed, of je moest iets flikken waardoor hij je niet eens maar aan wilde kijken. Een korte bries glipte tussen zijn lippen door, de oren van de hengst schoten naar voren toen hij de woorden van de merrie hoorde en knikte eens. De ogen van de hengst gleden over haar lichaam, geen littekens zover hij kon zien en ze kwam ook echt niet over als een wannabe slecht paard. ''Je bent natuurlijk van harte welkom in de kudde, maar het zou ook handig zijn als ik je naam wist. Dus, wie ben je?'' Klonk zijn zachte stem, die licht hees was door al het hinniken de laatste tijd. Ontspannen zette hij zijn achter hoef op rust, hield de merrie wel nauwlettend in de gaten om zekerheid te hebben dat ze echt goed was. Zo niet zou hij haar er ook gemakkelijk weer uitgooien, daar deed Sultan verder absoluut niet moeilijk over. Wonder boven wonder was het hem nog nooit overkomen, maar er was natuurlijk altijd een kleine kans dat de slechte paarden de goede kuddes wilde verpesten, dus hij bleef elke keer weer op zijn hoede. Niet dat echte paarden zoiets zouden doen, want ze konden niet eens vriendelijk overkomen door hun uiterlijk. ''Je mag je wel een officieel lid noemen van de Eternal Guardians trouwens.'' En na zijn woorden knikte de gitzwarte hengst eens.

De ogen van de zwarte hengst staarde in dehare, maar het was niet dreigend of hard. Hij vroeg naar haar naam en zei dat ze vanharte welkom was in de kudde. "Oh heb ik me niet voorgesteld? Stom, sorry, ik ben Kyara." zei ze. Als een paard rood kon worden, was haar hele hoofd nu knalrood. Maar dat kon niet of wel? Maar Sultan zou haar schaamte kunnen voelen, maar daar maakte ze zich verder niet druk om, Sultan was geen paard datje zo uitlacht, dat zag Kyara zo.