I'll fight if I have to prove myself, Cobra.

Met rustige, maar hierdoor niet minder krachtige passen stapte de grote hengst in wiens aderen het bloed van Friezen en Arabieren stroomde door het bos. Zijn oren waren naar achteren gericht, maar lagen nog niet plat in zijn nek. In zijn zwarte fonkelende ogen stond een dreigende kille blik en hij zwiepte een keer met zijn staart. De laatste tijd had hij zich een beetje verscholen gehouden- het feit dat hier zo ontzettend veel goedzakken waren zat hem erg dwars en irriteerde hem mateloos. Takjes kraakten onder zijn brede hoeven en zijn manen hingen in slierten langs zijn hals. Zijn vacht was bedekt met modder en hier en daar waren bloedresten te vinden van gevechten die enkele weken geleden hadden plaatsgevonden. Nog steeds zat het hem niet lekker dat hij zijn oude kudde had opgegeven, maar hij wist dat hij niets meer voor de kudde kon betekenen. Hij was een goede –eigenlijk een slechte dus- leider geweest, maar omdat er in hun gebied geen andere paarden meer waren om uit te dagen of om te vermorzelen, was de plezier er voor hem vanaf. Geërgerd zwiepte hij met zijn staart toen een vogel opvloog. Die gevleugelde beesten hadden ook geen enkele waarde voor de samenleving. Een konijn schoot over zijn pad en hij spande zijn spieren. Met zijn brede voorhoef sloeg hij het dier tegen de grond en een zelfgenoegzame grijns krulde zijn lippen even. Een konijn meer of minder, er was niemand die het zou merken. Sauron was op weg naar een donker en afgelegen plek in het bos. Hier wilde hij de leider van de Black Rose vragen om te komen en hem toe te laten tot zijn kudde. Hij zou zich hoogstwaarschijnlijk moeten bewijzen, maar daar was hij niet bang voor. De hengst wist hoe je moest vechten en doden. Er was niemand die hem ooit lang in de weg gestaan had.
De grote zwarte hengst had een lange tijd nagedacht en was uiteindelijk toch tot de conclusie gekomen om zich hier bij een kudde te voegen. De geruchten gingen dat de Black Rose een goede kudde was voor slechte paarden. Sauron was geen paard dat anderen zomaar respect gaf. Het respect dat paarden van hem kregen, hadden ze om dergelijke redenen verdiend. Dit was ook wat hij verwachtte van Cobrazarao. Een luide hinnik weerklonk en hij liet zijn hoef met een klap op de grond neerkomen. De leider van de Black Rose zou zijn roep moeten horen en de plek vinden waar hij naar op weg was. Hij brieste en versnelde zijn pas, een leider mocht je nooit laten wachten dus hij zorgde ervoor dat hij als eerste de dichtbegroeide donkere plek van het bos bereikte. Opnieuw hinnikte hij luid en sloeg hij met zijn staart. Ongeduldig wachtte hij tot de grote zwarte hengst, Cobra, hem hier zou ontmoeten.

[Alleen Cobra & Sauron]

Cobrazarao zou zich eigenlijk nooit in de bossen wagen. Soms dwaalde hij wel eens rond in de donkere bos stukken. De ingang naar de Black Rose gebieden. Zijn zwarte ogen loerden om zich heen. Hij was in de buurt van het bos gebied. Hij had besloten om eens gezond te eten. Om zijn lichaam sterk te houden. Hij was niet van plan om zich zelf de dood in te jagen. Hij had te veel rijk om dat op te geven. Zijn spieren waren gespannen. Hij lette niet zo perfect op. Alleen de domste wezen waagde zich in de buurt van cobrazarao. Hij rukte de takken van de boom af en knabbelde met zijn vlijmscherpe tanden de tak kapot en slikte het in. Hij leek wel een machine die alles met gemak op vrat. Af en toe keek hij eens driegend om zich heen. Hij duld niemand in zijn buurt. Hij had een porsie paarden verbannen van zijn kudde. Hij weet niet waar ze zijn en of ze nog leefden. Maar het boeide ook niet echt. Ze zijn nu niet meer welkom. En hij lette nu op zijn leden die wel actief waren. Hij zal ze een rang geven. Hij hoopte een boel klaar te stomen voor de gebieden te beschermen. Hij keek op toen gehinnik een tijdje herhaalde rond de bossen. Hij kneep zijn ogen bijna dicht. Waarom in de bossen? Dat was nou 1 van de gebieden waar hij liever niet was. Hij draaide zich om en stapte langzaam richting de bossen. Zijn hoeven beukten genadeloos hard tegen de grond. Zijn lange staart zwiepte hij heen en weer. Een teken van irritatie. Hij keek op toen hij een zwarte hengst opmerkte tussen de bomen. Hij wurmde zich tussen de bomen en drukte vals zijn oren in de nek."Je riep me?" vroeg hij kortaf.

Het duurde niet lang voordat een nieuwe hoefslag in zijn oren klonk. En zonder te kijken wist hij wie het was: Cobra. De hengst was verbazend snel gekomen, maar dat deerde Sauron niet. Het was zijn taak als leider zijnde om op tijd te komen als anderen hem riepen. Hij brieste een keer en zijn blik gleed naar het paard dat tussen de bomen uit stapte. Zoals verwacht was hij groot, breed en zwart. Qua grootte en kleur verschilden ze niet veel van elkaar. Het was de type bouw en de geschiedenis die het verschil maakte tussen hen. Vanwege het bloed van de Arabieren dat door zijn aderen stroomde, was hij net iets fijner en ranker gebouwd. Hierdoor was hij ook vaak sneller dan de breedste paarden. Zijn verleden en zijn daden waren anders dan die van Cobra, maar dat was begrijpelijk. Zoals de leider van de Black Rose waren er zeker geen twee. Maar ook in Sauron’s ogen stond een kille dreigende fonkeling. Hij knikte kort toen de zwarte hengst voor hem sprak en liet zijn ijskoude blik over hem heen glijden. Zwijgend bestudeerde hij de hengst voor hem, zich er goed van bewust dat hij hier irritatie mee opwekte. Maar hij wilde zijn woorden goed kiezen. ’Dat klopt; ik riep je, Cobra.’ zei hij op koude harde stem en hij boorde zijn zwarte ogen in die van de grote hengst. ’Ten tijde van oorlog is het nooit goed om alleen te staan. Ik wil me bij je kudde voegen.’ zijn stem werd iets zachter en hierdoor nog killer. Hij wist hoe Cobra kon handelen en was dan ook voorbereid op een uithaal of klap. Zijn spieren waren gespannen en zijn zintuigen stonden op scherp. Sauron hield niet van verassingen. Maar voordat de leider van de Black Rose kon spreken of kon aanvallen, vervolgde hij: ’Je zal waarschijnlijk willen dat ik me bewijs. En dat zal ik doen als dat jouw vraag is. Maar weet één ding van te voren: Ik zal je niet dienen als een slaaf. Mijn respect moet je verdienen, net zoals ik dat van jou zal proberen te verdienen.. of te winnen.’ Zijn woorden waren ijskoud en vastberaden. Hij wilde niet dat de hengst zou denken dat hij zich als een slaaf aan hem zou onderwerpen. Daarvoor was het oude alfabloed dat door zijn aderen stroomde, nog te overheersend. Hij sloeg met zijn staart en vernauwde zijn ogen iets om Cobra’s reactie te peilen. Wat erg moeilijk was omdat het gezicht van de grote zwarte hengst geen emoties verried.

Cobrazarao bleef de vreemde hengst aankijken. Benieuwd wat ie van Cobrazarao wilde. Hij merkte die koude blik. Maar gaf duidelijk geen kik. Hij voelde zich niet zo snel beangstigt. De hengst vertelde hem enkele dingen. Zijn pure zwarte ogen keken heel even bewonderd. Hij voelde er iets wel voor om deze hengst toe te laten. Aangezien het zich wil aansluiten bij de oorlog. En hij wilde altijd meer paarden om zo te kunnen winnen. cobrarazarao keek op toen de hengst nog wat meer zei. Hij gromde bijna. Respect te winnen? Wat dacht ie wel niet? Hij had wel wat beters te doen dan respect te proberen te krijgen. Deze hengst al duidelijk als een prins behandeld wou worden. Dat kon Cobrazarao niet altijd beloven. Zijn duistere ogen loerden naar de hengst. "Ik behandel ieder paard het zelfde. Maar goed. Ik zal jou laten doen. Maar verwacht niet dat ik respect toon. Dat doe ik alleen bij waardige rangen. En als je zo graag beter wilt behandeld worden. Dan moet je dat maar behalen. En als je je gedraagt." Hij drukte zijn oren in de nek en. Zoals altijd.

- sorry korte post-