Six impossible things

Ze keek het konijn woest aan. Hoe kon het? Hoe kon het toch dat een konijn zó onbeleefd kon zijn. ,,Ja!’’ riep ze verontwaardigd uit. ,,Hallo wit konijn mormel! Aarde aan konijntje. Joe-hoe, hier ben ik! Onbeleefd beest,’’ stiekem was ze nog best verbaasd dat het konijn daar zo stil bleef zitten, misschien was het omdat het beest werkelijk geen kant op kon. Maar Cesilia deed graag geloven dat het door haar ‘magische’ krachten kwam. ,,Weet je, voor het ontbijt denk ik wel eens aan zes onmogelijke dingen. Enkel voor het ontbijt,’’ nog steeds keek het konijn haar met lege en angstige ogen aan. ,,Ben je nou nog steeds niet van plan om tegen me te praten?’’ vroeg ze bot en scherp. Ze zette een stapje dichterbij, haar hoofd was nu heel dicht bij dat van het konijn. ,,Weet je wat wij doen met stoute konijntjes? Moet je eens opletten,’’ Cesilia grinnikte gemeen en behoorlijk spastisch. Toen greep ze het konijn bij haar oor en smeet het door de lucht. Ze keek niet eens waar het beest terug kwam, het enige waar ze aan dacht was dat ze bloed eigenlijk verschrikkelijk smerig vond. Ze gilde het uit van walging en galoppeerde in volle galop naar het eerste het beste plasje in de buurt. Daar stak ze haar neus direct met geweld in. Jammer voor haar was het plasje minder diep dan ze gedacht had. ,,VERDOMME!’’ ze schreeuwde het uit toen haar neus met een klap de grond raakte. Ze vloekte nog een paar keer voluit en liep toen nijdig weg. Het zat haar ook niet mee vandaag; konijnen praten niet terug, ze stootte haar neus hard tegen de grond en ze ging zo dadelijk ook nog eens haar hoofd stoten tegen een boom. Een harde dreun drong tot haar door. Ze vloekte en mopperde nogmaals nijdig en besloot nu veel beter op te letten. Ze hoefde niet nog iets te krijgen. Dus; nu de onmogelijke dingen. ,,Een; dieren praten terug. Twee; paarden kunnen vliegen. Drie; een raaf lijkt op een schrijftafel. Vier; Ik kan een konijn doden. Vijf; paarden gaan naar de WC. Zes; dingen zijn onmogelijk,’’ ze bleef deze zes dingen maar herhalen en herhalen. Er zouden er vandaag nog wek meer volgen, dat wist ze heel goed. Misschien zou het door haar avonturen komen, misschien zou haar iets onmogelijks binnen schieten.


~Open!~

Speels gooide de merrie haar achterbenen de lucht in. Haar goede oor naar voren, anders hoorde ze niets. Haar slechte oor drukte ze tussen haar dikke bos bonte manen. Ze kon toch niet met een half oor rond gaan lopen? Dat zag er gewoon niet uit. Hoe ze hem was kwijt geraakt was voor elk paard een ander verhaal. Ze sprak haar eigen vaak tegen, het enige wat vast stond aan haar was dat haar zus Nar was. Voor de rest kop nog staart. Ze was knettergek in haar hoofd maar een echte valse bitch. Ze deed er heel veel aan om op een overvriendelijke manier je leven te verzieken op zo'n kort mogelijke tijd. Ze deed echter geen moeite om er slecht uit te zien, haar oren kon ze al helemaal niets mee want anders was ze potdoof. Ook intonatie in haar stem leggen vond ze veel te vermoeiend. Als ze iets vriendelijks zei kon je er van overtuigd zijn dat het met de volste, niet aanwezige, sarcasme werd gezegd. Ze was van het geniepige gemeenheid. Of misschien was ze gewoon gek. Of beiden. Of tja, je kon het nooit weten bij Kiowa.
Ze hoorde een merrie praten. Ze hield haar hoofd even schuin en hielt halt. Het witte bolletje werd door de lucht heen gegooid. Ze volgde het met haar hoofd en zag het dier angstig weg rennen. Gevloek kwam uit de mond van de merrie. Kiowa volgde het gebeuren met haar blauwe ogen. Met een dreun liep ze ook nog eens tegen een boom aan. Kiowa grinnikte, zelfs zo lomp was zei niet.
Ze draaide haar een kwartslagje en ging in een bochtje rond de merrie heen door de struiken. Ze had haar waarschijnlijk nog niet eens opgemerkt. Kiowa huppelde half over de struiken die tot hoger als haar knieën kwamen, wat niet heel moeilijk was voor een paardje van maximum anderhalve meter. Ze sprong uit de struiken, recht voor de neus van de merrie. Ze trok een zogenaamd verschrokken blik en stond stil. Haar hoefjes netjes langs elkaar en haar staart de hoogte in. Haar ene oor hielt ze wijselijk in haar dik pak wilde manen. Haar andere draaide als een halve radar rond zodat ze geluiden kon opvangen. Gelukkig was haar gehoor en zicht beter dan haar gehoor. Lang leve moeder natuur voor een keer.
"Goedenmiddag" Sprak ze vinnig. Haar stem klonk zoals altijd speels en redelijk vrolijk.
"Vertel mij, mevrouw. U bent niet erg snugger, bent U?" Vroeg ze beleeft. Ze stak haar borst vooruit. 2 rode indianen handen sierden haar borstkas. Bij elke ademhaling leken ze voor even weer tot leven te komen. Ze had haar naam dan ook te danken aan de oorlogsindianen want haar geboortenaam was ze al laaaaang terug vergeten. Waarschijnlijk had het ook wel op die van Nar geleken. Maar tja, die van haar was nu toch veel mooier.

Haar staart zwaaide wat doelloos heen en weer. ,,CESILIA! Wat wonderbaarlijk leuk dat je er weer bent!’’ werd er plotseling tegen haar geschreeuwd. Geërgerd keek ze opzij, daar zag ze een roetzwart paard staan, met gele felle ogen. Ze rolde met haar ogen. ,,Ja, wonderbaarlijk leuk, geweldig leuk, mijn humeur kan niet meer stuk,’’ bromde Cesilia sarcastisch. Het zwarte mormel zei nog wat tegen haar terwijl ze daar zo stonden. Maar Cesilia staarde koppig voor zich uit. Gewoon negeren, gewoon negeren. Hoewel de ergernis aan het zwarte beest erger werd met de seconde bleef ze maar herhalen dat ze het gewoon moest negeren, niets anders. ,,Op. Rot. Ten,’’ Cesilia draaide haar hoofd langzaam richting het zwarte dier. ,,Oprotten, of je lelijke smoel dichthouden,’’ siste ze tegen het zwarte paard. ,,Riviéra,’’ voegde ze haar woorden kracht bij.
Een andere geur kietelde haar neus. Ze tilde geërgerd haar hoofd op. In haar ooghoeken zag ze hoe Riviéra plots in het niets oploste. ,,Zeven; paarden kunnen oplossen in het niets,’’ mompelde ze zachtjes. Cesilia wist dat Riviéra hier nog ergens zou zijn, zo dadelijk zou ze tevoorschijn komen en haar allerlei tips geven over dingen die ze zou moeten doen en moeten zeggen, zo ging het wel vaker. Cesilia keek de merrie ongeïnteresseerd aan, haar blik gleed eventjes over de merrie heen maar bleven hangen bij de twee indianen handen. Cesilia knikte eventjes, juist ja, dit had ze niet vaak gezien, eigenlijk nog nooit. "Goedenmiddag," klonk de stem van de merrie. Cesilia trok haar wenkbrauwen op bij de volgende woorden van de merrie. Toen gleed haar wenkbrauw weer naar beneden, om vervolgens weer met zijn tweeën tegelijk omhoog te schieten. ,,Noch snugger noch stom,’’ hoorde ze de stem van Riviéra, zie, daar kwam ze weer aan met haar commentaar. Cesilia brieste verontwaardigd. Moest je horen wie het zei.
Ze keek de merrie eens keurend aan. ,,Wat is het verschil tussen een raaf en een schrijftafel?’’ Eigenlijk had ze geen zin om te wachten op een antwoord van de merrie. Cesilia betwijfelde zelfs of de merrie wel wist wat een schrijftafel was. Dus gaf ze de merrie een minuutje of vijf om te antwoorden. ,,Weet je niet,’’ stelde Cesilia na die vijf minuten vast. Zelfs als de merrie het zou weten zou ze het niet weten in de ogen van Cesilia,,Nou dan, hoe haal jij ooit het achterlijke idee in je lelijke kop om mij niet snugger te noemen?’’ siste Cesilia. Rustig liep ze langs de merrie op om weg te gaan. Hoewel ze niet al te snel liep, ze zou graag het antwoordt van de merrie horen.