Let's play Djuna ~

Haar lange stelten stonden gestrekt. Haar hals strekte ze uit naar boven terwijl het kleine veulen een blad probeerde aan te raken. Het lag bewegenloos op de grond en het kleine veulen wist niet wat het was. Ze pakte het vast, maar het verbrijzelde helemaal. Het veulen spuwde en keek dan naar het zwarte veulen verderop. "Djunaaaa, dit is vies spul. Proef!" Een zachte grinnik verliet haar keel. Ze was nog maar twee dagen oud. Ze wilde alles verkennen. Ook al zat er slecht bloed in haar. Ze kende niets en wist ook niet hoe ze op dingen moest reageren. Het veulentje zuchtte diep en keek om haar heen. "Dit is een rare plek. Moet je die lange.. Lange.." Haar stem stierf weg toen ze bij een grote boom stond. Het was een smalle boom maar dan wel enorm lang. Haar oogjes werden groot. Eng zeg. Ze schudde haar hoofd en in een klein trippelend drafje liep ze naar haar zus toe. Stiekem was het niet haar echte zus, maar dat wist ze eigenlijk niet. Ze was geboren en zag haar meteen van het eerste zicht. Ze geeuwde een luid terwijl ze rond haar zus begon te draaien. "Gaan we iets leuk doen?" Haar donkere ogen begonnen te schitteren. Ze wilde alles leren. Djuna was eigenlijk groter dan haar, stom zeg. Ze snoof en probeerde haar lange benen te strekken om grote te lijken. Nee, toch maar niet. Met haar hals nog eens gestrekt leek ze wel een giraf. Anaïs gaf een zucht en een aantal bladeren vlogen omhoog. Het veulen schrok en deinsde achteruit. Wat was dat nou weer?

Djuna =D

Het bruine veulen wankelde heen en weer. Ze had geen idee waarom ze zo raar begon te lopen. Ze vond het wel grappig. Haar ene been gleed over het andere waardoor ze bijna op de grond viel. "Stomme stelten." Het kleine veulen gromde zacht en hoorde verderop haar zus wat zeggen. Ze luisterde maar half en zag dat Djuna op haar afgelopen kwam. Ze volgde haar naar de plas en keek er nieuwsgierig naar. Ze hoorde de vraag over het ding van haar zus en antwoordde meteen: "Geeeeen idee." Ze keek daarna geschrokken naar Djuna die in haar hals begon te bijten. Ze liet los, maakte een rare sprong en cirkelde om haar heen. Het bruine veulen rolde met haar ogen. Wat nou weeer. "Wat.. Doe jij nou, gek? En waarom zou ik bang zijn? We zijn even oud hooor.." Tuurlijk wou het kleine dier meedoen, maar het probleem was die stelten. Ze zou snel omvallen als ze niet oplette. En van haar vader moest ze eerst ermee leren lopen. Ze zweeg even en keek van de grond weer naar haar zus. "Weetje, pap zegt dat we eerst moeten leren lopen voor we dit doen. Dus wat doen we eraan?" Haar stem vragend, klagend en.. Geen idee wat ze moest doen nu.

Djuna bleef stil staan. Luisterde naar het geklaag van haar zusje. Naja, wat konden ze dan doen. “Je wou toch spelen? Buh, dat was voor uit te dagen, gekkie. “ Naja, Djuna kende het probleem al. Die stelten. Daar had ze ook problemen mee, maar ze had geoefend en nu ging het stukken beter. Maar ja, zij had 2 dagen langer kunnen oefenen dan Anaïs die leefde nu ongeveer 3 dagen, en Djuna 5 dagen. Wooow, wat ging de tijd snel ség. Ach ja dat de tijd maar sneller ging, dan was ze snel groot, maar ook snel weer dood. Nene, laat de tijd dan maar wat trager gaan. “Maar…Maar…” Djuna haar stem stierf weg en dacht even na. “Wat wil jij dan doen? Papa, heeft mij nog niet getraind, en ook mama niet. Dus…” Djuna keek even op haar hoeven neer. “…Ik weet niet wat niet en wel mag.” Djuna keek dan weer naar Anaïs. Waarom werd zij niet getraind en Anaïs wel? Djuna keek rond haar heen en snoof de lucht eens op, waarna ze naar de lucht keek. De lucht werd donker en opeens begonnen er allemaal waterdruppels uit de hemel te vallen. Even schudde Djuna haar hoofd. Wat was dit nou weer? “Ohoh.” Kon ze alleen maar uitbrengen. Wat moesten ze doen? Echt schrik had ze niet, omdat het nog maar zacht regende. Ach ja, het zou wel overgaan. “Duuuus…wat gaan we doen? Jij kan beter iets zeggen, jij weet wat mag en wat niet….” Djuna keek Anaïs verwachtingsvol aan. Ja, ze wou iets doen en snel. De regen begon al te stillen, ooh, het was maar een bui. Niks om zich zorgen over te maken. De grond was al raar genoeg nat geworden, waardoor het een beetje schoof. Djuna wou een pasje naar Anaïs zetten, maar haar hoef schoof helemaal naar opzij. “Huh?” Djuna probeerde haar hoef weer goed te zetten, maar elke keer opnieuw schoof die weg. Ze zette een stap opzij, en daar bleven haar hoefjes op hun plaats. Even drukte ze haar neus tegen de grond, en briesde even. Waardoor er een beetje modder omhoog schoot. Waardoor er wat modder op haar neusje terecht kwam. Ze stapte naar Anaïs en wreef de modder aan Anaïs. Ze gniffelde even, en de ondeugt stond in haar ogen geschreven. Geen idee wat Anaïs zou doen…

sorry voor eventuele schrijffouten

Het veulen luisterde naar de hele teksten van haar zus. Ze wilde steeds antwoorden, maar haar zus was haar altijd voor om nog veel meer te vertellen. Ze rolde met haar ogen en wachtte tot ze zweeg. Als ze zweeg, begon ze dan weer iets anders te doen. Anaïs kon niet meer volgen eigenlijk. Ze zweeg en voelde plots wat nattigheid op haar lichaam. Ze keek dan naar Djuna die wat modder op haar afveegde. "Djuna, hou op!" Ze stapte achteruit en keek met een vies gezicht naar de modder op haar borst. Ze voelde haar hoefjes wegschuiven en dacht weer aan haar vader. Over de woorden die haar zus dus had gezegd. "En hoe kan ik weten wat wel en niet mag? Ik heb alleen leren lopen hoor.." Haar donkere ogen gleden over de omgeving. Het begon harder te regenen. Het kleine veulen zocht naar iets. Nee, ze had geen zin om onder die lange dingen te gaan staan. Veel te eng. Dan werden ze maar nat. Het veulen kende nog niets van het leven dus ze had ook geen idee dat ze hiervan ziek zou kunnen worden. Anaïs briesde zacht en keek naar de omgeving. Ze wilde nu niets meer doen. Ze wilde niet vallen en vies zijn. Dat niet. Het kleine veulen briesde zacht en draaide met haar kleine oren rond. Haar vacht werd enorm nat en zacht begon het veulentje te rillen van de kou. "Dat het maar snel ophoud.." klaagde het kleine dier. Ze keek bang naar haar zus en wachtte af tot die met een idee kwam. Zij was véél slimmer op dit moment dan zij.

Djuna keek naar de lucht, maar moest haar oogjes tot spleetjes brengen om niks in haar ogen te krijgen. Het begon terug harder te regenen. Djuna had niet geantwoord op de 2 eerst zinnen. Maar bij de laatste zin ging ze er wel opin. Ze keek terug naar Anaïs. “ We moeten hier weg.” Ze ging naast haar zusje staan, dicht bij haar zodat ze het iets warmer kregen. Het was gewoon een klik in haar hoofd dat ze dat wist. Ze dacht na. Ze had 1 keer een regen meegemaakt. Maar wat had ze toen met haar moeder gedaan? Donker, iets in een berg….Dat was het !” Anaïs kom mee.” Djuna stapte verder, maar niet dat dat snel ging. Ze mochten nu niet uitschuiven, dan zouden ze zeker het kouder krijgen. Het was echt op zo’n slakkentempo, maar ze hadden geen keus. Ook Djuna begon het koud te krijgen. En op een gegeven moment bleef ze stil staan. Je kon 3 gangen in. Maar welke zou naar een grot leiden? Opeens zag ze een vage schim in een bospad rennen. Misschien wist die schim waar ze konden schuilen. “Hé wacht eens!” Riep Djuna. Maar de schim liep verder. Djuna was nu al hees, ookal wist ze het niet, maar dit was geen goed teken. Djuna besloot maar verder te lopen, misschien kwamen ze de schim tegen, of misschien wou de schim zelf een schuilplaats. En als er 1 schuilplaats was, zouden er meer zijn. Djuna keek achterom naar Anaïs, dat ze nog wel kon volgen. Maar op dat moment schoof ze uit, en viel in de brij. Heel haar zijkant was bedekt met het vochtige spul. Grommend probeerde ze weer op te staan, wat niet zo makkelijk was. Maar het lukte wel. Alleen had ze het nu nog kouder. Fijn, dan had ze het maar kou. Eerst een grot vinden.

Even later:

Djuna was stik kapot en zij niet alleen. Ze was al aan het twijfelen dat ze wel degelijk de juiste route hadden uitgekozen. Plots bij die gedachten, ging een schim in een zijstraatje. Djuna voelde haar aangetrokken, en niet veel verder was er een grot te bespeuren. Maar de schim was nergens te bekennen. Ze ging in de grot en keek Anaïs strak aan. “Had jij een schim gezien?” Wat als zij dat niet had gezien? Dan zou Djuna er maar gewoon over zwijgen. Djuna keek naar buiten. Ze waren net op tijd, want het begon harder te stormen….Daar ging hun speeluitstapje.

Het bruine veulen voelde hoe het water haar vanbinnen leek te bereiken. Opnieuw een rilling die door haar heenging. Ze rilde steeds harder en merkte dat ze helemaal nat werd. Vele druppels, groot en klein, gleden van haar snuit en drupten op de grond. Ze drukte haar oortjes in haar nek en hoorde haar zus vanalles zeggen. De helft hoorde ze niet, maar toen haar zus wegliep volgde ze meteen. Ze liepen rond en het bruine merrieveulen had echt geen idee waarnaartoe. Ze zuchtte en volgde Djuna op haar gemak. Ze zag verderop toen de grot en bleef er vlak voor staan. Vanbinnen was het zo donker. Djuna liep erin en uiteindelijk, toen het kouder werd, volgde ze maar. Haar zus vroeg of ze ook die ene schim gezien had. Anaïs keek haar raar aan. "Huh? Een schim?" Ze had werkelijk geen idee waarover ze het had. Anaïs schudde haar hoofd zuchtend en liet haar door haar benen zakken. Nu was ze veel te moe om iets te zoeken, vinden of te verkennen. Ze haalde diep adem en keek kort naar het zwarte veulen waarna haar ogen voorzichtig dichtgleden. Ze schrok na een tijd toch wakker en krabbelde weer overeind. "Ik wil mama. Ik vind het hier echt niet leuk meer." Ze was nu eenmaal een moederskindje. Mama zou altijd voor haar zorgen, ookal waren ze slecht. Niet dat het bruine veulen dat nu al snapte. Ze zuchtte eens luid en keek naar buiten. Het regende nog steeds.

Toen Anaïs vragend naar Djuna keek, wist ze al genoeg. “Niks laat maar.” Djuna keek rond, en hoorde van alle rare geluiden. Djuna bleef staan, terwijl Anaïs bijna in slaap viel. “Kom op. Nu niet gaan slapen.” Zei Djuna rustig. Ze wou gewoon niet dat Anaïs ging slapen, want als er gevaar dreigde, moesten ze meteen weg kunnen. Anaïs stond op, en Djuna luisterde naar haar woorden, maar ze antwoorden niet. Wat kon ze nu doen? Anaïs was te zwak om verder te gaan, en Djuna kon haar moeilijk hier alleen laten terwijl zij hun moeder zou zoeken. “ We kunnen niet veel doen, Anaïs. “ Zei Djuna rustig terwijl ze tegen Anaïs ging staan om elkaar te verwarmen. Opeens hinnikte Djuna scherp en schel, dat door de bossen galmde. Even stond ze zelf versteld, dit was voor een veulen niet gewoon. Weer probeerde ze het, maar het lukte niet meer. Ze hoopte maar dat Deina het had gehoord. “Sorry zusje. Ik kan niet veel meer doen. Ik wil ze wel gaan zoeken, maar ik wil jou niet alleen laten. En je hebt niet genoeg kracht om verder te gaan.” Zei Djuna rustig, zonder Anaïs aan te kijken. Ze blijf gewoon voor haar staren.

flut