Dancing with the World..

Vrolijk bokkend en huppelend als een jong veulen galoppeerde een apart gekleurde hengst door het hoogstaande gras langs het zilveren meer. Het droge gras kraste langs zijn smalle gespierde benen. Zijn hoofd had hij ver in de lucht geheven en zijn oren waren zo ver mogelijk naar voren gedrukt. Bomen waren gebogen en hingen met hun takken en bladeren in het warme water. Het water rimpelde toen er een briesje op deze warme dag over het gebied gleed. Rocco’s ogen gleden over het gebied en namen alle kleine bewegingen in hem op. Laag hinnikend en zwiepende met zijn staart ging de hengst in draf over en gooide daarna zijn borst laag in de lucht, hij maaide wild met zijn benen en plofte op de grond. Haastig stapte hij naar het meer en begon met grote slokken het water naar binnen te werken. Hoestend en briesend hief hij zijn hoofd, toen hij zich verslokte in het water. Een straaltje liep langs zijn lip naar benee en druppelde via zijn kin in het water. Met een grijns op zijn smoel liet hij een luide schrille hinnik uit zijn keelgat ontsnappen. Hij steigerde daarna nog eens laag en zwaaide wild met zijn hoofd. Vliegen landden op zijn rug en hij liet zijn staart erlangs glijden om ze te verjagen. Rustig bleef de hengst staan kijken naar zijn omgeving, maar dit duurde echter niet lang of hij besloot om de bomen heen te slingeren. “Klaar voor de start …… AF!” riep hij tegen zichzelf en hij schoot tussen de bomen door, vloog over omgevallen boomstammen en belandde met een plons in het zilveren meer, en ging kopje onder. Vrolijk proestend kwam hij met zijn neus in de lucht boven water. Eenmaal op de kant beland, schudde hij zich eens flink uit. Een vreemde geur vulde zijn neus en hij keek meteen om hem heen, wie was er in zijn buurt?
(Flutje, maar Rocco moet weer actief worden!)

Haar gewicht op haar achterbenen geheld, haar staart opgeheven en haar ene voorbeen wat opgetrokken keek ze met gespitste oren naar de hengst die voor haar neus in het water was gesprongen. Zelfs stond ze tot ongeveer haar enkels in het water, had met haar neus telkens het kalme oppervlakte van het water verstoord. Ze maakte nog wat na smakkende bewegingen terwijl ze het paard aanstaarde. Haar diepzwarte ogen stonden nieuschierig, kinderlijk bij haar wat schuin gekantelde hoofd. 'Achterna gezegen door een zwerm vliegen?' vroeg ze met een vrolijke ondertoon in haar stem, waarna ze haar hoofd wat liet zakken en haar nek uitstrekte. Ze trok haar hoofd weer terug, bracht in een kleine, springende beweging haar ene voorbeen weer terug naar de grond en trok de andere op. Hierbij draaide ze een stukje, en bracht daarna haar neus weer naar het water. Geïntresseerd staarde ze naar de kleine weerspiegelingen in het water van de bodem, kneep haar ogen wat toe en stak in een snelle beweging haar snuit onderwater. Snuivend kwam ze omhoog, met een sliert waterplanten in haar mond. Haar blik afwezig op een willekeurig punt gericht smakte ze wat met de planten, alsof ze hun smaak op zich wilde nemen. Haar mond vetrok, haar ene oog kneep wat meer samen toen ze tot de conclusie kwam dat dit toch niet de gewenste smaak was wat ze had verwacht.

^kom ook eens langs wil graag rpgen ^^ ^

Langzaam trippelde ze ergens. Niet wetend waar ze heen ging. Ze had wel vreselijk dorst. Dus het werd hoog tijd om water te vinden. Ze was blind. Maar trok er zich tot nu toe niets van aan. Ze heeft nooit de wereld gezien. Haar ogen waren sneeuw wit. maar ze blonken van geluk. Ze voelde zich niet depresief en voelde zich fris. Ze was nog vrij jong. Ze was een spier witte merrie. Haar ogen pasten dus wel bij haar. Ze droeg lange witte manen. En een lange staart. Opeens pikte ze een geur van de zoete wateren. 'Eindelijk.' Schoot er door haar gedachte heen. Ze lette niet op en botste hard tegen een boom. " Auw!" Riep ze en schudde eens met haar hoofd. Ze moest alert blijven. Doordat ze niet kon zien was ze een makkelijke prooi. Ze hief haar hoofd omhoog toen ze iets hoorde. Een paard. Ze bleef verstijft stilstaan en haar oren gleden naar de kant vanwaar het geluid ontstond. Kort daarna hoorde ze eens plons. Vast een paard die ging badderen. En kort daarna drong een geur van een paard. Er waren er nu twee geworden. Ze moest dan maar een grote omweg nemen en heel voorzichtig drinken. Ze wilde niet verast worden. Haar hoeven gingen voorzichtig omhoog en verplaatste haar lichaam geruisloos lang de twee paarden. Op een goeie afstand verscheen ze uit de bosjes. Ze keek onzeker om zich heen. Om meer te kunnen horen. Zodra ze zelfverzeekerd was liet ze haar hoofd naar beneden zakken en slokte uitgedroogt het water op.

Knipperend met zijn ogen keek de hengst om zich heen. Hij briestte nog eens hard en keek recht in de ogen van een merrie. Bijna schamend wat hij in het water had gedaan keek hij naar haar. In zijn manen en vacht hingen nog wat waterplanten en hij grinnikte op zijn vertrouwde manier. Zijn ogen gleden over de merrie en alles werd in hem opgenomen. Door het water in zijn vacht kleurde deze donker en was hij niet meer diezelfde valkkleurige hengst. Hij was speciaal, altijd al geweest. Maar het was zeker niet altijd in zijn voordeel geweest. Hij was raar geweest, en afgestoten, en die zelfmoord poging was op zijn plaats geweest. Toch was de merrie van zijn dromen het daarmee niet eens geweest, en ze had hem tegen gekomen. Nu hadden ze samen een veulen, een echt veulen. Hij was super blij geweest. De halfblinde hengst schudde zijn hoofd. Ook dat zou uitleg vergen, maar daar had hij nu geen zin in. Ze zou er wel naar vragen, als het haar boeien. Hij glimlachte toen ze vrolijk haar zin opende. “Dat viel dan net weer wat mee.” Antwoordde hij. “Ik kon de scherpe bocht niet halen.” Zei hij met een grijns op zijn smoel. Het klonk raar, maar dat was het ook, want wie hield er nou een wedstrijdje met zichzelf? “Dat veregt uitleg, of niet?” en hij keer haar vragend aan. “Mijn naam is trouwens Rocco, en die van jouw?” vroeg hij met een vriendelijke blik in zijn rust uitstralende ogen. De hengst lachte toen de merrie op een sliert knabbelde en er een vies gezicht bij trok. “Smaakt het?” vroeg hij amusant. Een nieuwe geur drong in zijn neus door en hij keek verrast om hem heen, het kon hier nog wel eens druk worden. Nog een merrie, werd hem na niet lange tijd duidelijk. En nog vrij ver bij hen vandaan ging een spierwitte merrie staan drinken, ze leek nerveus, bang, onzeker? Rocco keek haar aan, en vond dat ze zelf de stap moest nemen zich in het gesprek te mengen, eerst was deze grijze merrie aan de beurt. Toch hield hij de witte merrie voortdurend goed in de gaten, ze kon slecht zijn, hen uitmoorden, misschien werd ze bedreigd of was ze in gevaar. Wachtend op antwoord switchten de ogen van de hengst tussen de 2 merries.

'Hmm, scherpe bocht zeg je he,' klonk haar antwoord bedenkelijk waarbij ze al smakkend haar neus wat in de lucht stak en bedachtzaam naar de hemel keek. Ondanks dat de smaak erg bitter was, en nogal waterig, bleef ze dooreten. Haar wensen lagen nooit zo hoog, was blij met het kleinste dingetje. Nogal kinderelijk, maar haar geest en karakter waren ook nooit verder gekomen dat een jaarling. Bij het voorstellen van zichzelf ging haar blik weer terug en slikte ze de laatste waterplant weer op. 'Delayla,' grijnsde ze, alsof haar naam een gehele overwinningsspeech inhield. 'Heb je die zwerm vliegen nou verslagen of niet?' ging ze op het vorige onderwerp door, met een doodserieuze blik in haar ogen en een vlaagje strijdlustigheid. 'Mwnèh, bitter,' beantwoorde ze zijn vraag al even serieus, waarbij ze een maar keer afschuwend smakte. Haar blik werd al smakkend op een andere gedaante gericht, waarbij de bewegingen van haar mond langzaam afzwakte en ze deze weer normaal sloot. Delayla's opgeheven staart zwiepte even heen en weer, haar blik van Rocco naar de witte merrie die duidelijk geen contact wilde maken. Met een oncharmante ruk van haar hoofd richtte ze haar aandacht weer op Rocco. 'Ik werd een keer achterna gezeten door een eend. Geloof me, die beesten kunnen behoorlijk gevaarlijk zijn,' ging ze doodnormaal verder, alsof de eens een levensbedreigende tijger was. Ze was op deze ervaring gekomen met het idee dat hij achterna was gezeten door een zwerm vliegen. 'Dat ding bleef me maar volgen, dus ik hem op het lopen gezet,' haar stem werd steeds daverender, alsof ze een spannend verhaal vertelde. 'Toen uiteindelijk kwam ik op een open stukje terrecht. Weet je wat er toen gebeurde!? Een hele kudde van die beesten, allerlei verschillende kleuren. Ik was op ten duur gewoon omsingelt...' haar zwiepende staart toonde aan dat ze al weer half hysterisch werd bij de gedachte terug aan haar avontuur. 'Toen heb ik het loodje gelegt,' eindigte ze doodkalm waarna ze haar snuit weer met een luide plons het water in stak en met moeite de volgende haal waterplanten van de boden af trok.

“Ja een scherpe bocht, ik deed een wedstrijdje met mezelf.” Zei hij en hij probeerde zich niet te schamen. Hij schudde zijn lichaam nog eens en tilde 1 voor 1 zijn natte voeten op, om deze ook uit te schudden. Het water zwierde in het rond en vloog hem om zijn oren. Kijkend naar hoe de merrie nog altijd op haar waterplanten zat te smakken, opende ze een nieuwe zin. “Mooie naam.” Zei hij terwijl hij met een glinstering in zijn ogen met zijn hoofd knikte en hem nog een stukje kantelde. De merrie bleef serieus aan het woord en Rocco glimlachte naar haar. “Ja, ik heb een stok in mijn mond gepakt en in het wild rond geslagen in paniek ben ik in het meer geplonst.” Probeerde hij serieus de vraag te beantwoorden. Toch was de grijns die op zijn smoel verscheen en zijn lippen krulden niet te verkomen. Het antwoord wat daarna volgde was wel te verwachten, logisch dat het niet lekker smaakte, het was een waterplant. Rocco nam niet de moeite om het dan ook maar te proberen en keek met een onsmakelijke blik in zijn ogen naar het smakkende paard. Rocco keek weer naar de spierwitte merrie die nog steeds bij het water stond te drinken, maar nee, het gaf geen reactie. Rocco spitste zijn oren en keek naar Delayla die vol met spanning een verhaal begon te vertellen. “Oké.” Onderbrak hij haar spannende verhaal. Hij moest was lachen en nam maar een slok water om zich netjes te houden, zijn oren waren in de richting van de merrie gezet. Proestend kwam hij met zijn hoofd omhoog toen ze zei dat ze het lootje had gelegd! “Maar je ben hier nu toch nog?” zei hij terwijl hij hoestend met een vragende blik in zijn ogen naar haar stond te kijken. En hij keek toe hoe ze een volgende hap waterplanten naar binnen werkte. Rocco kreeg ook honger, maar het lokte hem niet om waterplanten uit te proberen en daarom nam hij maar een hap uitgedroogd gras. Het was scherp en smaakte nergens meer naar. Wat flauw kauwde hij met zijn mond open op de taaie grassprieten.