my baby

Maanden waren voorbij gegaan en haar buik was alsmaar dikker geworden. Een klein wonder in haar was gaan groeien. Ze had het verzwegen voor anderen. Het was alleen haar zaak. Haar veulen, haar bloed. Ze had heel bewust de keuze genomen om het te verzwijgen. Niemand moest zich moeien met haar keuze en paarden waren zulke vreemde wezens. Wezens die het leuk vonden hun neus in andermans zaken te steken. Fontanella's oren stonden strak naar achteren. Haar grijze ogen stonden gespannen. Nu wist ze weer waarom ze ooit had gezworen nooit nog een veulen te krijgen. Maar nu zou ze iets kleins van haar eigen hebben. Een klein wonder dat in haar baarmoeder was beginnen te groeien. Eentje met een onbekende vader. Fonta wist wel wie de vader was maar niemand anders zou het weten. Ze zette haar lichaam weer in beweging. Haar passen waren krachtig en uitgestrekt. Haar spieren bolden onder haar vacht. Haar bolle buik bewoog mee op het tempo van haar galop. Haar zwarte manen en staart wapperden achter haar aan.

Ze ging over in een zweverig drafje en keek uit over het korenveld. Het gebied was uitgestrekt met hier en daar een boom. Fontanella wist een weg naar een veilige plek. Een plek waar ze haar veulen veilig ter wereld kon brengen. Ze draafde door het korenveld heen. Ze plette het koren onder haar hoeven. Sommigen vlogen weer recht waardoor je amper zag dat er een paar door was gegaan. Het koren stond nog niet heel hoog dus dat was handig. Ze wist perfect waar ze heen ging. Haar ogen kregen een enigszins rustige uitdrukking. Maar de weeën kwamen op. Ze trok een krampachtige blik maar trok haar gezicht al snel terug in de plooi. Ze wist hoe het ging om een veulen te krijgen. Ze had het al een keer eerder gedaan en toen was het veulen groter geweest. Misschien leek dit veulen wel meer op haar. Ze hoopte er wel op. Qua karakter maakte het haar niet veel uit. Ze wist dat het zowieso een speciaal geval zou worden, net als haar moeder. Ook haar opvoeding zou geen basis opvoeding worden. Fontanella had zo haar eigen manier van opvoeden. Eentje waarbij ze haar veulen fouten zou laten maken. Toch zou ze het kleintje nooit in gevaar brengen en zou ze altijd in de buurt blijven.

Eindelijk was ze er. Het koren was er plat gedrukt en lag in de perfect vorm. Ze lag met haar hals uitgestrekt en had haar ogen gesloten. Heerlijk die rust. Ze wachtte af. Wachtte op het veulen. De weeën werden erger. Ze wist dat het moest gaan gebeuren. Ze klemde haar kaken opeen en perste. Ze brieste en hief haar hoofd even op. Waarom moesten veulens toch altijd tegenwerken op het gebied van geboren worden? Ze haalde sneller adem als normaal. Ze probeerde zichzelf onder controle te houden en perste nogmaals. Met alle kracht die ze bezat perste ze. Ze voelde de voorhoefjes komen. Eindelijk, er kwam schot in de zaak. Zodra het hoofdje er zou zijn zou het makkelijker moeten gaan. Maar er kwam niets. Fontanella zuchtte en perste nog harder. Daar kwam het hoofdje. Nu zou het niet lang meer duren of het veulen was geboren.

Een bruin hoopje lag op de grond. Fontanella zuchtte uitgeput maar stond toch recht. Ze brieste zachtjes en duwde haar neus even tegen het veulen aan. Het had het vlies al gescheurd en ademde. Fontanella had een trotse blik in haar ogen. Toch bleven haar oren tegen haar schedel aan gedrukt. Ze begon het veulen droog te likken. Straks vatte het nog een koutje. Zachtjes sprak ze het merrieveulen de naam "Lidah" toe. Zo zou ze vanaf nu heten en voor altijd.

Zodra het veulen droog genoeg was wachtte Fonta af tot het veulen recht zou staan. Het duurde een tijdje maar ze bleef geduldig wachten. Ondertussen knabbelde ze wat ongeïnteresseerd aan de koren die er stonden. Ze moest toch iets doen in de tussentijd dat het kleintje probeerde recht te staan.

Maanden lang had het diertje - wat je het nu kon noemen - van foetus tot een veulen ontwikkeld. Ze was nu volgroeid in de buik. Haar hersens waren nu goed genoeg gevormd, dat ze wist waar ze zich bevond. Soms schopte ze tegen de zachte wanden die haar beschermden, om te laten zien aan haar moeder dat ze er wel degelijk was, en dat ze rustig moest aandoen. Ze had lange benen ontwikkeld, en mooi hoofdje. Hoe ze eruit zag, geen idee. Hoe haar moeder heette? Wist zij veel. Het enige wat ze wist is dat het nu wel welletjes was geweest. Het werd tijd om op te groeien, om het leven buiten de beschermde wanden te ervaren. Het echte leven ervaren, zonder 24 uur bescherming, elke dag maar weer.
Maar haar moeder had het kennelijk niet door. Als een zak aardappelen schudde ze van de ene naar de andere kant. Blijkbaar ging haar moeder sneller, dat ze dat nog kon met die enorme buik onder haar, en al dat extra gewicht wat ze mee moest nemen. Maar het deed haar geen pijn, het voelde gewoon erg onplezierig. Dat gehobbel en gebots de hele tijd.
Uiteindelijk werd het gehobbel iets minder, zo'n gevoel had het wezentje in de buik tenminste. Een beetje protesterend dat het nu wel op mocht houden trapte het zwakke beestje tegen de wanden aan. Zo duurde het een tijdje, dit gehobbel.
Uiteindelijk stopte het, en zakte ze naar beneden. Ze lag op de grond. Met wat geduw en getrek, kwam het veulentje te draaien. Meestal was dat niet zo. Soms was ze zo gedraaid, maar nu bleef ze zo liggen. Alsof het de bedoeling was. Ze wist het ook niet.
Opeens kwamen de wanden dichtbij, en duwde tegen haar aan. Geschrokken, dat was ze zeker, maar ze kon geen kant op. Ze werd geduwd, naar voren. Naar iets. Ze werd in een houding geduwd, haar neus op haar voorbenen gedrukt. En toen voelde haar voorhoeven koud aan. Heel koud. Maar ze kon ze niet bewegen, ze wist niet wat er gaande was. En toen leek alles zo snel te gaan. Nu voelde ze het met haar neus, opeens was er iets raars daar buiten. Ja, ze ging naar buiten! Ze verliet de warme, zachte ruimte. En toen kwam haar hele hoofd naar buiten. En toen leek het in sneltreinvaart te gaan. De wanden duwden tegen haar lichaampje aan, en toen kwam het beestje uit het warme geheel dat de laatste 11 maanden haar thuis was geweest. Nu begon een nieuw leven.

Ze trappelde met haar beetjes, ze schopte in het rond. Als snel brak de navelstreng en hapte het merrietje naar adem. Het vlies was gescheurd. Haar oren kwamen overeind, en ze opende haar ogen. Daar zag ze haar moeder. Donkerbruin. Ze stond rechtop en duwde haar neus tegen haar aan. Haar blik, stond gelukkig, blij. Maar haar lichaamshouding leek daarbij niet te kloppen. Maar het was haar moeder. En ze zou van haar houden, als elk veulen dat deed. Toch?
Een warme tong begon over haar lichaam te glijden, en maakte het kleine merrietje schoon van wat allemaal met haar mee naar buiten was gekomen. Toen zei de grote merrie haar naam. Lidah. Haar oren draaiden zich naar voren, en haar blik zei dat ze het snapte. Zo heette ze, vanaf nu. Haar moeder had haar de naam gegeven.
Toen haar moeder haar afwende, wist ze dat ze overeind moest komen. Net zoals zij dat deed. Haar instinct wist het, en nu moest zij het doen. Haar lange achterbenen probeerden het lichaampje omhoog te drukken. Wankel stond ze zo, haar lichaam balanserend op haar knieën en wijd opengesperde achterbenen, wat een belachelijk gezicht maakte. Haar neus vormde een extra steunpunt op de grond. Haar staartje zwiepte een paar keer heen en weer, en toen tilde ze één voorbeen op van de grond, en zette haar hoef neer op de grond. Ze drukte zichzelf toen met al haar benen omhoog en stond toen op vier benen. Allemaal wijd open gesperd en het wankelde verschrikkelijk. Ze rechtte haar hoofd en hinnikte naar haar moeder. Zachtjes. Langzaam probeerde ze een stap te verzetten. En zo kroop ze stapje voor stapje dichterbij naar haar moeder. Haar neus duwde ze onder haar buik en het merrietje vond de uiers. Gulzig dronk het diertje de biest op, die nodig was om gezond te worden. Het was de eerste, en dus belangrijkste moedermelk.

Fontanella hoorde het geluid van een opstaand veulen. Ze keek om en zag dat ze gelijk had. Het veulentje had zijn achterbeentjes wijd open staan en probeerde zo recht te komen. Fonta glimlachte. Ooit had zij daar ook zo gestaan, onhandig en vreselijk lachwekkend. Het was al jaren geleden dat zij het had meegemaakt maar het bleef haar bij. Het was meteen je grootste stap in heel je leven. Als je niet sterk genoeg was om recht te staan overleefde je het niet. Waar was de tijd dat zijn nog onbezonnen door het leven ging? In niets iets kwaads zag en achter alles wat bewoog huppelde? Het leek wel een eeuwigheid geleden.
Nu ze haar kleine wonder zag rechtstaan dacht ze eraan. Haalde ze de herinneringen boven. Het was een heerlijk iets om aan terug te denken. Je veulenjaren waren immers de meest mooie jaren die er bestonden. Fonta wou haar veulen ook een geweldige tijd geven nu ze nog jong was. Ze zou haar op een originele manier fouten laten maken die ze later in het leven dan niet meer zou maken. Ze zou haar 'alleen' op ontdekking laten gaan maar toch altijd in de buurt zijn. Ze was een goede moeder en had een perfect instinct ervoor. Ze had uit haar fouten van het verleden geleerd. Deze zou ze niet maken bij Lidah. Ze zou haar veulen continu in de gaten houden en haar leren wat respect was. Toch zou het veulen niet verstikken door de aandacht van haar moeder. Fontanella wist heus wel wanneer ze het kleintje wat ruimte moest geven voor derzelf.
Toch was een veulen opvoeden niet alles. Je moest er ook nog voor zijn als het oud genoeg was om voor zichzelf te zorgen. Zelfs al was het 20 jaar oud, nog zou je als moeder klaar staan voor je veulen. Het is en blijft je eigen bloed. Zo dacht Fonta er toch over. Moest Tormento nu voor haar neus staan en haar om hulp vragen zou ze hem helpen. Ze zou voor hem zorgen en hem beschermen. Al wist ze dat de hengst het makkelijk zelf zou kunnen. Hij had immers een klein gezinnetje gestischt. Hij leidde ook een minime kudde van een stuk of 4 paarden. Een kudde zoals het hoorde te zijn.

Lidah had de uier gevonden en begon te drinken. Fontanella draaide haar hoofd weer naar voren. Ze knabbelde wat verder aan de koren en wachtte geduldig tot haar kleintje gedaan had met drinken. De nageboorte werd ook zorgvuldig opgeruimt. Dat ding bevatte een bom van voedingsstoffen die ze wel kon gebruiken. De geboorte had haar immers veel energie gevraagd.
Lidah stopte met drinken en ging liggen. Waarschijnlijk was ze ook ontzettend moe. Als veulen moest je nu eenmaal veel slapen. Fontanella ging achter der staan en ging ook liggen. Ze legde haar hoofd zachtjes op de rug van het veulentje. Haar oren gingen als radars heen en weer. Ze vingen elk klein geluidje op, elke geur kon ze herkennen. Zelfs haar ogen rustte niet. Ze moest gewoon alles in de gaten houden en elk dreigend gevaar uit de weg ruimen.

[sorry dat hij zo laat is]


Haar moeder.. Ze leek een blik in haar ogen te hebben, iets van trots, iets van plezier. Haar moeder zat in.. in zichzelf te denken. Alsof ze dacht, en haar gedachten even niet op haar gericht had. Haar kleine staartje zwiepte een paar keer vrolijk heen en weer. Haar grote - in verhouding met haar kleine lichaam - oren, stonden naar voren gericht. De kleine merrie nam elke kleine geluidjes in zich op. Er leek wat te ritselen in het koren verderop, maar het kon ook het geschuifel zijn van haar eigen kleine hoefjes. En even verder, hoorde ze een groot zwart beest, die boven hun hoofden heen en weer cirkelde, flink schreeuwen. Haar neus hief zich in de lucht, om het beest even nader te onderzoeken. Maar later was haar aandacht weer vol op haar moeder gericht.
Haar staartje zwiepte vrolijk heen en weer toen ze gulzig de biest naar binnen slokte. De merrie knabbelde toen zij dat deed, wat aan het koren, en at wat anders op. Iets wat ook afkomstig leek uit dezelfde plek waar zij vandaan was gekomen. Het was rood, misschien wat zacht en plakkerig. Zo had zij zich al die tijden ook gevoeld.

Het kleine merrietje was moe geworden. Het had een inspanning gekost, ze had daarbij nog helemaal geen uithoudingsvermogen. Ze merkte snel dat gaan liggen veel gemakkelijker ging dan opstaan. Ze plofte op de grond, en haar neus leunde al snel op het koren, wat plat was gedrukt. Het rook erg fijn, vond ze zelf. Misschien omdat haar moeder was geweest, of misschien de "natuurlijke" geur. Ze keek naar haar moeder, die zich ook door haar knieën liet zakken, zodat ze beschermend naast haar kwam te liggen. Haar hoofd kwam op haar te liggen, erg beschermend. Ze voelde zich er prettig bij. Haar mondhoeken krulden omhoog. Ze sloot haar ogen. Totdat iets haar gedachten binnendrong.
Haar oortjes draaiden zich wat naar achteren, in een ontspannen houding. ‘Mama?’ prevelde ze zachtjes. ‘Ik heet Lidah, maar wat is dan uw naam?’ klonk haar zachte, zoete stemmetje. Haar ogen keken even naar het gezicht van haar moeder. Haar oren draaiden zich weer een beetje naar voren. Haar voskleurige vachtje schitterde was in de zon, omdat het ook nog een beetje nat was. Ze nestelde zich dicht tegen haar moeder aan.
‘En wat is dat boven ons hoofden?’ ze keek omhoog, naar nog steeds het vliegende wezen. Het vloog nog altijd cirkeltjes. Het was roetzwart. Het kraaide, het was een vals geluid, wat niet prettig in haar oren klonk. Het klonk iets wat.. gevaarlijk, bedreigend. Ze wist het niet, maar het bleef de hele tijd. Het maakte haar bang.

[ Ja, ik heb haar gewoon al even kunnen praten, anders vond ik het wel lastig als ze dat hélémaal moest leren. ]

Fontanella lag rustig neer. Ze had haar ogen gesloten maar hield alles in de gaten. Elk klein geluidje ving ze op. Ze hield de hier boven hen in de gaten. Ze kreeg er redelijk wat stress van en bromde iets zachtjes. Lidah lag rustig tegen haar aan. Fontanella genoot van het gevoel dat het kleintje bij haar lag. Het was jaren geleden dat ze nog een veulen had gehad. Tormento was zelf al een volwassen hengst met een veulen. Ze glimlachte er even om. Hij was haar het nieuws een aantal maanden geleden komen vertellen. Hij had een zoon gekregen van de andalusische merrie, zijn partner. Dat ze oma was geworden getuigde er alleen maar van dat ze ouder werd. Maar ach, that's the circle of life. Ooit zou ze de veulens van Lidah ook nog zien rond dartelen als ze ooit eentje zou krijgen. Maar het leek een slim veulen te zijn, eentje dat geen overhaaste beslissingen nam. Zo zou ze haar ook gaan opvoeden. Lidah zou der eigen fouten moeten gaan maken maar op een veilige manier. Een manier waarbij moederlief altijd nog kon ingrijpen.

Lidah stelde een vraag. Fontanella opende haar ogen en keek haar aan. "Ja?" Vroeg ze eerst als teken dat ze haar had gehoord. Ze leek duidelijk in gedachten te zijn. Fontanella grijnsde. "Mijn naam is Fontanella, maar iedereen bedenkt wel een kortere versie." Sprak ze rustig. Haar stem was warm tegenover het veulen dat tegen haar aan lag. De gier probeerde dichter te komen. Fontanella keek het beest nijdig aan met haar grijze ogen. Die vuile aaseters wisten ook altijd momenten te verstoren. "Dat liefje, is een gier. De vuilnisbakken van de natuur." Legde Fontanella uit. Het waren ook echte vuilnisbakken. Ze aten alles wat ze konden eten maar het allerliefste vulden ze zich met karkassen en rottend vlees. Geen kruimeltje vlees bleef nog aan het bot hangen. Fontanella walgde van deze dieren. Ze had totaal geen zin om ooit door een van hen opgegeten te worden. Dan verging ze nog liever.

Fonta merkte dat haar kleine meid gespannen werd van het dier dat boven hen vloog. Ze stond recht en zwiepte met haar staart. De vogel kwam lager vliegen en zag Lidah wel als een lekkere prooi. Fontanella keek vanuit haar ooghoeken naar het veulen. Ze stampte met haar voorhoeven op de grond en maakte een brommend geluid. De vogel krastte op. Hij bleef maar lawaai maken, waarschijnlijk om zijn soortgenootjes te zeggen dat er een vreselijk venijn hun voedsel beschermde. Fontanella gaf Lidah een neusje en ging weer liggen. "Je moet ze laten zien wie de baas is, dan gaan ze wel weg." Fluisterde ze zachtjes. Fonta legde haar hoofd weer op de rug van haar veulen en sloot haar ogen. Het was vredig stil in het gebied. Er hing geen dreiging in de lucht dus kon Lidah gerust een dutje doen voor ze verder zouden gaan. Fontanella zou haar het bos mee in nemen. Daar was het misschien net iets veiliger als hier. Niet dat ze een lange tijd op dezelfde plek zouden blijven meer toch. Fontanella koos nu even voor veiligheid inplaats van avontuur. Eerst moest Lidah wat sterker worden voor ze haar mee ging nemen naar de badass gebieden. Ze had nog net geen zin in een ontmoeting met een van haar oude kennissen.

Ze kon nu een eigen leven beginnen. Iets waar ze zich nu al op verheugde, terwijl ze nog maar enkele minuten op de aarde was. Ze nam de plek helemaal in zich op. Ze wilde dit altijd blijven onthouden. Ze wist na een poosje staren meteen waar ze hoorde te zijn. Ze kon enkele bomen zien. Misschien kon ze hier een teken achterlaten.. Haar geboorte. Iets wat ze niet wilde kwijtraken en ook nooit wilde vergeten. Het was iets bijzonders. Misschien zou zij ook ooit moeder worden, en haar veulen hier dan peinzend over zijn nieuwe leven te piekeren, of na te denken wat die allemaal zou willen bereiken. Dat wist ze nu nog niet, wie weet welke kanten haar leven allemaal op werd gegooid? Haar ogen vlogen over de grond, en toen liet ze haar neusje in het platgedrukte koren steunen.

Haar moeder reageerde op haar vraag door een kort "ja" te laten horen. Direct vloog haar staartje een paar keer heen en weer over de grond. Haar ogen groot, ze wilde het antwoord zo graag weten. Haar moeders mondhoeken krulden omhoog. Ze stelde zich voor als Fontanella, wat afkortingen had gekregen. Wat dan allemaal, Fon? Fonta? Nel? Nella? La? Fontanel? Het zou allemaal kunnen. Maar wat klonk het leukst? Ze wist het ook niet, ze had gezegd dat er meer waren. Maar ze zou haar gewoon "mamma" noemen. Dat was wel zo makkelijk.

Haar moeder legde toen uit dat het vliegende beest boven haar een gier was. Haar ogen volgden het beest, ze kreeg er rillingen van toen het te dichtbij kwam. Toen stond haar moeder opeens op. Ze viel er bijna van op haar zij, omdat ze helemaal dicht tegen haar moeder aan had gelegen. De merrie maakte dreigende geluiden en gebaren. Haar oren draaiden naar achter en ze maakte zich klein tegen de grond toen het beest luid krijsend weer opvloog. Haar hals lag tegen de grond aan gedrukt en ze kneep haar ogen dicht, ze wilde het niet zien. Al snel kwam haar moeder weer bij haar, wat haar gerust stelde, en al snel ontspande ze toen ook weer. Ze hield haar ogen gesloten, slaakte vervolgens een zucht uit. Ze werd verwarmd door haar moeder en de zon die langzaam aan het ondergaan was. Het kleine merrietje werd steeds slaperiger. Ze lag nog dicht tegen haar moeder genesteld. Ze voelde zich nu veilig. En de krekels zongen haar met hun liederen in een rustige slaap.

Fontanella wist dat het veulentje vanaf die moment al een eigen leven zou krijgen. Ze was nu nog gedeeltelijk afhankelijk van haar maar nu kon het haar eigen benen gebruiken. Kon het zelf bepalen welke weg ze zou gaan bewandelen. Fontanella was best benieuwd naar de geaardheid van het veulen. Maar dat zou de tijd wel uitwijzen. Lidah zou vrij zijn haar keuze daarin te maken. Fontanella zou elke keuze respecteren. Werd ze goed, neutraal of slecht, haar maakte het echt niet uit. Ze zou evenveel van haar houden. Maar eenmaal de merrie haar keuze had gemaakt wist fontanella wel beter wat voor opvoeding ze zou geven. Tot die tijd zou ze een neutrale opvoeding krijgen.
Op gebied van geaardheid was fontanella een geval apart. Ze had duister bloed door haar aderen stromen maar kon evengoed een geweldig gesprek voeren met een goed paard. Het hing bij haar echt van dag tot dag af. En als je haar niet aanstond, welke geaardheid ook, had je een probleem. Fontanella kon nog steeds goed vechten en dat gebruikte ze ook. Maar ze zou het nu niet uitlokken. Niet zolang Lidah bij haar in de buurt was.

Fontanella had gemerkt hoe Lidah zich tegen de grond aan had gedrukt toen de gier dichter was gekomen. Al snel had ze haar gerust gesteld. Ze zou deze dieren nog wel vaker zien. Maar eerst zou ze haar het bos laten zien. Waar prachtige dieren rond liepen en vlogen. Misschien waren er wel vlinders te zien, of konijntjes of hertjes. Misschien wel allemaal. Het zou morgen zowieso een leerrijke dag worden voor het jonge veulentje. Alles wat ze zou zien zou nieuw zijn voor haar. Waarschijnlijk was ze diep vanbinnen best opgewonden over wat ze morgen zou zien.
Fontanella hield haar ogen gesloten en had een rustige ademhaling. Ze verwarmde haar veulen door dicht tegen haar aan te liggen en haar hoofd over haar heen te leggen. Zo beschermde ze haar ook. Lidah droeg nu nog voor een groot deel haar geur mee en dat was positief. Zo stond ze onder bescherming van haar.