I'm back baby!

Haar hoeven maakten bij elke stap die ze zette een dof geluid op de harde, stenen ondergrond. Om de paar meter brokkelden er stukjes steen af van de smalle richel waar ze op liep, en rolden vervolgens naar beneden. Fether wassen terug in DH. Deze keer zou ze blijven ook. Ze wist eigenlijk al niet meer wat de reden waarom dat ze uit DH was vertrokken. Maar deze plek bleef haar toch aantrekken, en dat wassen dan ook de reden dat ze terug wastafel gekomen.
Haar haast groene ogen keken ijzig de omgeving rond die eigenlijk niets waard verandert sinds de vorige keer dat ze er was. Ze was het al haast vergeten dat het altijd in de DH aanwezig was; die vreselijke geur van de goodies. Zelfs in gebieden als deze kwamen die ranzige bloemensnuivers wel. Maar daarentegen waren er genoeg paarden met dezelfde gedachtegang als haarzelf. Als dat niet zo was geweest zou ze ook nooit teruggekomen zijn.
Opeens spitste Fether haar oren. Ze meende iets gehoord te hebben, en deze keer waren het niet de stukjes steen die nog steeds afbrokkelen, ondanks dat het pad iets breder was geworden. De ijzige blik in haar ogen verdween en fel keek ze om zich heen. Ze kon zo niemand zien, maar ze hadden vanaf deze plek sowieso niet zoveel uitzicht. Ze hoopte maar dat als er een ander paard aankwam het geen goodies was. Ze hadden nu echt geen zin om het eeuwige gezeik van die beesten over haar agressieve gedrag naar hun toe. Maar als het een goodies was bad hij ook de verkeerde tijd uitgekozen om hier te lopen. Ze hadden amper bloed geproefd sinds ze uit DH was vertrokken, dus het werd wel weer eens tijd!


(Sorry als er veel typfouten instaan. Ik zit op de tablet)

De sneeuw werkte bij iedereen op de zenuwen. Het eeuwige witte, het koude. De vriestemperaturen. Echter, de lente begon weer te komen, dat wou zeggen; groene, sappige grassprietjes, krokusjes, bloesem aan de bomen wat later fruit zou worden.
Met enigszins inspanning klom ze omhoog. De dode takken streken langs haar benen, alsof ze haar wouden grijpen. De wind huilde in de lange oren. De goudgekleurde oren. De oren waren niet het enige wat goudgekleurd was, het hele lichaam was goudkleurig, zelfs haar manen en staart. Al, haar hoeven en ogen waren niet goud. Ze waren zwart, hard zwart. Rond de pupil was haar oog donker, donker bruin.
‘Mééééééh!’ Vragend keek ze om en grinnikte. ‘Ghehe’ luidde haar antwoord. Haar oortjes gingen vrolijk haar nek in en ze verhoogde haar tempo. Met haar knieën landde ze op de grond en stond dan weer snel op. Eyes pufte en sprong op zijn lange spillebeentjes naast haar. Plots stond ze stil en Eyes schoot vooruit. ‘Ghehe’ kwam er nogmaals uit haar mond. ‘Gepakt.’ Aaliyah snoof en knabbelde aan een takje. De verdorde, droge smaak ging haar mond niet meer uit maar het was beter dan niets.
Een geur woei met de wind mee. Het was moeilijk te plaatsen, de geur. Ze kende het dus niet. Wel was het een paard, dat wist ze dan weer wel. Snel liep ze door, ze zou het wel te weten krijgen als ze het paard zag. En ja hoor. Daar zag ze het witte ding. De ogen verraadden haar al. Dit was geen goedzakje, dat kon ze bijna ruiken.
‘Haloa luitje.’ Haar stem was rustig met iets nieuws wat ze had ontwikkeld; zacht snerpend. Het sneed door je heen, nog net niet ijzig. Wat was ze toch weer goed. Haar ogen twinkelden brutaal, koppig en gewoon, Aaliyah. De drie kenmerken. Youknow.
Aaliyah grijnsde eens.

Ja. Ze had gelijk gehad. Er was een ander paard in de buurt. Ze kreeg een apart gekleurde merrie in het oog. Een beetje beige, of eigenlijk meer goud. Dat zag je ook niet elke dag. In de kille blik van de merrie voor haar was al af te lezen dat ze ook geen schatje was. Gelukkig maar. Ze had wel behoefte aan écht gezelschap. Niet dat van die goodiebags. "Haloa luitje." sprak de goudkleurige merrie haar toe. Fethers ogen gleden keurend over het goude lichaam van de merrie. Ze zag er wel oke uit, maar dat taalgebruik? Nja, de merrie had pas 2 woorden gezegd, dus er was verder nog niet heel veel om te goed- of af te keuren. "Fether is de naam." Stelde Fether zichzelf nog een beetje uit de hoogte voor. Ze maakte in haar hoofd altijd eerst een soort snelle karakterschets van een paard voordat ze het echt vertrouwde. Haar hoofd was hoog geheven en haart staart hing ook niet helemaal naar beneden. Afwachtend op het antwoord van de merrie keek ze haar kil aan.

Aaliyah grijnsde eens eventjes minuscuul en zwiepte met haar staart. Haar winterharen kriebelden. De sneeuw was al drastisch aan het smelten onder de zachte temperaturen van de winter. Nog heel even en het was lente. De zon scheen al en liet haar vacht opwarmen. Dat was niet speciaal met zo’n dikke vacht dat ze nog had. Ondanks de zachtere temperaturen verhaarde ze nog niet, dat zou nog komen dan. Aaliyah grijnsde ondeugend, haar ogen twinkelden.
Fether dus. ’Aangenaam paardje. Mijn naam is Aaliyah.’ Stelde ze zich voor. De merrie was wit, net als de verdomde sneeuw. Maar dat was niets om over te vooroordelen, veel paarden waren wit, konden ze niets aan doen. Net als als paarden zwart waren ofzo.
Aaliyah zwiepte met haar staart en keek het paard aan. Fether. Grappig. Ze werd kil aangekeken. Loerend keek Aaliyah terug. ’Fether. Fether. Grappig.’ Mompelde ze zachtjes, haar ogen strak gericht op de merrie. Feather of Fether? Ze wist het niet, het kon beiden. Je sprak het gewoon hetzelfde uit. Alleen de een iets anders dan de andere. Grappig.
Ze grinnikte zachtjes. ’En dit is trouwens Eyes.’ Met haar staart zwiepte ze tegen de kont van het hert aan zodat Fether zou weten wie ze bedoelde.
Zo. En nu afwachten.


Sorry voor laatheid, mag niet meer rpg'en en doe het dus gewoon stiekem c:

Het goudachtige paardje dat voor Fether stond vond haar naam blijkbaar nog al grappig. Jaja, ze wist al langer dan vandaag dat de naam Feather vaker voorkwam dan de naam Fether. Ze rolde een keer met haar ogen maar liet het er maar bij. Feather blik viel op het hertje dat naast het paard stond dat zichzelf had voorgesteld als Aaliyah. Precies op dat moment stelde Aaliyah het hertje voor als Eyes. Achterdochtig keek fether het beestje aan. Waarom zou een slecht paardje zo'n belachelijk beest bij zich hebben? Herten stonden volgens de goodies voor schattiger. Hoezo wilde een slecht paardje dat bij zich hebben? 'hoezo heb je zo'n mormel bij je?' vroeg fether op een achterdochtige toon. Fether bekeek Aaliyah nog eens goed. Ze hadden nog een veel dikkere wintervacht dan de meeste paarden in DH nu. De meesten waren al lang in de ruimte gegaan en het grootste deel van hun wintervacht al kwijt. Bij fether waren ook nog slechts kleine plukjes van die dikke onhandige wintervacht te vinden.
Een ijzige wind streek langs fether's vacht. Al was de winter voorbij, af en toe waren er nog steeds hele koude momenten. Het was de laatste dagen wel al weer redelijk warm geweest voor deze tijd van het jaar. Fether mocht dan wel slecht zijn, maar toch hield ze meer van de zomer dan van al die kou. Ook al gingen al die goodies zich dan weer extra hard aanstellen. Ze verlangde toch wel weer naar de zomer. Fether zette haar gedachten weer van zich af en richtte zich weer op het paard dat voor haar stond met het hert naast zich.

-hoezo mag je niet meer rpg'en?-

Aaliyah tilde haar hoofd op. Haar neusgaten werden even opengesperd om, haast wantrouwend de geur op te snuiven. De geur om haar heen, van het paard voor haar en die van Eyes. Feather. Merkwaardig hoor. Gelijk ving ze de achterdochtige blik van Fether op en snurkte door haar neusgaten heen. Even achterdochtig als de blik van Fether, dat werd weer een vraag jongens. En daar kwam hij. Aaliyah schraapte met haar hoofd en gooide haar hoofd naar opzij. Haar voorhoeven kwamen iets van de grond af en volgde de beweging van haar lichaam, naar rechts. Aaliyah spitste haar oren. ’Waarom niet?’ de woorden waren rustig uitgesproken, tot tegenstelling wat ze echt was. Ze was niet rustig. Ze stond te trappelen om de lente te omarmen, te zoenen en zich te storten op de mooie, verse grassprietjes. Ze had de zomer al in haar bol. Nog even en ze verging van de jeuk omdat ze in de rui was.
Nee, toch niet. Niet helemaal. Ze was nier daardoor onrustig, ze was onrustig omdat gevolgd door die vraag van Fether nog een vraag zou komen. ’Waarom zou ik mezelf net zo hoog zetten als anderen en iedereen uitroeien. Ik plaats mezelf in underdogpositie. En dan moet je maar onthouden, die zijn uiteindelijk het aller sterkst. En wil je weten waarom?’ haar adem ging hard, ze hijgde bijna. Ze zette een stapje dichterbij het witte paard. ’Omdat wij onthouden wat er echt telt. Kil kijken, moorden. Het hoort er niet bij. Het is het geloof dat je sterk maakt. Nee, nog niet eens. Het ene wat iemand sterk maakt is het toegegeven feit dat je van iemand houdt. Al ben je nog zo duivels slecht, je houdt van iemand, hebt vriendschappen die niet alleen gaan over het heersen van de wereld. Dat is zó 2011.
Leef in het nu en geef toe dat je van iemand houdt.’ goed. Dat was een enorm stomme ‘preek’. Waarschijnlijk had ze er niets mee bereikt en werd ze voor gek uitgemaakt. Niet dat dat haar iets kon schelen. Want zij was er eentje, zij gaf toe dat ze van iemand hield. En dat was toch echt wel Aaliyah’s kracht. Dat liet haar onthouden dat zij niet zo meedogenloos was als de moordende wannabe’s. Aaliyah hoefde niet te heersen, ze hoefde niet over een kudde te heersen. Liever een onderdanig, geliefd lid zijn dan een leider die niet geliefd werd omdat ze zo erg was. En dan écht erg. En dan had ze het zonder twijfel over de Horcux.

heeel laat maar ik mag niet rpg'en omdat ik op twitter tekeerging tegen mijn zusje.

"Waarom niet?" Was het droge antwoord van Aaliyah. Nou aan dat antwoord had ze dus ook niet erg veel. Het deed Aaliyah blijkbaar niet zo heel erg veel wat Fether zei. Dit ging waarschijnlijk een heel saai gesprek worden.
’Waarom zou ik mezelf net zo hoog zetten als anderen en iedereen uitroeien. Ik plaats mezelf in underdogpositie. En dan moet je maar onthouden, die zijn uiteindelijk het aller sterkst. En wil je weten waarom?’ Aaliyah hijgde hard terwijl ze haar woorden uitsprak. Ze zette een stap naar Fether toe. Het moest nu waarschijnlijk de bedoeling zijn dat Fether met Aaliyah meebewoog en een stap achteruit deed. Dat ging ze dus mooi niet doen. Als deze merrie zo graag dicht bij haar wilde zijn dan deed ze dat maar. Dit gesprek ging toch nog interessant worden. Een heel klein licht duivels glimlachje vormde zich om Fether’s mond. ’Omdat wij onthouden wat er echt telt. Kil kijken, moorden. Het hoort er niet bij. Het is het geloof dat je sterk maakt. Nee, nog niet eens. Het ene wat iemand sterk maakt is het toegegeven feit dat je van iemand houdt. Al ben je nog zo duivels slecht, je houdt van iemand, hebt vriendschappen die niet alleen gaan over het heersen van de wereld. Dat is zó 2011.
Leef in het nu en geef toe dat je van iemand houdt.’ Verbaasd staarde Fether Aaliyah aan. Het was al heel erg lang geleden dat een paard ervoor had gezorgd dat ze even niet wist wat ze moest zeggen. Fether vond dat elk woord dat Aaliyah zonet had gezegd waar was. Ze had er al vaker zo over gedacht, maar er nog nooit met iemand over gesproken. “Ik ben het compleet met je eens.” Sprak Fether emotieloos terug. “Ik heb niemand om van te houden, maar ik heb er al vaker precies hetzelfde over gedacht als jij. Maar ik vind wel dat je als slecht paard de taak hebt om je eer te verdedigen. Maar dat is anders dan zomaar om niets iemand vermoorden.” Ging Fether verder.

Haar ogen hielden Fether nauwlettend in de gaten. Ze wou de reactie zien. Verheugend kwam er een kleine grijns op haar gezicht. Je moest eens weten hoevaak ze dit deed in veulentijd; ze sprak anderen aan en gaf een duidelijke mening van wat ze vond. Helaas vraagde niemand haar ooit iets waarover ze kon nadenken. Behalve een paar paarden en die waren bijzonder, in haar ogen wel. En meestal waren de vrienden voor paarden doeners maar haar bijzonderheden waren denkers. Net als Aaliyah, zij dacht ook veel na. Heel veel.
Haar ogen gingen wijder open staan. Dit was wel het laatste antwoord dat ze had verwacht. Naja, het was dan ook wel weer voorspelbaar. Maar het antwoord daarna deed haar innerste borrelen. Aaliyah duwde haar oren eigenwijs verder naar achteren. Stuurs en met een ietwat boze maar toch enorm koppige blik keek ze naar het witte paard. 'Moorden doe je niet voor de eer. Je moet helemaal niet moorden. Ik heb het één keer gedaan omdat ik in paniek was. Ik zag niets meer, ik dacht niets meer. Ik wou wegrennen en het paard had mijn weg versperd, ik kon er niet door.' Haar stem werd geleidelijk aan gedempt. 'Ik was even oud als het paard, we waren beiden jaarlingen volgens mij. En in blinde paniek heb ik een leven genomen. En dat is fout.' De laatste zin was vastberaden en koppig gezegd. Haar hals werd geheven en haar spieren stonden licht aangespannen. Moorden deed je niet zomaar. Alleen als je in gevaar was, en zelfs dan is het niet goed. Het is tegen de principes van een paard. Dat vond ze al toen ze een half jaar was en nu ze bijna drie was vond ze dat nog steeds. En dat zou altijd blijven.

Fether kon duidelijk aan Aaliyah zien dat ze dit antwoord niet had verwacht. Ineens leek Aaliyah boos te worden. Het was duidelijk dat dat gebeurde door het laatste wat Fether had gezegd. Fether keek Aaliyah licht arrogant aan. Niet om arrogant te doen, maar haar blik was gewoon heel snel arrogant. Niet alle paarden vatten dat even goed op, maar dat vond Fether dan ook helemaal hun eigen probleem. Fether zou nooit veranderen omdat een of ander paard vond dat ze dat moest doen. Alleen voor een paard dat echt belnagrijk voor haar was zou ze dat doen, maar die was er niet voor haar, dus ze zou het eigenlijk nooit doen. “Dus jou mening is, dat als een paard je helemaal kapot maakt bij andere paarden, je je eer niet mag verdedigen? Fether had het vroeger wel eens gehad. Toen ze nog heel klein was. Ze was nog een veulen. Ze herinderde zich het andere veulen die zoveel haat bij Fether had opgewekt nog goed. Het bleef haar maar belachelijk maken. Op een gegeven moment gingen steeds meer andere veulens achter dat vreselijke veulen staan. Ze hadden allemaal gezegd dat Fether het niet zou durven. Maar dat deed ze wel. Maar als je het zo brengt gaat een paard ver. Fether vond zelf niet dat ze te ver was gegaan. Het bloederige lichaam verscheen weer voor haar netvlies. Nu ze er aan terug dacht had ze het ook wel bij een fikse waarschuwing kunnen laten, maar het verleden lag achter haar. Het was al te laat voor spijt. De veulens die achter het veulen hadden gestaan die Fether gedood had toonden ineens respect voor haar. Maar het was ook mogelijk dat dat uit angst gebeurde. Het scheelde Fether eigenlijk ook niet. Ze had al de veulens uit haar veulentijd nooit meer gezien, en ze konden haar allemaal ook geen reet meer schelen. “Ik heb ook ooit iets gedaan dat ik bij later inzien beter niet had kunnen doen.” Deelde Fether haar gedachten met Aaliyah. “I've learnt how to leave it where it is, And I see that I was wrong” Sprak Fether opvallend rustig.

Ze ving plots heel nonchalant de blik van Fether op. Aaliyah keek rechtstreeks terug, doordringend. Nee, hoe kon je het verwoorden zodat je het zou snappen. Haar blik was vergelijkbaar met concentratie. Al was dit dan iets anders. Koppig blies ze uit haar neusgaten en keek Fether brutaal aan. Haar lange hoofd was kenmerkend voor haar karakter, bij dat hoofd hoorde een langvormige bles wat nog meer bij haar paste. Super ideaal want ze oogde al koppig, brutaal en ondeugend, precies wat ze als karakter had.
Suizend vloog haar staart door de lucht. Haar lippen had ze met enige moeite tot een grimas geperst. 'Jap.' Nog even liet ze de vraag helemaal tot zich doordringen. 'Dat vind ik niet kunnen. Waarschuwen; oké maar doden? Vooral voor zoiets niet. Gewoon lachen en weglopen. Werkt bij mij ook en kijk mij nou, ik ben gelúkkig.' Aaliyah lachte schamper, ze had de nadruk gegeven op 'gelukkig' want dat was niet altijd zo. 'Maar dat maakt niet zoveel uit, ik hoef niet gelukkig te zijn want ik ben mezelf met mijn eigen normen en waarden. En gelukkig ken ik me eigen door en door en als je met iets moeilijks zit kan iedereen om mijn mening vragen want die geef ik, zonder enige twijfel. Kan positief of negatief zijn.' De woorden van Fether bereikten haar oren. Engels he. Welke tactiek was dat nou weer. 'Ik versta je heus wel, engels, zelfs een beetje spaans.'
Ze spitste haar oren en ging een stapje naar achteren want ze stond nog steeds zo asociaal dichtbij de merrie. Niet dat dat niet leuk was ofzo. Het was wel leuk.
'Dus, wat heb jij zoal dan niet gedaan dan?' Aaliyahs stem was nooit emotieloos, misschien soms, als ze iets tegen zichzelf of Eyes zei, anders was het maar flauwekul. Ieder beest had gevoelens en het waren mietjes als je dat niet kon laten zien. Of dacht dat het stoer was want dat was het niet. Sikko's.
De palomino merrie bracht haar hals naar beneden en pakte sprietjes gras tussen haar lippen. Ook vanaf de grond hield ze Fether in de gaten, terwijl ze het gras at.

“Ik heb iemand vermoord toen ik een veulen was. “ Sprak Fether droog. Ze wist wel dat dit niet zomaar niks was. Maar ze had allang verwerkt wat ze toen had gedaan. “volgens mij misten zn ouders hem niet eens. Het waren al net zo’n schoften als hijzelf.” Zei Fether ineens iewat treurig. “Nou, we hebben allebei iemand vermoord dat we liever niet hadden willen doen. Dus we staan gelijk. Ik veroordeel jou niet, als jij dat bij mij ook niet doet.” Sprak Fether op een wijzere toon dan dat ze bij haar meeste uitspraken deed. Een ijzig koude wind streek door Fether’s manen. Aan de kou die de wind met zich meebracht maakte fether op dat de wind waarschijnlijk afkomstig was van het ijsmeer, want vlak naast het gebied van de drakenberg lag.

-mega mega flut-

Aaliyah wendde zich van de witte merrie af met haar hals en tilde een achterhoef op. Met enkele precisie zette ze de hoef net onder haar oor en krabde voorzichtig. Ze smakte eventjes luid met haar lippen en beet nog een stukje gras af. Langzaam kauwend bracht ze haar hoofd omhoog en keek recht in de ogen van Fether. Fether. Nog altijd raar, Feather of Fether. 'Jammer. Ik vond 'veertje' ook wel leuk.' sprak ze peinzend. Het gras had nu haar keelgat gevonden en gleden via de glijbaan naar beneden. Aaliyah slikte nog eventjes extra en zwiepte met haar staart.
'Schoften of niet, iedereen houdt van zijn/ haar kinderen. Nou. De meesten dan.' bitterheid was in haar stem te horen, haar oren waren afwezig naar achteren gedraaid en haar donkere ogen gleden nadenkend naar beneden. Haar ouders gaven amper om haar. Ze had Azacar in geen twee, bijna drie jaar meer gezien en dan haar moeder, die had ze helemaal nooit gezien. Sinds kort was die alleen te zien in haar dromen, voor de zoveelste preek over het goed en kwaad. Dat ze op haar moeder leek maar die was goed. Dus ze kon niet op haar moeder lijken. Het kon niet, ze wou het niet en het mocht niet.
Strak keek ze weer naar voren alsof ze uit haar trance was ontsnapt. Haar oren waren gelijk ook weer gespitst. 'Ja, beiden hebben iemand vermoord maar dat is niet iets om 'gelijk' te staan. Vind ik.' Haar blik gleed naar Eyes die verveeld om zich heen keek. 'Ik vooroordeel je niet.' droog kneep ze haar ogen tot spleetjes en schudde haar manen. Vrolijk gingen die met haar beweging mee.
Aaliyah rilde door de plotseling koude wind dat aankwam. Nog heel even en het zou echt lente worden. Finally zeg, het duurde soms echt heel erg lang.
Eyes besloot dat hij jeuk had en schuurde met zijn gewei tegen haar kont. Dan zou de jeuk niet weggegaan zijn want hij had dan waarschijnlijk jeuk op zijn kop en Eyes kwam daar ook al achter, hij deed zijn kop meer omhoog en ging beter staan, recht voor haar buik. Zo goed als kwaad het kon schuurde hij nu wel met zijn kop tegen haar buik. Bij iedere beweging kwamen twee scherpe dingen in haar buik, iets wat ze liever niet had. In een simpele beweging draaide ze haar kont naar voren zodat hij niet kon schuren.
Aaliyah ging weer goed staan en keek in Fether's ogen. 'Dus, ken jij Azacar?' Kijken of die haar vader kende. 'En Deina?' Een grom kwam over haar lippen bij die vraag. Ze had de merrie uitgedaagd. Verloren maar toch. Hopelijk zou Anaïs snel haar slag slaan. Oei, dat was geen goede gedachte. En toch kwam er een verheugelijke grijns op haar smoel.

Whoops, iets langer dan gepland xD Maar nu kan je er toch wel iets mee?

'Jammer. Ik vond 'veertje' ook wel leuk.' Zei Aaliyah peinzend, duidelijk dat ze haar gedachten hardop zei. Fether volgde Aaliyah’s voorbeeld en nam ook een hap gras. 'Schoften of niet, iedereen houdt van zijn/ haar kinderen. Nou. De meesten dan.' Sprak Aaliyah. Bitterheid was duidelijk in haar stem te horen terwijl ze de woorden uitsprak. Fether zag dat Aaliyah in haar gedachten begon te verzinken. Ineens leek Aaliyah uit haar gedachten te ontsnappen. Ze keek weer strak naar voren. 'Ja, beiden hebben iemand vermoord maar dat is niet iets om 'gelijk' te staan. Vind ik. Ik vooroordeel je niet.' Aaliyah’s ogen waren tot spleetjes geknepen terwijl ze het zei. Ineens schuurde het hert dat bij Aaliyah hoorde met zijn gewei tegen Aaliyah’s kont. Het hert vond Aaliyah’s kont blijkbaar niet goed genoeg om tegen aan te schuren en ging wat rechter op staan en schuurde nu met zijn puntige gewei langs haar buik. Dat moest niet fijn zijn voor Aaliyah, bedacht Fether zich, precies op het moment dat ze zich wegdraaide van het hert zodat die zich niet meer aan haar buik kon schuren. De grote donkere ogen van het goudkleurige paardje dat voor haar stond richtten zich weer op Fether. 'Dus, ken jij Azacar?' Vroeg Aaliyah. ‘En Deina?’ een grom was hoorbaar terwijl Aaliyah de vraag stelde. Fether dacht eens na. Ze had sinds ze in Dh was al zoveel paarden ontmoet, en de meeste waren te saai om te onthouden. “Hmm… Nee allebei niet.” Atwoordde ze. “Alhoewel… Die Deina is toch de leider van de Horcrux? Niet dat ik haar ooit ontmoet heb hoor.” Sprak Fether bedacht. “of nee. Was. De kudde is toch overgenomen door Nar?” Wist Fether zich te herinneren. Als die Azacar en Deina Aaliyah’s ouders waren dan mocht ze ze zo te horen niet. Zeker Deina niet.

De merrie dacht na, dat kon ze zien. Aaliyah wachtte af, ietwat ongeduldig. Haar ogen waren nog altijd een beetje dichtgeknepen. Ze hoorde dat ze ze allebei niet kende. ’Jam-‘ ze onderbrak zichzelf om te luisteren wat Fether nog meer zei. ’Ja, ze was de leider van de Horcrux, eindelijk is haar macht ontzegd. Azacar was eerst de leider van de Horcrux, hij was mijn vader en mijn zus; Deina dus had de kudde overgenomen. Daarna werd de Horcrux een wannabe kudde, niet te geloven dat ik daar nog anderhalf jaar in zat. Tot ik de merrie bevocht.’ Er kwam een grote grijns op haar smoel. ’Maar Deina is oud, ze leeft niet lang meer, daar gaat haar dochter wel voor zorgen.’ ze luisterde eventjes. ’Ja, Nar heeft ‘m overgenomen, gelukkig. Ik ben benieuwd naar hoe de Horcrux nu wordt met haar als leidster. Ik ken d’r niet, hoeft ook niet. Misschien kom ik haar nog wel eens tegen.’ Zei ze bedachtzaam.
Een schamper lachje ontnapte. ’En wie zijn jouw ouders? Mijn pa is Azacar en mijn moeder is vermoord.’ Niet dat ze daar moeite meer mee had ofzo. Ze had haar moeder niet gekend, alleen een korte tijd maar die was ze al vergeten. Nah, ze had niet het gevoel dat ze iets miste, vroeger wel, nu niet meer zo erg. Heel soms.
Haar ogen werden wat wijder geopend zodat ze minder geniepig keek, of sluw, het lag aan de benaming dat de ander gaf. Welke benaming Fether had gegeven voor hoe ze keek. ‘T boeide niet zoveel.

Fether zag dat Aaliyah aandachtig luisterde naar wat ze vertelde. Aaliyah begon antwoord te geven op wat Fether zojuist gezegd had. Terwijl ze dat deed verscheen een grote grijns op haar gezicht. Fether dacht eens na over wat Aaliyah zei, en merkte dat Aaliyah zichzelf tegen aan het spreken was. “Dus je bent tegen moorden, maar je verheugd je op de dag dat iemand anders iemand vermoord die jij niet mag?” Stelde Fether vast. Fethers ogen waren strak op Aaliyah gericht. “En ik heb geen idee wie mijn ouders zijn” Antwoordde Fether Aaliyah’s vraag. “Maar mijn pleegouders zijn Moa en Unreal. Maar ik heb al heel erg lang geen contact meer met ze.” Maakte ze haar antwoord compleet. Fether hoefde niet te weten wie haar ouders waren. Wat zou er anders worden? Er zou sowieso niets beter worden. Het zou of hetzelfde blijven als het al was, of het zou slechter worden. Ze was alleen wel benieuwd wat voor soort paarden haar ouders waren. Of ze slecht waren of niet. Ze hoopte van harte dat ze slecht waren. Ze zou de rest van haar leven in schaam doorbrengen als haar ouders goed waren. Neutraal zou ze nog wel mee kunnen leven maar goed? Nee, dat absoluut niet!

Met smacht beantwoordde ze de woorden van Fether. ’Yopp, alleen voor deze keer. Wat die me heeft aangedaan. Tis..’ agressief gromde ze. Die merrie had niets positiefs. Ze zou Anais helpen, ze zou geen haar krenken bij de witte merrie maar ze zou tegenhouden dat anderen Anais tegenhielden. ’Ik ga haar niet vermoorden, ik zorg ervoor dat niemand Anais in de weg zal staan als zíj de merrie haar laatste adem zou ontnemen. Hier een grof woord, dáár een grof woord; hier een dode, daar een levende. Een wit lijk, een gouden troffee.’ ze gromde alles. Nee, de merrie verdiende geen goed woord, ze kon er geen enkele verzinnen voor deze merrie. Nee. Nee.
Dat was het, haar geduld was op toen Eyes zijn aandacht opeiste. Ze bokte naar zijn richting. Geërgerd. Boos. Ongeduldig. Ze draaide zich om naar het hert en keek recht in zijn ogen. ‘Kappen beest!’ Gromde ze dreigend.
Eyes liep weg. Teleurgesteld. Tranen brandden achter haar ogen, een brok kwam in haar keel en wat ze ook deed, ze kon hem niet wegslikken. Maar ze zou hem wel weer tegenkomen. Nee, zo geduldig was ze niet. Zonder enige uitleg draafde ze weg en kwam naast Eyes lopen. ‘Sorry beestje. Was niet mijn bedoeling.’ Ze besefte dat ze nu geen zin meer had in een gesprek met de witte merrie. ’Dat was het voor vandaag witte merrie. Respect en tot ziens.’ dat was het, sinds lange tijd had ze respect voor iemand. Echt respect, omdat iedereen dat verdiende! Ze hinnikte zachtjes na en liep met Eyes weg terwijl ze het goed maakte.