So lonely [OPEN]

Ze draafde door de sneeuw, sneeuw deed haar altijd goed, ze hield van de sneeuw. Ze schudde met haar hoofd en gaf een speels bokje. Ze draafde verder en ging rustig over in een sukkeldrafje waarna ze ging stappen. Met haar neus in de sneeuw ging ze opzoek naar wat te eten, ze had honger! Ze brieste in de sneeuw en voelde hoe haar neus koud werd, ze schudde met haar hoofd en bracht haar hoofd kort omhoog. Geen ander paard te bekennen, ze brieste zachtjes en ging op zoek naar eten. Ze vond zo waar een klein polletje gras die ze gretig op at.

Muis rilde, het was hier koud, alleen maar sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw. Ze zuchtte even en rilde weer, ze wou een vriend hebben om te spelen. Muis hinnikte voor zover een veulen kon hinniken. Er reageerde niemand, nou ja, dan niet, ze zou wel zelf gaan zoeken. Moeizaam draafde Muis door de sneeuw, het was zo dik en Muis was zo klein. Opeens zag ze in de verte een paard staan, van blijheid rende ze er naartoe. "Hallo! Ik ben Muis en jij?" Vroeg Muis opgewekt toen ze de fjord had genaderd. Ze hinnikte weer. Van blijheid drukte ze haar neus tegen de hare aan. Muis wachtte af.

[OMG! Flut!]

Ze keek op toen ze een veulen aan zag komen rennen. Ze hinnikte zacht naar het veulentje en liep er rustig op af, echter was het veulentje al bij haar. "Ik ben Kjærlighet (naam moet nog veranderd worden;))," hinnikte ze vrolijk. Ze drukte haar neus tegen de kleine neus van het veulentje aan en blies lucht uit. Ze keek met een schuin hoofd naar het veulentje. "Waar heb je je mama gelaten kleintje?" vroeg ze bezorgd aan het kleine veulentje.

Kjærlighet drukte haar neus tegen die van Muis en blies warme adem uit. Ze luisterde naar de Fjord, "Mijn mama is dood." Antwoordde Muis zacht, hij was er al overheen gegroeid, hij had al geleerd water te drinken en gras te eten. Met een glimlach keek Muis naar Kjærlighet, "Maar dat is niet zo erg hoor, ik ben er al overheen, nu eet ik gras en drink ik water." Muis keek er erg nonchalant bij. Ze nam een hapje sneeuw en dronk het op, het was koud maar lekker. Ook nam ze een hapje van de bladeren, nadenkend kauwde ze erop. "Jij mag best mijn mama zijn hoor." Zei Muis 'wijs'.

[inspiloos]

Ze brieste. "Ik ben te jong om een veulen op te voeden," brieste ze zacht. Ze keek het veulentje aan. "Maar je mag best bij me blijven hoor!" Ze hinnikte. Dan was zij niet meer en het kleine veulentje ook niet meer, beter konden ze het niet treffen toch? Ze brieste en stak haar neus in de sneeuw, ze vond weer een klein, bitter graspolletje, toch at ze het op. Ze keek naar het veulentje.

"Nee inderdaad, ik ben lekker vrij." Met een glimlach keek hij Kjærlighet aan. "Oke, dan blijf ik bij je." Knikte ze. Kjærlighet at een graspolletje op. "Zullen we eten gaan zoeken? Ik eet hetzelfde als jij." Zei Muis. Hij brieste en galoppeerde een eindje vooruit. Hij struikelde en gleed tegen een boom met zijn hoofd. "Zag je dat? Ik gleed tegen een boom. cool he?" Gilde hij enthousiast. Blij stond hij op en steigerde blij. Hij kroop dicht tegen Kjærlighet aan. Hij had het koud en rilde, Muis niesde en snotterde, hij was verkouden.

Ze grinnikte om het veulentje en brieste. Ze draafde achter het veulen aan en ging vol in haar remmen toen ze zag dat hij tegen een boom aan gleed. Bezorgd keek ze het veulen aan. "Gaat het wel?" brieste ze enigszins bezorgd. Ze drukte haar neus tegen hem aan toen hij tegen haar aan kroop en stak haar neus in de sneeuw op zoek naar wat te eten voor hen beide. Ze vond een polletje en duwde haar neus tegen het veulen aan. "Eet jij maar op," hinnikte ze zacht.

Ze draafde achter het veulentje aan en liep de grot in. Het was hier inderdaad een stuk warmer en tussen de rotsen zat zelf een klein beetje mos, dat moest te eten zijn! Ze probeerde om het mos tussen de stenen uit te eten. Na een tijdje hield ze het voor gezien en plofte ze op de stenen grond neer. Hier lag geen sneeuw. "Je bent best een slim veulentje!" brieste ze bewonderend naar het veulentje. Ze jeukte met haar tanden aan haar buik en likte toen de haren uit haar mond. Zo vies! Maar de wintervacht had haar wel allang geholpen tegen een verkoudenheid. Ze wachtte af of het veulentje bij haar kwam liggen of niet.

"Dankje!" Blij brieste Muis en bokte speels. Muis ging bij kaer liggen. (ik noem je ff zo ) Hij duwde zijn neus tegen haar neus en hinnikte schattig. Muis snoof diep en verstopte zijn hoofd tussen de wintervacht van de fjord. Hij liet zijn hoofd op Kjaerlight's been rusten en viel in slaap.

Slaperig deed Muis haar ogen open, hij stond op en duwde zijn zachte snoetje tegen haar neus aan. Hij brieste zacht en wachtte rustig op haar.

Ze werd langzaam wakker en brieste, ze voelde zich stijf en schrok eigenlijk een klein beetje van het veulentje toen ze besefte dat er niets aan de hand was. Ze legde haar hoofd weer op de koude stenen en wilde verder slapen. Ze had honger en dorst! Ze ging weer rechtop zitten en zette haar voorhoeven voor zich en jeukte met haar hoofd langs haar benen. Ze jeukte met haar tanden haar buik en stond toen langzaam op. Ze schudde zich uit. "Ik lijk wel een oude merrie zoveel spierpijn heb ik! brieste ze. Ze strekte zich uit en duwde haar neus tegen het veulentje aan. "Sta jij ook op kleintje?

"Nee joh, je bent niet oud." Verzekerde Muis haar. "Hihi, ik stond al." Grinnikte hij. Hij drukte zijn neus even tegen die van haar aan. Daarna bokte hij speels en rende naar buiten, de sneeuw in. Hij lachte blij en sprong in de sneeuw. Hij schudde zijn hoofd lachend en ging blij een vlindertje achterna, hij lachte nog steeds en keek even om naar kjaer. Hij glimlachte en bleef spelen.

[moest weg sorry]