It's getting dark, so why are you still here?

Rustig liep Courage over het bloemenveld. Ze stopte even om aan een stukje gras te knabbelen en liep toen rustig weer verder. De zon ging onder, en Courage stond even stil om de ondergaande zon te bekijken. De lucht kleurde langzaam oranje, en Courage vond dat dit één van de mooiste dingen was die ze ooit had gezien. Het gras en de bloemen kleurden prachtig bij de oranje lucht, en Courage moest gewoon blijven staren tot de zon helemaal verdwenen was achter de horizon. De hemel werd steeds donkerde naarmate de zon zich steeds verder achter de horizon verschool, en het zou niet lang meer duren tot het donker zou worden. Courage draaide zich om en zag achter zich al de vage omtrek van de maan en een paar sterren. Langzaam begon ze weer te lopen. Het had weinig zin om hier ze blijven staan tot het donker was, en dan vervolgens nog een slaapplek te moeten zoeken in het donker, met de kans om aangevallen te worden door een of ander beest. Ze wou net overgaan in draf, toen ze de geur van een ander paard rook. Ze draaide zich met een ruk om, en zaag in de verte een ander paard. Ze wist niet of het andere paard goed of slecht was, maar besloot het, het voordeel van de twijfel te geven en ernaar toe te gaan. Toen ze vlak naar het paard stond begroete ze haar. “Hallo, ik ben Courage, en met wie heb ik het genoegen?” Vroeg ze. Normaal was ze nooit zo beleefd, maar je wist mar nooit.



[& Lexy]

Lexy draafde met grote sierlijke maar ook langzame passen door het bloemenveld. Haar oren hingen ontspannen opzij terwijl ze vrolijk omhoog keek naar de mooie horizon met de ondergaande zon. Zoiets had ze nog nóóit gezien! Maar het was gewoon echt prachtig! de lucht was oranje, maar ook roze, en zelfs een beetje paars. Nu was het wel toepasselijk om in het bloemenveld te zijn. De bloemen waren zoveel verschillende kleuren, en de lucht nu ook. Als Lexy heel goed keek kon ze in de verte zelfs al een heel klein beetje de maan zien, en al een paar sterren. Lexy liep nog ontspannen omhoog te kijken toen ze opeens een stem hoorde vlak voor haar. “Hallo, ik ben Courage, en met wie heb ik het genoegen?” Lexy schrok zich rot. Ze had helemaal niet gehoord of gezien dat er iemand aankwam doordat ze zo omhoog liep te kijken. Even keek ze het paard voor haar geschrokken aan, maar ze herstelde zich al snel weer. Ze keek het paard voor haar vriendelijk aan. Het was iets van een Tinker. "Hai Courage. Mijn naam is Lexy." Antoordde ze vrolijk. Ze keek nog een keer naar de lucht. Die was al weer een heel eind van kleur verandert! Nu was het overal vooral roze, en toen net was het vooral oranje. Ze keek het paard voor zich dat zich had voorgesteld als Courage weer aan. "Wat een mooie lucht hè?" Zei ze zacht maar toch op een vrolijke toon.

Lexy keek naar de merrie. Ze was dus heel vriendelijk. Daar was Lexy wel blij om, ook al had ze al gelijk niet het idee gehad dat dat niet zo was. "Ow het maakt niet uit dat je me liet schrikken hoor! Ik was gewoon naar de lucht aan het kijken en daardoor zag ik je niet." Zei Lexy met een vriendelijke glimlach op haar gezicht. "Ja het is inderdaad jammer dat het maar zo kort duurt." Zei ze nu een beetje treuriger. Nog omhoog kijkend naar de lucht die nu inmiddels al bijna donkerblauw was geworden. Ze keek nu weer met haar normale glimlach naar Courage. "Maar als je het echt heel graag nog wat langer wil zien dan kan je ook gewoon morgen terug komen, rond dezelfde tijd!" Ze zei het op een hele droge manier, waardoor het er nogal grappig uit kwam. Lexy lachde zachtjes in zichzelf erom.

"Ja dat denk ik ook..." Zei Lexy een beetje droevig. Ze vond het jammer dat het nu al donker werd. Want altijd net als ze iets te doen had dan moest ze weer weg gaan! "Zouden hier in het bloemenveld ook enge beesten zijn?" Vroeg Lexy op een toon alsof ze het heel leuk en spannend vond als dat zo was. Ze hield wel van wat avontuur! Ookal wist ze soms dat het niet veilig was. Maarja wat had ze te verliezen?

Lexy was het ermee eens dat ze hier beter niet te lang konden blijven hangen, ook al klonk het droevig. Courage snapte het wel. Het was net gezellig geworden en dan werd het donken. "Zouden hier in het bloemenveld ook enge beesten zijn?" Vroeg Lexy daarna op een toon alsof ze het heel leuk en spannend zou vinden. “Ik denk het wel, maar die zouden we moeten zien aankomen.” Zei Courage op net zo’n toon als Lexy. Ze geloofde echt dat ze mogelijk gevaar wel zouden zien aankomen, maar ze kon zich eigenlijk niet voorstellen dat het hier gevaarlijk was. “We zouden misschien nog heel even kunnen blijven.” Stelde ze voor. Ze had eigenlijk helemaal geen zin om te gaan, en ze dacht dat er toch geen gevaar was. Vragend keek ze naar Lexy, wachtend op een antwoord.

"Ja hoor!" Klonk Lexy's ethousiaste stem weer. "Ik vind het prima om hier nog even te blijven!" Ging ze verder. Ze was niet bang voor het donker, ze vond gevaar spannend en het was net gezellig. Dus waarom zouden ze dan nu weg gaan? Vrolijk draafde Lexy een klein stukje weg, en kwam gelijk weer terug. Ze vond draven leuk. Want stap was zo sloom, en galop dan was je altijd zo snel moe. Dus was draf ook haar lievelings gang. "Wat is jou lievelings gang?" Vroeg Lexy nieuwsgierig. Ze wist dat de meeste paarden galop als leivelings gang hadden, maar ze wou gewoon even kijken of dat bij Courage ook zo was. Eigenlijk hadden de meeste paarden er nog nooit echt over na gedacht wat hun lievelingsgang was, maar dan was dit dus een mooie mogelijkheid om dat wel te doen!

Lexy vond het prima om nog even te blijven. Daar was Courage blij om, aangezien ze nog geen zin had om weg te gaan. Lexy draafde een stukje weg, en kwam weer terug. "Wat is jou lievelings gang?" Vroeg Lexy aan Courage. Daar had ze nog nooit over nagedacht. Ze dacht even na. Het was zeker geen stap, dat was zo sloom. Dan bleven draf en galop over. Galop was wel fijn, met de wind zo door je manen wapperend, maar je werd er wel snel moe van. Dat was het dus draf. “Ik denk draf.” Zei ze. “En die van jou?” Vroeg ze met een tikkeltje nieuwsgierigheid in haar stem.

"De mijne is ook draf!" Zei ze vrolijk. Ze wist niet waarom ze dat zo leuk vond, maar ze was gewoon in een ontzettend vrolijke bui. Meestal gedroeg ze zich niet zo overdreven goezakjes achtig. Meestal was ze neutraal met een sterke aanleuning naar goed. Maar nu had ze gewoon even zin om het goedzakje uit te hangen! "Zullen we een stuje zo hard mogelijk gaan draven?" Vroeg ze weer op een over blije toon. Ze wou wel eens kijken of ze zelf eigenlijk snel kon draven vergeleken met andere paarden.
Ze ging alvast in een houding staan zodat ze elk moment weg kon draven. Afwachtend keek ze Courage aan, wachtend tot die antwoord zou geven.

Lexy zag dat Courage wegdraafde en Lexy draafde er zo hard als ze kon achteraan. Ze was maar een heel klein stukje na Courage gestart dus de voorsprong die Courage had was zo weer ingehaald. Ze draafden een stukje naast elkaar. Dit was leuk! Opeens ging Lexy nóg iets sneller en kwam ze voor te liggen. Ze was nu een klein stukje voor Courage. Opeens zag Lexy een boomstam op het pad liggen. De boomstam was niet heel hoog dus ze kon er wel in draf over heen komen. Ze sprong er makkelijk over heen. Lachend keek ze achterom om te kunnen zien hoe Courage er over heen kwam.

Lexy haalde Courage snel weer in, en ze draafde een stukje naar haar, toen ging ze nog sneller, en raakte Courage achterop. Courage ging ook iets harder om Lexy bij te houden, en zag die over een boomstam springen, waardoor zij wist dat er daar één lag. Lexy sprong er met gemak overheen en keek lachend naar Courage. Courage lachte terug, en zette toen af voor de sprong. Ze dacht net dat ze er overheen was, toen ze voelde dat ze bleef haken met haar been. Ze viel hopeloos op de grond. Lachend keek ze naar Lexy. Wat moest het er belachelijk uit hebben gezien.