AZACAR
-
-
Een lichaam bevond zich bovenop een top. Een top die ontstaan was door de resten van opgewaaid zand - de resten van gewoekerde stenen die zich samen opgehoopt hadden tot een bergje. Na al die eeuwen van veranderingen waren er in het hobbelige en dorre gebied van de woestijn heuvels ontstaan, met grotten en inhammen die zich erop vermengd hadden. Rustig stond ze daar - haar manen laten meezwierend met de wind om vervolgens tegen haar gefierde hals te slaan toen de bries begon te liggen. Ogen die weervakkelden van blauwe cyaan staarden over een breed oppervlak en bekeken de levende wezens die zich beneden van haar over het zand nestelden.
Vliegjes waren geplakt aan haar vacht en leken te genieten van het feit dat ze een slachtoffer gevonden hadden. Herhalend en geïrriteerd knalde ze enkele keren haar staart tegen haar flanken. Kleine schaafwondjes waren door het zweepachtige getik ontstaan - enkele vliegen gingen weg maar sommigen bleven geniepig zitten. Iets waardoor ze haar volle en tweekleurige staart weer liet hangen op de juiste plaats. Vogels verspreiden zich in een v-vormige positie over de lucht die tot hun bezit was. De lucht was donker van kleur, pikkendonker. Het was dan ook diep in de nacht, iets wat de conclusie was van deze duistere kleuren. Dit deed haar vacht camoufleren, aangezien haar lichaam dezelfde kleur had als de lucht die haar vacht als een ontzichtbaar iets omsingelde.
Het was de geschikte avond, een avond die erg gediend was om de vervolgende situatie te vergezellen. En die situatie bevond zich samen met Azacar. Ze was door Satan - de hengst die niks meer van zich had laten horen, de lafaard - toegelaten in de kudde en had daarna niks meer meegekregen van het feit dat het veranderd was. Er was nu een andere leider, een leider die ze zelfs nog nooit ontmoet had. Niet dat het haar schuld was - ze zag Satan als de enige verrader in het spel. Hij was degene die plotsklaps weg was, haar achterlatend zonder informatie. Niet dat het haar uitmaakte, ze was deze hengst dan toch al spuugzat. De automatisch vuurspuwende ogen van haar gleden langzaam over het aardoppervlak en kreeg een opkomende schim in het vizier. Was het Azacar? Ze was benieuwd of hij iemand was die zijn gebieden goed in het zicht hield. Dit gebied veroverde hij met zijn slechte kudde, de kudde waar zij deel uit van maakte, en omdat hij niet eens kon weten dat zij een lid was. Dan moest hij haar zien als een indringer, áls hij de woestijn goed bewaakte. Ze zag het wel - afwachtend en geduldig stond ze daar. Als een machtig wezen bovenop een verhoging, staande als iemand die hongerde naar een enige situatie.