The finnal scream of the bad bad king.

De wind blies hevig en de lucht was gevuld met grijze wolken. Door die dikke lagen wolken kreeg de zon geen enkele kans er door te breken. Vandaag was de dag!! Hij zal zijn troepen oproepen. Een aanval was zeker nog niet iets dat hij direct gaat laten plegen. Eerst moest hij er voor zorgen dat zijn groepen groter werden dan dat hij al is. Veulens zijn de sleutel tot de macht. Hij zal een gruwelijke daden laten gebeuren. Ze ontvoeren en dwingen het slechte pad te volgen. Het schijnt dat QueenDemon hier geweldig in was. Als het de leraren niet lukt zal zij het wel overnemen. Zephyr verscheen langzaam uit de donkere schaduwen van de dode bomen. Die al wat groen vertoonde. Zephyr zal er wel alles aan over doen om dit gebied van de voedzaamheid te vernietigen. Het had nog niet geregend. Maar het zal spoedig gebeuren. De wind beukte tegen Zephyr aan. Maar hij bewoog geen millimeter. Zijn grijze ogen toonden geen enkel sprankje emotie. Maar hij was eigenlijk zeer tevreden. Na al die maanden hard werken is het hem gelukt een groot groepje aan zijn kant mee te slepen. Met behulp van zijn trouwe dienaar Same. De enige die hij werkelijk echt vertrouwde. Eindelijk zag Zephyr zijn troon. Hij besloot de Ash Valley te gebruiken als zijn gebied. De vulkaan was zijn hoge troon. Zodat hij en zijn stem zicht en hoorbaar waren. En toen begon het. De regen viel met bakken naar beneden. En het begon steeds harder en harder te regen. Zephyr vond dit heerlijk. Als dat opgedroogd bloed werd weg gewassen. Hij drukte zijn oren zoals altijd tot aan zijn schedel. Hij klom uiteindelijk op het gebergte. Dat de vulkaan was. De vulkaan was brokkelig en onaangenaam onder je hoeven. Omdat scherpe stukken stenen naar buiten zijn gericht die vast zijn gesmolten. Maar het deed Zephyr niets. Water gleed naar beneden van de vulkaan. Eindelijk raakte Zephyr de top. Hij richtte zich naar de grote oppervlakte zodat hij een groot zicht heeft. Hij zweeg even. Om van die stilte te kunnen gebruiken. Zephyr was nu kletsnat. Zijn manen plakten op zijn vacht. Zijn duivelse ogen gleden naar alle kanten om waar te nemen dat alles veilig is om het plan geheim te houden. Uiteindelijk zette hij zich af met zijn hoeven en steigerde machtig. Zijn twee gespierde achterbenen konden wonderbaar goed zijn zware lichaam dragen. Hij hinnikte fel. Een luid geschreeuw die alle kanten op ging. Goedzakken zullen hem natuurlijk wel opmerken. Dat mag dan ook. Ze mogen weten dat hij iets heel naar van plan zijn. Alleen mogen ze het geheim niet weten dat ze veulens zullen ontvoeren. Want als de ouders weten dat ze het op hun veulens gemunt hebben zullen ze moeilijker mee te nemen zijn. Hij herhaalde dit een paar keer. Hij liet ook weten als paarden die zijn geur niet droegen direct moeten vermoorden. Uiteindelijk liet hij zijn zware lichaam zakken en beukte met zijn 2 voorbenen de steenharde grond weer op. Dat een luide knal veroorzaakte. Het gieten zo hard. Maar wat regen hield hem niet tegen. Ook bliksem schoot zijn richting in. Maar het deed Zephyr niets. Ongeduldig wachtte hij op zijn volgers.

Spoiler:

Rollende spieren onder een huid zo zwart, dat hij een blauwe gloed leek te hebben. Een roffelend geluid waarneer de merrie haar brede hoeven diep in het lichtbruine zand drukte. Een stofwolkje kwam op waarneer ze haar benen weer opgooiden, om vervolgens in de regen weer te verdwijnen. Dikke druppels die als naaldjes in haar vacht prikten. Ze had hier vannacht geslapen, gewoonweg omdat ze zich in dit gebeid thuisvoelde. Een enorme dreun had haar ruw uit haar slaap gehaald, en die dreun kon maar één ding beteken: Zephyr. Eindelijk was het zover, nu moest Nevaeh zich nog zien te bewijzen. De manen en staart van de merrie wapperden heftig mee in de wind, die een suisend geluid opleverde doordat Nevaeh in een denderend tempo doorgaloppeerde. Omdat het lichte zand aan haar buik en onderbenen bleef plakken en er ook nog eens regen met bakken uit de hemel kwam vallen, droop de modder van haar af. Op haar nek zat een akelig litteken. Een litteken hoorde gewoon bij een slecht paard, het bewees dat je een keer had gevochten of had gemoord. En bovendien dwong een litteken respect af. Ja, dat was goed te zien bij de zware gevlekte hengst, die onder de wonden en littekens zat. In de verte doemde de reus van een vulkaan op, en ze wist dat Zephy daar moest zijn. Ze snoof hard, waardoor haar neusvleugels groter werden en er een klein wolkje was te zien door de regen. Links en rechts van haar schoten de jonge plantjes voorbij, plantjes die ze het liefst had vertrapt. Ze haatte alles wat vrolijk was, en deze regen waren perfecte omstandigeheden voor elk slecht paard. Ze gooide haar hoofd omhoog, haar gevoelige oren lagen uiteraard op hun lievenlingsplekje: diep in haar sechedel. Haar mondhoeken waren in een valse grijns gesleten en haar smaragdgroene ogen stonden vals. Een schrille hinnik kwam uit haar om te laten weten dat ze eraan kwam. Een hinnik waarvan je een rilling over je rug liet lopen. Op de vulkaan kun niemand galoperen, dus toen de reus boven haar rees ging ze over in een krachtige draf. De stenen prikten in haar hoeven en de regen klepperde nog steeds tegen haar aan. In de verte doemde een zwarte schim op; door de enorme hoeveelheid regen was bijna niks te zien. Ze sprong van rots naar rots, tot ze uiteindelijk bij Zephyr kwam. Hij keek even nors als altijd, maar toch dacht Nevaeh een glimp van trotsheid te zien. Nevaeh vond het een eer aan de plannen van de gevlekte hengst mee te doen en ze was benieuwd naar de andere paarden. "Zephyr" Kwam er bijna fluisterend uit haar keel. "Dit was geen normale roep, was het? Het gaat beginnen" Snoof ze. Ja, het ging dan eindelijk beginnen!

Alhoewel de zon erg fel schijnt. En de zonnestralen snel en geruisloos naar beneden vielen. Was het aardig fris buiten, maar het was vroeg dus alles kon veranderen. Net als dat nu een veulen geboren kan worden en dat nu een paard dood kan gaan. Zoiets is onvoorspelbaar. Net zo onvoorspelbaar als het eten en drinken. Zou er nog wel genoeg eten zijn in de winter? Of zou alles bedekt worden door de ijskoude, bevroren blaadjes? Maar misschien is al het verse sappige gras wel bedorven en vol op bedekt met sneeuw wie weet? En het drinken. Dat is geen probleem. Ook al zou het water bevroren zijn. Je hebt hoeven en kracht om je mee te redden. Misschien dat de slappe paarden dood zouden gaan, maar slappelingen mochten dood. Zelfs als je aan de slechte kant toe behoort. Als je slap bent dan ben je het niet waart. De kille ogen van Duvessa fonkelden boosaardig en gemeen. Een hinnik vulde het slechte gebied en drongen zo ook de oren van het vos kleurige veulen binnen. Duvessa vocht er niet tegen en liet het komen ze wachte af. Maar echt wachten hoefde ze niet nee. Duvessa luisterde goed naar de schrelle hinnik. Dit is een hinnik waarbij je de haren over je rug laat trillen. Maar bij Duvessa was dat niet zo. En dat zou ook nooit zo zijn. Hoewel Duvessa haar twee leiders nog niet zo vaak had gezien herkende ze deze angstaanjagende hinnik. Hij was van Zephyr. Duvu ging over in een krachtige galop, en keek rond. Al snel bevond de geur van Zephyr gemengd met die van een merrie die ze ook kende, in haar neusgaten. Duvu gooide haar hoofd omhoog, en zag de twee paarden bij de vulkanische reus staan. Zephyr en Neveah. Ze brieste, haar oren bevonden zich tegen haar schedel. En haar ogen strak op de twee paarden gericht. Dichterbij stopte ze en sprak: ’’Zephyr, je riep.’’ Duvu keek even naar Neveah en knikte toonloos.

Ik heb toestemming om hier met DUVU EN NIGHT DANCER TE POSTEN. VAN PAREL.

Een luide felle hinnik was hoorbaar, een luid geschreeuw ging alle kanten op. Dit kon maar één ding betekenen, Zephyr riep iedereen bij elkaar. Op het moment telde Thowra voor twee paarden, het zou haar niet tegen houden om te gaan vechten. Dat was zowiezo één ding wat ook zeker was. Haar lichaam zette zich enkele secondes stil terwijl haar gedachtes daar heen gingen, Same had haar toen gedekt, kort nadat Thow zich bij The Blood Horses had gevoegd. Een keuze had ze mogen maken tussen de falknes rang die niks voor haar was geweest en de warrior rang. Het tweede had haar op meerdere gelegenheden beter gelegen. Hard snoof Thow terwijl de regen met bakken uit de lucht begon te vallen. Haar manen plakte tegen haar gespierde rond gebogen hals aan terwijl haar blauwe kijkers fel gericht stonden naar de weg naar de vulkaan. Met kracht werden haar benen weer opgetild om in een sierlijke dominante draf te gaan draven, haar neus was tegen haar borst aangeduwd,haar oren in haar nek geduwd,haar staart iets geheven terwijl deze tegen haar flanken aansloeg. Uiteindelijk werd de dominante draf een woeste galop die uitermate dominant was. Haar geaardheid straalde 9 van de 10 keer zo van haar af, meestal had ze ook geen problemen behalve met merrie´s daar kon ze niet goed mee omgaan, dat zou een hel worden. Met het doel uiteindelijk de merrie te doden. De geur van Zephyr werd steeds duidelijker, steeds sterker terwijl enkele andere geuren ook haar neus in kwamen. Met afschuw werd haar neus enkele secondes opgehaald, merrie´s. Haar tempo vertraagde weer in een draf terwijl haar neus krachtiger tegen haar borst aangeduwd,waardoor haar hals spieren nog meer zichtbaar werden. De bruine Shire hengst was uiteindelijk wel goed zichtbaar terwijl haar lichaam zich stil zette, haar benen perfect vierkant stonden, geen millimeter verschil was er te zien. Het gebied wat Zephyr had uitgekozen was perfect, de grond was hier over het algemeen niet eens meer vruchtbaar meer, na de uitbarsting van de vulkaan toen wel, kort als je het haar vroeg. De ogen van Thow richtte zich op Zephyr, een trotse uitstraling was zichtbaar. Haar gedachtes schoten kort naar Same, de hengst die haar gedekt had, de onderhand van Zephyr als het ware,zou Zephyr het ùberhoud al weten? Luid snoof Thowra nog een keer terwijl haar blauwe ogen zich nogmaals op Zephyr richtte. "Zephyr". Haar schrille toon was goed hoorbaar terwijl haar blik zich fel enkele secondes op de andere twee merrie's richtte. Een zwarte merrie en een bruin veulen, Neveah en Duvessa.

[Ik post zo met Satan.]

In een krachtige galop, galoppeerde Satan over de Ash Valley. Bezig met het trainen van zijn lichaam, je was nooit uit getraind namelijk. Je lichaam moest in conditie blijven, spieren moesten blijven versterken. Al die dingen waren belangrijk, voor hem zelf maar ook voor de rang die Satan gekregen had bij The Blood Horses, onderleiding van Zephyr. Satan was daar aangesteld tot Warrior Teacher, een rang die hem zeker iets aansprak. Het was een rang waarvan Satan altijd goed in geweest was, het voorbeeld was zijn enigste dochter, Thowra. De merrie was een en al bonk spier. Hun bouw was als het ware het zelfde, alleen had Thowra een iets sierlijkere bouw, hadden ze even veel zwart alleen had Thow blauwe ogen inplaats van zwart/bruine ogen. Niet veel grote verschillen, maar dus wel enkele waardoor je wist dat het dochter en zoon was. Ooit zou die dochter hem opa laten worden, ze was pas 3,1 jaar oud. Luid snoof Satan terwijl de regen met bakken uit de lucht begon te vallen, bloed liet weg spoelen, wonden reinigde als het ware. Hard werd de zwarte staart tegen zijn flanken aan geslagen terwijl zijn bruin/zwarte kijkers zich op de vulkaan richtte waar niet lang daarvoor een schrelle machtige schreeuw vanaf was gekomen. Die van Zephyr. Z'n dochter was ookal ruikbaar voor hem en nog twee paarden. Duvessa en Neveah. In een verzamelde galop waarbij z'n neus tegen z'n borst gedragen werd met afentoe ruimte er tussen kwam Satan aan, het boeide hem nu even niet daarom. Hoe dichterbij Satan kwam, hoe strakker deze tegen z'n borst aanplakte. Uiteindelijk stond Satan stil, vanuit de galop tot het halthouden net iets naast de andere paarden, net iets naast z'n dochter. Op een afstandje nog wel, een meter of anderhalf zat er tussen hun op dit moment. "Zephyr, Eindelijk was je luide geschreeuw hoorbaar voor heel Dream Horses. Het was het wachten waard." Emotieloos en kil klonk zijn stem terwijl zijn bruin/zwarte kijkers zich op de hengst bevestigte.

Madness drukte haar oren verder haar nek in toen er een hinnik werd blootgesteld, het was van Zephyr. Eindelijk riep hij zijn groep bijeen, dat had lang geduurd. In een rustige galop ging ze op weg naar de vulkaan van de ash valley. Madness had een charmante en zuivere stem, het leek ontzettend wannebe maar dat was het niet. Ze kon er veulens mee africhten, daarom had ze de rang Falkness aangepakt met beide hoeven. Nu zou ze ongestoord veulens kunnen africhten tot slecht zonder dat slechte paarden zich ermee gingen bemoeien. Ook Madness' uiterlijk hielp haar goed met het africhten, alleen haar naam verraadde haar identiteit, daarom noemde ze zich Sunny ofzo. Het werkte altijd, de een na de ander stonk er met beide ogen in. Ze had zelfs al een klein clubje van paarden die het nu ook deden onder toezicht van Madness. Allemaal vonden ze haar nutteloos en dachten dat ze wannebe was maar zodra ze had verteld over het africhten van goedzakjes vielen de monden open. Dan moest Madness ze alles leren enz. Nu werkten er vele paarden onder haar naam, het was geen grote club maar dat wou ze ook niet. Het was beter met een groepje van 7 ofzo in plaats van honderden.
Madness greens vals toen de grote vulkaan in zich kwam, er waren al behoorlijk wat paarden aangekomen. Onbekende paarden, dat wel. Niet dat het Madness boeide ofzo. Trots en fier galoppeerde ze naar het groepje toe, haar hele houding maakte duidelijk dat ze slecht was en geen crazy wannebe. Met haar neus tegen haar borst gedrukt sloot ze zich aan bij het groepje en keek even naar Zephyr. "Zephyr" Klonk haar charmante en zuivere stem.

Same had al tijden naar de oproep gewacht. Het duurde eeuwen. Wachten was iets dat Same niet graag had. Op iets afwachten. Niet wetend wanneer het zou gebeuren. Het was onverwachts. Gelukkig had Same die geduld. Zijn bruine ogen gleden verveeld naar de groene jonge bomen die heerlijk aan het groeien waren. Wat was het leven toch vreemd. En hij haatte dat leven. Als goedzak zou je vast een maar saaie leven hebben. De wereld om je heen houd van je. Elke dag sta je op met die glimlach. En kijkt overal vrolijk naar. Je hebt geen doelen. Je bent vrij. Fouten worden steeds vergeven. Je deed wat je wou. Same ging meer naar de slechte kanten van het leven. Vechten voor iets. Een doel hebben. In plaats van een gezin te hebben. Vechten voor macht, trots, respect,roem. Dit waren de mooiste dingen te krijgen in de wereld. Wat zou hij moeten doen als hij van alles hield? Dan was hij zwak! En zou hij zich dood vervelen. Steeds dramatisch doen over een mislukt relatie. Verraad! Omdat ze niets anders te doen hebben! Als hij gevreesd en bewonderd werd zouden ze het niet in hun hoofd halen om hem te verraden. Want hij vermoord ze dan gelijk. Same stond onder Zephyr. En stuurde het leger ook zo'n beetje. Hij dient Zephyr graag. En wilde nooit de alfa rang van Zephyr stelen. Same had niet de kennis en leiderschap in zich. Hij kende alleen veel kennis. De kennis om beslissingen te nemen en gevechten te leiden. Maar leiderschap moet je ook hebben. Paarden die die leider ALS een leider zien. En zo had Zephyr dat in zich. Hij was er mee geboren. Hij hief actief zijn hoofd op toen hij die helse geluid hoorde. ZEPHYR!!! Eindelijk!! Same steigerde machtig. En beantwoorde die oproep. Hij liet weten dat hij ook zal komen. En zoals hij al verwacht had ging de vergadering door in De Ash Valley. Same keek op toen hij een klein groepje paarden zag schrikken. En die naar Same keken. Same glimlachte gruwelijk. "Jullie eind is spoedig nabij!! Heb geduld!!" Ze begrepen niet wat hij bedoelde. Same spaarde ze. Ze zouden toch op een dag vermoord worden. Hij schoot in galop. Met beukende hoeven. Alsof hij trommelde. Zo liet hij ook de wereld horen dat het eindelijk zo ver is. Ja Same was altijd zo enthousiast. Hij was altijd al in de buurt gebleven in de Ash Valley gebied. Dus hij was er al gauw. Je zal al meteen welk gebied hij trof. Met zijn zwarte aarde. En dood verbrande bomen. Hij keek snel naar de grote vulkaan. Waar een groot brede zwarte hengst stond te pronken als een juweel. Hij zag al een groepje paarden zich verzamelen. Hij keek met een brede glimlach. Maar hij moest laten zien dat hij ook zijn machten had. Same draafde als een woeste hengst recht naar het groepje. Liep naar voren gooide zich eens in de lucht en beukte met zijn hoeven in het woel grond. Om te laten zien dat hij hoog stond. Zijn ogen schoten naar ieder paard. Hij merkte Satan op. De vader van Thowra. De merrie waar hij een nogal.. ingewikkelde contact had. Het was leuk geweest. Maar nu ze hem geen pleziertje kon schenken had hij er niet zo veel interesse in. Zijn ogen bleven wel even op haar gericht. Hij snoof eens en keek de andere kant op. Uiteindelijk stelde hij zich voor. "Mijn naam is Same!! Warrior beta van Zephyr. Ik ben zijn trouwe rechterhand en zal hem trouw dienen. Dat vraag ik nu ook aan jullie. Samen nemen we de macht!! We hebben samen een zware missie. Als die mislukken zullen er ongewenste conclusies volgen." Deed Same zijn verhaal en zijn zegje.

Night Dancer liep langs de vulkanische reus. Hij greens vals, en liep door. De regen wolken lieten een klein druppeltje vallen. Maar al snel stopte het weer. Hoewel de zon fel scheen was het totaal geen warme dag. De mist die hier rondom hing hield alle warmte en hitte tegen leek het wel. Een felle hinnik was te horen. Als een schreeuw die als een imbeciel alle kanten op ging en dook. Deze hinnik kon maar een ding betekenen en kon maar van een iemand zijn. Dit was een hinnik van kracht en macht. Hij was van Zephyr. Zephyr hij die vandaag al zijn volgelingen opriep. En Night Dancer was daar eentje van. Night Dancer telde op dit moment 5 paarden zonder Zephyr. Hij hoorde het stem geluid van Zephyr al. Night Dancer was te laat. Hij gooide zijn hoofd in de lucht en draafde met krachtige passen aan. Hij had zin om te vechten, wat hij zou doen voor twee! Night Dancer richtte zijn blik op het kleine vos kleurige veulentje. Wat moest Zephyr nou weer met een veulen? Nou ja. Het was zijn beslissing, misschien dat het veulen nuttig was. Night Dancer snoof en maakte een soepele noodstop voor Zephyr. Hij knikte en zei: ’’Ik ben Night Dancer warrior van Zephyr. Ik meld me te laat, maar zou hem trouw blijven.’’ Night Dancer zijn stem was en bleef vals en kil. Maar toch stond er een greintje respect in naar Same en Zephyr. De twee hoogste van dit hele gebeuren.

Kharrea keek uit over DH. De drakenberg, dat was pas een gebied. Dit gebied stond haar wel aan. Puntige rotsen en hoog boven de grond. Een storm woedde over heel DH heen maar angst voelde ze niet. Ze keek eerder dominant uit over een gebied dat ooit weer volledig van de slechte paarden zou zijn. Haar slanke hoofd was angstaanjagend. Donkere kijkers kwamen vanuit haar voorpluk tevoorschijn. Ze waren haast zwart als de nacht en hadden een wilde, moordende blik. Haar droog gebouwde benen stonden perfect vierkant. Ze had haar achterbenen achter haar lichaam geplaatst waardoor ze langer leek. Haar voorhoeven had ze een stukje hoger staan dan haar achterhoeven. Ze was een trotse merrie die dat ook duidelijk liet zien. Haar gespierde lichaam veroerde geen vin onder de storm. Ze haalde pas een oor een centimeter van haar schedel weg toen ze een luidse hinnik hoorde. Ze rolde kort met haar ogen maar draaide zich toch om. Ze duwde haar oor terug tegen haar schedel aan en ging over in een galop. Haar passen waren ruim en snel. Ze moest niet kijken waar ze haar hoeven zette. Ze kende het gebied hier erg goed, ze zat hier 99% van de tijd. Een puntige rots stak uit en Kharrea stootte haar hoeven af. Ze vloog er over heen en kiezelsteentjes vlogen langs haar op. Eentje liet een kleine wonde achter op haar been. Ze had het niet eens gemerkt. Het opgedroogde bloed stroomde van haar lichaam af. De gapende wonde op haar schouder werd zuiver gespoeld. De wonde op haar achterhand was ook weer open gereten en bloed stroomde er zachtjes uit. het deerde haar niet. Ze had wel ergere verwondingen gehad. Al was nu het rode vlees te zien, het zou wel vaker gaan gebeuren bij haar. Al zou ze zich nu wel iets of wat moeten gaan weerhouden van de betere gevechten. Ze wou tip top in orde zijn tegen dat de oorlog begon.
Al snel naderde ze the Ash valley. Ze zag de vulkaan en een valse grijns sierde heel even haar lippen. Al snel werd haar gezicht weer half poker face. Enkel haar ogen gaven te veel weer. Ze hadden een ijskoude moordende blik waar je niet aan kon ontsnappen. Ze zag Zephyr staan met een of andere hengst bij hem in de buurt. Ze negeerde het dier, negeerde elk ander paard. Kharrea was geen merrie die zich tot een lagere rang rekende. Als ze haar iets zouden bevelen moesten ze het met gepaste toon vragen. Zouden ze haar behandelen als een laag beest zou ze vechten. Ze was nog steeds een leidster en droeg dan ook die geur mee. Ze had zopas Condor gezien. Ze hadden een kudde verslagen. Haar zoon had zijn eerste veldslag overleefd. Hij was dan wel haar pleegzoon maar zo zag ze hem niet. Hij was alsof het haar eigen veulen was. Ze had hem gezegd dat hij beter voor zijn wondes moest zorgen, niet vol etter laten zitten. Ze had hem horen jammeren en grommen tijdens zijn korte krachttraining. Ze knikte kort richting Zephyr en gunde de rest geen blik. Ze ging wat verder van de rest af staan, ver weg van Satan. Ze gunde hem geen enkele blik waardig, hij was een zwak geval in haar ogen. Ze was niet zo klassiek als iedereen om te spreken tot Zephyr. Een knik zou wel genoeg zijn, hij had gezien dat ze hem had begroet.

Een zwarte merrie draafde met zware passen door het westen. Ze was al een tijdje van plan om naar het westen te gaan en nu ze hier is snapt ze niet echt waarom. Haar brede schouders gingen langzaam op en neer. Haar ijzig grijze ogen keek rustig het gebied rond. Ze was hier al eens geweest dus het kon haar niet echt iets schelen. Haar zwart dikke staart sloeg eens hard tegen haar flank, en haar zwart golvende manen wapperden wild door de wind die ermee speelden. Ze keek kil om zich heen terwijl ze haar pas niet vertraagde. Om de een of andere manier werd ze richting de vulkaan getrokken. Kairi had geen flauw benul waarom ze nu naar daar ging. Al snel kreeg ze het antwoord. Een duidelijk en luide hinnik van Zephyr halmde door het hele gebied. Je zou zelf kunnen zeggen door heel DH maar dat zou hij waarschijnlijk niet erg vinden want het is zo ver. Een valse en kille grijns kwam op Kairi haar lippen. Het is eindelijk zo ver. Het wachten is voorbij en de strijd gaat nu heel snel komen. Kairi spande al haar spieren op zodat ze in een snelle galop richting Zephyr ging. De geur van andere paarden drongen haar zwarte neusgaten binnen. Waarschijnlijk zouden er wel ander al er geweest zijn. Nu versnellede ze nog meer. Haar dikke staart wapperde als een wilde vlag achter haar. Toen ze er bijna was vertraagde ze langzaam haar pas. Ze zorgde er voor dat ze niet achter Zephyr kwam. Toen ze er eindelijk was, sprongen paarden direct in de ijzige ogen van Kairi. Haar broer Night dancer, Zephyr en Same. Ze ging rustig naast Night Dancer staan, eerst boog ze lichtjes respectvol naar Same en Zephyr. Een andere zwarte merrie droeg de geur van Kairi haar broer dus moest het waarschijnlijk wel zijn partner zijn. Kairi haar partner had ze een hele lange tijd niet meer gezien of tegen gekomen dus is die geur waarschijnlijk niet echt meer te ruiken. Kairi weet niet of haar broers partner haar zou herkennen. Ze zal wel zien. Rustig draaide ze haar hoofd weer om te luisteren wat Zephyr te zeggen heeft.

^ sorry effe uitleg. This raar heb een foutje gemaakt en kan het niet editen?

"Ik ben zeer vereerd jullie hier allemaal te mogen ontmoeten om mijn meesterplan in uitvoeren te werken. Deze plannen had ik al in mijn veulentijden ontwikkeld. En ik zal voor macht zorgen. De goedzakken zullen de angst gaan ruiken!! En wanhopig worden. Het eerste wat wij gaan doen is voor een leger zorgen!! Iedereen zal mee mogen strijden. Maar de warrior's krijgen de beste plaatsen om de gevechten te kunnen uitoefenen omdat zij hier gespecialiseerd in zijn. De Falknes. Neem een stap naar voren en toon jullie!’’ Duvessa knikte op zijn woorden. Tuurlijk kregen de warrior’s de beste plek in het strijden. Maar Duvu had het gevoel dat dat er maar weinige zijn. Duvessa knikte, Duvessa zette een stap naar voren en zei: ’’Ik ben Duvessa, Falkness van Zephyr.’’ Zo, nu wist iedereen ook weer wie zij was. En dat zou Duvessa ook laten zien. Ze zou laten zien dat ze haar rang, haar naam, en haar familie waardig is. Duvessa bleef staan, op haar plek. Waar ze moet staan. Zonder iets te doen of te bewegen. Geen een spiertje aangespannen. Haar stem geluid weergalmden kil, en duister, met iet wat respect langs de reus, de vulkaan. Duvessa had haar oren op de standard plek, tegen haar schedel. Haar hals was sierlijk en duister gekruld. Terwijl haar neus tegen haar borstkas leunde. Haar staart stond iet wat fier en trots de lucht in geheven. Niet te veel, niet te weinig. Trots op haar rang en haar naam. Duvessa haar ogen spraken boekdelen, met respect in haar houding was even goed ook wat respect af te lezen. Niet te veel en niet te weinig. Geen een minusciel puntje te weinig, of te veel. Nee Duvessa wist wanneer en hoe ze respect moest geven.

Na Madness kwam er nog een hengst, nog een hengst die ze kende Night Dancer, er kwamen nog 2 merries en verder niemand. Best kleine groep, vond Madness maar misschien kwamen er nog meer aan. Madness hoorde Zephyr praten en zag dat er daarna een vos veulen naar voren stapte en zich zelf voorstelde. Was zij ook een Falkness? Nou, ze heette Duvessa dus. "Mijn naam is Madness en ik ben ook een Falkness." Zei ze charmant maar met een tikkeltje kilheid. Dat kilheid was om te laten zien dat ze geen wannebe was maar een badass. Zij kon er niet veel aan doen dat haar stem charmant klonk. Maar ze zou er niets tegen doen, in de tussentijd had zij al lekker veel paarden slecht gemaakt. Madness keek de kring rond. Same, Night Dancer, Duvessa en de rest wist ze niet. Nou dat schoot aardig op maarja. Madness wachtte af wat Zephyr zou zeggen. Fier en trots was haar staart geheven en haar hals gekruld. Haar ogen stonden kil en duister. Haar vacht glom mooi. Af en toe zwiepte ze nijdig met haar staart om vliegen te verjagen maar dat was dan ook wel alles wat ze deed. Zephyr zou waarschijnlijk de taken van de Falkness rang als eerste geven. Tenminste, dat dacht ze. Rustig keek ze naar Zephyr en daarna naar Duvessa. Alleen voor Zephyr toonde ze net genoeg respect.

[sorry voor de late reactie ]

Zephyr keek naar de twee paarden die zich lieten zien. Duvessa, die op korte termijn al mooi gegroeid was. En dan Madness. De groep was inderdaad maar klein. Maar we beginnen met beetjes. Spoedig zal het wel groeien. Even was het stil. Kort nadien liet hij zijn luide brullende stem horen. " We zijn maar met weinig. Maar vrees niet. Spoedig zal jullie groep groeien. Julie hebben één van de belangrijkste taken die ik te bieden heb. Jullie zullen voor meer leden zorgen. Jullie zullen veulens stelen van moeders. Jullie zullen de pijn veroorzaken in die goedzakharten. Maar wees gewaarschuwd. Ze mogen jullie niet zien. Daarom heb ik de geheime wapen." Zijn ogen gleden naar het jonge dier. Duvessa. " Duvessa, zij zal de veulens van hun moeders leiden. Zodat deze niets merken. Neem het veulen mee naar het geheime kamp. Ik vertel jullie zo waar het plaats zal vinden. Jullie kunnen na ons gesprek beginnen." Nu was het de beurt aan de Bulnessen. " Alle bulnessen komen naar voren. Ook de leraren!!" Zijn stem was zo geweldig luid. Zijn grijze ogen keken ieder aan. Zijn gespierde lichaam was strak aangespannen. Zijn oren in de nek gedrukt. Af en toe buigt zijn hals. Om zijn sierlijke hals te tonen. Paarden lieten graag hun prachtig lichaam zien. Zijn grote hoofd gooide hij regelmatig de lucht in. En snoof. Hij stapte heen en weer. Ongeduldig wachtte hij tot zijn bulness groep zich naar voren plaatste om hun taak aan te horen. Weldra zal Zephyr ook vertellen waar de geheime kamp plaats vond. Alleen zij die de geur van Zephyr dragen waren welkom om het te betreden. Het was een groot kamp met maar 1 ingang. Verder verklap ik het niet hoor. ;D


Sorry ik kan nu nog niet veel inspiratie opdoen

Een felle gele flits doorkliefde het bijna pikzwarte wolkendek, waar de zon onmogelijk door kon dringen. Als snel volgde een oorverdovende klap. De wind trok aan de manen en staart van de pikzwarte merrie, alsof ze ze naar boven wilden lokken. Maar elke keer liet de wind haar manen en staart weer terugvallen. Ze luisterde vol aandacht naar de zware stem van Zephyr. Die was goed te horen door al het gedonder. De regen stroomde in vlagen door de pikzwarte vacht van de merrie. Haar oren staken recht door haar pikzwarte manenbos naar achteren, maar soms draaiden ze even een andere kant op om geluiden goed op te vangen. Zephyr had het over Duvessa, een jaarling die Nevaeh vaker was tegengekomen. Zephyr was nogal weg van het veulen, hij zag er wat in. Nu was het háár beurt een stap naar voren te zetten. Zij was immers een Bulness, een paard dat kracht nodig had. Ze trainde de veulens. En kracht, dat had de merrie genoeg. Haar spieren rolden bij elke beweging onder haar dunne zwarte huid, die nu doorweekt was. Ze snoof haar adem uit, die witte wolkjes in de avond vormde. Ze zette een stap naar voren. Haar hals was lichtjes gebogen, ze droeg haar hoofd trots en fier maar zéker niet dominant. In het moeras had ze dat wel geleerd. "Zephyr" Begon ze. "Nevaeh, Bulness teacher, meld zich" Haar stem klonk kil en emotieloos zoals altijd, maar er was een zeldzame ondertoon van resoect in te horen.

IJsblauwe ogen hielden alles in de gaten. Een zwarte merrie hield zich schuil in de schaduwen van de bossen. Ze was een prachtig wezen. Maar was een afschuwlijk karakter.En ze was er trots op. Het was QueenDemon. Ze had de oproep van Zephyr al lang gehoord maar kon nog niet meteen weg. Ze was nog met enkele belangrijke dingen bezig. Ze had namenlijk een slachtoffer gevonden die nog iets voor Zephyr kon zijn. Angoly lag bijna in haar greep. En als de merrie haar volledig vertrouwd zal QueenDemon de merrie naar het geheime kamp leiden. Ze glimlachte vals en genietend van de macht die zei kon hebben met paarden. Ze kon hun zuivere ziel simpelweg vervuilen. Oké ze zal afkomen met een blinde merrie. Maar QueenDemon voelde dat Angoly een speciaal iemand was. Angoly was scherp. Ideaal voor als ze in de duisternis trekken. Angoly kan ze naar hun doel leiden zonder ergens vast te komen te zitten. En wie weet wat voor gevechtechnieken die merrie had. QueenDemon voelde het in haar botten. Angoly zal nog nuttig zijn. Het lukte uiteindelijk Queen om naar Zephyr te gaan. Een groepje had zich rond de vulkaan geplaats en Zephyr stond daar hoog. Ze keek op toen de Bulnessen naar voren moest. Queen stapte naast Neveah. En daarna ietsje naar voren en boog ter respect voor die grote heer daar boven. Zephyr, vergeef me omdat ik zou laat aan kom lopen. Ik was met iets zeer belangrijk bezig. Een klein... kadootje voor u. U hebt mij nog geen taak aangeboden. En ik zie dat de Bulnessen niet zo veel zijn dus wil ik me eventueel voor die rang aanbieden. bood Queen zich aan. Het maakte haar niet zo veel. Want ze had nog een andere bezigheid. Zij kon helpen de veulens te dwingen om mee te doen met Zephyr. Ze keek recht in zijn grijze ogen. Het was een levenloze kleur. En het stond Zephyr beeldig. Ze bleef buigend staan. Tot Zephyr toestemming gaf om recht op te staan.Haar ijzige kleur van ogen gleden naar enkele paarden die daar stonden. Sommige herkende ze. En andere niet.

Kairi stond al een tijdje stil naast Night Dancer. Ze was niet iemand die direct zich ergens mee bemoeide maar nu.... Haar ijzig grijze ogen keken de andere paarden een voor een aan. Ze kende er niet veel van maar ze was dan ook niet iemand die direct ieder paard dat ze tegen kwam begroete. Ze moest er niet aan denken. Haar dik golvende manen wapperden lichtjes en haar lange staart zwipte af en toe heen en weer. Vooral voor de irritante vliegen weg te jagen. Een zucht verliet lichtjes haar keelgat terwijl ze zag dat er al snel een ander paard kwam, genaamd Madness. En snel erna kwam er nog een andere zwarte merrie. kwam.Zephyr vroeg dat de bulnessen naar voren moesten stappen. Rustig stapte Kairi naar voren en voegde zich bij Neveah die een teacher was."Kairi meld zich ook." Er was dan ook geen enkele emotie te horen aan haar stem en ze liet er dan ook geen enkele horen. De zwarte merrie die wat later was gekomen veronschuldigde zich en zei dat ze een cadeautje had voor hem en boog dan. Toen ze zo bleef staan dwaalde Kairi haar ogen weer ongeintereseerd van de merrie naar de hengst,Zephyr. Ze dacht vaak na. Kairi is wel benieuwt hoeveel veulens er binnenkort naar hun toe zou gaan. Om te trainen. Ze schudde langzaam de gedachten van haar af. Nu moet ze luisteren naar wat hij ging zeggen. Ze weet dat zij een belangrijke taak heeft, beschermen van de ingang. Waarom...Ze had er nu geen zin in om erover na te denken. Dat zou later wel komen. Haar oren nog steeds plat in haar hals keek ze de hengst weer aan.