King winter is back

Plata stond aan de rand van de zee, het water gleed langs zijn hoeven weer terug, en weer heen. Iedereen kreeg een tweede kans, jammer genoeg had hij ook die tweede kans al verspild, en die tweede kans was al meer geweest dan hij verdiende. Kon hij niet net zo goed van de watervallen springen, er was toch niemand meer die om hem gaf dacht hij. Zijn ouders waren allebei gestorven en hij was enigs kind. De enige die hij zou kunnen bedenken was Yara, maar die was hem vast allang vergeten, hij snoof eventjes. Ja, hij kon beter verdrinken in de zee, zichzelf laten braden bij de geisers, doodvriezen bij de sneeuwvlakte, onderkoeld raken bij het ijsmeer, van de watervallen springen of aan uitdroging sterven in de woestijn. Er waren zoveel mogelijkheden, misschien moest hij er maar eentje proberen, de minst pijnlijke. Hij brieste, dan maar van de watervallen afspringen, door de hoogte was je toch in een klap dood, dat was toch het minst pijnlijke? Of naar de geisers toe… De geisers waren dichterbij….


ooc: Flut en Yara

Het zand trok haar hoeven naar beneden, bleef aan haar benen kleven als ze die weer optilde om verder te lopen. De bonte merrie keek om zich heen, zag geen andere paarden en liep verder. Ze liep langs de rand van het strand toen ze een bekende, maar vage geur rook. "Plata! Ga naar hem toe!" hoorde ze Dyani in haar hoofd zeggen. Plata? Was het echt.... Onzeker stapte ze op de geur af, bang om een ander paard tegen te komen. Maar Dyani had natuurlijk weer gelijk. De witte hengst stond er. Misschien had hij haar al gezien ze wist het niet. Maar hij had een blik in zijn ogen alsof... Tja, ze wist het niet. Rustig liep ze naar hem toe, ging naast hem staan en duwde haar neus tegen de zijne. "Plata." sprak ze zacht. Ze sloot haar ogen even. "Ik heb je gemist" vervolgde ze zacht.

Hij snoof nog een laatste keer de geur van de zee in, wetend dat dit de laatste keer zou zijn dat hij dit zou ruiken, denkend dat dit de laatste keer zou zijn beter gezegd. Hij draaide zich om, plots drong een vaag bekende geur tot hem door en vlak daarna zag hij een schim in de verte, een gevlekte schim. Een gevlekte schim die de naam Yara droeg, zag hij later. Yara drukte haar neus tegen de zijne, toen zei ze zijn naam. Plata keek haar vragend aan. 'Ja? Wat is er?' Mompelde hij zachtjes. Denkend dat het een vraag was. Maar het gene wat ze toen zij verraste hem totaal, dat kon niet! Ze kon hem niet missen! Wie miste hem nou! 'Ik jou ook Yara...' Antwoorde hij, voordat hij er erg in had.

'Ja? Wat is er?' mompelde hij zacht. Toen pas leek hij te beseffen wat ze had gezegd. Er was iets mis, goed mis ook. 'Ik jou ook Yara...' Antwoorde hij. Ze keek naar hem. "Wat is er Plata?" zei ze toen. Ze wilde het weten ook. Ze duwde zacht met haar neus tegen zijn schouder, ging toen voor hem staan. Ze keek hem in zijn ogen aan, maar kon er niet uit halen wat er nou was. Wat ging er in zijn hoofd om? "Wachten, niet aandringen" hoorde ze Dyani. Ze wachtte dus redelijk geduldig. Hopelijk lag het niet aan haar... Hij was ook wel lang weggeweest.Zij was in Dream Horses gebleven. Ze wilde niet nog een keer weggaan en iedereen achter laten. Dat kon ze ech tniet over haar hart verkrijgen.

Hij was er niet bij met zijn gedachtes en hoorde Yara maar vaagjes wat zeggen, het klonk als een grote echo in zijn hoofd. 'Yara. Ik begin me af te vragen of ik hier wel thuis hoor, ik bedoel maar te zeggen, ik kom de hele tijd en ik ga. Ik begin me af te vragen of er nog wel paarden zijn die om me geven, of ik niet net zo goed een eind aan mijn leven kan maken.' Zei hij zachtjes en langzaam. Dat laatste kwam eruit voordat hij het erg vond, zo dat was er mooi uit. Nu het eruit was kon Yara hem misschien helpen, misschien kon ze hem overhalen het niet te doen, of misschien zou ze het hem juist laten doen. Voor het eerst in zijn leven kwam hij erachter dat hij verliefd was. Verliefd op Yara...


Sorry als ik soms een tijdje niet reageer, mijn computer is stuk dus ik kan alleen reageren als ik bij Maureen ben, maar als het goed is word mijn computer gemaakt

'Yara. Ik begin me af te vragen of ik hier wel thuis hoor, ik bedoel
maar te zeggen, ik kom de hele tijd en ik ga. Ik begin me af te vragen
of er nog wel paarden zijn die om me geven, of ik niet net zo goed een
eind aan mijn leven kan maken.' Zei hij zachtjes en langzaam. Yara keek hem geschrokken aan. Ze duwde zijn neus in haar richting, zodat hij haar aan keek. "Luister naar me. Ik geef om je, er zijn ook nog andere die om je geven, dat weet ik zeker. Zelfmoord is geen optie, begrepen?!" vooral dat laatste kwam er streng uit. Als hij het waagde om een eind aan zijn leven te maken zou ze achter hem aan gaan, de hemel in. Ze was misschien niet verlieft meer, of wel. Ze wist het eigenlijk niet. Misschien kwam het ook door Itz. Ze wist niet of ze iets voelde, dat goldt voor hun allebij. Maar als Plata zichzelf vermoorde zou zij hetzelfde doen.

-Maakt niet uit hoor -