Who are you? [&courage]

Bij elke stap die de spierwitte merrie zette zakten haar fijngebouwde beentjes een heel eind weg in de zompige bodem. Maar ze gaf er niets om. Het was een gewone training. Al was het vandaag wel een beetje zwaarder dan normaal door de zware regenval. Want daardoor was de modder nog blubberiger geworden dan het normaal al was. Op haar witte vacht zaten al allemaal zwarte spetters van de modder, maar ze zou wel weer schoon worden! Op een stukje waar ze iets minder ver dan de helft van haar onderbenen in de modder zakte maakte ze een overgang naar de draf. Vergeleken met het stukje waar ze net liep was het hier ontzettend ondiep. Want waar ze net liep zakte ze tot ongeveer haar knieën weg in de modder.
Na een tijdje draven begonnen haar spieren een beetje te branden van het zware lopen. Maar Fether vond het niet erg. Het was juist fijn! Een teken van een geslaagde training! Maar ze was nog niet klaar met de training! Nee, ze was nog lang niet klaar! Ze was pas net begonnen! Ze maakte een snelle overgang naar galop. Door de modder sprong ze bij elke pas ver in de lucht. Ze tilde haar voorbenen hoog op. Haar hoofd rustte sierlijk op haar borst, en haar oren lagen –zoals gewoonlijk- plat tegen haar schedel aan gedrukt.
Opeens maate Fether weer een overgang naar draf. Ze rook een ander paard! Ze vertraagde haar pas iets om beter te kunnen ruiken waar het paard zich ergens bevond. Toen ze daar achter was versnelde ze haar draf flink en draafde met uitgestrekte passen naar het andere paard toe. Als het een goedzakje was dan kon ze die lekker gaan pesten! En als het dat niet was, en het was ook een badass dan kende ze weer een paard meer. Want je wist namelijk nooit of dat ooit nog van pas kwam!

[& Courage]

Courage ploeterde door de vieze drab waar haar benen in wegzonken. Met een zompig geluid en heel veel moeite wist ze zich toch elke keer weer los te trekken. “Waarom ben je hier dan in hemelsnaam ook heengegaan, idioot!” vervloekte ze zichzelf. Het was jammer dat ze zelf het antwoord ook niet wist. Het ene moment was ze nog over een vaste ondergrond aan het galopperen, en het volgende moment zonken haar benen weg in de blubber. Moeizaam trok ze zich weer uit ze blubber en vond een klein stukje stevige grond waar ze op kon staan. Ze keek om zich heen, maar zag niet veel meer dan prut, blubber en drab, met af en toe een klein stukje drek. Toen hief ze plotseling haar hoofd in de lucht. Ze rook een paard. En volgens haar kwam het haar richting in. Als die maar niet van haar verwachtte dat ze van deze prachtvondst in de vorm van een stuk zand af zou komen. Een wit paard verscheen en draafde naar haar toe. “Wie ben je?” Vroeg Courage effen. Ze wist niet of dit paard goed of slecht was, maar zelf wou ze ook nog even niet laten merken was zijzelf was, voor het geval het paard slecht was, en dit een minder goede afloop zou kunnen hebben, die zij dan misschien zou moeten bekopen met de dood.

Fether naderde het paard wat Ze zonet geroken had. Ze zag een bont geval op een stukje vast zand staan. Die was zeker te lui om door de modder te lopen! Ze kon niet goed aan het paard zien of die nou een goedzakej was of niet. Ze kon in ieder geval wel zien dat het geen door en door badass was. Zeker weer zo'n neutraal gevalletje. Die niet konden kiezen of ze nou goed of slecht wilden worden. Niet dat Fether iets tegen neutrale paarden had. Ze vond ze juist wel goed. De neutrale paarden hielden een beetje balans tussen de slechte kant en de goede. Zonder die paarden zou het allemaal mis gaan. Maar ze wist nog niet of dit een neutraal paard was. Het kon ook altijd nog dat het zo'n neutraal beest was die tegen slecht aanhing....
Het bonte ding voor haar vroeg haar om haar naam. Meestal maakte ze er een heel gedoe over voor ze die zei, maar ze had vandaag geen zin in dat gedoe. Met een keurende blik keek ze naar het paard voor haar. Haar houding was fier en dominant, en haar oren lagen plat in haar nek om te laten zien dat ze een badass was, en ook geen wannabe badass! "Men noemt mij ook wel Fether." Klonk haar kille en toonloze stem door het moeras. Haar ogen bekeken het paard voor haar nog steeds goed. Ze probeerde zoveel mogelijk hoogte van het paard voor zich te krijgen. Je moest altijd voorbereid zijn bij een mogelijke tegenstander. Niet dat Fether zo van vechten hield. Nee, ze zou nooit zonder enige zinnige reden iemand aanvallen, maar ze zou wel altijd haar stand verdedigen! "En welke naam draagt ditt bonte geval voor mij met zich?" Vroeg ze weer. haar stem galmde lichtjes door het stille moeras.

"Wat ik hier doe? Ik denk dat ik die vraag beter aan jou kan stellen aangezien jij niet door de modder durft te lopen." Er was geen enkele emotie in haar stem te horen. Terwijl ze het zei gleden haar ogen zo opvallend mogelijk naar de plek waar Courage stond, en waar het dus droog was. "Maar als je zo graag wil weten wat ik hier doe." Ze stopte even zonder enige reden. "De spieren die blijven niet vanzelf onder je vacht zitten hè?!" Ging ze verder. Ze sprak het bits en kil uit. "Maar daar weet jij volgens mij niet heel veel vanaf." Zei ze op een spottende toon. Ze vond het altijd leuk om met andere paarden te spotten. En aangezien dit een goed moment was deed ze dat ook. Want het paard voor haar kon moeilijk zeggen dat zij zelf ook geen spieren had, want dat was niet waar. Ze was redelijk gespierd, en al helemaal voor een merrie, en al zeker helemaal voor zo'n fijngebouwde merrie als zij. Maar ze vond het gewoon belangrijk om altijd in een goede conditie te zijn. Je wist ook maar nooit wanneer je het nodig zou hebben!

"Maar daar weet jij volgens mij niet heel veel vanaf.” Klonk het spottend. Courage bestudeerde de merrie en merkte dat ze inderdaad erg gespierd was. Het was haar nog niet opgevallen, en zo vond het ook niet heel erg mooi staan in verhouding met de rest van Fethers iele lichaampje, maar ze was wel gespierd. “Ik zie er liever leuk uit, dan als een verlepte vechtmachine.” Zei Courage net zo spottend terug. “En wat ik hier doe? Ik heb geen idee, aangezien ik niet eens weet waar ik ben.” Zei ze weer toonloos. Wat ze ook deed, ze had het gevoel dat de merrie hoe dan ook zou merken dat ze goed was, en dat het op een gevecht uit zou lopen, en daar het ze totaal geen zin in.

[WTF, waarom wil die tekst niet groter!!]

Een spottend lachje kwam om Fethers mond te staan. "Nou wat je leuk noemt..." Mompelde Fether bijna onverstaanbaar. Ze begon steeds meer het idee te krijgen dat Courage een goedzakje was. Slecht was ze zeker weten niet. Neutraal kon misschien nog. Maar waarschijnlijk dan wel neutraal en richting de goede kant. "Je weet niet waar je bent?!" Vroeg Fether met een spottende toon. "Kijk om je heen! Elk paard met ook maar een klein hompje hersenen in zn hoofd kan zien dat ie in het moeras is!" Zei Fether spottend. Courage maakte het haar wel heel makkelijk om met haar te spotten!

Fether mompelde iets wat Courage niet kon verstaan, maar ze vermoede dat het een belediging was. "Kijk om je heen! Elk paard met ook maar een klein hompje hersenen in zn hoofd kan zien dat ie in het moeras is!” Zei Fether spottend. Alsof ze daar nog niet achter was! “Nee joh, meen je dat nou, daar was ik echt nog niet achter hoor. Bedankt voor je hulp.” Zei ze quasidankbaar. “Het probleem is niet dat ik niet weet dat dit een moeras is, het probleem is dat ik niet weet waar dit moeras ligt. Als je nou weer even zo behulpzaam zou willen zijn en ook even zou willen zeggen waar dit moeras in hemelsnaam ligt.” Zei ze, lichtelijk geïrriteerd doordat ze Fether gewoon verschrikkelijk irritant vond. Alsof zij geen idee had wat een moeras was.

fether merkte dat Courage nu lichtelijk geïrriteerd was. Maar dat vond Fether niet erg. Ze kon nog wel eventjes doorgaan... "Ja hoor. Ik wil dat best zeggen." Zei Fether op een poelieve toon. "Dit moeras ligt tussen de Ash Valley en de rivier in." Antwoordde Fether nog steeds op poeslieve toon. "Zie je hoe behulpzaam ik en?" Zei Fether nog steeds op een poelieve toon, maar deze keer was er ook ergens een duivelse ondertoon te horen. Waarom moest dat paard nou weer weten waar het moeras lag?! Ze wist welk gebied er aan de ene kant lag, want daar kwam ze net vanaf, en als ze door zou lopen dan zou ze ook zo merken welk gebied er aan de andere kant lag!

"Zie je hoe behulpzaam ik ben?" Zei Fether op dezelfde poeslieve toon als waarop ze haar vraag had beantwoord, maar er zat een dreigende ondertoon in haar stem. Courage had niet echt opgelet toen ze door het gebied ging waar ze door was gegaan voordat ze hier kwam. Ze had lopen piekeren over van alles en nog wat. “Ja, ik merk het en ben je daar heel erg dankbaar voor hoor.” Zei ze ook net zo poeslief als Fether had gedaan. “Je zult je vast wel afvragen waarom ik dat vroeg hè?” Zei ze, gokkend naar de gedachtes van de merrie. “Ik wist het alleen niet, omdat ik bezig was met belangrijkere dingen dan opletten op de plek waar ik langs liep.” Zei ze spottend.