Noefke ,een grote stevige merrie, stapte door het woud. Haar manen vierde op het ritme van haar pas. Haar hoofd hief ze een korte seconde naar de mooie zon. Het was lang geleden dat ze hier was. Het woud was een mooie plek en ze kwam er graag, maar de afgelopen maanden had ze geen tijd of zin gehad om hier te komen. Ze keek kort rond, er was een klein beekje waar ze naast liep. Om haar heen hielden de bomen haar gezelschap en het water ruiste vrolijk als een prachtig en melodieus samen gestelde melodie. Het deed haar goed, ze kwam tot rust op de eenzame plek in het woud. Het geruis werd luider en ze zag de bron van het beekje naderen. Ze keek even verlekkerd naar het koele water wat op haar wachtte. Ze was licht bezweet en haar zwarte vacht zat onder de lelijke vlekken die er nodig af moesten. Ze verhoogde haar pas tot een lichte draf en draafde op het heldere water af. Water was de spiegel van het leven. Toen ze het water in liep verkoelde het direct haar oververhitte vacht en sloot ze even haar blauwe ogen. Zo stond ze een tijdje, tot ze er genoeg van had en ze het water weer uit stapte. Ze liep naar het soort van pas waar ze eerder op liep en volgde dat pad. Ze schudde kort met haar manen en brieste.
Toen Noefke een tijd zo gelopen was begon ze toch een beetje moe te worden. Haar conditie was flink achteruit gegaan en nu kon ze dan ook niet bepaald lang zo lopen. Ze ging op zoek naar een beschut plekje om daar even te rusten. De plek liet echter lang op zich wachten. Moe en opgelucht toen ze een grote open plek zag met aan de rand bomen liep ze de kring in. Haar lange manen raakte net haar schouders. Ze stapte met een zwaai van haar staart waar ze zich zacht op de grond in één liet zakken. Ze sloot kort haar ogen en genoot van de zon die haar vacht streelde, over haar buik, haar schouders, haar rug, haar hals en tenslotte haar hoofd. Ze hoorde nog wat vogels fluiten toen ze uiteindelijk in een warme en prettige slaap viel.
Daar stond ze dan, met haar ouders en beste vriend Aperium. Aperium stond aan de ene kant van haar en haar ouders aan de andere kant. De weegschaal van haar leven; vriendschap of ouders. Zij moest kiezen , er was geen tussen weg. Het had haar woest gemaakt, haar ouders hadden haar laten kiezen tussen Aperium of zij. Aperium een aparte maar prachtige zwarte hengst glimlachte naar haar en zijn bloedrode ogen keken haar smekend aan. De hengst wilde dat ze met hem mee ging, om zo een nieuwe leven voor zich te hebben, alleen hun twee. Dit klonk goed, maar ze was jong en durfde haar ouders niet alleen te laten. Ze was bang dat ze woest op haar zouden zijn en haar wilde.. Dingen aan wilde doen als ze voor Aperium koos. Aperium en zij waren de beste vrienden en eigenlijk meer dan vrienden. Ze waren partners , maar dit was niet lang meer zo. Toen Noefke uiteindelijk koos voor haar ouders werd Aperium woest…
De merrie schoot bezweet wakker en stond direct op. Ze was in slaap gevallen. De droom spookte nog door haar hoofd. De keuze die ervoor gezorgd had dat ze iedereen verloor.. Zee verloor Aperium door voor haar ouders te kiezen. Aperium had gezworen op wraak, zoete wraak. Deze had hij ook genomen. Maanden later nadat Noefke niet veel meer hem aan hem dacht was ze haar ouders uit het oog verloren. Toen ze hen terug vond waren ze dood. Aperium stond haar lachend op te wachten. Hij had ervoor gezorgd dat haar ouders niet meer leefde en Noefke zelf zou de volgende zijn. Dit was hem echter nog niet gelukt en hier was ze blij mee. Het maakte haar enkel bang als ze eraan dacht dat er nog een gestoorde gek achter haar aan zat. Die haar wilde vermoorden..
Noefke keek om zich heen toen ze opschrok uit haar gedachten van een paar hoeven. Ze hoorde het komen, maar zag het niet. Ze snoof goed ,maar rook niets. Zou het haar verbeelding zijn? Nee, ze ving een geur van een paard op. Het was een korte vleug toen het direct weer verdween. Weer rook ze en ving de geur weer op en die verdween weer. Ze wachtte af in spanning tot ze uiteindelijk vaag de schim van een ander paard zag naderen. Ze rook weer en de geur kwam. Ze kon hem nu vasthouden en merkte op dat het inderdaad een ander paard was. Ze kon echter niet zien of het groter was, ouders enzovoorts. Ze wachtte af. Wie zou het zijn? Zou ze haar al kennen? Of helemaal niet? Zou het goed van aard zijn of juist slecht? De vragen kolkte door haar hoofd als een tornado die zijn terrein verwoestte. Ze zou hier vast spoedig antwoord op krijgen.
{ Courage UND Sultan }
Toen Noefke een tijd zo gelopen was begon ze toch een beetje moe te worden. Haar conditie was flink achteruit gegaan en nu kon ze dan ook niet bepaald lang zo lopen. Ze ging op zoek naar een beschut plekje om daar even te rusten. De plek liet echter lang op zich wachten. Moe en opgelucht toen ze een grote open plek zag met aan de rand bomen liep ze de kring in. Haar lange manen raakte net haar schouders. Ze stapte met een zwaai van haar staart waar ze zich zacht op de grond in één liet zakken. Ze sloot kort haar ogen en genoot van de zon die haar vacht streelde, over haar buik, haar schouders, haar rug, haar hals en tenslotte haar hoofd. Ze hoorde nog wat vogels fluiten toen ze uiteindelijk in een warme en prettige slaap viel.
Daar stond ze dan, met haar ouders en beste vriend Aperium. Aperium stond aan de ene kant van haar en haar ouders aan de andere kant. De weegschaal van haar leven; vriendschap of ouders. Zij moest kiezen , er was geen tussen weg. Het had haar woest gemaakt, haar ouders hadden haar laten kiezen tussen Aperium of zij. Aperium een aparte maar prachtige zwarte hengst glimlachte naar haar en zijn bloedrode ogen keken haar smekend aan. De hengst wilde dat ze met hem mee ging, om zo een nieuwe leven voor zich te hebben, alleen hun twee. Dit klonk goed, maar ze was jong en durfde haar ouders niet alleen te laten. Ze was bang dat ze woest op haar zouden zijn en haar wilde.. Dingen aan wilde doen als ze voor Aperium koos. Aperium en zij waren de beste vrienden en eigenlijk meer dan vrienden. Ze waren partners , maar dit was niet lang meer zo. Toen Noefke uiteindelijk koos voor haar ouders werd Aperium woest…
De merrie schoot bezweet wakker en stond direct op. Ze was in slaap gevallen. De droom spookte nog door haar hoofd. De keuze die ervoor gezorgd had dat ze iedereen verloor.. Zee verloor Aperium door voor haar ouders te kiezen. Aperium had gezworen op wraak, zoete wraak. Deze had hij ook genomen. Maanden later nadat Noefke niet veel meer hem aan hem dacht was ze haar ouders uit het oog verloren. Toen ze hen terug vond waren ze dood. Aperium stond haar lachend op te wachten. Hij had ervoor gezorgd dat haar ouders niet meer leefde en Noefke zelf zou de volgende zijn. Dit was hem echter nog niet gelukt en hier was ze blij mee. Het maakte haar enkel bang als ze eraan dacht dat er nog een gestoorde gek achter haar aan zat. Die haar wilde vermoorden..
Noefke keek om zich heen toen ze opschrok uit haar gedachten van een paar hoeven. Ze hoorde het komen, maar zag het niet. Ze snoof goed ,maar rook niets. Zou het haar verbeelding zijn? Nee, ze ving een geur van een paard op. Het was een korte vleug toen het direct weer verdween. Weer rook ze en ving de geur weer op en die verdween weer. Ze wachtte af in spanning tot ze uiteindelijk vaag de schim van een ander paard zag naderen. Ze rook weer en de geur kwam. Ze kon hem nu vasthouden en merkte op dat het inderdaad een ander paard was. Ze kon echter niet zien of het groter was, ouders enzovoorts. Ze wachtte af. Wie zou het zijn? Zou ze haar al kennen? Of helemaal niet? Zou het goed van aard zijn of juist slecht? De vragen kolkte door haar hoofd als een tornado die zijn terrein verwoestte. Ze zou hier vast spoedig antwoord op krijgen.
{ Courage UND Sultan }
VIP