Don't waste my time

Hoevengekletter weergalmde door de ijsgrotten heen. Een sneeuwstorm woede over de de sneeuwvlakte. Kharrea leek net een ijsmonster te zijn. Heel haar lichaam was bedekt met sneeuw. Ze had haar staart tegen haar achterhand aan gedrukt. Haar oren in haar nek gedrukt. Haar donkere ogen staken uit bij haar met wit bedekte hoofd. Ze keken moorden om haar heen. Ze brieste eens geïrriteerd en schudde de ellendige witte brei van haar lichaam af. Sneeuw was een van de irritantste dingen die er maar waren volgens haar. Het was te stil in de ijsgrotten. Wolkjes kwam uit haar neus telkens als ze uit ademde. Er hong enkel haar eigen rond haar heen. Meschien heel vaag de geur van Unreal en Aquila, haar kudde, maar dat was het dan ook. Rustig begon ze weer te stappen. Elke stap weergalmde door het gebied heen. Ze had echt geen zin in ander gezelschap nu. Zeker niet van die luidruchttige etters. Ze keek eens naar boven en zag allemaal. talloze scherpe ijspegels trilden bij elk luid geluid dat ze miek. Als er te veel lawaai werd gemaakt zouden ze vallen en konden ze je hevig verwonden. Die gedachte deed haar echter niets. Ze was ergere dingen gewend. Ze had het eerste jaar als leidster van Aquila veel gevochten. Paarden die niet goed genoeg waren had ze vermoord of verjaagd. Haar lichaam had er niet echt onder geleden. Tuurlijk had ze wondes gehad maar die waren allemaal genezen en grotendeels verdwenen door de seizoenen die voorbij waren gevlogen. Kharrea had dingen te horen gekregen over wat er allemaal was gebeurd. Ze had gehoord dat Sythka weeral een kudde had, net als boots. Wisten die paarden niet wat ze wouden of wat? Kharrea werd echt van al die vriendjespolitiek in dit godvergeten stukje land. Alsof die paarden zo goed een kudde konden leiden. Kharrea snapte er echt niets meer van. Ze had een goed lopende kudde en wou er hier ook een opstarten. Maar goed... daar ging ze nu even niet aan denken. Ze moest nu wachten tot haar zoon naar haar toe zou keren en haar vertellen dat ze de veldslag hadden gewonnen. Ze vond het vreselijk irritant om af te wachten en niets te doen. Ze had liever zelf staan vechten inplaats van hier nu maar wat af te wachten.

Doordat het enorm hard waaide en hij er midden in liep waren er voor zijn gevoel bergen sneeuw over hem heen gewaaid. Maar zijn lichaam was gevoelloos, het koude gevoel bereikte zijn lichaam niet ook al was deze doordrengd van de nattigheid. Voor deze tijd van het jaar was dit een behoorlijke sneeuwstorm, en daar moest de donkere hengst zich dan precies weer in wagen. Maar hij had een geur van een merrie geroken en was haar achterna gegaan. Donkere manen hingen in lange dreadlocks langs zijn hals. Op dit moment zag hij er niet al te 'charmant' uit, maarja dat zag niemand die net uit een wilde storm was gekomen. Nouwja, hij zat er nog in, hopeloos opzoek naar een spoor van de merrie maar de wind namen de geuren weg en de sneeuw bedekte sporen. Zijn ogen scande de sneeuw en zochten naar iets wat hem de weg kon wijzen. Opeens vielen zijn ogen op een kuil in de sneeuw waarvan hij dacht dat er een paard was gaan staan. Even later drong dezelfde geur van de merrie door tot zijn neusvleugels en wist hij zeker dat hij weer op het juiste spoor zat. Langzaam tilde hij zijn bevroren hoofd op om statig om zich heen te kijken waar hij zich nu bevond. Zijn ogen vielen op een grote ijsgrot waar de merrie waarschijnlijk heen was gevlucht. Hij voelde hoe hij zich aanspande om weer door te lopen naar de grot. Zo traceerde hij het ijzige ding snel. De grot lag helemaal ondergedompeld in het ijs, tja de grot was zeker zo ijzig als hijzelf. Met krachtige passen liep hij de grot in waardoor hij niet meer door het sneeuw hoefde te ploegen om verder te kunnen maar de grot zich vulde met getik van zijn hoeven op de ijzige grond. De sneeuw woei een andere kant op en dus niet de grot in waardoor er maar weinig sneeuw in de grot lag. Meteen schudde de hengst zijn doorweekte vacht uit om goed om zich heen te kunnen kijken. Ogen gleden over het ijs tot ze op een schim achterin de grot vielen. Ja dat moest de merrie zijn. Met een gelijkmatig getik van zijn hoeven liep hij in haar richting. De merrie was bruin en onbekend voor hem. `Goede middag, ik ben Dracoz´. Omdat het leek of de merrie de pure slechte kant vergezelde sprak hij de woorden uit zoals hij normaal zou doen en niet met een heel toneelstuk eromheen. Gewoon Dracoz. Ook was zijn lip tot een grimmige streep getrokken en oren begraven in zijn natte manen.

[&Ijsgrotten]

Kharrea stapte verder, dieper de grot in. Ijspegels trilden eens. Zolang ze daar bleven hangen kon het haar allemaal niets schelen. Zodra ze naar beneden dreigden te vallen zou ze rennen. Ze wou nog geen saté zijn. Ze had nog een ding te verwezelijken voor ze dood ging. Ze hoorde ineenkeer een stem achter haar. Ze stopte, wachte een paar seconden. Ze draaide zich om op haar hakken zodat ze enkel haar voorhoeven moest verplaatsen. Ze had haar oren tegen haar schedel aan gedrukt, haar ogen hadden een ijskoude, moordende blik. Ze snoof eens en keek de hengst aan. Ze liet haar staart licht over haar achterhand vallen terwijl ze hem toch trots in de hoogte hield. Haar licht arabische hoofd werd trots gedragen door haar gespierde hals. Een donkere hengst stond voor haar. "Wat moet je?" Siste ze met een moordende, ijskoude toon. Ondanks al die slechtheid in haar stem was die nog steeds prachtig. Zonder al die littekens zou Kharea een prachtige merrie kunnen zijn. Als ze goed was geweest zouden er zoveel hengsten aan haar hoeven hebben gelegen. Allemaal dingen die niet moest voor Kharrea. Kharrea was slecht en ze moest geen hengsten hebben. Ze zocht er wel eentje als ze een veulen moest hebben, voor de rest waren ze een last. Ze dulde geen enkele aanraking van een hengst, buiten die van haar zoon Condor. Hij was de enige hengst waarvan ze accepteerde dat hij haar aanraakte.

[flutje & Ze is geen makkelijke]

Langzaam gleed zijn alziende oog over de merrie. Dit was precies wat hij gehoopt had. Een prachtmerrie kon je wel zeggen , behalve dan dat haar huid op sommige plaatsen ontsierd werd door littekens. Maar als je die wegdacht dan zag je hoe perfect haar bouw was en hoe mooi haar ogen. Ook had ze goed getrainde spieren. Een ding viel hem wel op; Ze was wel wat ouder dan hij verwacht had. Tenminste ze zag er wel een stukje ouder uit dan hem. Niet dat dit nou zoveel uitmaakte, hij had best zin in een spelletje met de merrie. Zijn charme's weer op de proef stellen en een zoveelste hart breken. De laatste tijd had hij wel geluk met de merrie's die hij tegen kwam. Visual was één van die merrie's en nu ook nog deze. In zijn gedachte zag hij deze merrie al meevoeren naar de andere hengsten, ge-wel-dig. `Wat moet je?´. Toen deze woorden door zijn gehoorsysteem werden opgevangen keek hij even op. Meteen bedacht hij zich dat hij een antwoord op deze vraag moest gaan verzinnen. Dat was niet zo moeilijk en hoe de ander 1 ,2 ,3 zou kunnen tellen had hij al wat verzonnen en trok zijn mond open om dit te gaan zeggen. `Ik denk dat ik hier om dezelfde reden als jou ben, ik schuil voor de storm.´ Zijn rauwe stem klonk grimmig bijna beledigt. Nog eens gleden zijn ogen over de merrie en bekeken haar omdat ze een pracht voor het oog was. Deze merrie zou hij niet zo snel laten gaan. Vurig brieste hij en zette toen een stapje richting de merrie. Dracoz had zich volledig opgericht en de spieren in zijn nek aangespannen. Manen wuifden rustig om zijn hals door de wind die nog lichtjes tot de grot doordrong. Het was donker in de grot, héél donker omdat het ook langzaam avond werd. Nogsteeds was de storm niet minder geworden, misschien zelfs wel erger. Nog eens verzette hij zijn hoeven een stapje dichterbij en dit keer keek hij de merrie met zijn typische dracoz blik aan. Charmant en verleidelijk maar doordat deze merrie slecht was , was er ook iets doods door gemengd. Iets wat voor de goedzakken misschien angstaanjagend was maar voor de slechte paarden juist mooi.

Kharrea's spieren schreeuwden om beweging. Door de koude hield ze liever haar spieren soepel inplaats van ze te gaan verpesten door naar de zever van de hengst voor haar te luisteren. Ze had chocoladekleurige haren tussen haar zwarte haren. Grijs was ze zeker nog niet. Zelfs rond haar neus had ze geen grijze haartjes. Kharrea was waarschijnlijk een van de oudste paarden uit DH, haar kon het niet schelen. Wat ze wel wist was dat ze nooit onder iemand zou staan. Ze zou zich nooit overgeven aan iemand. Haar hart was verrot, bedorven, dood. Zo zag de bruine merrie het toch. Ze keek de hengst dominant aan. Een nijdige blik kwam in haar donkere ogen te staan toen hij dichter kwam. Ze hees haar hoofd hoog de hoogte en en het wit van haar ogen was te zien. De hengst moest niet denken dat hij dichter kon komen. Kharrea was een opvliegende merrie die snel op haar hoefjes getrapt was. Haar voorhoeven kwamen even een klein stukje van de grond waarbij ze een nijdige beweging richting de hengst maakte. Ze had het al niet op andere paarden en al heel zeker niet op vreemde paarden, in het speciaal op vreemde hengsten. De hengst leek het niets te vinden en kwam nog een stap dichter. Kharrea stelde zich vijandiger op, ze was geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. "Durf een stap dichter te komen en ik bijt je strot over mormel." Siste ze door haar tanden terwijl de woeste blik nog in haar ogen stond. Ijzig koud, moordend en agressie, de blik in haar ogen was duidelijk. Hij moest geen stap dichter zetten of ze viel aan. Langzaamaan kalmeerde ze een beetje. Ze was al slecht gezind en dan dacht een hengst dat hij haar zomaar kon inpalmen, alsof ze een dom beest was. Kharrea was een slimme strijdlustige merrie. Haar moest je overtuigen dat je haar aandacht waard was. Cobrazarao had ze uitgedaagd gehad, hem geïriteerd dat hij er woest van was geworden. Hij had een lid uit de kudde gegooid doordat hij met haar had samengespannen gehad. Het was allemaal deel van het plan geweest. Ze had zich bewezen, lid geworden van de kudde. De weggejaagde hengst uitgelachen toen hij woedend was geworden.

De merrie was een heethoofd en geen gemakkelijke om te verleiden maar het er moest van wel een manier zijn om haar mee te krijgen. Toen hij een stap dichterbij had gezet werd de merrie meteen boos en ze liet merken dat hij niet te dicht in de buurt moest komen en haalde naar hem uit. Nog één stapje zette hij dichterbij en dit keer reageerde de merrie zo verrekt erg dat hij het nu niet meer waagde om nog eens wat dichterbij te komen. `Durf een stap dichter te komen en ik bijt je strot over mormel.´ Hoe moordlustig deze woorden ook klonken, hoe boos ze er bij keek, voor Dracoz maakte het geen onderscheid met normaal uitgesproken woorden. Hij reageerde er niet op en zijn ogen leken leeg te staan, zonder gevoel, en al helemaal niet bang. Zo koel keek de donkere hengst terug naar de merrie dat het eigenlijk wel irritatie zou moeten opwekken. Niet dat hij daar perse op uit was, hij wilde de merrie meelokken. Maar omdat deze merrie moeilijker was moest hij eerst anders beginnen. Meestal was dat niet nodig, waren merrie's niet moeilijk en liepen ze na maximaal een half uurtje als een hondje achter hem aan. Bij deze merrie was dat anders maar dat vond hij juist wel leuk. Hij zag het als een uitdaging , een risico. Want zonder risico's zou het leven maar saai zijn. `Tutut, ik blijf nog leven als je me die kans geeft´ merkte hij nuchter op. Sarcasme droop van zijn houding, de spot was te zien in de trekken van zijn gezicht. `Je zult het nog even met me moeten uithouden met deze storm dus laten we afspreken elkaar niet het leven zuur te maken´. Deze woorden werden weer even charmant als kort tevoren uitgesproken. Iedere klank klonk op zijn eigen manier speciaal, hij sprak gewoon anders dan de meeste paarden. Dracoz zijn lichaam was donker en leek nét niet zwart, evenals zijn ogen. Het stond hem wel flatteus. Die twee dingen in verhouding met elkaar was een schoonheid die niet al teveel paarden hadden. Donkergrijs was zijn vacht evenals zijn ogen. Misschien klonk dit wat Arbitrair. Dat hij zichzelf maar zo mooi vond. Eigendunkelijk eigenlijk. Maar daar kon hij nou eenmaal niet zo veel aan doen, zo zat hij eenmaal in elkaar.

[26. Flatteus & 28. Arbitrair]

Kharrea keek de hengst aan. Wantrouwig was ze niet, eerder strijdlustig. De merrie was een sterk paard. Eentje dat amper of nooit ziek was, een keer was ze ziek geweest. Toen ze nog een jong paard was geweest. De leider van de kudde, die zichzelf haar pleegvader noemde, had haar toen gezegd dat ze had moeten blijven stappen. Ze had niet mogen gaan liggen en rollen, en ze had nog zo'n pijn gehad. Kolieke, zo had hij het genoemd. Kharrea had het overleefd, anders had ze hier niet gestaan. Ze hoorde hem nog steeds op zijn kille toon de zin uitspreken. 'An apple a day keeps the doctor away.' Toch begreep ze de zin niet. Maar blijkbaar leek de hengst het te geloven. Hoe slecht hij ook was, een appel at hij wel altijd. Als ze op training gingen was hij ook de eerste die stopte bij een appelboom. Kharrea had het altijd maar onzin gevonden. Dat rare beest had het altijd te letterlijk opgevat. Zelf wist ze niet wat het betekende maar het kon har geen moer schelen. Zolang ze niet doodziek was zou ze er niet in geloven. Toch moest ze eerlijk toegeven dat een sappige appel echt deugd kon doen. Voedsel en dorstlesser in een. Als ze wenkbrauwen had gehad had ze er zeker een opgetrokken gehad om het antwoord van de hengst. Dat hij dan maar mooi daar ver weg bleef staan. Kharrea moest geen hengsten in haar buurt hebben. De laatste tijd had ze nogal last van hengstigheid. Die hengst kon het mooi vergeten dat hij haar zou dekken. Al moest ze eerlijk toegeven dat hij goed gebouwd was. Kharrea had al een hengst in gedachten die ze daarvoor zou kiezen. De laaste keer dat ze hengstig was geweest was ze niet drachtig geraakt. Waarom wist ze niet. Misschien was het deze keer ook wel zo, werkte haar cyclus gewoon niet goed ofzo waardoor ze niet drachtig raakte. Wat kon het haar schelen. Ze snoof eens luid. "Dat jij dan daar lekker ver weg blijft staan. En als je denkt dat het mij toch niet lukt je strot over te bijten ben je mooi mis hengst. Ik heb wel wat meer vechtervaring als jij." Siste ze tussen haar tanden door. Kharrea had 6 jaar meer levenservaring dan de hengst. De merrie had oorlogen meegemaakt die ze allemaal had meegevochten. Zelfs de oorlogen in Dh had ze meegemaakt. Allemaal, ze kende haast heel de geschiedenis van DH. Niet lang na het ontstaan had ze dit haar thuis genoemd. Cobrazarao had toen nog de onderkudde van de black rose geleid. Kharrea was een onbekende pion geweest in heel het verhaal. Ze had haar grootste vijand haar opmars en haar val meegemaakt. Ze had alle succesen en nederlagen van Fontanella gezien. Ze had meegemaakt hoe Charming vermoord was geweest. Hoe zijn zielige merrie haar familie uiteen was gevallen. Het was allemaal te grappig om te zien.

[ 'An apple a day keeps the doctor away.' (we kunnen btw wel doen dat Dracoz de'r dekt maar dat ze niet drachtig raakt ofzo)]

Alhoewel de merrie hem strijdlustig aankeek bleef hij alleen maar nuchter terugkijken. Dit wekte bij sommige paarden irritatie op maar hij dacht wel dat de merrie zich niet uit te kast zou laten jagen. `Dat jij dan daar lekker ver weg blijft staan. En als je denkt dat het mij toch niet lukt je strot over te bijten ben je mooi mis hengst. Ik heb wel wat meer vechtervaring als jij.´ Ongeduldig bewoog hij zijn oren. Dit zou zeker een van de moeilijkste merrie´s worden die hij had geprobeerd te verleiden. Een masker creëerde zich nog duidelijker voor zijn ogen, een masker waarachter hij zijn werkelijk gevoelens in een kon proppen. Zijn blik stond even charmant als altijd maar toch was er iets strijdlustigst in zijn ogen te zien. `O, ik ben er zeker van dat je me met gemak het strot doorbijt. Liever dat jij het doet dan een ander. Eveneens zou het oneerlijk zijn tegenover mij, met mijn weinige vechttechniek. Niet ?´ sprak hij uiterst rustig. Een wonder want er bestonden paarden die zich of uit de kast lieten jagen door haar boze woorden of het gewoon van angst in hun broek deden. Hij niet. En volgens hem was dit de beste aanpak. `Het is net of een volwassenen een kleuter in mekaar slaat. Is dan je reputatie niet naar de maan?´. Dracoz krulde zijn hals weer wat op, zijn donkere ogen glommen in het licht wat nog wat doordrong in de grot. Een klein briesje van buiten liet zijn manen wat heen en weer waaien. Hij snoof haar geur nog eens in zich op en genoot ervan, maar dat liet ofcourse niet merken. Het viel de donkere hengst op dat deze merrie nog met deze leeftijd zoveel strijdkracht bezat.

[Sorrie flutje, maar moet nog wat topics doen. Kapotte computer dus drm ook zo laat enzo ;s Maar jou'n idee kan btw wel =D]

Een minachtende lach stootte ze uit over de opmerking van de hengst. Waarvoor was al dat geslijm nu weer nodig? Als ze een wenkbrauw zou hebben kunnen optrekken had ze het vast en zeker gedaan. Deze keer kwam zij in beweging. Een valse grijns stond rond haar lippen heen. Haar redelijk slanke hoeven tikten op de harde ondergrond. Hier en daar waren er ijsplekken op de grond. Door de barsten die je erin kon zien verschijnen nadat zij erop was gaan kon je zien dat ze haar hoeven niet zachtjes neerzette. Ze zette kracht bij elke pas die ze deed. Langzaam naderde ze de hengst, wat haar eigenlijk niet zindde. Ze had haar oren nog steeds tegen haar schedel aan gedrukt en haar hals trots in de lucht gedragen. Kharrea was een van de moeilijkste merries die je kon tegenkomen, daar mocht je heel zeker van zijn. ze was volledig vrijgevochten en zat vol leven en vuur. Ondanks haar leeftijd voelde ze zich jong genoeg om dat vurig karakter te houden. Paarden die ouder werden, werden nu eenmaal zwakker. Maar Kharrea was zo niet, ze werd trotser met de jaren, haar reputatie bleef ook lekker hoog. Ze wist hoe paarden over haar dachten. Ze dachten dat ze een hoogsnuit was die zich beter voelde dan de anderen. Dat dacht ze niet, ze wist het zo wel ongeveer. Dat ze geen kudde had in Dh wou niet zeggen dat je niets te betekennen had, toch niet voor Kharrea. Ze had de meest bekende en enige echte badass kudde voor een tijd geleid. De black rose was nog steeds in het geheugen gegrift van de zovele paarden die hier rondliepen. Waarschijnlijk hadden alle goedzakjes en neutrale beesten hadden er enkel negatieve herinneringen aan. de meesten waren wel iets verloren aan de black rose: een vriend, hun geliefde, een veulen, het was meestal wel iets. Het kon Kharrea helemaal niets schelen. Het leven was hard en daar moest je mee leren leven. Alsof het haar wat kon schelen dat de moeder van een veulen werd vermoord, daar werd het enkel hard door. Ze zou het enkel meeslepen naar de slechte kant en ervoor zorgen dat het veulen gebrainwashed werd. Dat het zou gaan geloven dat die goedzakjes alles slecht hadden gedaan. Het veulen zou het geloven en de goedzakjes uitroeien, het zou verbitterd zijn door de dood van de moeder. Zulke mormels waren veel te makkelijk te manipuleren en daar triomfeerden de slechte paarden mee.
"Het leven is niet eerlijk Dracoz. En als ik al je strot over bijt zullen ze enkel je botten vinden. Een eenzame wolf zal je levenloze lichaam wel vinden." Zei ze met haar prachtige stem. De doodse, moordende, ijskoude klanken erin gaven haar stem enkel meer kracht. Het was de stem van een geboren leider dat gezag met zich mee droeg. Ze had een rondje rond de hengst gemaakt. Ze zwiepte met haar staart onder zijn kin door en trapte daarna na. Hij moest niet denken dat ze te krijgen was. Haar maakte het niet uit of ze hem nu raakte of niet, hij was gewaarschuwd dat met haar niet te sollen was. Kharrea wist goed genoeg hoe ze spelletjes kon spelen met hengsten. Ze lieten zich enkel leiden door hun hormonen en niets anders. Stelletje leeghoofden dat het waren. "Je bent een hengst leeghoofd. Een merrie die van een hengst wint die volgroeid is, tjaa daar gaat een reputatie niet van naar de maan. Ze weten dat ik moord wat er te moorden valt. Zelfs privéverzoekjes doe ik met plezier." Vervolgde op diezelfde tonen die ze eerst gebruikt had. Haar donkere ogen keken hem aan. Je kon er niets in lezen maar haar lichaam straalde genoeg uit. Het zat allemaal op een lijn. Dezelfde lijn als die van haar stem. Ze had haar ogen nu niet nodig om dingen uit te drukken.

De merrie lachte haar uit, op een minachtende manier. Hierna zette ze wat stappen dichterbij, een valse greins was rond haar lippen gevormd. O, dus ze dacht zomaar dat hij zich liet uitlachen. Dan had ze het goed mis! Vervelend om een merrie te hebben met zo'n pittig karakter, maar ook wel weer charmant. Er moest vast en zeker wel iets zijn waar de merrie een zwak voor had. Diep dacht hij na en zette zijn hersencellen aan het werk. Waar zou hij haar mee kunnen manipuleren? Niet lang had hij om na te denken wat ze ging gewoon door zijn gedachte heen. Die gedachten die achter een masker verstopt zaten. Het masker verdween pas wanneer de merrie gedekt was. `Het leven is niet eerlijk Dracoz. En als ik al je strot over bijt zullen ze enkel je botten vinden. Een eenzame wolf zal je levenloze lichaam wel vinden.´ Zo ongeveer drie seconden was het volkomen stil. Pakte hij die stilte met beide handen [of hoeven xd] aan en dacht in die tijd na. De bruine merrie was een moeilijk geval maar hij kon herinneren dat hij gehoord dat ze ex van Satan was. Ze had van Satan gehouden, maar hoe had hij dat voor elkaar gekregen? Satan had haar vervolgens simpelweg gedumpt als afval, zoals hij het gehoord had. Hij had zoiezo niet al te veel vertrouwen meer in de zwarte mustang door het gebeuren met Boots. `Laat mijn vacht alsjeblieft wel schoon, dan ziet mijn lijk er stuk beter uit´ merkte hij spottend op. Waarschijnlijk had deze merrie wat meer tijd nodig dan de andere. Ondertussen moest hij er maar voor zorgen dat ze niet gingen vechten want dan zouden zijn kansen zeker wegvaren. Hij moest haar strijdlust op de een of andere manier zien te bedaren, haar innerlijke vuur. Ondertussen stond hij er nog koel bij, rustig, niet zo als zijn hersens waren. Die waren volgestopt met vragen die onbeantwoord waren. in ieder geval was hij niet van plan om over dit onderwerp door te praten. `Je bent een hengst leeghoofd. Een merrie die van een hengst wint die volgroeid is, tjaa daar gaat een reputatie niet van naar de maan. Ze weten dat ik moord wat er te moorden valt. Zelfs privéverzoekjes doe ik met plezier.´ Ook dit negeerde hij simpelweg. Trok hij alleen maar even een strijdlustig greins op zijn smoel om daarna zijn dominante houding te laten varen. Daar zou hij waarschijnlijk geen stap verder mee komen. Misschien dat de merrie zich dan uiteindelijk ook langzaam wat meer ging ontspannen. Nog een beetje van dominantie was in zijn houding te zien, want hij wilde niet dat de merrie dacht dat hij opgaf ofzo. Het was enkel deel van zijn duistere plan, maar dat kon zij ook niet weten. `Vertel eens; ben jij niet Kharrea, ex van Satan?´ sprak hij nuchter door het gezeik van de merrie heen. Woesj, en daar was een nieuw gesprek.