Never say goodbye to the world

Nooit, maar dan ook nóóit zou ze van deze wereld wegwillen. Nooit zou ze uit deze dimensie willen stappen, nooit zou ze meer van deze wereld willen verdwijnen. Toch was ze wel eens benieuwd wat er hierna was. Niemand kon het weten waar je gedumpt zou worden nadat je gestorven was. De goedzakken zouden in ieder geval naar de hemel vliegen terwijl zij nog niet eens goed genoeg was voor de hel. Spottend trok ze een mondhoek omhoog bij deze gedachte. Maar waar zou ze dan belandden ? In een dimensie waar alleen de slechte paarden zouden de kudde leven ? Degene die niet terug deinsde voor de duivel ? Of waren ze gewoon door de duivel naar de aarde gestuurd om de wereld te veroveren en de goedzakken uit te schakelen ? Nou dan mochten ze wel eens snel beter hun best gaan doen want die goedzakken die zich maar eeuwig bleven voortplanten waarom nog láng niet uitgeschakeld. Nog jaren, eeuwen zou het duren voor er misschien genoeg slechte paarden op deze aarde, sterker nog ; in dh, gedropt waren om een overmacht te krijgen die de goedzakken een onderspit zou delven. Zo graag zou ze bij dat moment willen zijn. Het moment waar bloed een een voorwerp was, waar de slechte paarden zich strijdlustig op de goedzakken gooiden.
Nykur werd uit haar gedachte gehaald door een onbekende geur. Meteen stond ze er alert bij, wachtend wat er nu zou gebeuren. Alhoewel het stil was , was ze er zeker van dat er dichtbij haar een ander paard bevond. Ze voelde het bijzijn van lichaam gewoon, kon niet missen.

Valentijn liep langzaam over de lege vlakte.Hij irriteerde zich vreselijk aan de leegte, hoewel het misschien ook wel weer bij zijn karakter paste. Hij wilde drinken, en snel. Een paar uur geleden was hij deze vlakte op gelopen, nieuwsgierig wat hij hier zou vinden. Nou, de volgende keer zou hij zich wel twee keer bedenken voor hij zomaar een gebied binnen wandelen. Het was er warm, en het enige dat hij zag waren cactussen. En die konden behoorlijk zeer doen. Hij wist dat er zich water in die dingen bevond, maar hij had nog geen goede manier uitgevonden om het eruit te krijgen zonder zich te prikken aan die vervloekte stekels. Plots rook hij de aanwezigheid van een merrie, een oudere merrie. Ze was niet erg ver bij hem vandaan. Waarschijnlijk, als hij zijn best deed en om zich heen keek, zou hij haar kunnen zien. Maar hij had vandaag geen zin om zijn best te doen dus liep hij maar gewoon zijn neus achterna. Misschien zou zij een uitweg weten. Weg van deze dorre woesternij...