In the desert you can remember your name, 'Cause there ain't no one for to give you no pain

Water. Water. Water. Dat was de enige gedachte die nog bij de bonte merrie opkwam. Dat, en waarom ze in vredesnaam zo nodig naar een woestijn had gemoeten. Sloffend zette ze haar ene hoef voor de ander, nauwelijks nog de kracht hebben om ze op te tillen. Ze tuurde in de verte, en zag een poel water te zien. Ze wist zichzelf ertoe te zetten om in een langzaam galop over te gaan, en ze bereikte iets sneller de plek dan dat ze in haar normale tempo had gedaan. Ze keek rond, opzoek naar de oase die ze net nog had gezien. Ze zuchtte, en moest daarna gelijk weer op adem komen. Fijn, een luchtspiegeling. Ze was nu officieel gek aan het worden. Ze keek rond, maar zag geen einde en geen begin van de droge vlakte, maar die was er wel degelijk, want ze was ergens binnengekomen. Het was niet zo dat heel DH een woestijn was, dus deze droge hel moest ooit eindigen. Water. De gedachte stak weer de kop op. Uit gewoonte begon ze weer te lopen. Gewoontes waren een gevaarlijk iets in een woestijn, want je hoefde er niet bij na te denken, je deed het gewoon. En daardoor vergat je dingen sneller, en focuste je je alleen nog maar op die ene gewoonte, en vergat je langzamerhand zelfs je naam. Om dat tegen te gaan begon ze een rijtje te verzinnen om belangrijke dingen te onthouden. “Ik ben Courage. Ik ben vier jaar. Ik leef nu in DH. DH betekend Dream Horses. Ik ben een goed paard. Ik heb geen partner. Ik heb geen veulens. Min ouders ken ik niet.” Mompelde ze voor zich uit. Als mompelend liep ze verder door de woestijn, een spoor van slepende hoefafdruken achter zich latend.

{38. De woestijn}

Een grote rots, in de woestijn. Het gaf je uitzicht over een groot gedeelte van DH. Er stond een paard op. Een grote Clydesdale hengst met een passende naam; Tarzan. Hij keek uit, hij zag alles dus kwam hij hier best vaak. Om te kijken of er paarden in problemen zaten. Of gewoon omdat hij er zin in had. Natuurlijk was hier hier niet altijd, hij had een eigen groep. Af en toe een stel kleuters die wegliepen. Nou geloof me, dat is heel irritant. Vandaag zag hij een bont paard. Ras was niet in te schatten. Hij volgde haar blik maar zag niets. Toch ging ze er snel naartoe. Waarschijnlijk had ze een luchtspiegeling gezien. Arm paard. Tarzan wendde zich af en klom als het ware naar beneden. Hij verdween in de schaduw.

Waar was het paard nou? Tarzan keek overal naartoe. Natuurlijk, je had goed uitzicht daar op die rots, nu moest hij veel verder lopen dan gedacht. Nouja, om een paard te helpen he? Rustig liep hij door de woestijn. Galopperen had geen zin. Dan zou hij eveneens gek worden van de dorst en uitputting. Het paard had toch geen fut meer om snel te lopen dus hij moest ook maar rustig aan doen. Natuurlijk liep hij wel door maar niet bepaald in een verbazingwekkende snelheid. Het was warm, veel te warm. Hij schudde zijn bruine hoofd en ging over tot een snelle draf. Nu had het toch wel te lang geduurd. Na een halfuurtje kwam het paard al in zicht. Tarzan versnelde zijn pas tot een snelle galop. Na een tijdje had hij het paard al bereikt. "Kom mee als je water wilt." Sprak hij rustig. Hij liep vooruit en al snel had hij het kleine poeltje bereikt. Hij kwam hier zo vaak dus het was makkelijk voor hem om het paard hiernaartoe te leiden. Rustig liet hij haar drinken.

Courage tilde moeizaam haar hoofd op. Ze had een ander paard geroken, of was dat haar verbeelding? Ze wist het niet. Ze besloot er geen aandacht aan te besteden, en liep verder. Deze woestijn moest toch ergens eindigen? Ze zou net zolang doorlopen tot ze of water of een uitweg vond. Toen hoorde ze zachte ploffen in het zand achter haar. Met het laatste beetje energie die ze nog overhad, draaide Courage zich om. Ze zag een hengst staan. “Kom mee als je water wilt.” Zei ze hengst rustig. Water? WATER! Courage wilde wel water. De hengst liep voor haar uit, en Courage volgde hem op een iets sneller tempo dan dat ze eerst liep.

Al snel bereikten ze een klein poeltje. Courage kon zich niet herinneren dat ze ooit zo blij was geweest met water. Ze boog zich voorover en begon gulzig te drinken. Het water was lauw, maar het maakte haar niet uit, het was tenminste water. Haar hoofd werd langzaam wat helderder, en toen ze echt geen dorst meer had, hief ze haar hoofd en keek de hengst recht in zijn ogen. “Bedankt.” Zei ze zachtjes. “Mag ik toevallig ook de naam van mijn redder weten?” Vroeg ze toen, een beetje brutaler.

Tarzan greens en knikte rustig naar de merrie. "Tuurlijk. Mijn naam is Tarzan, ik wees ook even brutaal, jouw naam?" Sprak hij rustig. Tarzan liep ook even naar voren en begon ook te drinken. Zoveel dorst had hij ook wel niet maar hij was wel moe. Tarzan schudde zijn hoofd en keek Courage rustig aan. Tarzan hief zijn hoofd trots en statig en keek naar haar vlekken. "Ben je een Shire?" Vroeg hij aan haar. "Wat deed je trouwens in de woestijn? Alleen?" Vroeg hij ietwat bezorgd aan haar. Tarzan bokte even in de lucht en greens. Tarzan begon te rollen in het water en schudde zich uit. Kalmpjes hief hij weer zijn hoofd en keek weer naar de bonte merrie.

[inspiloos]

“Ik heet Courage, aangenaam.” Zei ze met een glimlach. “En nee, ik ben geen Shire, ik ben een Tinker.” Denk ik, voegde ze er in haar hoofd aan toe, maar ze zei het niet hardop. “Wat deed je trouwens in de woestijn? Alleen?” Vroeg Tarzan bezorgd. Hij bokte, en grijnsde. Daarna begon hij te rollen in het water, en schudde zich weer uit. “Ik weet eigenlijk niet wat ik hier doe. Ik ben hier gewoon.” Dat was waar. Ze wist echt niet wat ze hier deed, ze was er gewoon. “En ik ben alleen omdat er niemand anders bij me is.” Dat was echt een antwoord van niets, maar dat was de reden waarom ze alleen was. “Ik kan trouwens hetzelfde aan jou vragen hoor. Waarom ben jij hier? Alleen?”

Hij moest grinniken over haar antwoord, ze leek het niet bepaald zeker te weten. Toen ze zei dat ze hier gewoon was schudde hij lachend zijn hoofd. "Ja je hebt helemaal gelijk." Lachte hij. Rustig luisterde hij naar de vraag van Courage. "Geheimpje." Glimlachte hij. "Nee maar ik heb je al een tijdje in de gaten gehouden op een rots, je kan daar alles zien dus ook jou. Dat deed ik al een tijdje. Het probleem is dat jij niet genoeg had gedronken voordatje de woestijn in ging. Ik wel. En ik was alleen omdat ik dat fijn vond. Even rustig nadenken." Legde hij rustig uit. Tarzan keek even naar het rustig kibbelende water. Hij wou weleens een vis zijn, rustig zwemmen in het water. Eindeloos. Nee dat wou hij niet maar hij dacht er weleens aan. Hij kromde zijn hals en sloeg zijn neus tegen zijn borst aan zodat een daas dood op de grond viel. Hij hief weer zijn hoofd en zette zijn achterbeen op rust.

Courage rilde even bij het idee dat iemand haar de hele tijd had staan bekijken. Ze hield er niet van om bekeken ze worden. Tarzan legde uit dat hij hier was om even rustig na te denken. Courage keek hem aan. ze was verbaast dat hij hier kwam om na te denken, maar het was ook wel logisch. Het was hier stil en er kwam hier bijna niemand. “Gelijk heb je.” Zei Courage. Ze boog nog een keer voorover en dronk wat. Toen ze klaar was, richtte ze zich weer op Tarzan. “Zou je, als je het niet erg vind, me van deze woestijn weg willen halen?” Ze keek Tarzan bijna smekend aan. Ze wilde hier ze toch wel erg graag weg. Ze hield van een beetje warmte, maar deze hitte was toch wel een beetje te veel van het goede.

Topaz de voskleurige merrie was de woestijn aan het afspeuren voor indringers. Die moesten direct verwijderd worden van de woestijn. Geen enkele goedzak of neutraalzak mocht hier zijn. Enkel puur slechte paarden van de Horcrux of Valkyrie. De kudde was net overgenomen door Satan en nu al een nieuwe leider. Azacar. Hij had vroeger de kudde Bleeding Soul. Opeens zag ze een tinker liggen. Weer eentje die zich had gewaagd aan de woestijn,nooit een goed idee want goedzakjes konden het niet uithouden in deze hitte en zeker niet zonder water. Ze bleef op een afstand toen ze een ander paard erop af zag komen. Het was een hengst met een soort van bruine kleur. Heel lichtbruin. Het zag er dan toch zo uit van op die afstand. Het was moeilijk in te schatten of de hengst een slecht paard was of niet. Door een foute handeling ,als hij een slecht paard zou zijn, wist ze dat hij een neutraalzakje/goedzakje was. Haar oren tegen haar schedel gedrukt en haar ogen stonden met vuur, ze zouden hun dood tegemoet kunnen zien. Ze ging in een galop. Geen elegante, nee, een snelle, de paarden moesten verwijderd worden uit de woestijn. Toen ze er was stopte ze abrupt. Het stof ging de kant op van de twee paarden. Ze zwiepte geïrriteerd met haar staart. 'Wat doen jullie op het gebied van de Horcrux. Puur slechte kudde geleid door onze nieuwe leider Azacar. Spreek jullie waardeloze paardjes.' Haar hoef kwam hard op de grond neer en keek met haar ogen naar de twee paarden voor haar. Ze moesten maar een goede reden hebben om hier zomaar te komen. Topaz had tenminste opdracht als Dementor alle goedzakjes en neutraalzakjes te verwijderen.