Collecting our minds to one truth. But where it is?

Het leek wel alsof een aantal kleine onderdanen in haar hoofd gepropt zaten. Ze werd gek van alle stemmen in haar hoofd en alle gedachtes die het alleen nog maar moeilijker maakten. Ze was een beetje in de war de laatste tijd, zonder daar enige reden voor te hebben. De lucht was voorzien van een erg donkere getekende wolkendek en ook de lucht zelf was gehesen in een donkergrijs pak. Regendruppels suipelden naar beneden. Het herhalende en ritmische getik van de regendruppels deden haar aan het begin goed, het was wel wat kalmerend. Maar na ongeveer twee uur suimelen in het ondertussen onregelmatig wordende druppelgetik werd het een stuk minder. Wel vond ze het fijn zich even te bevinden in een land van water en regen, het deed haar wel goed.
En iets wat haar goed deed had ze echt nodig op dit moment.
Pearl liet haar blauwe ogen de voor haar onzichtbare en doordringbare lucht bekijken. Ze volgde de druppels die neerknalden met een luidruchtig getik op boombladeren -en stammen, om vervolgens verder te dringen naar haar vacht en andere obstakels die een verdieping lager dan de bomen waren. Met een net zo luidruchtig getik als wanneer het water de bomen raakten belandden de druppels de grond die bedekt was met een harde ondoordringbare laag. Ook was er duidelijk te zien dat de druppels bij elke meter sneller vielen en de druppels leken groter te worden. Vast door de druk van de lucht en aangezien de regendruppels zich samenvoegden bij aanraking voor elkaar.
Pearl liet haar hoofd neermoedig zakken en liep door. Op de één of andere manier ging er iets niet goed met haar. Ze had alles wat ze wou, ze was gelukkig. Maar sinds een paar dagen leek er iets te spelen wat haar lichtjes depressief maakte. Depressief was een groot woord, maar op dit moment schoot er geen ander woord te binnen wat haar gevoelens zou kunnen beschijven.
Enkele druppels richtten zich op haar hele lichaam, en van elke kant voelde ze hoe de miniscule waterwezens naar beneden gleden. Het getik van haar stappen was niet tot lichtjes te horen aangezien het geluid wat de natuur doorweekte alles overtrof. Ze zag hoe een eekhoorn voorbij rende op een volle vaart, waarschijnlijk om te kunnen schuilen.
Om toch wat beweging in haar eindeloze gestap te brengen besloot ze in een wat hogere versnelling te schieten. Nadenken was goed, maar even vrij zijn van alle dwarszittende gedachtes en er proberen uit te pompen wat er werkelijk aan de hand was was ook eens een goed idee en kon allesbehalve kwaad. Met een kleine afzet vloog Pearl vooruit. Door de plotseling snelle vaart vlogen al enkele klevende druppels van haar vacht die helemaal doorweekt was en leken de vallende druppels langzamer en minder hard op haar vacht te vallen. Met snelle hoefbewegingen kuilde ze vooruit, waarbij ze telkens maar voor een kort moment de grond raakte. Ondanks de automatische en oplettende beweging van de galop moest ze haar concentratie wel op scherp zetten. De grond was immers voorzien van een gladde laag waterdruppels en door het gure windje dat heersde en zo nu en dan opwelde kon het nog eens glad gaan worden. Ook het steeds donkerder worden van de lucht voorspelde niets goeds, wat ook het opletten waard was.

Binnen enkele minuten was het inderdaad zover; dikkere druppels sijpelden nu naar beneden voorzien van een ernstig geknal en enkele bliksemschichten die zich in de lucht bevonden en een angstaanjagend licht veroorzaakte. Het was iets wat ze af en toe meemaakte, maar elke keer bleef het haarde gedonderklap je nekharen overeind zetten. Vandaag was dit niet het geval. Ze lette wel iets meer op maar het voelde fijn door de regen te galopperen met een donderend geluid op de achtergrond. Het maakte het plaatje een beetje woest. Haar hoeven maanden in de lucht bij elke afzet van de grond af waarna één van haar andere hoeven de grond weer bereikten. Het deed haar goed om even alleen te zijn. Alleen met haar eigen gedachtes. Even vrij zijn van alles om goed na te kunnen denken en even genieten van de rust. Na al het wegdrukken van haar gedachtes en gevoelens werd het haar gewoon iets te veel. Ze wilde graag de reden weten waarom ze zich de laatste paar dagen zo anders voelde. Zo.. Niet Pearl. Helaas was ze zelf geen psycholoog geval op dit moment en waren er geen andere genezende en gedachtenlezende doctoren hier. Het was afwachten. Gewoon afwachten.

De vallei, een plek waar deze zilverwitte merrie nog nooit was geweest. Een prachtige plek, overweeldigerig groen. Een heerlijk vervrissend beekje die door de gehele vallei stroomde dus altijd water. En de vele bomen die hier stonden zorgden voor de nodige schaduw. Een heerlijke plek waar je over het algemeen veilig was. Een warme glimlach bespeelde haar lippen vrijwel altijd en zo ook nu. Haar helderblauwe ogen keken vrolijk, nieuwsgierig en lichtelijk mysterieus de wereld in. Een aparte blik, alsof ze iets groots te verbergen had. Een groot geheim die nooit aan het licht zou mogen komen. Maar of die er was wist alleen zei, de vallei deed haar ergens aan denken. De plek waar haar kudde altijd had geleefd, de kudde waar zo tot haar eerste jaar had geleefd. Zij aan zij met haar beste maatje, een jonge hengst op exact dezelfde dag als zij geboren. Een prachtig dier en samen werden ze gezien als hét koppel van de kudde. Hij was het alfa veulen geweest, en zij, een simpele merrie uit een niet zo belangrijke moeder. Maar zo werd ze nooit aangezien, als veulen al een pracht om te zien was ze tot een schitterende merrie opgegroeid. Maar ze had geen groot ego gekweekt, ze bezat geen arrogantie van hier tot tokio. Ze was een vrolijk en warme merrie met een oneindige nieuwsgierigheid en dat bleek vrijwel altijd. Ze was benieuwd naar andere paarden, naar hun verhalen en wat ze mee hadden gemaakt. Maar ze vroeg hier niet altijd na, ze was niet onbeschoft en liet anderen in hun waarde. Maar ondanks dat kon ze behoorlijk vinnig uit de hoek komen. Ze liet zich niet omver lopen. Zo diep in gedachtes verzonken stapte de merrie door, ruime en elegante passen. Haar staart licht geheven en haar oren strak naar voren gericht. De zon had plaats gemaakt voor donkere en onheilspellende wolken, langzaam kwamen de regeldruppels naar beneden gestort, ze hadden een lange weg te gaan van de wolken daar duizenden meters boven hun naar de grond,bomen of zijzelf. Ze voelde hoe de druppels op haar vacht landde, aparte kringels achterlieten of strepen wanneer ze naar beneden gleden. Het duurde niet lang voordat het harder ging regenen en haar manen doorweekt raakte en tegen haar hals begonnen te plakken. Maar het maakte nu niet uit, ze genoot en dat was het belangrijkste. Want ondanks de regen bleef de temperatuur aangenaam en niet de moeite waar om een schuil plek te zoeken. Een vage vreemde geur drong haar neus binnen, ze had geen flauw idee van hoe ver de geur vandaag kwam en van wie deze afkomstig was maar hij was sterk. Misschien een leider/ster, maar ze bleef doorstappen. Ging niet stilstaan om af te wachten wie of wat eraan kwam en hoewel ze dit deed merkte ze hoe de geur sterker werd. Onbewust kwamen ze dus steeds dichterbij, een ontmoeting zat er zeker in en ze raakte nu wel nieuwsgierig wat eraan kwam. In de verte werd een schim duidelijk, het paard ging in een harder tempo als dat zij zich bevond waarschijnlijk een galop gezien de bewegingen. Langzaam kreeg het meer vorm en werd het meer een donkere gestalte. Artemis hield haar pas in, liet haar oren iets opzij draaien waarna ze weer naar voren gingen. De haren in haar oren zorgden ervoor dat er geen water in zou kunnen komen. Wat erg prettig was met dit weer. Haar neusgaten waren iets verwijd maar niet de moeite waard, kort trilden haar neusvleugels bij het opnemen van alle frisse geuren die de regen veroorzaakten. De gestalte werd zichtbaarder, vormde een bonte merrie. Een wat vorsere merrie, maar toch ook met genoeg veredelde delen. Ze had geen flauw idee wat er voor rassen achter zaten maar ze gokte sowieso tinker. Bij haar was het echter niet zo moeilijk ze was een pure Arabier en dat was te zien. Maar ze voelde zich er niet beter door dat ze toevallig een volbloed Arabier was. De merrie oogde vriendelijk niet alsof ze in een moordlustig bui was en dat stelde wel weer gerust. Ook deze merrie leek in zichzelf gekeerd op het moment, alsof ze genoeg had aan zichzelf en geen gezelschap kon gebruiken. Maar daar geloofde Artemis niet in, iedereen had gezelschap zo eens in de tijd nodig. En misschien wou ze juist wel ergens over praten al zou het haar verbazen als ze dat met haar wou doen.Artemis stapte ernaar toe en sprak zuiver met een zachte stem “ Hallo“

23. 750 woorden

Zuivere klanken weervonden de goede stemming die de regen voor een moment verpest had. Vogels - de dieren die voor wellicht het meeste leven zorgden in bosachtige gebieden. Met hun klapgewiek, het geluid van hun levende liederen en het gestsjilp van de pas geboren veroorzaakten het gevoel dat de natuur nodig had om in zijn bloei te blijven. Om alles te doorstaan, zelfs de donkerste tijden, omdat ze vrijwel omringd werd met een omhulsel van vredig leven. Net zoals de regen plotseling verschenen was weerklonk er nu ook uit het niets een glimmend, puntige donderstraal die gevolgd werd met een hard, knallend geluid. Aangezien dit een gewennig geluid was en ze de bliksemflitsen herkende schrok ze niet van het plotselinge, harde geluid. Treurig staarde ze naar boven, de bladeren bekijkend die naar beneden hingen door de druk die de kletterende regendruppels veroorzaakten nadat ze op een willekeurig blad waren geland. Regen raakte haar in haar gezicht met doffe klapjes, om daarna uit een te spreiden en zich over haar gezicht te mengen. De grond was omgetoverd tot een moerasachtige modderpoel, die lichtjes aan haar hoeven en sokken gekleefd zaten. De merrie zat überhaupt al lichtjes vol met zand, dat zich aan haar vacht hadden gekleefd nadat ze door de woestijn had weten te galopperen. Niet dat dit iets uitmaakte; de regen stroomde met fijne leidinkjes over haar lichaam en nam meteen het zand mee, waardoor de normaal gesproken met water gevulde plassen ook tot zand versmolten. Ze briestte, de warme lucht die haar adem betrof maakte de omgeving rond haar neus voor een kort, heel kort moment even warm. De temperatuur die zich nu in de vallei bevond moest laag zijn, iets wat te merken was aan de kou die lichtjes door haar manen streek en haar even deed rillen.
De groene ogen werden versmuld met een donkere pupil in het midden werkten zich door de smalle takjes en boombladeren heen om het naderende paard te kunnen ontdekken. Enkel de geur was voor haar een teken dat ze wist dat er een paard op komst was; verder waren er geen tekenen van enig paard dat zich op dit tijdstip op de plaats moest bevinden. Zo bleef ze rustig staan, haar blik niet op een bepaald doelend iets gemund. Haar lichaam stond ontspannen en liet de druppels genadeloos op haar vacht toeslaan, ze kon er immers toch niets te gen doen. Liever was ze in de omgeving van mooi weer, waar de zon straalde en het warm was. Het herfstseizoen bracht deze werkingen niet mee en bleek juist in te zijn voor een doodsere stemming.
Niet dat ze hier op in ging, maar toch was het gevoel van koelte iets minder prettig dan dat het warmere, vredigere was. Haar oren waren lichtjes naar achteren gekropen, maar de vriendelijke uitstraling die Pearl had kon aan een bezoeker laten blijken dat ze met deze oorstand geen nare bedoelingen had. Het was om haar oren tegen de wind en regen te beschermen, die als een bepaald iets haar oren in wouden werpen om het te ruïneren. Dit vermijdde ze liever, de had immers geen zin om last te hebben van haar oren die ze vrijwel altijd goed nodig had. Het paard kwam te voorschijn, iets wat ze niet verwacht had aangezien de merrie naar haar gedachtes verder weg leek te zijn qua sterkte van geur. De merrie was voor haar onbekend, maar droeg geen vijandige houding met haar mee. De begroettende woorden deden een vriendelijk glimlachje verschijnen terwijl ze knikte richting het aangekomen bezoek.
"Goedemiddag."