The only thing I do, I escape the truth

De witte merrie boog haar hals sierlijk en tilde haar benen hoog op. Daarna gaf ze een bok, en met opgeheven hoofd galoppeerde ze een stuk. Salida hielt even in. Waar was ze? Ze schudde zich even uit en rook. Er kwam geen ander paard aan, mooi. Haar zwarte manen waren al een stuk gegroeit, maar op haar hals en rug waren nog altijd de littekens van haar verleden te zien. Maar dat maakte haar niet uit, dat was van haar. Het maakte haar niet uit als andere het raar zouden vinden. Rustig stapte de merrie door en keek wat rond. Ze was bij de zee, die ze haar hele weg had gevolgt. Maar waar was ze nu, was ze een heel nieuw gebied binnen gedrongen?

-Open-

Rustig stapte de bonte hengst langs de zoute zee. Zijn ijsblauwe ogen keken zoekend om zich heen. Ook hij wist niet waar hij zat. Hij hief zijn slimme hoofd hoog in de lucht. Ondanks dat Saronse leider is/was gedroeg hij zich nooit dominant tegenover een vreemd paard. Hij deed dat soms tegen zijn eigen paarden of vreemden als ze hem uitdaagden. Saronse was nog eindeloos op zoek naar zijn kudde. Hij kon ze niet vergeten. Hij kon niet verder gaan met zijn leven. Dat wou hij zeker niet zonder zijn kudde. Saronse slaakte een zucht. Saronse zag er beroerd en zwak uit. Maar opgelet. Saronse kon zich aardig verdedigen ondanks dat hij zwaar ondervoed is. Opeens hoorde hij een paard. Zijn ogen gleden ver voor zich uit waar een jonge merrie rond aan het rennen was. Ze bokte ook eens. Daarna ging ze over in stap. Ze was ver van Saronse. Saronse kon aan het dier zien dat ze trots was. Dat liet hem glimlachen. Zijn lange zwarte manen gingen voor zijn ogen. Hij zwiepte eens met zijn staart. Het was hier best koud. Natuurlijk, het was natuurlijk winter. Het waaide hard. Een ijskoude bries sloeg steeds tegen Saronse aan. Hij liep wat doelloos rond. hij wist natuurlijk de weg niet en ging gewoon op zijn instinct af. Gelukkig heeft zijn vacht zich langzaam aan dit seizoen aangepast. Hij had een dikke jas aan. Rustig naderde hij het vreemde paard. Omdat hij dezelfde weg op moest. Hij was op zijn hoede. Maar liet al gauw zien dat hij geen bedreiging vormde.

Al snel rook Salida een ander paard. Haar gevoel zij haar haar hoofd laag te houden, maar Salida dwong zichzelf dat niet te doen, ze moest toch ooit wat zelfvertrouwen krijgen. Ze keek naar de hengst die aankwam. Al gauw liet de hengst zien dat hij geen bedreiging vormde. "Hallo, ik ben Salida. Kan jij mij vertellen waar ik ben?" vroeg ze met haar zachte vriendelijke stem. Praten was niet haar sterkste punt, meestal hielt ze ook haar mond. Ze zei toch meestal het verkeerde, maar nu niet, gelukkig.

Saronse zijn ijsblauwe ogen gleden even naar de vreemde merrie. Het leek alsof de merrie veel had meegemaakt. Maar misschien heeft ze een ongeluk of zo gehad. Maar dat kon Saronse amper geloven door de vele littekens die ze droeg. Hij keek op toen deze merrie sprak. Hij toonde dat hij aandachtig luisterde. "Hallo, ik ben Salida. Kan jij mij vertellen waar ik ben?" Saronse glimlachte naar haar. "Hallo Salida, mijn naam is Saronse. Ik kan je helaas niet helpen aangezien ik ook geen idee heb waar ik nu ben." Beantwoorde Saronse haar. Zo te zien was hij niet de enigste die verdwaald was. "Waar moet je zijn?" Vroeg Saronse. Hij was al op verschillende plekken geweest dus misschien dat hij weet waar ze naartoe moet. Hij schudde eens. Omdat de wind hem nogal kriebelde. Het was best een moeilijk gebied om in de lopen. Omdat de zand nogal los was. Dan moest je harder werken om in beweging te kunnen blijven. Steeds zakte hij door die vervelende duizenden zandkorrels. En het plakte dan nog eens aan zijn lichaam. En die zoute water. Dat voelde ook heel raar aan. Maar Saronse weet dat als je wonden had werden die ontsmet door de zoute zee. Het kon wel pijnlijk prikken. Saronse keek de merrie heel aardig aan. Hij was best aangenaam gezelschap. Dat vonden de meesten dan toch. Behalve slechte paarden. Die konden het niet zo goed met hem vinden. Maar hij verdroeg slechte paarden ook niet echt. Hij hield niet van beesten die onschuldigen zomaar aanvielen en pijn doen. Waar was dat nou voor nodig? Maar ja, we hebben goed en slecht nodig om in balans te blijven. Was er geen slecht? En alleen maar goed? Hoe saai moest het leven dan wel niet zijn. Geen uitdagingen, geen avontuur. Maar aan de andere kant. Geen pijn en verdriet meer. Dat zou toch wel aangenamer zijn? Saronse zal het misschien nooit te weten komen waarom er slecht en goed bestaat.