It's time for the truth #

Haar donkere ogen gleden over het gebied heen. Het was bijna zover. Ze was nu drie jaar oud geworden en het was tijd voor de dood van haar moeder. Ze moest alleen nog maar een paar dingen doen. Vooral de waarheid tegen sommigen vertellen. Ze had haar naam verandert bij de Blood Horses om haar identiteit te gaan verbergen. Ze wilde de hengst leren kennen en dat op een andere manier. Dat was gelukt en nu was het tijd voor de waarheid. Ze grijnsde breed terwijl ze nadacht over de reactie van de hengst. Ze wist dat de paarden razend zouden gaan worden, maar ze zouden het nadien wel begrijpen. Haar blik gleed naar de bomen rondom haar. Lange slierten bladeren en bloemen hingen aan de boom waaronder ze stond. Je zag haar in de verte wel staan, maar toch redelijk verstopt. Haar donkere ogen bekeken de boom vanbinnen uit, maar ze kende de soort boom niet. Het kon haar ook niet zoveel schelen. Het was maar een boom. Ze sloeg met haar staart heen en weer terwijl ze nadacht. Ze had de hengst nodig. Hij mocht haar helpen bij de dood van haar moeder, als hij wilde. Ze zou hem niet dwingen want zijn reactie zou niet goed zijn. Ze was niet bang voor hem, maar ze had geen zin om uit de Blood Horses gegooid te worden. Cobra en Zephyr moesten het maar leren begrijpen. Ze was ook nog eens een goed krijgster dus die wilden ze vast niet verliezen. Dacht ze. Wat maakte het ook uit. Het kon haar niet veel schelen. Ze schudde met haar hoofd terwijl ze een luide hinnik liet klinken. De hinnik duidelijk voor de grote Zephyr gericht. Ze liep de boom uit en bekeek de omgeving. Het was midden in de nacht en de maan was helemaal vol. Alsof de maan zelf wist wat er stond te gebeuren.

Zephyr #

Zijn duistere gedaante was compleet afwezig. Stilte was zijn enige gezelschap. Heel rustig verplaatste de grote zwarte hengst zich. Zijn grijze ogen tuurden naar de dode oude bomen. Die langzaam aan het rotten was. Er was een gure wind aanwezig. De bomen kraakten onaangenaam. Dreigend om grote zware takken te verliezen. Maar Zephyr vreesde niet voor een dodelijk klap. Het kon hem werkelijk niet schelen. De ijskoude wind fluisterde dingen die alleen hij kon begrijpen. Zijn neus ontving een rottend geur. Dode lijken lagen verspreid. Aan de rand van Dream Horses was er een dodenkerkhof. Hier zochten stervende dieren hun rust. Overlijden en bezwijken. Overal lagen dierenlijken. Allemaal hadden ze die reis gemaakt om hier te sterven. Waarom? Dat was voor Zephyr een groot raadsel. Welk dier vindt hier nu vreesden? Oké het maakte Zephyr totaal niet uit waar hij zou overlijden. Maar waarom zou een dier hiernaartoe gaan? Het was een spookachtig gebied. Zephyr dacht diep na. Wat kon hij het nou schelen? Zephyr trok verder. Zijn duistere karakter was zo verraderlijk. Zijn grijze ogen keken vals om zich heen. Zijn dikke zwarte bos manen begonnen hem te irriteren. Ze kriebelden onaangenaam. Het was lente, één van de seizoenen waar hij een verschrikkelijke hekel aan had. Het liefdes seizoen. Zijn duistere ogen gluurden nogmaals om zich heen. Vele merries waren hengstig. Hun verleidelijke geuren zweefden zo in het rond. Hun charmante passen waren plots zweverig en ze doen extra hun best om hengsten te verleiden. Hopend op een romance. Zephyr werd er ziek van. Hij was in de lente zeer 'heet'. Een echte heethoofd dat alles op zijn pad vernietigt. Daar hadden sommige hengsten last van. Omdat ze eigenlijk vechten voor zich voor te planten. Zephyr brieste woest en zwiepte chagrijnig met zijn staart. Zijn vader Cobrazarao had echter geen last van. Cobrazarao was op dat vlak zeer rustig. Die boeide zich nooit op. Maar Zephyr zat ook nog wat in de puber jaren. Er droop wat bloed van zijn lippen. Zephyr likte ze weg.
Plots klonk er gehinnik. Zephyr verstijfde plots en drukte zijn neus in de lucht en snoof arrogant. Dat was die merrie.... Hoe noemde ze ook al weer. Om eerlijk te zijn. Zephyr had geen zin om zijn hersenen te pijnigen. Hij spande zijn spieren op. Ze had een verzoek gedaan en wenste dat hij aanwezig zou zijn. Zephyr zijn zwarte maanlokken vielen over zijn ogen. Als sierlijk behang. Zephyr beantwoorde haar kreet, haar oproep. Zijn hinnik was krachtig en machtig. Pronkend en trots. Daarna hees Zephyr de lucht in. Een krachtige afzet, een krachtige galop. Zijn prachtige spieren rolden actief onder zijn dikke bebloede huis. Zijn gitzwarte vacht was zo zwart als kolen die je in het vuur gooide. Zijn vacht glom als een prachtige juweel. Vanwege de felle maanlicht die af en toe op Zephyr scheen. Het grote dier verplaatste zich snel. Hij was waanzinnig snel. Hij brieste krachtig. Bij elke galopsprong. Uiteindelijk kreeg hij zijn doel in het oog. De merrie die een lange tijd lid is van The Blood Horses. Zijn ogen keken duister naar haar. Hij gedroeg zich dominant. Zephyr was een arrogant. Er speelde een charmante glimlach op zijn bebloede lippen. Zephyr remde scherp voor de merrie. Hij gooide zijn hoofd in de lucht en snoof. Zephyr keek even om zich heen. Het wilgenwoud, een plek waar hij zelden kwam. De ouden wilgenbomen hadden sierlijke takken die naar beneden hingen. Treurwilgen, de bladeren waren smaakvol en voedzaam. De maan scheen over de zilveren bladeren. Maar Zephyr was niet gecharmeerd door deze pracht. Zijn duistere ogen flitsten naar deze merrie die hem geroepen had. "Zeg wat je te zeggen hebt..." Zephyr had al zo'n vermoeden dat deze merrie iemand anders was. Ze droeg een masker, haar leugens waren soms zo ongelovig. Zephyr was er van overtuigd haar eerder te hebben ontmoet. Maar hij ging er echter nooit op in. Hij wilde zijn energie er niet aan verspillen.

Haar donkere ogen gleden heen en weer over het gebied. Ze snoof zacht en dacht na over bepaalde dingen. Een tijd geleden was ze hengstig geweest, voor de eerste keer. Ze was uit het gebied gegaan van de Blood Horses. Ze had geen zin om nu een veulen te dragen en op te voeden. Ze had nog veel plannen in haar leven net zoals vandaag. Haar moeder zou sterven. Anaïs schudde met haar manen terwijl ze wachtte op de hengst. Haar donkere ogen stonden kalm en emotieloos zoals altijd. Ze was helemaal niet bang voor de reactie van de hengst. Haar staart sloeg kort heen en weer als een echte zweep. Ze snoof kort de geur van de hengst op die een machtige hinnik liet horen dat hij onderweg was. Hij had haar roep beantwoord en was onderweg. Kalm staarde ze naar voren terwijl ze nog steeds wachtte. Na een tijd hoorde ze luid gekraak van de takken waar hij op gelopen had. Ze voelde de aarde zacht bewegen door zijn stevige hoeven. Meteen kwam hij in zich en remde hij af vlak voor haar neus. Hij wilde duidelijk meteen ter zaken komen, zoals altijd. Ze knikte. "Ik vind dat het tijd is voor de waarheid. Ik ben niet wie je denkt dat ik ben, maar iemand anders. Ik gebruikte het als masker en de reden mag je ook weten. Ik wilde je leren kennen zonder die bitch. Zonder de ruzie tussen ons dankzij haar. En nu weet je wie ik écht ben, zonder haar." Haar stem was kil en duister. Het waren woorden die ze meende. Ze was de merrie beu en wilde dat hij haar echte karakter kende. Niet als de jonge merrie met die vreselijke moeder. Ze snoof en schudde met haar hoofd. Ze gooide hem omhoog en haar voorlok schoof opzij. Haar omgekeerde hart verscheen op haar voorhoofd. Het teken van Anaïs. Een lichte grijns sierde haar lippen. Haar ene oor van op de hengst gericht om meteen zijn reactie te kunnen aanhoren. Ze verwachtte een gescheld en geroep. Trappen en bloed.

Zephyr keek duister in haar ogen. Ze had niet zo'n goede tijd uitgekozen om te bekennen. Zephyr was zeer humeurig. Zijn lange zwarte staart sloeg hij geïrriteerd heen en weer. Zijn ogen toonden intense krachten. Het leek wel of er een vlam te zien was. Zephyr stond nog op een redelijke afstand. Hij hield er niet van dat iemand te dicht stond. Daar had hij een verschrikkelijke hekel aan. Zijn grijze ogen gleden alle kanten op. Zephyr zijn lichaam was ontzettend heet. Omdat hij zich zo opboeide. Toen hij haar stem te horen kreeg flitste zijn ogen naar haar richting en luisterde aandachtig naar wat ze te zeggen had. "Ik vind dat het tijd is voor de waarheid. Ik ben niet wie je denkt dat ik ben, maar iemand anders. Ik gebruikte het als masker en de reden mag je ook weten. Ik wilde je leren kennen zonder die bitch. Zonder de ruzie tussen ons dankzij haar. En nu weet je wie ik écht ben, zonder haar." Zephyr keek nu ijskoud in haar ogen. Zo, dus zijn gevoel sprak dus de waarheid. Zephyr keek duivels naar de merrie. Hij snoof zuur en schraapte met zijn voorhoef. Zephyr hield zich nog in. "Anaïs, had ik het niet gedacht dat je me voor de gek hield. Waarom die risico? Was het zo waardevol om mij beter te leren kennen? Waarom deed je die moeite? Ben je er nu een stuk wijzer door geworden? Hmm?" Zijn scherpe stem weerklonk scherp. Zijn vlammende ogen keken Anaïs vals aan. Ze toonde geen angst voor het duistere monster. Die elk moment je hart uit je borstkas kon rukken. Verrukkelijk dat er zo'n dappere paarden bestonden. Hij likte zijn lippen. Een valse grijns sierde zijn groot gelaat. Zijn lange zwarte manenbos verstopte de duistere ogen die naar haar zaten te gluren. Zephyr hield van gemene spelletjes. Maar hij zal voorlopig braaf zijn. Anaïs had nuttige dingen gedaan. Misschien dat hij haar nog eens klein kansje wou geven. Als ze een goede reden vond natuurlijk. Zephyr hief dominant zijn hoofd in de lucht. Hij wilde weten waarom ze al die moeite deed. Wat ze deed was echter zelfmoord. Ze had misschien beter voor het leven gezwegen. Want haar leugens konden haar leven kosten. Wilde ze al Zephyr zijn geheimen kennen? En hem zo overmeesteren? Of wilde ze proberen dicht bij zijn zeiden te staan. Voor een mooie plaats in de rangorde? Zephyr was benieuwd wat ze te zeggen heeft. Opletten moet ze zeker doen. Want elke foute antwoord kan haar leven ontnemen. Er speelde een geniepige glimlach op zijn knappe hoofd.

De merrie spande haar spieren kort op. Haar donkere ogen gleden over de hengst die zich aan het opboeien was. Hij was vandaag enorm chagrijnig en een heethoofd, ook al was hij dat vaker. Ze sloeg met haar staart heen en weer terwijl ze wachtte tot hij uiteindelijk zou antwoorden. Hij werd razend toen hij het aan moest horen wie ze werkelijk was. Hij schraapte met zijn voorhoef en hield zich in. Ze kende de hengst nu veel beter en ze wist wat hij allemaal in zich had. Toch was ze helemaal niet bang voor hem. Hij sprak al snel. Ze hoorde zijn scherpe stem dat duidelijk liet merken dat hij er niet mee kon lachen. De merrie snoof kort en bleef hem zonder emotie aankijken. Zonder angst. Mét veel durf. Ze draaide haar ene oor opzij en luisterde naar de woorden. Hij wilde de reden weten waarom ze het gedaan had. Hij wilde weten waarom ze dat risico nam en waarom ze die moeite deed. Ze snoof even en wachtte tot hij helemaal was uitgesproken. Dominant hief de hengst zijn hoofd de lucht in terwijl hij geniepig begon te glimlachen. Ze wist dat hij haar nog wat ging aandoen. Ging straffen op de een of andere manier. Niet dat ze ook daarvoor bang was. Helemaal niet. Ze snoof en begon rondom de hengst heen te cirkelen. Haar donkere ogen gleden over hem heen. "Ach, ik hou wel van machtige hengsten. Ze maken me gek, lieverd." Haar stem was mysterieus, maar de kilte verdween niet. Ze snoof en sloeg met haar staart heen en weer. "Mijn moeder moest haar mond houden. Je leerde me op de verkeerde manier kennen. Ik wilde jou ook beter leren kennen, maar nu alleen heb ik een voorstel. Je moet me niet houden, je moet me niet als krijger zien, maar aan jou de eer om mee te vechten aan mijn zijde. Op de dood van Deina." Na deze woorden stopte ze met lopen. Ze stopte vlak voor zijn neus. Haar donkere ogen boorde ze in de zijne.

Zephyr keek duister naar Anaïs. Iedereen speelde wel eens een gevaarlijk spelletje,maar het moest ook niet te ver gaan. Zephyr zijn neusgaten stonden wijd open. Zijn peppillen stonden scherp en intens. Verlangend naar moorden. Zijn grote lijf was hard aangespannen en was gloeiend heet. Zijn lange zwarte manen deden hun best zijn duistere ogen te verstoppen. Maar je kon er nog een glimp van zien. Zijn ogen loerden naar dat dier dat nu voor hem stond. Haar lot werd nu besloten. Was het een simpel paard geweest had hij die al lang zijn strot afgerukt. Maar Anaïs was iets waardevol. Er viel er nog over te praten. Anaïs kon zich eruit praten, hem zo overtuigen. "Ach, ik hou wel van machtige hengsten. Ze maken me gek, lieverd." Ze begon rond Zephyr te cirkelen. Hij kende die trukjes wel. Hij trok een wenkbrauw op en bekeek haar eens goed. Zijn ogen nauwlettend. Ze waren strak op haar gericht. Als ze spelletjes wil spelen dan zal ze die spelletjes krijgen!! Zephyr snoof arrogant. "Mijn moeder moest haar mond houden. Je leerde me op de verkeerde manier kennen. Ik wilde jou ook beter leren kennen, maar nu alleen heb ik een voorstel. Je moet me niet houden, je moet me niet als krijger zien, maar aan jou de eer om mee te vechten aan mijn zijde. Op de dood van Deina." Zephyr keek Anaïs strak aan. Dus dat was haar doel? Haar moeder Deina vermoorden? Anaïs deed een verzoek om mee te delen aan haar doel. Het was een zeer aantrekkelijk aanbod. Deina was nog steeds een soort bondgenoot. Het kon hem niet schelen wat er met haar zou gebeuren. Maar hij hield zich liever afgezonderd van deze familie zaken. Het was Anaïs haar probleem als ze haar moeder wilde afslachten niet de zijne. Zephyr antwoordde eerst op de eerste zinnen die ze sissend uit haar mond liet rollen. Merries, zij hadden een gevaarlijk wapen. Hun prachtige sierlijke uiterlijk en dan ook nog eens hun smakelijke verleidingen. Ze doen de hengsten brullen van verlangen, ze maken de hengsten gek met hun verleidelijke blik. Ze waren zo krachtig bewapend en konden veel dingen naar hun zin krijgen. Die kracht bewonderde Zephyr zeer. Maar hij werd gek als het wapen tegen zich word gebruikt. Er blonk een duistere glinster in zijn ogen. " Welke merrie houd nou niet van een hengst met de meeste macht? Jij bent niet de enige die daar om verlangt beste Anaïs." Weerklonk zijn stem duister en luid. Knallend in je oren. Zijn kracht die je hart harder liet kloppen. Er sierde een geniepige glimlach, zo geniepig en zo verraderlijk. Ze weet donders goed dat zij niet de enige is die verlangt naar zijn macht. Er zijn er zo veel meer. Als zij dat wil bereiken zal ze meer moeiten moeten doen. Na even een doodse stilte vulde hij nog de volgende woorden aan toe bij haar tweede zinnen. "Een zeer aantrekkelijk aanbod maar neen, Ik houd me hier buiten. Ik heb andere dingen te doen. Wil je Deina vermoorden? Ga je gang. Zoek het zelf maar uit." Weerklonk zijn brullende stem. Nog steeds een heethoofd. Na dit gebied zal hij zich meer in de duisternis trekken. Voordat hij volkomen ontplofte.

Een sierlijke grijns had haar lippen alreeds versiert. Lange tijd was het stil tussen beide paarden, maar het maakte niet uit. De hengst leek duidelijk na te denken over wat hij met haar zou doen. Of ze haar eruit kon praten of juist niet. Ze snoof kort en sloeg met haar staart heen en weer. Ach, wat maakte het uit dat ze hem zou verleiden. Ze vond het niet erg als ze iemand als hem kon krijgen. Als ze hem kon krijgen. Anaïs liet haar donkere ogen over de hengst heenglijden terwijl ze begon te wachten op zijn nieuwe reactie. Ze snoof kort en schudde met haar manen. Haar ene oor schoot opzij toen de hengst luid begon te praten. Hij had gereageerd op haar eerste woorden. Ze grijnsde en keek in zijn ogen. De ogen die verstopt zaten onder de manen, maar ze zag ze nog steeds. Ze glommen geniepig. Anaïs snoof en wachtte ongeduldig op de woorden die er uiteindelijk toch uitkwamen rollen. Hij vertelde dat er meer paarden waren die hem wel wilden of de macht. Ach, Anaïs zou het alleen doen voor de bloedlijn en macht. Ze zou het niet meteen doen met anderen, maar wel met één speciale hengst. Ze grijnsde en schudde de gedachte weer weg. Ze liet haar blik over hem heenglijden terwijl hij opnieuw begon te praten. Hij gaf antwoord op haar daad. Hij wilde niet meedoen, maar het kon hem niet schelen of ze dood zou gaan of niet. Anaïs knikte kort en grijnsde. "Dat komt dan in orde." Haar stem kil en duister. Ze had hem heus niet nodig om Deina te vermoorden. Ze had genoeg krijgers om haar heen om de witte merrie neer te slaan. Ze snoof en sloeg met haar hoef op de grond. Opnieuw die stilte tussen beide paarden.

Flut

Verveeld keek de woeste hengst naar de merrie. Die hem steeds aankeek. Ach, ze doet maar. Zephyr snoof woest. "Dat komt dan in orde." Weerklonk haar duistere stem. Hij keek haar neutraal aan. Weer wist de stilte te heersen. Zephyr had hier echter geen zin in. Stilte delen met iemand anders. "Ik ga met Cobrazarao bespreken wat we met je aan moeten. Je hebt me niet echt overtuigd... We zullen wel zien wat Hij zegt." Weerklonk zijn bittere zure stem. Even wachtte hij en besloot het af te trappen. "Tot weer ziens misschien." Mompelde zijn zware stem en hij draaide zich met een ruk om. Hij sprong aan in een heftige galop en ging er vandoor. Zijn passen waren krachtig en liet de omgeving trillen. Zijn hoeven kondigde hem aan. Waarschuwde de beesten in het bos dat hij er aan kwam. Zephyr verdween in de duistere schaduwen. Die hem meteen dekking gaven. Merries... ze waren toch vreemde schepsel. Hij begreep ze niet. Hun raar gedrag. Zo gevoelig en kwetsbaar. Maar ze konden zo gevaarlijk zijn. Je kon geen macht hebben zonder een krachtige merrie aan je flank. Hij zal wel zien. Tot nu toe heeft hij ze niet nodig. Voor lange tijden niet.


Flutje :p