Sultan, i promised to join your herd, i still promise that!

Dygur greens. Het was koud en het waaide. Niet zo lang geleden had hij Sultan ontmoet, hij was toen kuddeloos. Nou, dat paard had het voor elkaar, een nieuwe kudde, overgenomen. Nou, wat was een kudde zonder leden? Niets dus, Dygur had hem gezegd dat hij erbij zou willen, hij had het gemeend. Beloofd eigenlijk. Nou, hier was hij. Op zoek naar die Sul. Dygur kende hem nu al een beetje, gelukkig. Zijn grote bos manen staken in pieken uit. Hij had gewoon een hele dikke bos manen, dat was leuk. Ook was hij schattig, volgens sommigen. Dat was natuurlijk ook leuk. Rustig stond hij stil. Op de top van een berg en luisterde naar de geluiden om hem heen. Na even gewacht te hebben steigerde hij hoog en stootte een krachtige hinnik uit. Speciaal voor die Sullerd. Ja, Sultan was geweldig. Dygur briesde en galoppeerde de heuvel af. Zo galoppeerde hij een andere heuvel weer op. Nog een hinnik, het was krachtiger en luider. Zijn hinnik galmde nog na. Ja voor een ukkie kon hij wel wat hoor, onderschat hem niet. Rustig bleef hij staan. Sultan moest het wel gehoord hebben, toch? Ja, Sul was niet doof. Dygur grinnikte bij het idee. Sultan doof. Ja dat zouden ze wel willen hè? Nouja, de slechte paarden. Nu waren er eh.. 5 Kuddes ofzo. 2 Goed, 2 slecht en 1 neutraal. De neutrale was Fire Flame en de 2 goede waren de Quiet Sparkle en natuurlijk die van Sultan. Dygur briesde en strekte zich even uit. Een zucht ontsnapte uit zijn mond. Het was geen ongeduldige zucht. Nee meer een tevreden zucht. De hengst schrok op en greens. "Hey Sultan. Ik heb je geroepen, voor je kudde. Ik heb je de vorige keer verteld dat ik je kudde wou voegen als je er een kreeg. Nou, hier ben ik dan." Greens hij. De respect zat er in, net als de vorige keer. Ja, Dygur had gewoon repect voor die gozer.

Nu hij eindelijk weer de verantwoording van het leiderschap op zich had genomen, hoorde het leden zoeken er natuurlijk ook bij. Vandaag had hij de hele dag al rondgewandeld, opzoek naar paarden die eventueel konden joinen, maar hij was er maar weinig tegen gekomen. Kort brieste hij eens, gooide zijn voorhand in de lucht en sprong vanuit de hoogte aan in een galop. Met luid gedreun kwamen zijn hoeven tegen de diepbruine aarde, de wind streelde zijn hals en liet zijn manen alle kanten op pieken, terwijl zijn staart als een trotse vlag achter hem aan hing. Sultan liet zijn blik even naar achter glijden, keek naar de open wond op zijn achterbeen en zuchtte even. Verrekte roofdieren ook, ze pakte hem altijd via de achterkant waardoor hij het af en toe door de windrichting niet eens in de gaten had. Hij had een goed gehoor, maar om de sluipende wolven vanaf die afstand al aan te horen komen; echt niet. Hij was dan ook al aardig oud aan het worden, want hij was nu acht jaar. Ook pas net trouwens, gelukkig. Sultan moest er niet aan denken nu al oud en versleten te zijn, dat ging ook helemaal niet want hij moest voor zijn kudde zorgen! Zodra hij een luide hinnik hoorde, veranderde hij van koers en versnelde zijn passen wat. Krachtig hinnikte hij terug, om te laten weten dat hij eraan kwam en het wachtende paard niet meer lang hoefde te wachten. Zodra hij aankwam zag hij dat het Dygur was, de pony die hij al eerder had ontmoet, dus hij kon hem al een beetje. Vriendelijk knikte Sultan eens, luisterde aandachtig naar zijn woorden en grinnikte kort. ''Ik weet hoe je bent en je bent goed, daar ben ik van overtuigd. Daarom dat ik je toelaat in de kudde, gefeliciteerd. Aangezien jij mijn eerste lid bent, krijg je van mij de rang Eternal Guards. Jij spant samen met andere paarden wanneer er een oorlog gaat komen.'' Vertelde hij hem meteen, terwijl een brede glimlach met zijn lippen speelde. Zijn eerste lid was binnen!