Thâ bitch wants to kill

Kharrea stapte verveeld over the ash valley. De laatste tijd verveelde ze zich nogal. Haar zwarte manen golfden over haar hals heen. Haar donkere ogen keken verveeld en moordend in het rond. Haar oren had ze in haar nek gedrukt. Ze keek over een zwarte vlakte heen met hier en daar een paar jonge boompjes. Haar gespierde benen brachten haar voort. Ondanks haar arabische invloeden had ze veel mustang bloed. Ze was ook best groot tegenover de meeste mustangs of arabiertjes. Dat had ze te danken aan haar engesel volbloed invloeden. Haar benen waren donkerrood met zwart. Van het bloed en de as op de grond. Ze had weer eens gevochten en wat vuil bleef achter in haar wondes. Och als het zo ging regenen gaat het erg toch uit. Haar borstkas en achterhand hadden schuimplekken. Soms kon eens goed vechten ook nog eens goed voor je conditie zijn. De hengst was een paar jaar ouder en een beetje sterker geweest als haar. Ze had het uit haar techniek moeten halen om die hengst de stuipen op het lijf te jagen. Achter haar liet ze een spoor van bloed en vernieling achter. Ze stampte alles kapot wat ze tegen kwam en ze verloor nog een beetje bloed. Ach, je ging er niet dood van. Ze was verveeld en slecht gezind. Je moest niet te dicht bij haar in de buurt komen of je had problemen. Ze snoof eens luid en hief haar hoofd trots in de hoogte. Ze sloeg met haar staart tegen haar flanken aan waarna ze hem trots over haar achterhand liet hangen. Ze duwde haar oren dichter tegen haar schedel aan en keek nijdig in het rond. Paarden moesten weten wie ze was, haar vrezen. Ze was een zeldzaam soort geworden. Echte slechte paarden vond je nog maar amper. Het waren meestal maar van die halve slechte paardjes meer die er rond lopen. Ze deden aardig tegen neutrale beesten of dachten dat ze slecht waren. Kharrea kon hen niet zien of luchten. En diegene waar ze de grootste haat aan had was nog wel haar halfbroer, Sultan. Het beest dacht dat hij wat was en dat hij dingen bereikt had. Had hij dus mooi niet. Hij had geluk gehad dat hij pearl had gehad als partner en haar zo de kudde had kunnen afsnoepen. Ze wist goed genoeg hoe die leeghoofd had zitten te klagen en te zagen dat pearl een slechte leidster was.

[Voor Chara (sultan)]

Haar zwarte manen vlogen in de wind, haar nek mooi gevormd een staart hoog in de lucht en haar oren tegen haar nek aan. Haar hoeven kletterde op de grond en steentjes en stukjes as vlogen door de lucht. Eventjes schudde ze met haar hoofd in de lucht heen en weer om vervolgens weer een sprintje te maken. Maar een onbekende lucht trok haar aandacht. De lucht drong door in haar neus. De lucht waar vele het over gehad hadden. De lucht waarvan de meeste paarden angstig werden. Maar Chara bleef op haar plaats staan, en speurde de vallei af, op zoek naar een teken van dat ze hier geweest was. Langzaam rimpelde ze haar neus op en liet haar hoofd zakken naar de grond, waar een spoor van bloed en vernieling aan de gang was. Ze keek verder en het bloed bleef stromen, druppeltjes op de grond brachten haar naar het gevreesde beest. In een rustige draf volgde ze het spoor, wanneer een bruine waas in de verte liep bleef Chara vol spanning staan, staan wachten op wat er gebeuren zou, en wachten op het juiste moment om haar richting in te lopen. Niet weer paarden zouden dat durven. Maar Chara greep deze kans om haar te ontmoeten in levende lijven, en te kijken of ze echt zo was. Met opgeheven hoofd oren naar achteren en staart in de lucht liep ze haar kant op. De geur werd met elke stap sterker en wanneer ze op een redelijke afstand stopte krulde haar mondhoeken lichtelijk omhoog. Snel keek ze weer ijzig naar het rood/bruine beest.’Dus jij bent Kharrea.’ sprak een zuivere stem, wat je intussen zeker niet van haar hart kon zeggen. Haar achterbeen begon weer langzaam te prikken en ze branden, ze beet haar kaken weer op elkaar en keek nog steeds naar de gedaante voor zich. ‘Er word veel over je gesproken.’ sprak de sten nogmaals. Ze liet haar oog over het paard glijden en tilde voorzichtig haar achterbeen op.