Take away my pain[Sultan]

Struikelende passen brachten het veulen voort. Zijn gedachten raasden als een of andere malloot door zijn hoofd, waardoor een hoofdpijn niet te onderdrukken viel. Wat er was gebeurd wist hij niet meer, hij wist alleen dat zijn ouders weg waren, en dat hij bang was. Zijn passen leken wel kruipend terwijl hij zich met moeite voortbracht, waar was hij nu weer terechtgekomen? Het was een droog, dor gebied, met weinig begroeiing, alleen hier en daar een dorre plant, waar Lawson niks aan had. Lawson was de naam van het hengstenveulen, een naam die vroeger gekend was, maar nu al wel vergeten zou zijn. Een wanhopige hinnik werd uitgebracht, een hinnik die alleen in uiterste nood werd uitgebracht. Niet dat die ver zou weerklinken, hij was zwak, en zijn hinnik klonk ook zo, zwak, met weinig kracht. Weer zette hij een stapje verder, wetend dat het niet veel uitmaakte, of hij die stap nu zette, of niet, er ging niet opeens gras en water, en ouders verschijnen, nee, dat zou dus niet gebeuren. Toch liep hij met kleine nietszeggende stapjes door, waarom wist ij niet, waarschijnlijk wou hij gewoon niet opgeven. Een kuchje was te horen, gevold door nog een hinnik, eentje die net als die voorheen klonk, alleen nog zwakker, en nog wanhopiger, ´Help, alsjeblieft,´ sprak hij, waarna een traan over zijn wang rolde. Maar bij het horen van hoefgetrappel, zwaar hoefgetrappel en een gemene lach zoals dat van een slecht paard dreef de angst hem op om sneller te gaan lopen. Hij bracht er een klein drafje van af en hoorde gelukkig het gelach en hoefgetrappel al vervagen, had hij zich dat ingebeeld, of was het nu echt waar geweest? Hij had het toch echt gehoord, maar het was zo snel weggeweest. En ook die gedachte alleen al maakte hem bang, wat als het echt was, maar hij merkte het niet, of wat als het niet echt was, en hij gedreven werd door angst, Hij schudde met zijn hoofd, een handeling die ook nog maar moeilijk ging, en stapte verward en moe verder. Een soort van kruipend, met een bange blik, zijn tong liet hij over zijn lippen glijden, beide waren zo droog als wat en voelden ruw aan. Ook zijn maag begon hevig te knorren, maar dat was iets wat hij onderdrukte, hij moest hier weg, zo snel mogelijk, anders zou hij het helemaal niet maken. Zijn blik gleed nog eens over het gebied terwijl hij moeizaam nog een stap zette, en nog een, en nog een, En opeens struikelde hij over zijn eigen voeten. Hij viel om en deed zijn best om recht te komen, wat half lukte, bijna, je Bente r bijna, sprak hij zichzelf toe. Maar de kracht vloog opeens weer weg en hij zakte door zijn benen heen, hij kon blijven proberen, of op hulp wachten, Maar nu leken alle twee de dingen hulpeloos en onmogelijk in zijn dingen. Hij zou nog een keer proberen, en als het dan niet lukte was het voorbij. Hij zette zijn voorbenen voor zich uit en duwde zich af, nu zat hij net als een hond, zo ging het nog wel. Vervolgens duwde hij zich af met zijn achterbenen, en kijk! Hij stond, maar het geluk was niet voor lang. Hij viel al snel weer met een smak tegen de grond, en liet vervolgens nog een wanhoop hinnik uit. Hij moest hulp hebben, nu!

-Voor de allerliefste Sultan-

Een vaag gehinnik weerklonk in zijn gehoor, Sultan kon niet precies thuis brengen óf het wel een hinnik was, vandaar dat hij het negeerde en voort stapte. Zijn oren waren naar voren geprikt, vooral oplettend naar het geluid dat hij zo net hoorde; misschien weerklonk het nogmaals, zodat hij wél kon onderscheiden waar het precies vandaan kwam. In een kalme, ontspannen draf brachten zijn benen hem voort over het dorre en droge gebied, De Ash Valley. Niet dat hij hier graag kwam, maar voor een beetje rust was het hier opzich wel te doen.
Een flinke bries liet zijn lange manen even van zijn hals loskomen, zijn neusgaten werden groot en voordat je het wist was er een díepe zucht hoorbaar, afkomstig uit zijn mond. Sultan verveelde zich. Énorm, vooral nu hij erachter kwam dat hier bijna geen paard te vinden was. Wat deed hij hier dan als hij zich toch verveelde? Dan kon hij beter na gaan denken over de kudde, activiteiten organiseren en die zooi. Naja, even rust zou ook héél fijn zijn. Gister was immers een drukke dag geweest, dus hij verdiende het wel. Pff, ja. Gister had hij de kudde weer in handen gekregen en er waren méteen paarden die hem graag wilde feliciteren en zijn kudde wilde komen versterken, wat hem overigens een heel fijn gevoel gaf. Paarden waren blij dat hij opnieuw de leider was - anders had hij overigens ook niet gewonnen natuurlijk. Misschien dat hij dan tóch een goede leider was.
Opnieuw klonk er een hinnik, dit keer véél dichterbij. Sultan snoof kort, lette goed op de geuren en draaide zijn lichaam alle kanten op, om te kijken of hij het hulpeloze paard ergens zag. Hulpeloos was het zeker, want de hinnik klonk zwak en hij riep duidelijk om hulp. Meteen gooide hij zijn hoofd in de lucht, hinnikte luid terug om te laten weten dat hij onderweg was om hulp te bieden. Sultan stoof er vandoor in een fikse galop, denderend raakte zijn hoeven de grond, zijn oren lagen naar achter en zijn ogen zóchten naar een vage schim; die hij al snel genoeg opving. Al snel arriveerde hij, kreeg tranen in zijn ogen toen hij het jonge veulen zo zag liggen en langzaam zakte zijn neus naar beneden, raakte het veulen zachtjes aan en vervolgens hief Sultan zijn hoofd weer op. `Ik ben er om je te helpen kleine.` Fluisterde hij vervolgens zachtjes, terwijl zijn blik de omgeving afzocht. Wáár kon hij het beste heen met dit veulen? De vallei? Daar was het wel het veiligst, er was veel vers water en dat had dit beestje duidelijk nodig.

Hetzelfde lot als zijn ouders stond hem te wachten, maar dan op een lichtelijk andere manier. Zijn ouders waren op een afschuwelijke, maar snelle manier gedood. Lawson zijn dood, zou niet zo afschuwelijk zijn, maar wel traag zijn. Dood van de honger en uitdroging, dat leek tot nu toe nog zijn lot. En bij die laatste wanhopige hinnik die hij uitbracht, was voor hem de hoop verloren, niet dat dat erg lang duurde want een hinnik was te horen, eentje die de zijnde beantwoorde. Een die goed en geruststellend in de oren klonk, misschien moest hij nog eens proberen op te staan. Maar hij vond de kracht er niet voor. Gelukkig duurde het niet lang of een zwarte hengst kwam tevoorschijn, de uitstraling die het paard met zich meebracht stelde Lawson al voor een groot deel gerust. En de woorden daarna al helemaal, een klein knikje was te zien van Lawson, ter bevestiging, en om te laten zien dat hij het wel vertrouwde. Maar, hoe ging Lawson met de hengst meekomen, als hij niet goed overeind kon blijven? Verman je, je gaat opstaan, en gaat met die meneer mee, het lukt je wel! Sprak hij zichzelf toe. Hierdoor verscheen er een vastberaden blik op zijn gezicht. Hij zette zijn voorbenen voor zich uit, en strekte die uit, daarna zette hij zijn onderbenen iets steviger en duwde hij zich zo krachtig mogelijk af, hij stond wankelend op zijn benen, die aan het trillen waren van de inspanning, maar het was hem gelukt. Hierdoor voelde hij zich sterk, vond hij dat hij trots kon zijn op zichzelf, en een klein, maar toch weer zwak glimlachje was te zien. Vervolgens draaide hij zijn hoofd een beetje schuin, om Sultan lichtelijk vragend aan te kijken, welke kant ze nu op moesten gaan. Zijn been verzette hij lichtjes, om een klein stapje te laten zien, deze hengst wou duidelijk helpen, en dan zou Lawson zich zo goed mogelijk in zetten, beter dan hij kon. Hij had al die tijd nog niks gezegd, maar nu kwam er iets uit zijn mond. ´D… Dankje dat je me w… wilt helpen.` zei hij. Zijn respectolle houding was niet te ontkennen terwijl hij daar stond. Zo had hij ook altijd geleerd, respectvol te zijn naar aardige paarden, zeker als ze je wouden helpen. Hij stond nog steeds lichtjes te trillen op zijn benen en wou een stapje zetten, waardoor hij lichtjes struikelde en bijna viel. Maar gelukkig kon hij zich nog net rechthouden en blijven staan. Zo stond hij daar. Als een fragiel klein schepsel, dat zo met de wind mee weg kon waaien leek het wel, trillend op zijn lange beentjes.

-Hoe lief en veulenachtig is Lawson toch, dat vind ik gewoon, xd-

Waarom overkwam het toch altijd de goede? Een kleine zucht ontsnapte uit zijn keelgat, met een vertrouwde blik duwde hij zijn neus tegen het dunne veulen lichaampje en behulpzaam ondersteunde hij hem tijdens het overeind komen. Zo te zien was het veulen blij dat hij er was, want hij accepteerde al snel zijn hulp wat Sultan ook weer geruststelde. Zo kon hij zorgen dat het veulen in leven bleef, het een veilige plek bieden en dat was immers wat hij graag deed. Paarden helpen, iets wat hij al véél had gedaan in zijn leven. Toen hij de woorden van het veulen hoorde glimlachte hij kort, Sultan knikte even kort en keek over het gebied uit. `Zeg maar niks meer kleine, dan bespaar je tenminste nog wat kracht voor de reis. We gaan richting de zee, daarna naar de vallei en dan naar mijn kudde gebieden.` Deelde hij mee, dat was de minst gevaarlijke route en ze kwamen ook nog eens eten en water tegen; ondertussen kon het veulen ook gaan rusten als hij dat graag wilde. Zo kwam hij weer wat op kracht en konden ze de reis sneller afleggen. Sultan wilde echter zo snel mogelijk bij de kudde gebieden zijn, want daar waren ze zéker veilig. Als het goed was dan, alleen zijn leden zwierven daar rond.
Zodra het veulen zwakjes op zijn benen stond, stapte Sultan aan. Kort keek hij om naar het nog jonge ding, snoof eens kort en liet zijn hoofd zakken. `Als je even wilt uitrusten moet je het maar zeggen, ik wil immers dat je heel bij de kudde gebieden komt.` Niet dat hij onderweg ineens omviel van vermoeidheid, als hij wilde slapen kon hij dat gerust doen; Sultan zou over hem waken zodat hem níets kon overkomen, vooral niet nu hij al zo zwak was. Als het moest zou hij zorgen dat het veulen hem als vader zag, dan had hij tenminste íemand om op terug te vallen en iemand die hij vertrouwde uiteraard. Want dat was iets wat Sultan zéker wilde, dat het veulen hem vertrouwde en niet bang voor hem zou zijn. Het enigste wat hij op dit moment eigenlijk wilde, was dat ze snel bij hun einddoel waren en ze zich nergens meer zorgen over hoefde te maken. Voor zichzelf, maar zeker voor het zwakke veulen.