Lonely [Kyara]

Met een snelle galop bracht de merrie zich voort. Haar benen gingen gelijk matig op daardoor maakte ze steets weer een beetje meer vaart in haar passen. Enkele regen druppels vlogen uit de wolken wat tot missering zorgte. De druppels regen maakt haar manen een beetje nat waardoor de manen aan haar vacht ging plakken wat een irritant gevoel op wektte. Ze gooide haar hoofd om hoog om haar manen los te maken van haar vacht. Dit bleek net lang meer te helpen want na enkele seconden waren ze al weer vast geplakt op haar vacht. Ze verminderde vaart, doordat de regen harden te keer ging. Ze had geluk dat ze in de Taigo gebied was want hier waren veel schud plekken dankzij de bomen. Ze week af en liep naar een boom stang toe. 'Hoe dichter je bij de boom blijft hoe minder je nat woordt.' Kwam er bij haar op. Ze ging zo dicht mogelijk bij de boom staan. En ja, dit hielp. Na enkele minuten was de misering al weer over. Ze kon verder. Ze zette haar tempo weer op maar nu alleen in draf.

Haar gang werdt onderbroken door enkele geluiden. Ze spitste haar oren om het ontvangst van het geluid beter te hoorren. Dit geluid kwam van een paard van af. Hoef stappen was dit in elk geval te hoorren. Haar ogen keken naar de verte, ze zag een schim die haar kant op liep. Shine nam diep adem en liet vervolgens een zuiverre hinnik hoorren om te laten weten aan het paard dat er nog een paard in de buirt was. En vervolgens wachtte ze af wie er zou verschijnen.

[&Kyara]

Een vos achtig paard verscheen er tussen de bomen vandaan. Ze steldde zich voor als Kyara. 'Mijn naam is Shine.' zei ze vervolgens vriendelijk. Kalm sloeg ze met haar staart op haar vlanken om enkele muggen weg te jagen die haar een beetje dwars zaten. Haar ogen richten zich weer op Kyara. 'Ben je hier al een tijdje Kyara? Of ben je hier net?' zei ze met een entosiaste stem. De vraag kon haar eigenlijk niet zo heel veel schelen maar ze vondt het gewoon fijn om een gesprekje te beginnen en niet dat het opeens stil valt ofzo iets. Ze liet kalm haar blik over Kyara heen glijden. Ze had een soort van vosse vacht waarschijnlijk was ze een Rocky Mountian schoot haar in haar op. En vervolgens wachtte ze af wat ze zou anwoordde

-inspiloos-

Shine luisterde aandachtig naar de woorden van Kyara. 'Oke, dat is prima.' zei ze met een vriendelijke stem. 'Zelf, ben ik hier al een tijdje.' sprak ze vervolgens verder. De grouwe lucht was in tussen al wat opgedirkt. De zon stondt al vel te branden aan de lucht wat een vrolijk effect op haar in speeldde. Haar ogen weken weer naar Kyara. 'Ben je hier te vreden in DH?' Vroeg ze met een aardige stem. 'Het spijt me als ik te veel vragen stel. Ik ben een beetje nieuwschierig. Als je het echt vervelendt vindt worden mag je het melden.' Ze hielt van vragen stellen al begreep ze dat sommige het niet fijn vonden om telkens weer antwoordt te geven op vragen. Daarom zij ze dit ook vaak. Ze zuchtte eens diep evetjes moest ze denken aan haar moeder. Haar moeder was er altijd voor der en moest altijd lachen als ze weer te veel vragen steldde dan zei ze altijd: 'Ho maar meis, je hoeft die dingen niet te vragen volg je hart.' Deze herrinering zal ze ook nooit vergeten. Want de laatste keer dat ze dat zei was het ook haar laatste zin tegen Shine. Haar vader had haar moeder gedood. Zins dien wou Shine nooit meer haar vader zien. Waar zou hij gebleven zijn? Hoopelijk erg ver van haar af. Want ze wou hem echt nooit meer zien.