Bring out the best [Kyara]

Een ijzige wind sneed langs zijn vacht af, die nu al wat dikker was geworden, iets wat hij fijn vond, zo verborg het enkele littekens. Zijn ogen waren gesloten en zijn hoofd stak wat hoger in de lucht. Hij was hier alleen, en daar was hij blij om, hij was niet het soort paard dat zich graag onder andere paarden mengde. Ze vonden hem toch maar raar, altijd, omdat hij niet praatte. Dan waren de vooroordelen al snel gemaakt, het was niet dat hij niet kon praten, of het gewoon vertikte, nee, dat zeker niet. Maar, hij durfde gewoon niet te praten, was bang dat hij de verkeerde dingen zei, zoals hij vroeger ook altijd had gedaan. Tenminste, dat vond zijn vader, en Declan, ja, die geloofde hem wel na al die tijd dat er opmerkingen naar zijn hoofd geslingerd werden, hij kon gewoon niks anders doen dan het geloven. De ijzige wind speelde wat met zijn manen, en Declan liet zijn hoofd wat naar beneden hangen. Hij zette zijn spieren in beweging, en trok zijn hoeven een voor een uit de sneeuw meet elke stap die hij zette. Zijn start zwiepte heen en weer, waarbij die zijn kont af en toe raakte, en er wat sneeuw van af werd geveegd. Zijn passen waren best groot, maar hij zelf was ook best groot, door zijn lange benen. Zijn hals was gestrekt en hing op normale hoogte, het was een rustige dag, iets waar hij blij om was. Zijn oren hingen ontspannen naar de kant, maar in zijn hoofd was er geen rust te vinden. Alles deed pijn, mentaal pijn, hij leek van buiten zo vredig, maar vanbinnen was het een omgekeerde wereld. Die je alleen kon zien als je heel goed keek, in zijn ogen, maar ook daar was het diep weggestopt. Hoewel zijn ogen altijd het meeste verraden, dat deed het bij zowat iedereen, alleen stopte hij het diep weg, zodat het niet opviel. Vragen waren altijd het meest vervelende, zeker als ze begonnen te vragen waarom hij niks zei, en wat hij had. Stilte, dat was beter, als er nu eens iemand was die net zoals hem was, stil, dan ging het een stuk beter, dan hoefde hij zich nooit dom te voelen, dan zouden er ook geen stomme vragen zijn, en geen stomme opmerkingen, die hem alleen maar pijn deden.

Zijn knieën werden wat hoger opgetrokken, en hij versnelde zijn passen. Waardoor hij van stap overging in draf, en na een tijdje zijn passen uitstrekte, en overging in galop. Hij nam best wat sneeuw mee bij elke galopsprong die hij maakte, maar door het bloed wat actiever door zijn lichaam ging stromen, door de bewegingen, kreeg hij het wel warmer. Na een tijdje liet hij zichzelf weer terugvallen naar draf, en vervolgens naar stap, waarna hij zijn hoofd weer op normale hoogte liet hangen. Een onbekende geur vloog zijn neusgaten binnen, en hij zag al snel een merrie aankomen.

*Kyara dus*

De harde wind deed haar manen opwaaien. Het boorde zich recht in haar litteken, zodat Kyara om de paar meter zich van de wind moest keren, omdat het litteken dan te veel pijn deed. Uiteindelijk kwam ze bij de heuvels en galoppeerde snel naar een lager deel. Moe liet ze haar hoofd hangen en liet haar adem tot rust komen. Ze kneep haar ogen dicht toen ze het litteken op haar borst voelde branden. Ze kromp om de grond ineen, en drukte het litteken tegen de grond, zodat er geen wind bij kwam. na een tijdje stond ze op, en schrok toen de wind haar omver blies. Ze verloor haar evenwicht en viel, net naast een scherpe steen, toen ze een bont paard in de verte zag. Eerst keek ze bang, maar toen zag ze duidelijk iets in hem wat zij ook had: weinig praten. Voorzichtig stond ze op en liep langzaam naar de hengst, en bleef op gepaste afstand staan. Ze zei niets, maar liet rustig haar hoofd omlaag gaan, en wachtte tot de hengst iets zou zeggen, dat was het eerste teken van vertrouwen.

 Zijn blik volgde de manier waarop een merrie zijn richting uit kwam. Automatisch zakte zijn hoofd rustig naar beneden, als een soort teken van onderdanigheid, en zijn blik hield de merrie in de gaten. De merrie liet haar hoofd wat zakken en brieste zachtjes, om vervolgens te wachten. Waar wachte ze op? Wachte ze tot hij iets zei? Dan zou ze nog lang kunnen wachten, hij zou niks zeggen, nee, door te praten had hij al genoeg fout gedaan, en op zijn koo gekregen, dat wou hij niet weer. Hij was best nerveus, en wisselde van been waarop hij ruste, maar zijn blik rustte nog steeds op de merrie. Kon hij haar vertrouwen? Hij wist het niet meer, en het liefst wou hij gewoon weglopen, maar, dat was te onbeleefd, zo was hij niet. De wind kwam weer met een sterke vlaag aanwaaien, en deed zijn manen opwaaien, koude lucht drong door zijn vacht heen, en een rilling verspreidde zich door zijn lichaam. Hij keek even weg, een arend die voorbij vloog trok zijn aandacht. Maar al snel keek hij weer richting de merrie, waarbij hij zijn ogen in de hare boorde, en zich afvroeg wat ze deed. Waarom zei ze niks? En als ze dan toch niks zei, waarom stopte ze dan, en bleef ze tegenover hem staan? Waarom liep ze niet gewoon door? Liet ze hem zijn eigen gang doen, dan was hij veel beter af.

Een zucht liep over zijn lippen, en hij brieste zachtjes, waarbij een ademwolkje te zien was, door de koude. Nog steeds zei hij niets, hij keek haar alleen lichtjes vragend aan, terwijl hij voelde hoe enkele sneeuwvlokjes op zijn vacht neerkwamen, en het langzaam aan begon te sneeuwen, harder en harder.

De hengst zei niets, tot de teleurstelling van Kyara. Tot haar schrik zag ze dat zij zijn ogen in de hare boorde. "S-sorry.." stotterde ze. "Ik ben Kyara." zei ze zacht terweil ze haar hoofd automatisch omlaag dded, precies zoals de hengst ook had gedaan. "Sorry als je liever alleen bent." zei ze, terweil ze haar ogen op de grond richtte. Langzzam deed ze een stap achteruit. Nu gad ze laten zien dat ze geen gevaar was. Aan de hengst om haar in vertrouwen te nemen. Tegelik vond ze zichzelf belachelijk. Dacht zij nou werkelijk dit paard te kunnen helpen? Ze zou het alleen maar erger maken! Met haar hoofd nog laag liep ze angzaam bij de henfst weg. Wat had ze gewilt? Dat hij haar direct zou vertrouwen? Zevwas gek.