I will paint the walls with my brains. [Aegir]

Een spottende lach ontsnapte uit haar mond en afkeurend schudde ze haar edele hoofd, terwijl ze verleidelijk maar haar ogen knipperde en haar blik vervolgens verharde. `Serieus. Hou nou maar op met dat masker opzetten, want ik weet dat je me gemist hebt.` Grinnikte ze plagend, waarna ze haar voorpluk uit haar gezichtsveld schudde en haar voorbeen even optilde, en hem daarna zwaar geirriteerd terug tegen de grond liet komen. Fealyn trok haar blik van haar broer af, liet hem door haar omgeving glijden en zuchtte eens diep, terwijl haar ogen zich weer sperde. Dit was de plek waar ze thuishoorde, want hier waren veel meer gebieden voor de slechte paarden dan op het gebied waar ze eerst waren. Al snel gleed haar blik weer naar Aegir, die dit keer een andere blik had dan voorheen. `Zullen we onze reis voortzetten? Heb geen zin om hier de hele tijd te gaan staan en elkaar aan te staren, want daar schieten we toch niets mee op.` Klonk haar stem, die ditmaal nog wat zwaarder klonk als voorheen, maar het zoete toontje had zich er zeker tussen vermengd. Ook wilde ze verder aangezien ze aardig veel honger en dorst had, tijdens de reis had ze absoluut geen rust gevonden en dus ook geen eten kunnen zoeken, de onweer had haar dit keer weinig goed gedaan en de laatste tijd stoorde ze zich er steeds meer aan. Misschien omdat het steeds vaker voorkwam, ze wist het niet helemaal. Fealyn sloeg haar staart nijdig tegen haar slanke lichaam, die tevens enorm gespierd was en vol littekens zat. Met een vragende blik keek ze haar broer in de ogen, wachtend tot hij zou zeggen dat ze konden vertrekken en de rest van het gebied en landschap konden verkennen. Ze vond het immers altijd wel fijn om te weten welke paarden er in hetzelfde gebied als haar leefde. Hoe de goedzakken zich hier gedroegen en wat de slechte paarden hier in hun vrije tijd uitspookte. Niet dat ze zich aan hun aan ging passen, want ze deed toch altijd waar ze zelf zin in had en niemand hield haar tegen, zelfs haar bloedeigen broer maakte niet uit wat zij deed.

De woorden van haar broer verbaasde haar, want normaal was hij nooit zo attend. Onbegrijpelijk hoe een paard zo enorm kon veranderen in een korte tijd, kort grinnikte ze om haar eigen gedachtes en stapte samen met Aegir over het enorme gebied, het zal wel lang duren voordat ze de grens naar een ander gebied hadden gevonden. Maar ooit zouden ze er natuurlijk komen, hoe lang dat ook zou mogen duren. Fealyn liet haar hoofd wat zakken, trok een aantal verdwaalde sprieten uit de grond en snoof her en der geirriteerd aan de grond als er geen enkel voedzaam sprietje uit stak. Tot nu toe beviel het haar niet, er was geen groot gras veld te bekennen of een beekje met wat schoon drinkwater, wat blijkbaar schaars was in dit gebied, water en eten. Rustig maakte ze een overgang naar draf, lette niet helemaal meer op haar broer en ging opzoek naar eten, liet haar neus haar de weg wijzen en kwam al snel bij een klein veldje waar wat kort, droog gras op stond; maar het was iets.
Al snel zag ze haar broer aan komen, terwijl zij al een hoop had gegeten en alweer opzoek was naar een klein beekje, want dorst had ze ook ontzettend en haar broer vast ook. Honger had ze iniedergeval niet meer zoveel. Fea spitste haar oren, keek even rond en richtte haar blik op haar broer. `Water is hier vast niet, maar dat komen we nog wel tegen.` Merkte ze droogjes op, terwijl ze met haar mond smakte en voelde hoe droog hij was. Shit, ze had echt dorst. Briesend schudde ze haar lichaam en keek richting de lucht, druppels vielen eruit en landde op haar neus, geirriteerd schudde ze haar lichaam nog eens en snoof snibbig. Niet weer regen, dat had ze de afgelopen dagen al meer dan zat gezien.

Al snel legde ze haar oren wat verder naar achter, om te voorkomen dat het koude water haar oren in zou lopen. Ook vernauwde ze haar ogen iets, schudde om de zoveel tijd haar hoofd even om de druppels eraf te smijten en zo geen jeukend gevoel te krijgen, want dan zou ze haar hele hoofd weer kapot schuren. Fealyn draaide haar hoofd naar haar broer, greens even kort om zijn woorden en schudde vervolgens een keertje met haar lichaam. `Briljante opmerking.` Sprak ze snibbig, waarna ze een paar stappen naar de zijkant deed en richting de lucht keek. Het zou nog een hele tijd duren voordat de regen afgelopen was want de lucht werd enkel donkerder en donkderder. Een zwarte deken had het hele gebied bedekt en zorgde ervoor alsof het nacht was, wat Fealyn geen enkel gevoel bezorgde. Slechte paarden zouden in hun broek schijten voor dit weer, maar af en toe genoot zij er alleen maar van. Op dit moment overigens niet, die onweer was ze spuugzat geworden aangezien ze die al 3 dagen zag. Nadat ze even goed had rondgekeken zag ze al een klein plasje liggen, meteen draafde ze erop af en nam een paar slokken. Het heerlijke gevoel van een niet droge keel stroomde door haar hele lijf en ze wenkte dat er ook nog wat over was voor Aegir, dan hadden ze tenminste iets gedronken en konden ze weer verder met hun reis. Ze wilde niet al te lang op een plek blijven, dan ging ze zich stierlijk vervelen en natuurlijk wilde ze weten wat voor paarden hier allemaal waren. Goedzakken zaten er zowiezo, dat had ze allang gehoord van paarden die hier ooit geleefd hadden. Ook haar vader zou hier ergens moeten zijn, maar wat zijn uiterlijk en geaardheid was wist ze niet. Wat maakte het eigenlijk ook uit? Alsof ze haar vader weer wilde zien, vooral niet als hij een goedzak was. Bah, dan zou ze hem alleen maar af willen maken.

Met een vragende blik keek ze naar Aegir toen hij vroeg of ze bang voor water was. Wist hij dan niet beter? Fealyn was bang voor niemand, zelfs niet voor de dood dus wat lulde hij? `Ik ben bang voor niks Aegir. Hoevaak heb ik je dat al verteld?` Siste ze tussen haar tanden door, terwijl even rondkeek om te kijken of er eventueel nog andere plassen lagen. Hele kleintjes, maar daar ging ze echt niet uit drinken nu. Voor de reis naar een grote rivier waar je zoveel kon drinken als je wilde, had ze voor nu genoeg gehad. Fealyn keek hoe haar broer dronk, toch nog wat overliet voor haar en zij haar hoofd liet zakken en de laatste beetjes naar binnen slurpte. `Zullen we verder gaan?` Vroeg ze kalm, terwijl ze haar oren naar achter duwde toen er wat geritsel in de bosjes hoorbaar was. Waarschijnlijk een miezerig irritant beest, al snel trok ze haar aandacht van het bosje af en liet het weer naar Aegir glijden, wachtend tot hij zou zeggen wat hij wilde. Doorgaan of hier wachtten tot er meer plassen zouden liggen. Als het aan Fea lag zouden ze hun reis voortzette, ze wilde graag meer over dit gebied te weten komen en nu al een reputatie opbouwen. Jup, ze wilde graag bekend zijn bij iedereen en daar zou ze ook alles aan gaan doen. Maar zo moeilijk zou dat niet moeten zijn als ze gehoord had hoe bekend hun vader was, toch? Een zachte grinnik kon ze niet onderdrukken en met een brede grijns op haar smoel zette ze haar reis voort. Wat Aegir deed kon haar op dit moment weinig schelen, de merrie maakte een overgang naar draf en wachtte een eindje verderop tot haar broer bij was, want Fealyn ging verder. Zij wilde meer weten over het gebied waar ze de rest van haar leven door ging brengen.

Geïrriteerd rolde ze haar ogen een keertje door haar kassen, keek met een hatelijke blik richting haar broer en snoof snibbig. Waarom moest hij altijd van die opmerkingen maken? Ondertussen werd ze dat spuugzat en dat kwam hij binnenkort echt wel te weten, want zo trok ze het niet langer met haar broer. Je zou maar eens met zo'n chagrijn dit hele gebied af moeten reizen, zelfs Fealyn trok dat niet en dat wist Aegir drommes goed. `Kom nou maar gewoon en laat die opmerkingen achterwegen.` Vuurde ze terug, terwijl ze haar oren bij haar woorden plat in haar nek duwde en haar neusgaten gerimpeld werden. Haar humeur daalde snel, vooral toen het pad waar ze op liepen smaller en smaller werden en de bomen hen leken te willen pletten, terwijl de takken door de enorme wind grote klauwen leken te zijn die je wilde pakken. Fealyn snoof eens kwaad, sloeg haar voorbenen een keertje op de grond en maakte een overgang naar stap, om zeker te weten dat ze zich niet weer ergens aan open zou halen. Wat een rotgebied zeg, enkel de duisternis en kalmte waren fijn aan dit gebied. Een luide bries ontsnapte uit haar neusgaten en waterdruppels gleden van haar lichaam af, ondertussen was de merrie drijfnat geworden en kreeg ze het koud. Haar vacht was iets dikker dan die van andere paarden, maar dat betekende niet dat ze het warmer had met dit weer. Oke, ze moest toegeven dat ze dit keer echt een foute keuze had gemaakt. Ze kon beter in haar oude gebied blijven, daar was alles veel beter en had ze het naar d'r zin. Daar kon ze moorden wat ze wilde en niemand zou haar raar aankijken, want zeker de helft van de paarden was daar door en door slecht, hadden het zwarte bloed in zich en ook zij en haar broer. Alles paste daar bij elkaar, ze waren een grote sterke groep die bezig was met het uitmoorden van goedzakken. Fealyn keek eens naar Aegir, die zo te zien niet heel veel zin had in de tocht, maar als ze straks een warmer gebied vonden met water, was ze allang blij en dat was het lopen dan zeker waard geweest.