I'm perfection itself [Open]

Och mijn god, de jeugd van tegenwoordig toch, dat was de gedachte die in Century haar hoofd spookte. Pff, kwam er net eentje van amper 3 jaar aan zetten, dacht ‘ie dat ‘ie beter dan Century was, wie dacht ‘ie wel niet dat hij was. Het had een eigendunk van hier tot Tokio. Century schudde haar hoofd lichtjes, ‘Ach, Century, zolang je weet dat jij de beste bent, en niet zo arrogant bent als sommige anderen, die denken dat zij de besten zijn, is het helemaal in orde.’ Sprak ze zichzelf toe. Een glimlach kwam op haar gezicht te staan, dat was al beter, van fronsen kreeg je rimpels, en dan zag ze er oud uit. Dat mocht absoluut niet gebeuren, hoewel ze er van zichzelf al volwassen, maar jong uitzag, tenminste, zo vind zij het. Ze was een arrogant typetje, vol eigendunk en ego, niet dat ze dat toegaf, nee, ze vond zichzelf altijd maar de beste. Ze zuchtte eens, ‘Het is soms wel moeilijk zo geweldig te zijn.’ Zei ze jammerend, ‘maar ach, ik zit hier mee opgezadeld zodat anderen ervan kunnen genieten, dan moet het maar.’ Zei ze erachteraan. Weer haar glimlach opzettend, ze hief haar staart, ging over in verzamelde draf en krulde haar nek zodat haar neustop haar borst raakte. Zo vond ze zichzelf nog mooier, wat ze erg moeilijk vond. Ze glimlachte breed toen ze een paard zag. ‘Hallo, je kunt mijn schoonheid en awesomeheid wel eventjes bewonderen als je wilt hoor, maar ik moet zo wel door, er zijn nog meer mensen die niet kunnen wachten op mijn schoonheid.’ Begon ze met haar gebruikelijke zin, nouja, het was altijd iets in die trant. ‘Ach, doe normaal viswijf.’ Zei de hengst nors. Century keek echt met zo’n blik van . Maar toen kwam ze met haar opmerking. ‘Nou, vieze tabakpijp.’ En ze deed zo’n o-no-you-diddn’t-move. ‘Je bent gewoon jaloers op mijn perfectie.’ Zei ze toen en ze kreeg echt zo’n gezicht van . Ze trok arrogant haar hoofd omhoog en liep sierlijk weg. Pff, moest hij maar doen, hij zou toch niet veel aanvangen met dat vet bij zijn oksels. Ze wandelde wat rond, rook aan bloemen en vond zichzelf veel beter ruiken dan ze, en veel mooier en praatte met elk paard wat voorbij kwam over zichzelf. Toen er weer een paard in zicht kwam zei ze ‘Hallo onderdaan, kom je ook van mijn perfectie genioeten?’ vroeg ze grijnzend en trots als maar kan.

-Open voor iedere trouwen onderdaan (of niet-onderdaan) die van haar perfectie wil genieten (of niet) Maar probeer wel lief te zijn, haar ego is nogal schaadbaar -

[Whahah geniaalhoofdje toch, hier moet ik gewoon komen reageren ]

Plof. Plof. Plof. Plof. Het zou toch ook eens niet Coktail zijn die opgewekt aan het springen was. En met springen bedoel ik niet hoge hindernissen, boomstammen of beekjes en greppels, nee hoor. Coktail had besloten om bij gebrek aan oxers, heggen en balkjes gewoon over de lúcht te springen. Wat voor resultaat krijg je? Een gevlekte merrie die keihard galoppeert, scherpe bochtjes draait rond bomen en ondertussen steeds nét op het nippertje springt, zodat ze niet de hindernissen die opgebouwd waren uit brokjes lucht zou raken. Hindernissen die alleen zij in gedachten dus kon zien. Menig paard dat haar daar rond zag hyperen zou denken dat ze tegen een boom aangelopen was ofzo, maar Coks wist beter. Ze was immers een getalenteerd springpaard dat op hoog niveau hindernissen nam.
Ze grinnikte, ze kon zich niet herinneren waarom ze ooit een tijdje uit DH was gegaan. Of eigenlijk wel, ze was op jacht gegaan naar Jan Smit, om member te worden van zijn band wat dus uiteindelijk niet gelukt was, en natuurlijk had ze nog wat slechtzakjes gepest, en het was gewoon beter geweest op die manier. Maar uiteindelijk was ze teruggekeerd naar haar geliefde DH-land, want daar waren al haar matties, en de gebiedenenbomenenplantenendiertjesenveelslechtzakjesomteirriteren. En nu was ze alweer een tijd terug in DH, en ja, als je daar net aankomt, dan móet je wel een denkbeeldig parcours springen in de bossen. Ik bedoel, ze moest zichzelf wel scherp houden, of niet soms? Stel je voor, ze had net al moeite gehad met die enorme brok lucht daar links.
Maar ze had het parcours met tevredenheid foutloos en binnen de tijdslimiet gehaald, dus nu was het tijd om er maar weer eens mee te stoppen. Haar twinkelende, lichtgrijze ogen gleden even over de grond, op zoek naar..FOODFOODFOOD. Ze wandelde vlotjes naar een uitstekende pluk gras, die tussen de herfstbladeren uitkwam. Direct boog ze haar nek en slorpte de sprieten naar binnen, nouja, eerst moest ze ze nog plukken, daarna kauwen, en tóen werden ze eindelijk naar binnen geslorpt. Een hele reeks handelingen voor zo'n stel kleine sprietjes, maar het was de volle, zoete gras-smaak die in haar mond achterbleef waard. Ze zocht nog een paar van die graspollen en verorberde ze één voor een, waarna ze haar hoofd optilde en smakkend omkeek toen ze de aanwezigheid van een paard opmerkte. Ze liet haar tong langs haar lippen glijden om grasresten te verwijderen en slikte haar middagmaal door.
Een bruine merrie stond daar. Coktail trok haar wenkbrauwen zeer geamuseerd op toen ze tegen haar begon te praten. ‘Hallo onderdaan, kom je ook van mijn perfectie genieten?' Coktails mondhoeken trokken onverbiddelijk omhoog, hoe erg ze het ook tegen probeerde te houden. Ze beet op haar lip, maar uiteindelijk overwonnen de overtollige lacheltjes het en ze proestte het uit, opgewekt lachte ze de merrie toe. Ze was haar niet aan het uitlachen, zoiets zou Coktail niet doen, maar ze moest gewoon lachen om de werkelijk awesome entree van de merrie. "Ik mag jou wel, kiddo!" Grinnikte ze uiteindelijk, en ze gaf haar een stevige, vriendschappelijke duw tegen de schouder met haar snoet. "Wassup, wassup, wassup dudette? Natuurlijk, onderdaan, jaja, uhuh. Straks houden we natuurlijk ook een koninklijke party, u bent uitgenodigd als één van de eregasten. Ik ben Coktail, uw nederige gastvrouw." stelde ze zich met een geamuseerde grijns van oor tot oor voor. Coktail was altijd in voor fun, en ook dit spelletje besloot ze mee te spelen.

Dynamieke passen werden gezet. Oortjes stonden vrolijk naar voren. En een staart zwiepte rustig in het rond. Om vliegen te verjagen. Hij brieste. Schudde zich uit. En bracht zich langzaam voort. Hij schudde zijn haartjes. Schudde sierlijk zijn hoofd en zuchtte. Arwen… Waar was ze? Wat voerde ze uit? Leefde ze nog wel? De witte hengst schudde zijn hoofd en keek rond. EN over familie gesproken ergens kon hij zich iets vaag herinneren over een tweeling broer van Sultan of iets. Maar waar en wie? Remember schudde zin hoofd. Draafde door schudde fier zijn hoofd, en keek rond. Hij snoof, maar er was geen geur te bekennen. Alleen de geur van de bladeren die van de bomen af vielen. In allemaal leuke herfst kleurtjes. Dynamiek waren de passen van Remember, krachtig en Dynamiek. Hij stopte tussen de bomen. Maar Re viel goed op met zijn schimmel witte vacht. Rustig liep hij voort. De bladeren die hard kraakten gewoon simpeltjes negerend. ‘Hallo onderdaan, kom je ook van mijn perfectie genioeten?’ Remember keek de merrie nuchter aan. ’’Onderdaan hé? Nee dankje.’’ Merkte hij droogjes op. "Ik mag jou wel, kiddo!" Remember keek de merrie naast hem droogjes aan. "Wassup, wassup, wassup dudette? Natuurlijk, onderdaan, jaja, uhuh. Straks houden we natuurlijk ook een koninklijke party, u bent uitgenodigd als één van de eregasten. Ik ben Coktail, uw nederige gastvrouw." Remember beet ook op zijn lip. Maar ook hij barste in lachen uit. Toen die bui af gelopen was zei hij: ’’Jullie hebben wel humor.’’ Zei hij droogjes. ’’Dus een feest zeg je? Ik ben altijd in voor een feestje. Hoewel ik een nederige gastman ook wel droogjes vind.’’ Zei hij kalmpjes.