i don't need anything, i think ~ open

Hij blies een klein adem wolkje uit en keek ernaar terwijl hij verder liep. hij had geen moeite met het concentreren op iets anders, hij kon twee dingen tegelijkertijd doen, tenminste dat dacht hij. hij werd ruw uit zijn gedachten gang gesleurd toen hij een tak in zijn gezicht kreeg. de hengst schudde zich uit en liep verder, nu beter oplettend op de omgeving om hem heen. hij hoorde de rivier stromen en liep op het geluid af, weer concentreerde hij zich niet op de goede dingen, hij liep tegen een boom aan. verontwaardigt snoof de hengst, alsof hij vond dat die boom daar niet had moeten staan in plaats van dat hij beter op had moeten letten. Hij schudde zijn hoofd weer en liep verder, naar het meander toe. een schim leek hij, maar dat was hij niet. hij was een paard, een hengst wel te verstaan. een hengst zwarter dan de nacht die rondspookte omdat hij zich verveelde, maar ook omdat hij gewoon niemand nodig had vond hij zelf.

Bubble bubble… Deed het water onder haar neus toen ze erin blies. Gefascineerd door de bellen die ze kon blazen door haar snuit in het water te steken stond ze midden in een vertakking van het Meander. De stroming was niet sterk en het oppervlak reikte niet hoger dan haar knieën. Hoewel de lente was gekomen lagen de temperaturen nog niet bepaald hoog. Nôpe, dacht ze, eerst maar eens zomer worden voordat ze een duik ging nemen in diepere poelen.
KLENG!
Zonder haar hoofd op te tillen om de knal te onderzoeken stond ze stil, het klonk als… Als een paard die tegen een boom aanliep. Wetend dat die gedachte redelijk absurd was draaide ze zich half om zodat ze met haar hoofd naar de grote rivier stond. Langzaam draaide haar oren naar achteren toen ze in de gaten kreeg dat er inderdaad een ander paard was. En aan zijn manier van doen te zien was hij daadwerkelijk tegen een boom aangelopen. Geez, dat was… eh, behoorlijk stom, al zei ze het zelf. Zonder enige haast hief ze haar hoofd op en waadde naar de kant. De afstand naar de oever schattend zette ze zich af en sprong omhoog. Waar ze echter geen rekening mee had gehouden was het water, de miscalculatie van haar sprong produceerde een luide ‘Oef’ toen ze met haar borst tegen de kant aan botste. Ze gleed op haar knieën terug het water in en tierde wat na terwijl ze weer overeind kwam.
Een rode waas vertroebelde het water om haar heen. Hm, dat was er hiervoor nog niet geweest dacht ze vaagjes. Pas na een paar seconden in het ijzige water voelde ze de steken op haar benen en borst en niet lang daarna realiseerde ze zich dat de oever minder glad was dan ze in eerste instantie had gedacht. Tijd voor poging twee dan maar. Zoekend naar een veiliger stukje oever kwam ze oog in oog te staan met een stel behaarde zwarte benen. Ze trok een wenkbrauw op, maar toen ze haar blik omhoog verplaatste bedacht ze zich dat dit het paard moest zijn wat bij de eerdere knal hoorde.
Haar blik afwendend van het paard spotte ze een inham waar ze een makkelijke uitgang aan had. Zo goed en kwaad als ze kon waadde ze ernaar toe en stapte zonder verdere problemen op het droge. Ze wierp vanaf waar ze stond een koele blik op de hengst. Haar melkblauwe ogen namen hem kort in zich op. Zou ze een gesprek beginnen, zich als een beschaafd paard gedragen. Eerlijk gezegd had ze wel zin in een potje knokken, maar dit zou daar waarschijnlijk niet de beste tegenstander voor zijn.

Hij hoorde het gespetter van water toen hij bij het meander stopte. hij keek over het water van de rivier uit en zag toen een wit kleurig paard. Hij zag hoe de merrie oprees uit het water en op de oever af sprong. maar hij zag ook dat ze een rekenfout maakte en tegen de oever opbotste. hij keek richting de merrie met zijn zwarte ogen. hij zag wat bloed in het water maar besteedde daar verder geen aandacht aan. hij zag dat de merrie opzoek was naar een plekje om de oever op te komen. hij bleef gewoon staan, hij zag hoe de merrie haar hoofd ophief en omhoog keek, naar hem, hij zag dat de merrie daarna naar een inham iets verder op ging en daar uit het water kwam. hij bleef rustig staan waar hij stond, maar zijn oren waren wel gespits, alsof ze alles om hem heen wouden horen. hij liet zijn hoofd zakken en dronk een paar slokken van het water van de rivier. de zon scheen zacht op zijn vacht die zwarter was dan de nacht. hij zwiepte even met zijn staart om een paar vliegen weg te jagen. daarna hief hij langzaam zijn hoofd op en keek met zijn zwarte ogen naar de merrie met de melkblauwe ogen. hij bekeek haar en snoof even. heel erg veel zin in gezelschap had hij nou ook weer niet. de merrie leek hem een badass, maar zeker weten wist je nooit. hij was niet bang voor badassen, vooral omdat hij er zelf één was. Hij bleef naar haar kijken met zijn zwarte ogen zonder ook maar één word te zeggen.