What once was a seed grew into a flower.
And now is my change to show my new power.
It's time to deny that I can't go without you.
Fighting by your side, yes, that's what we do.
Love can go further than my own reflection.
I'm sure I feel a connection.
It's a new adventure.
Out in the nature.
And when I feel like 'Whoa'.
I know where I should go.
That's what I know.
haar moeder wilde haar meenemen, alleen voor haar zorgen en haar parnter die tegelijkertijd haar vader was, achter laten. ze wilde dit helemaal niet. In grote angst had ze hard om hulp geroept naar haar vader, in de hoop dat hij haar snel kwam redden. Gelukkig kwam hij meteen na de eerste kreet het bos uitstofen en vloog hij op zijn partner af. Licht angstig kroop ze achteruit totdat ze veilig in de schaduw van een eeuwenoude boom stond. Met haar kleine oogjes bespiede ze het gevecht wat gaande was. Haar vader was aan de overhand. Hij had een paar rake klappen uitgedeeld, snouwde lelijke woorden tegen haar moeder. Ze kon ze niet verstaan, maar ze maakte er wel uit op dat haar vader haar niet zonder slag of stoot zou laten gaan. Het werd moeder teveel, ze tilde fier haar benen op en stierde ervandoor. Vader riep haar nog wat dingen achterna, het klonk als lafaard. Maar ze luisterde er niet naar. Opgelucht rende ze naar haar vader. Samen gingen ze op pad. Ze was gelukkig, dood gelukkig omdat haar moeder was overwonnen. Het was haar vader bij wie ze altijd zou willen blijven, wie haar zou verzorgen en opvoeden. Natuurlijk wist het sneeuwwitte paard nog niks van gevaren en vijanden, en dat terwijl dat juist een einde maakte aan het sprookje tussen vader en dochter.
I'm still just a seed, that needs time to grow.
I remember the start, which was so much time ago.
Take one more bite of the fruits of love.
I just can't get enough.
It's a new adventure.
Out in the nature.
And when I feel like 'Whoa'.
I know where I should go.
And feel the flow.
Let's give it a go!
De eerste maanden gingen perfect. Pré groeide vredig op met haar vader, wie haar alle trucjes van het leven leerde. Van overleven tot vluchten, nee, Pré zou niet zoals haar moeder worden. Prachtig, sierlijk, maar toch vol van haat. Vader wist wat hij moest doen, hij stond altijd paraat. Tot die dag, die ene vreselijke dag. Een sneeuwluipaard had hun geur opgepikt, hij wist waar ze waren. "Ren!" Schreeuwde vader naar zijn dochter. Sierlijk had Pré zich omgedraaid en stoof ze weg. Haar hoeven lieten afdrukken in de witte sneeuw achter en lieten het sneeuw achter haar opstuifen. Vader had het niet gered, het luidpaard had hem opengereten, tot bloedens aantoe. Het verschurde lijk van haar vader bleef eeuwig liggen, Pré keek er nooit meer naar om. Vanaf dat moment was alles veranderd. De nog jonge, witte merrie moest voor zichzelf leren zorgen. Haar eigen boontjes doppen en zelf uit de handen van jachtdieren blijven. Dit bleek echter makkelijker gezegd dan gedaan. Prés leven werd zwaar, haar ziel werd donkerder en verdorde als het ware.
It's a new adventure.
Out in the nature.
And when I feel like 'Whoa'.
I know where I should go.
It's a new adventure.
Out in the nature.
And when I feel like 'Whoa'.
I know where I should go.
Forget your sorrow.
Langzaam slofte Pré over de besneeuwde vlakte. Moeizaam probeerde ze niet in de oneindige diepte te gleuren. Sneeuw dwarrelde uit de lucht, en viel op de witte vacht van de merrie. De sneeuw was amper te zien dankzij haar witte vacht. Ze viel niet op en verdween als het ware in de vlagen van sneeuw. Prés ogen stonden donker, donkerder dan normaal. Ze had gedroomd, gedroomd over haar verleden. Over haar vader, moeder en de grootste verandering die ze ooit had meegemaakt. De witte merrie was nog jong, pas drie jaar. Toch spookte er angstaanjagende gedachten door haar hoof, gedachten die nog niet thuishoorden in het hoofd van een jonge merrie. Klik, klak, klik, klak, gingen haar hoeven op de kouden ondergrond. Ze kwam bij een gedeelte waar de sneeuw ijs was geworden, waar haar hoeven zacht klikte en haar positie verraade aan eventuele jagers. Pré probeerde haar hoeven zo min mogelijk te laten weergalmen door de wanden van de rotsen. Verraden worden was het allerminste wat ze wilden. klik, klak, klik, klak, gingen haar hoeven weer. Het kon niet anders dan dat Pré werd verraden.
And now is my change to show my new power.
It's time to deny that I can't go without you.
Fighting by your side, yes, that's what we do.
Love can go further than my own reflection.
I'm sure I feel a connection.
It's a new adventure.
Out in the nature.
And when I feel like 'Whoa'.
I know where I should go.
That's what I know.
haar moeder wilde haar meenemen, alleen voor haar zorgen en haar parnter die tegelijkertijd haar vader was, achter laten. ze wilde dit helemaal niet. In grote angst had ze hard om hulp geroept naar haar vader, in de hoop dat hij haar snel kwam redden. Gelukkig kwam hij meteen na de eerste kreet het bos uitstofen en vloog hij op zijn partner af. Licht angstig kroop ze achteruit totdat ze veilig in de schaduw van een eeuwenoude boom stond. Met haar kleine oogjes bespiede ze het gevecht wat gaande was. Haar vader was aan de overhand. Hij had een paar rake klappen uitgedeeld, snouwde lelijke woorden tegen haar moeder. Ze kon ze niet verstaan, maar ze maakte er wel uit op dat haar vader haar niet zonder slag of stoot zou laten gaan. Het werd moeder teveel, ze tilde fier haar benen op en stierde ervandoor. Vader riep haar nog wat dingen achterna, het klonk als lafaard. Maar ze luisterde er niet naar. Opgelucht rende ze naar haar vader. Samen gingen ze op pad. Ze was gelukkig, dood gelukkig omdat haar moeder was overwonnen. Het was haar vader bij wie ze altijd zou willen blijven, wie haar zou verzorgen en opvoeden. Natuurlijk wist het sneeuwwitte paard nog niks van gevaren en vijanden, en dat terwijl dat juist een einde maakte aan het sprookje tussen vader en dochter.
I'm still just a seed, that needs time to grow.
I remember the start, which was so much time ago.
Take one more bite of the fruits of love.
I just can't get enough.
It's a new adventure.
Out in the nature.
And when I feel like 'Whoa'.
I know where I should go.
And feel the flow.
Let's give it a go!
De eerste maanden gingen perfect. Pré groeide vredig op met haar vader, wie haar alle trucjes van het leven leerde. Van overleven tot vluchten, nee, Pré zou niet zoals haar moeder worden. Prachtig, sierlijk, maar toch vol van haat. Vader wist wat hij moest doen, hij stond altijd paraat. Tot die dag, die ene vreselijke dag. Een sneeuwluipaard had hun geur opgepikt, hij wist waar ze waren. "Ren!" Schreeuwde vader naar zijn dochter. Sierlijk had Pré zich omgedraaid en stoof ze weg. Haar hoeven lieten afdrukken in de witte sneeuw achter en lieten het sneeuw achter haar opstuifen. Vader had het niet gered, het luidpaard had hem opengereten, tot bloedens aantoe. Het verschurde lijk van haar vader bleef eeuwig liggen, Pré keek er nooit meer naar om. Vanaf dat moment was alles veranderd. De nog jonge, witte merrie moest voor zichzelf leren zorgen. Haar eigen boontjes doppen en zelf uit de handen van jachtdieren blijven. Dit bleek echter makkelijker gezegd dan gedaan. Prés leven werd zwaar, haar ziel werd donkerder en verdorde als het ware.
It's a new adventure.
Out in the nature.
And when I feel like 'Whoa'.
I know where I should go.
It's a new adventure.
Out in the nature.
And when I feel like 'Whoa'.
I know where I should go.
Forget your sorrow.
Langzaam slofte Pré over de besneeuwde vlakte. Moeizaam probeerde ze niet in de oneindige diepte te gleuren. Sneeuw dwarrelde uit de lucht, en viel op de witte vacht van de merrie. De sneeuw was amper te zien dankzij haar witte vacht. Ze viel niet op en verdween als het ware in de vlagen van sneeuw. Prés ogen stonden donker, donkerder dan normaal. Ze had gedroomd, gedroomd over haar verleden. Over haar vader, moeder en de grootste verandering die ze ooit had meegemaakt. De witte merrie was nog jong, pas drie jaar. Toch spookte er angstaanjagende gedachten door haar hoof, gedachten die nog niet thuishoorden in het hoofd van een jonge merrie. Klik, klak, klik, klak, gingen haar hoeven op de kouden ondergrond. Ze kwam bij een gedeelte waar de sneeuw ijs was geworden, waar haar hoeven zacht klikte en haar positie verraade aan eventuele jagers. Pré probeerde haar hoeven zo min mogelijk te laten weergalmen door de wanden van de rotsen. Verraden worden was het allerminste wat ze wilden. klik, klak, klik, klak, gingen haar hoeven weer. Het kon niet anders dan dat Pré werd verraden.