Way back to home?

Nojin zuchtte eens. Waarom bleef hij in dit gebied rondzwerven? Hij wou hier niet zijn. Hij wou dat er iemand met een borstel over zijn lijf heen ging en iemand die de klitten uit zijn dunne staart haalde. Hij wou die heerlijke banaansnoepjes weer proeven. Wou langs de merries paraderen die in de andere weide stonden. Hij wou op shows stralen en opvallen tussen de andere jonge hengsten. Triomferen als hij weer eens won. Als hij op de foto ging als hij won met zijn verzorgers en eigenaren maakte hij zich altijd trots. De mensen hielden van zijn krachtige maar zwevende draf als hij door de ring heen draafde. Ze hielden van zijn sierlijkheid gecombineerd met de krachtigheid van een goed sportpaard. Nee, Nojin was er absoluut niet blij mee dat hij nu hier zonder mensen was. De brand had heel zijn leven verwoest. Hij stond op het punt om het gezicht van de stoeterij te worden. De stallen waren nooit als gekken bewaakt geweest. Nojin wist dat er genoeg mensen waren die hem zouden willen hebben. Dat ze veel geld voor hem zouden betalen. Als hij wou moest hij maar gewoon mooi staan te wezen in zijn stal of op de weide. Hij had een van de grootste open stallen gehad die er waren. Als er mensen kwamen kijken op een opendeurdag keek hij met zijn amandelvormige trots naar hen terwijl ze foto's maakten. Hij hield van poseren en dat zag je aan hem. Zelfs nu hij hier door de bos liep danste hij. Zijn gangen waren sierlijk terwijl hij met gekrulde hals draafde. Zijn hoeven leken nauwelijks de grond te raken terwijl hij toch krachtig overkwam. Zelden zag je wilde hengsten zo showen. Nojin zag alles gewoon als een show. Hij hield ervan om in de kijker te staan. Ergens vaag rook hij de geur van een merrie. Geen hengstige merrie zoals hij gewend was. Nee, een doodgewone merrie. Toch bleef die heerlijke zoete geur altijd in hun vacht zitten. Een echte dekhengst wist of een merrie voor de eerste gedekt werd. Ze wisten of ze alles heel langzaam moesten doen of niet. Zijn eerste veulen zou gaan komen, twee merries had hij gedekt gehad. De twee beste merries die er op stal waren had hij mogen dekken. Hij herkende de geur van hengstige merries ook uitermate goed. Maar ondanks zijn dekhengst reputatie bleef hij altijd beleeft. Hij wist wanneer hij mocht dekken en wanneer niet. Liefde had hij niet nodig, de merrie moest hij niet eens kennen. Waarom verliefd worden als je het paard daarna toch nooit meer ziet? Voor Nojin was het leven simpel. Gewoon mooi wezen en je werk doen, meer moest hij niet doen. Waarom zou hij zijn instincten dan ontwikkelen? Hij had zeker nooit gedacht dat dit hem zou overkomen. Nee, vroeger als veulen had hij hier misschien op gehoopt maar nu wou hij het absoluut niet meer. Langzaamaan veranderden de bomen in struiken. De struiken stonden verder en verder uit elkaar. Nojin kreeg de heerlijke zoutige geur in zijn neus. Hij gooide zijn hoofd omhoog en hinnikte luid. Zijn heldere klanken weerklonken over het gebied. Luid snoof hij eens, schoot er vandoor in een galop. Misschien kon hij zo de weg terug naar huis vinden. Hij voelde een doorn langs zijn rechterachterbeen schuren en trok een pijnlijk gezicht. Hij voelde een klein straaltje bloed vloeien. Hij kwam slippend tot stilstan. Hij hefte zijn rechterachterbeen omhoog en draaide zijn hoofd richting zijn been. Nou daar gaat zijn geen enkel schrammetje op je hele lijf reputatie. Hij was samen met Cold Dancer de enige hengst geweest zonder een klein schrammetje over zijn hele lichaam. Hengsten onder elkaar durfden wel eens een krachtmeting te doen. Nojin had zich er altijd buiten gehouden en zijn alfagedrag op een andere manier duidelijk gemaakt. Hij maakte zijn punten duidelijk en ander torende hij wel boven je uit. Hij was de grootste geweest van de kudde hengsten op de stoeterij waardoor hij het voor het zeggen had. Niet dat hij daar gebruik van maakte. Hij kon het met de meeste hengsten wel vinden. Wat er onderling gebeurde onder de rangorde kon hem niets schelen. Maar ze moesten wel van zijn merries afblijven. Nojin had zo zijn favorite merries waar ze uit de buurt moesten blijven. Dat repsecteerden ook alle hengsten. Nojin zuchtte. Waarom moest dit net hem overkomen? En waar was die merrie? Misschien wist die waar dit strand naartoe leidde. Misschien kon hij zo wel naar huis. Al zou het nu een stuk trager gaan als eerst door zijn pijne been. Ja, Nojin was kleinzerig. Daarom zette hij zijn rechterachterhoef dan ook maar op rust. Hij wou er nu niet op steunen.

[&amani]

Nojin grijnsde om zijn eigen gedachten. Hoe oud was hij geweest toen hij zo koppig was geweest? Een maand of twee? Hij wist nog goed dat zijn moeder toen al vaak bezig was over dat hij haar niet meer zou zien. Ze had het voelen aankomen dat ze niet lang meer zou leven. Nojin probeerde dat even aan de kant te schuiven. De merrie moest zijn spanning niet voelen. Toch raakte hij gespannen toen de merrie dichter kwam. Er was iets anders aan haar en hij wist niet wat. Het frustreerde hem. Luid snoof hij eens en gooide hij zijn hoofd in de lucht. Wat was er mis met de merrie voor hem? Hij had haar net sierlijk als een arabische volbloed zien lopen. Daar was alvast niets fout mee. Nojin vond paarden mooi als ze sierlijk overkwamen. Zo kwam hij altijd over. Pas toen hij de merrie bekeek zag hij haar ogen. Was ze blind? Het moest wel. Anders kon hij niets bedenken wat anders aan haar moest zijn. Nojin had een grote paarden en mensenkennis waardoor hij snel doorhad of er iets vreemds was aan een paard. Nu hij had gevonden wat er met haar mis was ontspande hij weer. Hij liet zijn hals wat zakken en krulde hem sierlijk. "Aangenaam amani, mooie naam." Sprak hij op een rustige charmante toon. Nojin loog niet. Hij vond niet snel een naam lelijk bij een merrie. Wat de naam betekende wist hij niet. Daar zou hij ooit nog wel eens achter komen als hij haar nog eens tegen kwam. In zijn gedachten was hij snel terug bij de mensen dus probeerde hij niet echt kennis te maken met de wilde paarden. Hij wilde niet een van hen worden. Hij was een tam paard dat terug moest naar zijn mensen. Ja, ze waren van hem, alleen van hem. "Mijn naam is Nojin, Stallion from the golden sands." Waarschijnlijk zou de merrie het vreemd vinden dat hij een zin achter zijn naam had. Niemand in de mensenwereld zei ooit op shows enkel Nojin. Nee, het was altijd Nojin, stallion from te golden sands. Nojin van het wel goed klinken. Het gaf hem een meerwaarde tegenover wilde paarden. Die kregen een simpele naam zonder iets extra's.

Nojin grinnikte lichtjes bij haar opmerking. Nee, hij zou het vervelend vinden moesten andere paarden hem zo noemen. Zijn eigen vader had nooit zijn bijnaam uitgesproken, het leek een taboe in de kudde. Elk paard had zo zijn bijnaam, de belangrijke paarden toch. Zijn vader had er ook eentje gehad. Door zijn donkere vacht en parelzwarte ogen had hij al snel een bijnaam te pakken. 'Savebeal, stallion of the night' Of zijn moeder er eentje had? Dat wist hij niet. Zijn broer in ieder geval niet. Zijn veulens zouden er zowieso eentje krijgen. "Voor mijn vader het een taboe je bijnaam uit te spreken." Zei hij met een licht grijnsje. Nojin had veel van zijn vader geleerd en was daardoor slim geworden. Op amper een jaar tijd had hij de plek van alfa gewonnen in een kudde waar hij vreemd in was. Op 5jarige leeftijd was zijn vader aangeworven geweest omdat hij toen pas zijn echte pracht liet zien. Doordat hij zich later had ontwikkeld begon hij toen pas echt goed in de prijzen te vallen. Vooral zijn nakommelingen deden het goed in keuringen. Daardoor was hij in de fokkerij gekomen. Zijn slechte punten gaf hij amper door en vooral de goede punten braken door. Nojin had zijn slechte punt van de vurigheid en de koppigheid geërfd maar ook zijn goede punten. Zo had hij de mensenkennis en paardenkennis van zijn vader maar ook de uitzonderlijke conditie voor lange afstanden. Zo kwam er een speciaal karakter naar boven dat redelijk makkelijk was in de omgang volgens vele mensen. Ergens een goed sportpaard waar je op kon vertrouwen. Een sportpaard moest slim en vurig zijn maar niet te koppig. Nojin was slim genoeg om te weten wat ze van hem wouden maar als hij de persoon niet vertrouwde deed hij het niet. Als er een goede ruiter op hem zat deed hij alles wat haalbaar was. Daardoor kwam hij in een goed daglicht te staan en beelden ze hem beter uit dan hij werkelijk is. Zijn fokkers waren slimme mensen die zijn goede punten hadden benadrukt. Dat hij een plaatje was werkte zeker en vast goed mee. Hij liep vooruit op de meeste paarden van zijn leeftijd doordat zijn fokkers risico's hadden genomen bij het samenbrengen van zijn ouders. Er had een vreselijk veulen uit kunnen komen dat onhandelbaar was geweest. Eerst hadden ze ook zo over Nojin gedacht maar als snel verdween die gedachte na de dood van zijn moeder. Ze begonnen in te zien dat ze zijn vertrouwen moesten winnen en dan pas zou hij zich onderwerpen aan hen. De merrie had blijkbaar snel door dat hij geen wild paard was. "Ik kom van een succesvolle Akhal-teke stoeterij. Er was brand gesticht door rivalen van onze stoeterij om mij uit de weg te ruimen. Ik zou wereldkampioen worden en dat wisten ze. Ik heb alle paarden uit hun stallen gehaald maar zelf was ik verblind door de vlammen. De enige uitweg was rennen, rennen tot mijn benen het zouden begeven. Jammergenoeg beschik ik over een goede conditie waardoor ik twee dagen heb gegalopeerd." Zei hij een beetje spijtig. Nee, Nojin was niet blij met het feit van zijn conditie voor een keer. Hij wist niet meer hoe hij hier was gekomen doordat hij gewoon rechtdoor was blijven lopen, nooit gestopt was geweest. Zijn hoofd had vol gezeten met de beelden van de brand dat hij gewoon niet had kunnen stoppen. Als hij het had gekund was hij nooit zo ver weg gelopen. Waarom hadden ze hem niet gestopt? Ze hadden hem neer moeten halen maar zelfs dat hadden ze niet gedaan. Geen van al de andere paarden had het gewaacht om over het hekwerk heen te springen buiten hij. De rest was angstig in de weide achter gebleven. Ze hadden geweten dat hij zou hebben gesprongen en weggelopen zou zijn. Het was allemaal gepland geweest.

Nojin grijnsde om haar opmerking. Taboe was een heel normaal woord voor hem. Net als toiletteren. Misschien hadden de paarden hier daar nog nooit van gehoord. Nojin stond ervan versteld dat hun manen niet volledig geklit waren zoals hij wilde paarden altijd had voorgesteld. Hij had ze altijd gezien als paarden met klitten in hun manen en staart en een vacht die altijd half onder de wintervacht zat. Ja, zo had hij ze zeker en vast voorgesteld. Van die lange manen die bijna tot aan de grond hingen omdat niemand ze verzorgde. Nojin vond manen trekken niet zo erg als sommige andere paarden. "Taboe is iets waar je niet over mag spreken, een soort verbod zonder dat het een verbod is eigenlijk." Legde hij haar uit. Nojinn staarde richting de zee. Vroeger had hij ervan gehouden, nu verwenste hij het. Hij had gedacht zo zijn weg naar huis te vinden, bleek het niet hetzelfde strand te zijn. Het bleek dus dat hij veel verder weg was van huis dan hij had verwacht. Hij had veel langer gelopen dan hij had gehoopt. "Dat is het liefste wat ik wil. Gewoon om terug in mijn stal te staan, zorgeloos. Gewoon mooi staan te wezen." Zei hij zachtjes. Voor veel paarden onbegrijpelijk om in een stal te staan. Voor nojin was het een wens. Van de stal de weide in en 's avonds weer lekker warm in een stal staan. Hij zuchtte zachtjes en keek naar de zee, kneep zijn ogen even samen. Een strakke blik was in zijn ogen te zien, een pijnlijke blik. Nojin zag er een slim paard uit en dat was hij ook. Nojin was helemaal niet dom. Hij wou gewoon niet wild zijn, hij wist veel meer over mensen. Hij zag aan hen wanneer ze bang of boos waren. Hij wist welke mensen goed en slecht waren. Bij paarden had hij dat ook snel door. Deze merrie was zeker geen slecht paard, dat merkte je gewoon aan haar. "Mensen zijn geen monsters. Ja ze zitten op paarden, maar erg is het niet. Een meisje reed ook op mij. We maakten lange ritten door de bossen of op het strand. Mensen zijn goede wezens die je snoepjes geven. Mijn leven kun je helemaal niet vergelijken met dat van een racepaard. Het leven van een racepaard is hard, als je je limiet niet meer haalt lig je eruit. Als showpaard krijg je een carrière als dekhengst en dien je je hele leven haast. Dien je niet meer als dekhengst ga je met pensioen of ga je weer kleine shows doen om je naam te behouden." Zei hij zachtjes. Nojin wou terug naar de mensen en dat had de merrie waarschijnlijk al heel lang door. Hij had ook een geweldige band met de mensen. Dat had hij te danken aan zijn moeder. Zij had hem het bijgebracht zonder dat ze het had beseft. "Die tweevoeters, zoals jullie ze noemen, hebben mijn leven gered en daar ben ik ze dankbaar voor." Besloot hij toen. Ja, dat hadden ze zeker gedaan. Zou hij daarom alle mensen vertrouwen? Heel zeker niet. Hij wist dat er mensen waren die hun paarden mishandelden. Zulke paarden bleven toch trouw aan de mensen. Ze wisten gewoon dat ze ooit een beter leven zouden krijgen. Minaj, een welsh kruising merrie, had zo een beter leven gekregen. De enige niet Akhal-teke merrie die er op de stoeterij had gestaan. Ze was al oud maar nog steeds een prima rijpaardje. Nojin luisterde graag naar haar toen hij klein was. Die merrie wist hoe vreselijk mensen konden zijn maar wist ook hoe goed ze konden zijn. Nojin wist dat ze de brand zowieso had overleefd. De pony was niet graag op stal dus had ze haar inloopstalletje op wei. Ze moest niet opgesloten worden in een stal en daardoor leefde ze nog. Nojin wist niet hoeveel merries de dood hadden gevonden door de brand en dat wou hij ook niet weten.

Amani luisterde naar zijn woorden en knikte even. Taboe. Pff veel te moeilijk als je het wou uitspreken. Gaf haar dan maar meer woorden dan 1 moeilijke. Of gewoon een uitleg in plaats van taboe. Amani lachte in stilte, in haar hoofd en liet haar hoofd meedeinen op de maat van de ruizende zee. Op de natuur na was het stil. Gewoon een en al natuur die muziek maakten. Paarden die konden zien die misten dat gewoon. Die misten de prachtige muziek van Mother Nature en dat was zonde want het was oorstrelend gewoon. "Dat is het liefste wat ik wil. Gewoon om terug in mijn stal te staan, zorgeloos. Gewoon mooi staan te wezen." Doorbrak hij de stilte. Amani richtte haar hoofd verder op. ”Mooi staan te wezen? En in de wildernis? In de wildernis heb je de ruimte om nog mooier te wezen. Dat zou toch ook prachtig kunnen zijn?” Vroeg Amani voorzichtig. Ze had er dan geen verstand van maar dit alles was mooi voor zover ze nog kon zien en wist. In de stal was je opgesloten, tussen 4 muren feitelijk. Hoe kon je dan mooi staan te wezen? Amani schudde haar lok weg die uiteindelijk zacht tussen haar ogen viel. D’r oortjes draaiden af en toe een andere kant op maar meestal was er toch eentje die op Nojin stond. "Mensen zijn geen monsters. Ja ze zitten op paarden, maar erg is het niet. Een meisje reed ook op mij. We maakten lange ritten door de bossen of op het strand. Mensen zijn goede wezens die je snoepjes geven. Mijn leven kun je helemaal niet vergelijken met dat van een racepaard. Het leven van een racepaard is hard, als je je limiet niet meer haalt lig je eruit. Als showpaard krijg je een carrière als dekhengst en dien je je hele leven haast. Dien je niet meer als dekhengst ga je met pensioen of ga je weer kleine shows doen om je naam te behouden." Zei hij zachtjes. Amani spitste haar oren even en daarna lagen ze weer neutraal opzij. ”Het leven als racepaard is hard dus. Maar waarom rijden ze dan? Ik neem aan dat ze zelf ook benen hebben?” Sprak ze zachtjes, haast fluisterend. De natuur moest niet altijd op de achtergrond blijven en ze luisterde er weer vol smart naar. Niet leek erop dat het een gevecht aanging maar ook niet dat de natuur goed was. Neutraal eigenlijk zo’n beetje. Ook de dreigende dingen waren goed. Sommige slechte paarden hadden een beeld van een gevecht in hevige onweer of regen maar je kon ook een gevecht in volle zonlicht en blijheid hebben maar daar werd niet op gelet. De natuur hielp de wereld, de wereld was natuur en de natuur was de wereld. "Die tweevoeters, zoals jullie ze noemen, hebben mijn leven gered en daar ben ik ze dankbaar voor." Hoorde Amani hem zeggen. ”Ik heb ze nooit tweevoeters genoemd. Ik vind dat wezens met 2 voeten recht hebben op een andere naam dan tweevoeters. Er zijn ook achtvoeters en die noemen we insecten en dergelijke. Waarom moeten mensen tweebenen of tweevoeters genoemd worden?” Sprak ze lichtjes mysterieus. Toch haar masker half op. Amani grijnsde van plezier. Hier was ze nog goed in begreep ze. Als ze het maar niet te vaak en te overdreven deed was het gewoon goed vond ze zelf. Amani liet alles zoals het was en liet zich wegvoeren door al het vredige en onvredige in de natuur, zo een andere wereld in. Pff slechte zin ghehe, nouja. Wat was dat duistere wat ze zag toch eindeloos diep. Als haar tijd rijp was zou ze opgeslokt worden door de duisternis, tot die tijd moest ze samen met Painted Black de Fire Flame onderhouden. Wat leuk toch weer. Amani zuchtte en kwam langzaam weer bij de zee terecht. ”Hoelang ben je hier?” Vroeg ze om niet stil te vallen. Zo’n stilte was ongemakkelijk en diep. Af en toe rilde ze van de windvlagen die haar velletje streelde. ”En? Zijn de wilde paarden echt zo…. Verwilderd als sommigen bij de mensen denken?” Grinnikte ze zacht.

Nojin grinnikte om haar opmerking. Tjaa, hij moest eerlijk toegeven dat het hier mooi was. Zeker de gebieden die hij had gezien. Al zag zijn vacht er redelijk bagger uit vond hijzelf. Tuurlijk straalde ze nog maar hij zag toch het stof op zijn lichaam zitten. Hier en daar zat een kleine klit in zijn staart die eruit moest. "Ik ben geboren om shows te lopen. Mijn ouders zijn selectief samen gebracht om een mooi veulen te creëren. Niet een dat zo hoog en goed mogelijk moest springen of net heel sierlijk oefeningtjes moest rijden. Nee, ik moest enkel mooi zijn en een hengst. Ik moest de genen van Savebeal voorzetten zodat er nog betere veulens zouden komen. Meer moest ik niet doen. Als er mensen kwamen werd ik eerst uren gepoetst zodat ik glimde en dat ze naar mij zouden blijven staren als ik hun aankeek. Tuurlijk is de natuur prachtig maar ik mis een borstel die over mijn vacht gaat en de klitten uit mijn staart haalt." Zei hij rustig. Hij wist dat mensen naar hem bleven staren als hij uit de donkere schaduw van zijn grote stal kwam. Als zijn oren uit de schaduw kwamen hielden ze hun adem in. Ze keken toe hoe hij tevoorschijn kwam. Hij moest ze enkel aankijken met zijn grote amandelvormige ogen en ze stonden al te mijmeren. Toch waagde niemand het om bij hem in de buurt te komen. Ze wouden hem niet door het lint zien gaan. Doen zouden er gegarandeerd splinters rondvliegen. Nojin was voor vreemden een gevaar en daarom lieten ze het ook uitdrukkelijk weten. Toch was hij geliefd door velen. "Sommigen rijden omdat ze er voor worden betaald. Slimme mensen zien meteen waar een paard goed in is. Sommige paarden zijn heel goed in springen. Als je de eerste bent krijgt je baasje daar geld en prijzen voor. Mensen gaan kijken naar paarden die rijden als ontspanning. Ze vinden ons prachtige dieren. Andere rijden dan weer voor het plezier. Ze zien het als een soort hobby denk ik. Er zijn ook vreemde mensen. Ze zitten in een soort stoel of zien er gewoon vreemd uit. Ik heb horen zeggen dat zij op een paard zitten omdat het hen helpt in het leven ofzoiets. Maar van hun moet ik niets weten. Ze zijn vreemd." Legde hij toen uit. Tuurlijk konden ze zelf ook lopen. Nojin hoorde een meeuw krijsen en spitste zijn oren naar voren, hief zijn hoofd hoog in de lucht. Hij duwde zich met een voorhoef af en kwam een beetje in de lucht. Snel kwam hij weer neer en zette zich terug goed. Nojin hield niet van stilstaan. Het was een goede gewoonte van in de ring om een klein beetje te steigeren. Mensen vonden het mooi als je je kunnen liet zien. "Sommige tamme paarden die mensen maar niets vinden noemen hen tweevoeters. Maar ik heb al een paar paarden het horen zeggen." Zei hij rustig. Hij vond het vreemd dat paarden hen zo konden noemen. Er waren nog andere dieren die op twee benen liepen. Apen bijvoorbeeld al liepen die ook nog op hun handen. Of ze er echt zo uitzagen? Dat was een moeilijk vraag voor hem. Hij wel een paar paarden hier gezien met een vreselijk slordig uiterlijk en vol littekens enzo maar sommige zagen er veel verzorgder uit. "Hmm moeilijke. Sommige zien er verzorgd uit maar je hebt er bij lopen die echt nog erger waren dan dat ze mij hadden verteld." Besloot hij dan maar. Dat leek hem het eerlijkste antwoord wat je kon geven. Hij vond amani er verzorgd uitzien voor een wild paard. Tuurlijk rook ze helemaal anders als hem al haalde hij er weinig verschillen uit. Hij zou zijn neus duidelijk meer moeten gaan gebruiken.

"Ik ben geboren om shows te lopen. Mijn ouders zijn selectief samen gebracht om een mooi veulen te creëren. Niet een dat zo hoog en goed mogelijk moest springen of net heel sierlijk oefeningtjes moest rijden. Nee, ik moest enkel mooi zijn en een hengst. Ik moest de genen van Savebeal voorzetten zodat er nog betere veulens zouden komen. Meer moest ik niet doen. Als er mensen kwamen werd ik eerst uren gepoetst zodat ik glimde en dat ze naar mij zouden blijven staren als ik hun aankeek. Tuurlijk is de natuur prachtig maar ik mis een borstel die over mijn vacht gaat en de klitten uit mijn staart haalt." Zei Nojin rustig. Amani luisterde geboeid. Ze probeerde het zich voor te stellen en haalde beelden tevoorschijn maar zelfs de 4 muren waarin Nojin zou moeten staan kon ze niet plaatsen, laat staan dat alles. Als ze door zou gaan met fantaseren kwam ze uit met een monster van groene vlekken en misvormd hoofd, niet bepaald mensen vond ze. Amani was ontspannen voor haar doen. Meestal was het zo dat paarden haar afsnauwden of juist heel rustig maar gespannen waren, een beetje down zegmaar maar Nojin was niet bepaald zo. Hij was gewoon aardig voor haar en dat soort dingen, ze kon het niet plaatsen maar het was iets. Doordat Nojin ook ‘zichzelf’ was kon Amani ontspannen en gewoon relaxed luisteren en antwoorden. "Sommigen rijden omdat ze er voor worden betaald. Slimme mensen zien meteen waar een paard goed in is. Sommige paarden zijn heel goed in springen. Als je de eerste bent krijgt je baasje daar geld en prijzen voor. Mensen gaan kijken naar paarden die rijden als ontspanning. Ze vinden ons prachtige dieren. Andere rijden dan weer voor het plezier. Ze zien het als een soort hobby denk ik. Er zijn ook vreemde mensen. Ze zitten in een soort stoel of zien er gewoon vreemd uit. Ik heb horen zeggen dat zij op een paard zitten omdat het hen helpt in het leven ofzoiets. Maar van hun moet ik niets weten. Ze zijn vreemd." Legde Nojin haar uit. Amani snapte niets van mensen maar probeerde hier wel iets van te snappen. ”Tja… Ik leef niet tussen de mensen en heb dat nooit gedaan dus ik snap sommige dingen niet bepaald…” Amani zocht even naar woorden en vervolgde haar zin; ”Maar ik probeer hier dingen van op te maken en te vergelijken met datgene wat mijn vriend zei. Hij vond het vreselijke wezens en haatte ze, verafschuwden ze maar als ik dan naar jou luister dan kan ik me dat niet voorstellen. De mensen lijken me gecompliceerd maar niet vreselijk.” Bracht ze uit. Tussendoor moest ze weer even naar de goede woorden zoeken maar wat ze net had gezegd was het beste en precies wat ze bedoelde. "Sommige tamme paarden die mensen maar niets vinden noemen hen tweevoeters. Maar ik heb al een paar paarden het horen zeggen." Zei Nojin. Amani zuchtte even zacht. ”Ja nou sommige paarden zijn eikels.” Fluisterde ze zacht en in zichzelf gekeerd. Amani glimlachte even naar Nojin. Of in ieder geval naar de plek waar hij stond dan. "Hmm moeilijke. Sommige zien er verzorgd uit maar je hebt er bij lopen die echt nog erger waren dan dat ze mij hadden verteld.” Hoorde Amani hem zeggen. Tja sommige paarden waren inderdaad wildebrassen, dat wist ze ook wel ja. Die had ze gezien in de tijd dat ze nog niet blind was maar wildebrassen waren aardig, de helft dan. De andere helft was slecht maar dat was in DH ook zo. Amani knikte naar Nojin en grijnsde even bedachtzaam. ”En ik?” Grinnikte ze zacht. ”Ben ik ook verwilderd? Tell me.” Vervolgde ze grinnikend.

Nojin keek haar aan. Hij was redelijk gefasineerd door haar ogen. Hij vond het prachtig. Sommige paarden waren er bang voor maar hij niet. Nojin was heel leergierig en slim. Vechten kon hij wel niet en dat zou hij nooit willen. Het verwoestte je vacht en bracht littekens aan. Nojin had geluk gehad dat hij niet verbrand was geweest tijdens de brand. Hij had kreupel kunnen zijn en vol littekens hebben kunnen staan. Hij had echt geluk gehad dat hij iets of wat kon springen en de vlammen kon ontwijken. hij wou er niet aan denken wat er moest gebeurd zijn geweest moest hij de stallen niet hebben kunnen openen. Alles was zo snel gegaan maar hij herinnerde zich elk klein detail van wat er was gebeurd. De geuren staken nog steeds in zijn neus. De geluiden hoorde hij nog altijd haarscherp in zijn oren. Soms droomde hij erover. Dan beleefde hij alles weer opnieuw. Elke keer voelde het alsof hij het weer meemaakte. Het was een ware nachtmerrie voor hem. Hij wou het gewoon niet meer meemaken.

Amani rukte hem uit zijn gedachten. "Mensen zijn vreemde wezens dat is waar. Maar monsters zijn het niet, de meeste toch niet. " Zei hij zachtjes. Hij glimlachtte even afwezig en zuchtte eens. Hij wist maar al te goed dat sommige mensen vreselijk konden zijn. Eerst had hij het niet willen geloven tot Minaj hem had verteld over hoe zij mishandeld was geweest. Hoe erg ze eraan toe was geweest. "Sommige mensen zijn monsters hoor. Minaj, een vriendin van mij bij de mensen, is mishandeld geweest. Ze was graatmager en haar hoeven waren zo lang dat ze niet meer kon stappen. Toch is ze trouw gebleven aan de mensen en had ze eindelijk een goed leven. Zij is het beste voorbeeld van een paard met een gouden hart. Hoeveel pijn de mens haar had aangedaan. Ze was nooit vals geworden." Sprak hij zachtjes. De pijn was in zijn ogen te zien. Voor hem was het moeilijk om er aan te denken dat mensen zo vreselijk konden zijn. Dat ze paarden pijn deden. Hij grijnsde eens om haar opmerking. Jep, sommigen waren erge grote eikels. Hij voelde dat zijn vrolijkheid terugkeerde. Hoe ze eruit zag? Hmm, hij ging eerlijk zijn tegen haar. Hij zette een stapje of twee naar achteren om haar beter te bekijken. "je ziet er verzorgd uit. Zelfs amper klitten in je manen en staart. Je zou zo uit een stal kunnen stappen." Grijnsde hij. Ze moest het als een compliment opvatten als hij zoiets zei. Weinig paarden hier zouden zo uit een stal kunnen stappen. Weinig paarden waren zo verzorgd in het wild als deze merrie. Vooral de hengsten leken hier minder verzorgd te zijn dan de merries.

Amani grijnsde naar Nojin en liet de grijns weer vervagen. Ze voelde hoe hij naar haar keek, hoe lief en aardig hij ook was, Amani voelde zich daar minder prettig mee. Iedereen keek eerst naar haar ogen, beoordeelden haar dan als blinde en daarna gingen ze weg, de meesten toch wel. Alleen Painted, Hopeful en nog wat paarden niet. Nojin deed dat ook niet trouwens. Amani had haar best gedaan om het hele gesprek te volgen en volgens haar had ze tot nu toe nog veel dingen begrepen. Af en toe dacht Amaan na of haar leven nog veel nut had. Blind of niet, haar leven was nooit makkelijk geweest. Haar leven zou nooit makkelijk worden vermoedde ze. Zonder dat ze het wist was ze weggedreven. Haar ziel en gedachten waren ergens in de lucht, na aan het denken over alles tot Nojin weer begon te praten. ‘En nu? Waarom blijf je niet hier? Is dit alles dan zo vreselijk? Wat jij zegt over mensen is bijna allemaal positief. Ik weet zelf ook wel dat er ook afschuwelijke mensen zijn die dieren voor het vlees vermoorden ookal hebben die dieren de hele mensheid hun hele leven gediend zonder te klagen. Ook kan ik best begrijpen dat als je iets helemaal verkeerds doet, dat je bij de verkeerde mensen terecht komt.’ Amani had net geluisterd naar het verhaal van Minaj en had het afschuwelijk gevonden. ‘Dat verhaal over Minaj, dat is niet te geloven. Natuurlijk geloof ik het wel maar zo kan je ook zien dat jij je hele leven lang waarschijnlijk alleen maar bij de goede mensen was. Er zijn zat paarden bij de mensen die dat niet hebben en wel naar vrijheid snakken.’ Amani pauzeerde, wat was ookal weer de reden waarom ze dat zei? Geen idee maar zo voelde het bij Amani. Amani wist dat Nojin haar bekeek over hoe ze eruitzag en bleef even staan. "je ziet er verzorgd uit. Zelfs amper klitten in je manen en staart. Je zou zo uit een stal kunnen stappen." Zei hij. Amani glimlachte bij dat compliment en boog overdreven netjes naar Nojin als bedankje. ‘Nou dankje. Nu jezelf.’ Grinnikte ze plagend.

Nojin zuchtte even. Waarom bleef hij niet hier? Hij wist het eigenlijk niet. Tuurlijk was het hier prachtig. Als je nu naar de zee keek kon je er naar blijven kijken. De meeste gebieden hier waren ook adembenemend mooi. Maar toch. Waarom zou hij zijn heerlijk warme stal opgeven voor een kille grot? Waarom zou hij de zekerheid van overleven als hij ziek was opgeven? Bij mensen was je meteen geholpen als je een klein kwaaltje had. Hij mistte enorm de borstel die over zijn vacht heen ging en de bemoedigende klopjes op zijn hals als hij iets goeds deed. Hij kon niet zonder de liefde die zijn verzorger hem had gegeven. Overal waar hij heen was gegaan, was zij geweest. Ze was er geweest terwijl hij gek werd van het geflits van de camera. Ze had hem veilig weggebracht naar de trailer. Zonder morren had ze de hele preek ondergaan gewoon voor hem. Waarom zou Nojin haar opgeven? "Ik weet het niet. Mijn verzorger heeft zoveel voor mij gedaan. Je kunt niet geloven hoe goed ze was. Ze zou haar leven geven om mij veilig te houden. Ik kan haar toch niet achterlaten?" Vroeg hij zichzelf af. Het was een keuze die hem in twee verdeelde. Hield hij echt van het leven hier als wild paard? Hij wist het niet. Zachtjes schudde hij zijn hoofd. Hij keek even naar haar toen ze over Minaj begon. "Ze heeft er zo haar eigen theorie over. Ze had elke avond vanuit dat eenzame stalletje naar de sterrenhemel gekeken. Eens een prachtig welsh veulen van mens naar mens verkocht geweest. Mensen vonden haar onhandelbaar. Ze heeft echt werkelijk alles gedaan. Tot ze op een dag naar het slachthuis moest, zelfs toen gaf ze de hoop niet op. Ze wist dat mijn baasje haar zou kopen. Ze zag het in de ogen. Hoe slecht haar leven ook is geweest. Ze heeft alles dubbel en dik terugverdiend. Ze is oud, heel oud. Een jaar of 32 denk ik nu. Ze leeft al bijna 15jaar op de stoeterij. Ze leeft als een koningin. Ze zegt dat iedereen maar een bepaalde portie geluk heeft en zij die vanaf haar 27ste zeker en vast gekregen." Sprak Nojin rustig. Hij had echt bewondering voor de oude welsh. Hij wist bijna zeker dat ze de brand had overleefd. Minaj had een open stal in een van de weides omdat ze weigerde nog in een dichte stal te gaan. Ze leefde echt als een vorstin. Overdag liep ze gewoon los over het erf met haar bolle buik. Tjaa Minaj was nu eenmaal niet meer mager te noemen. Ze moest dringend maar eens op dieet. Hij grijnsde om haar plagende toon. Wat moest hij over zijn eigen zeggen? "Absoluut geen wild paard. Al zie ik er slechter uit dan ik er in eeuwen uit heb gezien." Zei hij met een grijnsje. Nee, je zag aan Nojin dat hij geen wild paard was. Zijn staart was recht geknipt en zijn manen waren mooi gelijk getrokken.

Niet alleen de mensen waren gecompliceerd, dit paard was dat ook wel. Niet beledigend trouwens, niet voor Amani. Als Amani dat tegen je zei kon je het als compliment opvatten. Toch baalde ze hier van. Deze gedachte was ook gecompliceerd omdat ze niet wist waarom. Dit was een goed gesprek trouwens, meestal verveelde Amani zich na wat gesprekken stierlijk en moest ze moeite doen om nog te luisteren maar ze bleef geboeid bij Nojin, alleen bij vrienden kon dat. "Ik weet het niet. Mijn verzorger heeft zoveel voor mij gedaan. Je kunt niet geloven hoe goed ze was. Ze zou haar leven geven om mij veilig te houden. Ik kan haar toch niet achterlaten?" Zei hij. Amani glimlachte bij zijn vraag. ‘Dan zal je hier moeten wennen, ze laten tegenwoordig iedereen achter.’ Mompelde ze op trieste toon. Geen van haar vrienden had ze na hun laatste ontmoeting meer gezien, alleen haar veulen en Painted, de rest niet. Waar was Hope? Die vraag dreunde nog lang na in haar achterhoofd. Wat moest ze doen als ze hem tegenkwam? Zou hij net zo reageren als toen ze zei dat ze partners was met Painted Black of heel anders? Hope was toen van slag geraakt en ze had laatst nog gehoord dat hij er niet bepaald goed aan toe was. Verbitterd kon je misschien wel zeggen. Raar trouwens, een paar paarden hadden hem nog kort geleden wel gezien maar zij niet. Misschien was dat maar beter, ze wou niet dat hij bepaalde dingen ging denken als ze zei dat ze totaal noppes meer voor hem voelde. Niets. “Ze heeft er zo haar eigen theorie over. Ze had elke avond vanuit dat eenzame stalletje naar de sterrenhemel gekeken. Eens een prachtig welsh veulen van mens naar mens verkocht geweest. Mensen vonden haar onhandelbaar. Ze heeft echt werkelijk alles gedaan. Tot ze op een dag naar het slachthuis moest, zelfs toen gaf ze de hoop niet op. Ze wist dat mijn baasje haar zou kopen. Ze zag het in de ogen. Hoe slecht haar leven ook is geweest. Ze heeft alles dubbel en dik terugverdiend. Ze is oud, heel oud. Een jaar of 32 denk ik nu. Ze leeft al bijna 15jaar op de stoeterij. Ze leeft als een koningin. Ze zegt dat iedereen maar een bepaalde portie geluk heeft en zij die vanaf haar 27ste zeker en vast gekregen." Rukte Nojin haar terug naar realiteit. Amani schudde even haar hoofd en het duurde even tot alles tot haar door drong. ‘Goed te horen dat Minaj zo geduldig was. Ikzelf zou denk ik anders gehandeld hebben in haar geval.’ Haar stem klonk ietwat schor en Amani schraapte vervolgens haar keel. "Absoluut geen wild paard. Al zie ik er slechter uit dan ik er in eeuwen uit heb gezien." Zei hij. Amani grijnsde half aanwezig. ‘Jammer dat ik nou niet kan zien hoe je eruit ziet. Vast geen oranje paard met scheve tanden en uitpuilende ogen?’ Plaagde ze hem als antwoord. ‘Heb jij dan niet één slecht mens ontmoet in je hele leven?’ Vroeg ze nieuwsgierig aan Nojin.

Nojin keek de merrie aan. Ja, hij zou er vast aan moeten wennen. Hoe fel hij ook verlangde naar zijn thuis, het zou nooit meer terugkeren. De stallen en het huis waren waarschijnlijk omgetoverd tot een hoop as, botten en staal. Nojin schudde zijn hoofd even om die gruwelijke gedachte weg te krijgen. "Dat zal dan wel vrees ik." Fluisterde hij zachtjes. Hij liet zijn hoofd zakken en staarde richting zee. Het was moeilijk voor hem om te accepteren dat hij niet meer naar huis kon. Dat hij Nellie niet meer zou zien, hij was ze al eens kwijtgespeeld en dat wou hij nu niet meer. Toch leek zijn ergste nachtmerrie waar te worden, hij zat hier zowat vast. Vast in zijn eigen persoonlijke hel. Hij wist amper te overleven en zou niet eens weten wat hij moest doen moest er ineenkeer een wild gevaarlijk beest voor hem staan. "Je bent niet de enige. Vroeger was ik vrijgevochten, de eerste drie maanden van mijn leven toch." Nojin grijnsde eens bij die gedachte. Ja hij was enorm vrijgevochten geweest. Geen mens raakte hem aan of hij zou durven hebben bijten. "Ik beet of stampte elke mens die te dicht kwam. Ik wou vrij zijn, racen met een arend. Maar sinds de dood van mijn moeder had ik een band gekregen met een jongen. Uren tijd had hij gespendeerd. Uren had hij op het einde van het gangpad gezeten afwachtend tot ik uit mij stal zou komen en naar hem toe zou gaan om toch maar wat voedsel binnen te krijgen. Die jongen was appart, hij leefde voor paarden net als zijn zusje." Sprak Nojin zacht. Je hoorde de pijn in zijn stem. Hij trilde zelfs een beetje toen hij over de jongen begon. Nojin was hem zeker en vast niet vergeten. Nooit zou hij diegene vergeten die zijn leven had gered. Iedereen had hem opgegeven maar Anderson had voor hem gevochten. Hij grinnikte om haar opmerking. "Nope dat net nog niet. Maar oranje zit in de buurt." Grinnikte hij. Op sommige stukken van zijn vacht had hij een redelijk koperachtige kleur in een bepaald zonlicht. Dat kon je soms een klein klein beetje vergelijken met een prachtig soort oranje. Hij zuchtte zachtjes. Tuurlijk kende hij slechte mensen. "Ja, twee kende ik er. Anderson, de jongen die mijn leven redde, was donker. Ik hoorde ooit wel eens jongens schelden richting hem als we gingen wandelen. Meestal was ik er om hem te verdedigen en gingen ze lopen. Maar op een nacht stak een jongen hem neer. Zijn zusje had alles zien gebeuren. Die jongen was de meest gruwelijke persoon die ik ooit had gezien. Als ik die ooit tegen kom zal hij het niet kunnen navertellen. En de tweede persoon wou gewoon mij weg. Zijn jonge hengst haalde het niet van mij waardoor ik uit de weg geruimd moest worden. Zijn doel is dus geslaagd." Je voelde hoe de inerlijke woede was opgekomen toen hij vertelde over Anderson. Nojin wou zijn dood nog steeds wreken. Hij was geen moordenaar maar hij verdedigde wel diegene die hij lief had. Hij zou hen verdedigen met zijn eigen leven.