Its my new home.

Een jonge merrie stapte door de sneeuw. Een oor was naar achter gedraait, haar andere met sneeuw bedekte oor naar voren. Om al het geluid op te vangen. Ze haalde haar tong langs haar lippen. Ze moest nu echt wat te drinken weten te vinden. Ze zag niet veel verder een meer. Helemaal bevroren. Ze tikte er met haar hoef eens op. Niets. Ze ging er op staan, toen hoorde ze 'krak' en haalde haar hoef snel weer weg. Nu kon ze drinken. Ze dronk een paar slokken en hief haar hoofd toen weer, brr koud dat water... Ze was blij als het weer lente zou zijn. Ja, heel blij!

[Sorry voor de korte post, iedereen welkom]

Een bonte merrie draafde enthousiast door de vallei, het gras prikte in haar vacht, haar manen hingen door elkaar. Haar glinsterende bruine ogen stonden vrolijk, ze was zeker goed gestemd vandaag. Dat kwam omdat al haar problemen van de laatste tijd in een dag waren verdwenen, pats, boem, weg. Sultan ging niet weg. Pearl bleef aan de goede zijde. Mischa had zich al niet kunnen voorstellen dat dé Pearl een badass zou worden. Dat was gewoon onmogelijk, want die merrie had een hart van goud. En Sultan ook. Ze konden hun geliefden niet zo maar achterlaten? Toch? Ze had er zelf niet over nagedacht om de Quiet Sparkle te verlaten, of een ander gebied op te zoeken. No way, het was hier veel te awesome, zeker nu hun weer terug waren. Ze snoof een zeer bekend geurtje op, haar ogen flitsten langs alle hoeken van de vallei, ze spotte een bruine merrie met een zwarte snuit. Omdat ze ontzettend zin had in wat gezelschap huppelde ze vrolijk naar de merrie toe. Praatjes maken was nu eenmaal haar hobby. "Hoi piepeloi!" begroette ze enthousiast. Ze knikte naar de merrie en deed nog een paar stappen dichterbij. Tsjonge, wat was het vandaag een mooie dag. De zon scheen, iedereen was vrolijk, ze voelde zich weer helemaal de oude. Er was nog één ding dat ze miste, en dat was Coktail. Maar die zou ze vast ook gauw weer zien. Ze bleef haar Valleimaatje aankijken en wachtte, een tikje ongeduldig, op een antwoord. Wachten, was dat niet wat je de helft van je leven deed? Je wachtte bijna altijd wel ergens op.

Akyra glimlachte toen een ander paard aan kwam draven, een bonte merrie, goed, dat was zeker. Gelukkig maar. Ondanks de barre winter deed de zon haar best haar vacht te verwarmen. De merrie kwam al snel dichterbij. "Hoi piepeloi!" begroette ze enthousiast. Ze knikte naar de merrie en deed nog een paar stappen dichterbij. Akyra glimlachte opgewekt. "Hallow!" zei ze vrolijk terug. "Ik ben Akyra, en jij?" vroeg ze toen. Ze schuurde haar hoofd even langs haar been en keek toen weer naar de merrie.Behalve het geluid van de wint, het heen en weer schudden van de takken en af en toe het gewetter van de vogels én hun stemmen was er niets te horen, maar als je er zo over nadacht was dat geluid genoeg.

Het duurde niet lang voor ze een antwoord kreeg. "Hallo!" Ging de hele vallei over. Mischa hief haar hoofd de lucht in, alsof ze wakker schrok, haar oren stonden recht overeind en ze keek de ander glimlachend aan. "Ik ben Akyra, en jij?" Kwam er snel achteraan. De bonte merrie keek even van rechts naar links, alsof ze een geheim ging vertellen dat niemand anders mocht weten. "Ik ben Mischa!" Klonk haar eigen stem, het klonk anders dan het in haar hoofd klonk. "Ben je hier alleen? Er zijn op dit moment erg veel slechte paarden in DH, dus het is niet heel veilig om alleen te reizen als je nog zo jong bent," zei ze. Natuurlijk kon Akyra prima voor zichzelf zorgen, het was niet leuk om altijd van anderen afhankelijk te zijn, maar op dit moment dreigde er een groot gevaar en ze wou er zeker van zijn dat deze merrie niet ook een slachtoffer werd van Azacar of Fawn of een andere badass. Ze was nog steeds bang dat Dreamhorses in groot gevaar verkeerde, ondanks dat Sultan en Pearl nu terug waren om te helpen aan de goede kant. Misschien was het beter als Akyra met Mischa meeging. Misschien vond Akyra het wel leuk om ook bij de kudde te komen, dat zou natuurlijk heel gezellig zijn! Een vreemd geluid arriveerde hun gebied, meteen reageerde ze, uit angst, maar het bleek gewoon een vogel te zijn. Ze haalde opgelucht adem. Ze moest nu geen bange schijterd zijn, dat zou niemand helpen in deze situatie.

"Ik ben Mischa!" Klonk de stem van de bonte merrie, Mischa dus. Akyra glimlachte naar haar. "Ben je hier alleen? Er zijn op dit moment erg veel slechte paarden in DH, dus het is niet heel veilig om alleen te reizen als je nog zo jong bent," zei ze. Akyra's blik werdt van vrolijk naar serieus. "Ehh, ik ben net nieuw, dus ja. Maar zijn er meer badassen dan goeden dan?" vroeg ze. Ze moest natuurlijk wel informeren. "En wat bedoel je dan? Een kudde?" ze wist het bijna zeker.