This isn't my home.

Nog niet helemaal beseffend waar de merrie terecht was gekomen, hief ze haar hoofd en knipperde een paar keer met haar grote verbaasde ogen. Oké, waar was ze nou weer terecht gekomen? Het was hier groot, vol voedsel en de bomen staken hoog boven elkaar uit maar heel erg vertrouwd voelde het voor de merrie nog niet. Donna snoof, stapte sierlijk voort en gooide haar edele, lange maar zeer smalle hoofd een keertje de lucht in. Haar dunne en nog niet al te lange staart sloeg een keer tegen haar lichaam aan en haar vacht rilde een keer om de vliegen te verjagen. Zoals altijd was de blik in haar ogen opgewekt, haar vacht glansde als een spiegel en rond haar lippen was een lichte en zeer tevreden glimlach op te merken. Nu ze het gebied al een beetje aan het verkennen geweest was, voelde ze zich al iets meer op haar gemak en kon ze haar lichaam voor een groot deel ontspannen, maar haar zintuigen bleven zeker alert voor gevaar of iets dergelijks. Je wist immers nooit in een nog vreemd gebied. Een korte bries glipte tussen haar lippen door, de licht bruine merrie schudde nogmaals met haar hoofd en snoof eventjes kort.
Haar smalle hoeven maakte kleine afdrukken in het zandpad, met haar 1.39 schofthoogte was ze zeker lager dan andere paarden hier, maar daardoor voelde ze zich zeker niet bedreigd of angstig. Donna was geen schijterd, maar moest toegeven dat ze ook absoluut niet bespierd was. Enkel haar hals had wat spieren, waar dat door kwam wist ze zelf niet eens. Toch zag ze er al ver ontwikkeld uit voor haar 2,5 jarige leeftijd, wat altijd een voordeel was. Zo zouden paarden je tenminste niet als veulen aanzien en als ze dat zo zouden zien, zou ze hen wel duidelijk maken dat ze dat absoluut niet meer was. Nu was ze bijna drie jaar, zodra ze die leeftijd had bereikt zou ze zich vast en zeker minder speels gaan gedragen, wat nu ookal minder aan het worden was. Wat maar goed was, want dat speelse gedrag viel vaak in het verkeerde keelgat bij sommige paarden.
In een kalme draf zette ze haar verkenningstocht voort, haar oren naar voren geprikt en haar grote, sprekende ogen in de ronte zoekend. Donna strekte haar benen, maakte een overgang naar galop en schudde wild met haar hoofd, meteen maakte ze een noodstop toen de geur van een paard haar neus binnendrong. Geschrokken snoof ze een keertje, draaide haar hoofd en ook haar lichaam draaide mee. `Hallo?` Klonk haar nog wat hoge stemmetje, die vervolgens tussen de enorme bomen weergalmde. Het was doodstil, de vogels floten niet en ook het geritsel van konijntjes was eventjes stil. Pas toen er een paard tevoorschijn kwam, begonnen alle dieren weer verder met geluiden maken. `Wie ben je?` Vroeg haar zachte en zeer onzekere stem.

& Nojin. :3

Nojin liet de bergen achter zich. De koude wind gierde nog steeds door zijn redelijk korte manen. De toppen raakten niet eens zijn schouder aan. Je zag zo aan zijn houding dat hij ofwel een arrogante eikel was ofwel een showpaard. Nojin was blij dat hij het tweede was. Arrogante paardne vertoonden vaak erg dominant gedrag waar hij heel zeker niet tegen kon. Waarom dominant zijn als anderen het niet waren? Respect was het belangrijkste in het leven in zijn ogen. Hij merkte hoe het open gebergte plaats maakte voor kleine naaldbomen. Nojin zuchtte eens. Hij had de afgelopen dagen, weken, heel wat rondgedoold. Toch was hij ongeveer in hetzelfde gebied gebleven. Alsof hij binnen de hekken van het gebied Dh was gesloten. Alsof ze hem weg hielden van alles van buitenaf. Nooit was een mens tot hier geraakt. En zo zou het waarschijnlijk altijd blijven. Dh was een burcht omringd door natuurlijke grenzen. Geen mens was zo gek om daardoor te trekken. Dat wist Nojin heel erg zeker. Hij vond het al vreemd dat er hier vaak nieuwe paarden kwamen. Welk normaal paard trok door al die vreselijke gebieden hier heen? Nojin begreep het werkelijk echt niet. Als hij niet vast had gezeten in zijn angsten was hij hier nooit geraakt. Als hij het vuur niet in zijn neus had voelen branden, het gehinnik niet vast had gezeten in zijn oren. Al die vreselijke beelden van de brand schoten voor zijn ogen voorbij. Hij had geluk gehad dat hij vooraan had gestaan. De paarden achteraan in de stal waren er erger aan toe. Die hadden brandwonden en waren voor de rest van hun leven verminkt. Zijn vader was voor de rest van zijn leven verminkt. Vele merries hadden de dood gevonden net als jonge paarden. Het was een vreselijke ramp. Nojin had alle hengsten kunnen bevrijden uit hun stallen doordat hij de staldeuren kon openen. Maar zodra de paarden eruit waren had hij de draagbalk horen breken. Versplinterend brandend hout dat naar beneden viel. Zijn hoeven die hadden gekletterd op de gladde beton om naar achteren te springen. Hoe hij bijna onderuit was gegaan geweest maar net optijd overeind wist te blijven. Hoe hij totaal vast in zijn hoofd over die brandende balk was gesprongen bleef voor hem een groots raadsel. Hoe had hij ooit in hemelsnaam over het hekwerk van de weide kunnen springen? Hij wist het niet eens. Zijn oerinstinct was de baas over hem geworden en had hem laten vluchten. Hoe slim Nojin ook was, een paard vol angst vlucht.

Hij werd ruw uit zijn gedachten gerukt door een stem. Een hoge merriestem. Nojin snoof eens. Een jong paardje dus. Hoe oud wist hij niet. Zolang het maar geen veulen was, was het voor hem goed. Kleine paardjes wou hij niet tegenkomen. Hij had zijn eigen veulen verloren door de brand. Wat er met het andere veulen was gebeurd wist hij niet. Leefde het nog? Leefde de merrue überhaupt nog? Nojin wist het niet. Hij schudde zijn hoofd eens om de nare gedachten weg te krijgen. Hij ging over in een stap en wandelde naar de stem toe. Hij kwam tevoorschijn vanuit de schaduw. Hij had zijn slanke oren trots naar voren gepriemd. Zijn hals sierlijk gebogen. Zijn grote amandelvormige ogen keken het jonge paard onderzoekend aan terwijl hij langzaamaan volledig uit de schaduw kwam. Hij had zijn staart trots in de hoogte gedragen. Net alsof hij vanachter een groot doek kwam tijdens een show. Telkens opnieuw hielden ze hun adem in als hij tevoorschijn kwam. Voor hem een moment van macht. Alsof hij de enige was op aarde waar ze aandacht voor hadden. Als de muziek begon leek alles te veranderen. Niemand was nog zijn heer of meester. Dan stal hij de show, was hij de enige naar wie ze moesten kijken. Nojin leefde voor shows. Hij was de beste in zijn vak. Wereldkampioen zou hij worden bij de jonge hengsten. Zijn laatste jaar als jong paard zou hij aflsuiten met de wereldtitel. Hij zou benoemd worden als allermooiste van zijn ras. De jonge merrie klonk onzeker. Nojin had enkel nog maar naar haar gekeken. Hij had nog niet geknikt of nog niets gezegd. "Nojin, Stallion from the golden sands. Wie ben jij jonge merrie?" Sprak hij toen rustig op zijn charmante toon. Hij bewoog geen spier. Hij stond goed zo. Heerlijk in de zon die zijn vacht deed glanzen. Hij was benieuwd om de reactie van het jonge paard voor hem. Hij maakte zeker geen probleem van haar grote. Zelf was hij 1.63m en dus zeker niet de grootste hengst hier in DH. Toch kon hij redelijk imposant overkomen door zijn zwevende gangen en zijn trotse uiterlijk.

Haar ogen schitterde uitdagend toen ze zag wat voor hengst er tevoorschijn kwam, een arabier ding. Dat zijn van die heerlijke arrogante eikels die denken dat ze alles zijn met hun sierlijke gangen en uiterlijk, zelfs was ze ook redelijk smal gebouwd maar dan ging ze haar lichaam nog niet showen. Verveeld zuchtte ze eens, zette haar achterhoef op rust en kwam erachter dat ze absoluut niet bang hoefde te zijn voor een hengst zoals deze. Hoe arrogant hij ook over zou komen, Donna zou haar trots behouden en blijven zoals ze altijd zou zijn. Niemand kon haar veranderen, ze was even vriendelijk tegen een slecht paard als tegen een goed paard, of een van die twee moest echt te ver gaan. Kort snoof ze een keertje, luisterde naar de naam van de hengst en liet een spottende grinnik horen toen hij er nog 'stallion of the golden sands' aan toevoegde. [color:e7d1=~Hotpink]`Zeg je dat bij iedereen, dat je de hengst van de gouden zanden bent of whatever?` Die reactie kon ze even niet laten, Donna schudde eens afkeurend haar hoofd en bekeek het dunne scharminkel eventjes. Zelfs zij was breder dan hem en hij was ook nog eens een hengst! Surreel. Al snel hoorde ze ook zijn vraag, Donna slikte even en bedacht hoe ze zich voor ging stellen. `Donna, mare of the golden seas.` Een kleine grijns krulde haar lippen toen ze haar woorden uitsprak, maar al snel grinnikte ze eens en keek ze de hengst met een gekanteld hoofd aan. `Joking, noem mij maar gewoon Donna.` Waren de woorden die ze er al snel aan toevoegde. Zij hoefde niet zo'n belachelijke naam, maar hij was vast zo'n paard dat zich graag showde voor andere en zich vreselijk uitsloofde voor merries. Een merrie of hengst moest je leuk vinden om hoe je was, niet om je uiterlijk of je charmes. Come on men, get a life. De ogen van de lichte merrie twinkelde van plezier en met een ietwat speelse blik keek ze Nojin aan, als hij het maar vergat dat ze hem ook daadwerkelijk stallion of the golden sands ging noemen. Nee, dat ging er echt niet in bij Donna. `En vertel eens Nojin. Waar kom je vandaan?` Haar stem klonk zoet, maar toch zat het schattige veulentoontje er nog vers in. Als dat er ooit uit zou gaan wist ze niet, ze was al 2,5 en haar stem was nog bijna gelijk met dat van een veulen. Enorm vervelend als je het haar vroeg, maar wat doe je eraan? `Weetje. Je komt echt over als een arrogante eikel die alleen maar om zichzelf geeft. Misschien moet je daar iets aan doen, want heel veel paarden knappen daar op af.` Merkte ze nog even op, absoluut niet onaardig of gemeend bedoeld. Af en toe had de merrie niet helemaal door wat ze zei of waar ze mee bezig was, vandaar dat ze soms scherp uit de hoek kon komen en dingen zei waar ze later spijt van kreeg. Maar zoiets als hem kon ze gewoon even niet uitstaan. Die attitude, iets om kotsmisselijk van te worden. Donna schudde haar voorpluk even voor haar ogen weg, liet opnieuw een verveelde zucht door haar lippen glippen en keek met een ietwat vragende en afwachtende blik naar de grotere hengst. Echt heel groot was hij ook weer niet, waarschijnlijk lag dat aan zijn ras. Dat moest wel, want de hengst had de 3 jaar al gepasseerd. `Een veulen uit mijn vorige gebied noemde zich altijd king of the world, heb jij jou naam nog van vroeger ofzo, ik neem aan dat elk veulen wel zo'n naam verzint. Klink overigens niet echt volwassen, stallion of the golden sands, het is dat ik weet dat je een hengst bent maar anders had ik echt gedacht dat je een merrie was. Vooral om je uitstraling, je komt nogal mietig over.` En dat was het puntje op de I, nu had ze gezegt wat haar dwars zat en dat voelde heerlijk!

Nojin keek de kleine merrie aan. Zo die had een grote mond voor zo'n klein paardje te zijn. Heel veel paarden hier in Dh vonden het blijkbaar vreemd dat hij een tweede naam had. Nou dan was die ene bruine merrie dus ook een jong paard. Enkel jonge paarden reageerden zo in zijn gedachten. Hij had een volwassen paard nooit zo dom zien optreden als die bruine merrie. Hmm kon hij weer eens lekker gaan uitleggen waarom hij dat zinnetje had. "Dat is mijn volledige naam. Maar iedereen zegt gewoon Nojin. Paarden met stamboom hebben nu eenmaal sneller een tweede naam of een zin dat bij hun karakter hoort." Sprak hij rustig. De jonge merrie leek het leuk om er een grap over te maken. Nu, hij vond het wel goed klinken. Lichtjes grijnsde hij om haar opmerking. Die merrie was zeker onder haar uit maar haar jeugdige leeftijd liet het onschuldig klinken. "Ik was ook van plan om enkel Donna te zeggen." Zei hij rustig. Hij zuchtte eens en keek even weg. Het lag hem niet bepaald moeilijk om over de mensen te spreken maar wel over de brand. Die brand had een deel van hem verbrand, een deel van hem was gestorven in de vlammen. Als het zo was geweest had hij het niet erg gevonden. Dan hadden ze tenminste geweten dat hij dood was. Dan had hij hier nu niet in het wild rondgelopen. Dan had hij niet moeten weten dat zijn veulen dood was. Nee, Nojin verlangde naar zijn eerste veulen. Hij zou het goed hebben opgevoed tot een waardig paard dat de beste van de ring zou worden. Hij keek de merrie weer aan met zijn rustige blik. Weer hetzelfde verhaaltje. "Van bij de mensen. Ik was geboren op een grote stoeterij maar de brand had alles verwoest. Ik heb zoveel mogelijk paarden bevreid." Vatte hij redelijk kort samen. Ze zou vast wel doorhebben dat hij geen echt wild paard was. Hij keek de merrie even kort vragend aan. "Showgangen kun je als arrogantie zien maar het zit erin gedrild. Andere gangen heb ik niet meer. Houding zit erin gedrild." Zei hij kort. "Ik heb die naam niet verzonnen. Vroeger wou ik vrij zijn tot mijn moeder stierf aan kolieke. Pas toen ben ik mij echt gaan thuisvoelen bij mensen. Van zodra ik shows ging lopen kreeg ik die extra naam. Mensen vonden het prachtig klinken."