I have to go and leave you all alone. But always know that I love you'll so.

Het klappergewiek van allerlei verschillende vogelvleugels vulden haar oren en ook de wind suisde door haar bruingekleurde oren wat voor een irritant en wat pijnlijk gezoem zorgde. Hier bovenin de bergen was het ten eerste ontzettend koud, en ten tweede was het feit wáárom ze hier in feite stond nogal pijnlijk. Ze zou afscheid nemen voor een onbepaalde tijd. Ze miste iedereen nu al zonder dat ze nog een stap uit DreamHorses had gezet. En dat had ze al zo'n vier jaar niet meer gedaan. Sinds ze hier aankwam als veulen was ze hier nooit meer weggeweest en eigenlijk was ze ook van plan dit niet meer te doen. Maar op de één of andere manier móest ze het van haarzelf. Ze moest voor een keertje weg uit alles wat haar nu omringde en gewoon rustig even haar eigen gang gaan. Het was niet zo dat ze plotseling een hekel had gekregen aan iedereen die ze zo liefhad, zeker niet. Het was nogal raar te omschrijven, de gevoelens die sinds een korte tijd op waren komen spelen waardoor ze zich raar voelde. Niemand zou haar vast begrijpen, het was ook nogal raar en ingewikkeld waardoor het klonk alsof ze een depressieve aanval had. Eigenlijk.. Was het een soort depressiviteit, maar toch wou ze het niet zo noemen. Het waren gewoon rare en vermengde gevoelens die ze in haar lichaam voelde en waardoor ze een soort twijfelend en leeg gevoel had. En dat was de reden waarom ze hier nou op het punt van de hoge Drakenberg stond, op het punt om haar vrienden, familie, kudde en andere dierbaren achter te laten. Zonder enige twijfels, het was duidelijk.
Hoe later het werd, hoe donkerder het leek te worden. En ook al streken er kortdurende minuten voorbij, toch leek het of ze al uren met haar manen in de wind naar het uitzicht stond te kijken. Verschillende geuren van andere dieren zoals vogels en ook paarden leken het luchtdek te vermengen maar toch was ze ervan overtuigt dat er 's avonds laat geen andere paarden bovenop de levensgrote berg stonden op het punt om te vertrekken. Langzaam liet ze haar hoofd wat omhoog richtten richting de lucht die vervuld was met vage schimmen van zwarte raven en voor de allerlaatste keer liet ze een in DreamHorses klinkende hinnik horen. Die via de berg alle gebieden als een zangend lied liet bereiken en haar afscheid zou laten merken voor de ontwetende paarden. Een traan rolde uit haar rechteroog en gleed langs haar tere lichaam terwijl ze haar hoofd waar omlaag richtte en voor kort haar ogen sloot. Dit was het dan.. Dit was voor voorlopig het einde. schoot door haar hoofd heen terwijl ze haar hoofd weer ophief om opweg te gaan, opweg naar haar reis naar de nieuwe en onbepaalde levenswijze.

[Alle vrienden, familie en ook onbekenden welkom!]

Noesjes! Waar was Parel nou? Waar was haar pleeg mama nou? Als een bliksemschicht had ze ieder ander mogelijk gebied uitgekamd maar geen Parel. ”Pearl! Pearl!” Riep ze zachtjes. Damn waar was ze nou! Confetti versnelde met haar lange benen. Haar hart bonkte tegen haar ribbenkast alsof het er weg wou, de weide wereld in. Ze zweette en begon te klimmen, hoevelopwaarts ging ze, als een langzame raket. Confetti hijgde als een bezetene en zweette als een rund. In haar ogen stond niets anders dan wanhoop en vastberadenheid. Wow dat alles tegelijk. Dit was het laatste gebied dus Parel moest hier zijn! Confetti versnelde maar vocht om sowieso nog te lopen. Er speelde hoofdpijn op bij de jaarling. ”Nee nee nee, ik moet naar Pearl!” Mompelde ze zachtjes. Opeens zakte ze door haar dunne beentjes door een verlammende steek in haar flank. Nog even strompelde ze op haar gewrichten verder voordat ze haar hoofd uitgeput tegen de uitstekels legde om uit te hijgen. Mijn god, hoe kon ze zo hard hijgen. Na een hele korte tijd die eigenlijk veel te kort was stond ze weer op. Pas nu merkte ze dat haar velletje bloedde op de plekken waar ze was gevallen. Het was vies geworden en er zaten steentjes in. Bah het was een akelig gezicht. Met moeite strompelde ze verder, de pijn negerend. Ze moest weten waarom Pearl onvindbaar was en waarom ze überhaupt hier was. Ze kon haar ene been even niet goed plaatsen en ging weer bijna op haar smoel. Koppig ging ze verder en begon voorzichtig te draven. Ze was moe maar de geur van haar pleeg moeder was steeds sterker geworden. Nu ze langzamer dan net ging was ze minder hard aan het hijgen en stopte haar hart met stuiteren. Confetti had een droge mond en likte even haar smoel. De gevlekte merrie kwam al in zicht en Confetti’s oren sprongen naar voren. ”Pearl!” Riep ze blij en ze vergat haar pijn toen ze in een snelle galop naar Parel toe rende. Confetti sprong hijgend voor Parel’s neus en duwde de hare in Pearl’s manen. Ze was al groter geworden de laatste tijd. ”Wat doe je?” Vroeg ze nadat ze voor de rest was uitgehijgd. Doordat de wonden steeds bewogen tijdens zowat alles bloedden ze nog flink. Pas nu deed het echt pijn. ”auw…” Zei Confetti zachtjes. Pas nu drong het tot haar door dat Parel, háár Parel huilde. Uit Confetti's ooghoeken blonken die vochtige dingen ook.

Sjees, hij was al zo’n jaar in DH er was al een heleboel veranderd, maar nog steeds was hij niet in het draken gebergte geweest! Een schandaal! En Remember was al bijna jarig. Ja, dat wist hij gewoon. Vraag het hem niet waarom. Hij wist het gewoon. Maar wat raar. Wat was er gebeurd met de meeste bekende in DH? Sultan leek ziek van bedroefdheid. Het deed de ronde dat Pearl weg ging. En Boots had de Fire Flame verloren. Sjees. Painted Black, had de Fire Flame over genomen, maar was blijkbaar al weg om ‘zaken’ te doen. Een smoes om op ‘vakantie’ te gaan als je het Remember vroeg. Maar goed, nu stond Amani dus alleen er voor. Het was een veel te hypere merrie om een kudde te leiden. Ze kon het wel, maar was te druk volgens Remember. Amani was zeker aardig, maar ze moest ook nog een veulen opvoeden. Remember schudde zijn hoofd. DH stond op de kop. Hij snoof, twee geuren drongen zijn neusgaten binnen. Eentje van de gevlekte Pearl. De andere was onbekend, Remember draafde aan. Snoof nogmaals en volgde zo de geur. Hij voelde gewoon dat Pearl weg zou gaan, voor altijd? Nee, Remember wist zeker dat ze niet voor altijd weg zou gaan. Dat zeker niet. In de verte zag hij ze al staan. Hij greens. En stopte kalm bij hun. ’’Pearl lang niet gezien. Het gaat de ronde dat je DH verlaat. Spijtig, maar we zullen je vast terug zien?’’ Zei hij vriendelijk en kalm. Daarna richte hij zich op de jaarling. Pas nu hij haar bekeek zag hij goed, dat ze onder de wondjes zat die flink bloedde. En dat ze bijna bezweek onder haar benen. Remember keek geschrokt toe. Pas na lang denken en doen, opende hij zijn mond. Maar hij kon even niks zeggen. ’’Wat is er gebeurd?’’ Vroeg hij uiteindelijk maar. Waarnaar hij zijn mond sloot. ”Hoe heet je. Probeer je wonden schoon te likken voor zo ver dat kan.’’ Zei hij kalm. Waarnaar hij even hopeloos naar Pearl keek en zijn hoofd schudde. Wat moesten ze doen met het kleintje? Maar goed hopelijk zou het wel meevallen.

Het leek een normale dag te zijn, de klank van enig vogelgezang was even hoog als altijd, de donkerbruine merrie die over de uitgestrekte vlakte rondzwierf was zelfs goed gestemd. Je kon haar zelfs vrolijk noemen. Haar manen wapperden en krulden als rook, op een sierlijke manier, haar hoeven lieten een spoor achter in het gras, gemengd met een laagje overgebleven sneeuw. Ondanks dat het zomer was, was de sneeuw hier nog niet helemaal verdwenen en het was lekker fris nu Mischa uit de warmere gebieden vandaan was gekomen. Ze had zich de laatste tijd een beetje afgesloten van de rest van Dreamhorses om naar een aantal anderen op zoek te gaan en had géén idee waar Pearl zich de laatste tijd mee bezig had gehouden. Ze had het zich wel af gevraagd, maar haar gedachten hadden zich meer gefocust op Coktail omdat ze terug was. Wist zij veel dat haar andere supervriendin juist wég ging. De laatste keer dat ze de bonte merrie had gezien was alles gewoon normaal, en dus ging ze daar nu ook gewoon vanuit. Plotseling drong een bekende geur haar neus binnen, dat bonte monster was hier in de buurt! Kon niet missen. Meteen versnelde ze haar pas, de Drakenberg op, dacht er niet over na dat het zo gevaarlijk was. Natuurlijk brokkelden er een aantal stukken van haar pad af, waardoor ze bijna in het ravijn viel, maar dat had ze bijna niet door. Met een happy face en overdreven pretoogjes huppelde ze naar de top. Voor zover een paard kan huppelen. Haar hoeven maakten een raar geluid, nogal onregelmatig kwamen ze neer door de dingen die ze moest ontwijken - ja het was een lastige trip maar ze zou die goeie ouwe Pearl weer 'ns zien. De glimlach op haar snoet en de glinstering in haar ogen verdween meteen toen ze het depressieve figuur zag staan. Was dat Parel? Ze leek opeens heel iemand anders. Een ijzige wind stak op, het was hier een stuk kouder dan beneden, Mischa kneep haar ogen samen tegen de wind. Na even vol verbijstering naar de scene te staren merkte ze pas op dat die ouwe maat Confetti er ook was, en een witte hengst die haar op een of andere manier ook bekend voor kwam. Hij was ook een tijdje lid geweest van de Quiet Sparkle. Ze hoorde wat gepraat en het bleek dat Confetti gewond was, meteen stapte ze naar de jonge merrie toe. Ze boog haar hals en likte haar wonden schoon, niet bepaald een pretje maar anders zou ze nog een infectie krijgen. Waarom waren zij hier? Er moest iets ergs aan de hand zijn. Ze zouden vast niet de ozo gevaarlijke Drakenberg opklimmen alleen om even hallo te zeggen. Mischa keek op, naar de bonte merrie en had plotseling het gevoel dat er iets vreselijks ging gebeuren. Voorzichtig ging ze naast Pearl staan, keek haar niet aan maar staarde voor zich uit en begon zachtjes te praten. "Er is iets aan de hand hè gangster," was het enige wat ze naar buiten kon brengen. Het bleef Mischa, ze kon het woord gangster niet weglaten, wat Parel ook van plan was, wat er ook door haar gedachten zoefde.

Met een enorme snelheid huppelde Hagrid over een wat breder pad van het drakengebergte. Man, als je hier je benen eens goed kon strekken, zou je die kans ook zeker nemen. Met gestrekte hals sjeesde hij over het stuk maar tot zijn schrik versmalde het pas vliegensvlug. Hij stopte zo snel mogelijk, struikelde over een steentje, en hield zijn evenwicht bijna niet meer. Maar hij beet zich vast aan een takje wat raar genoeg uitstak en trok zich terug. Opgelucht liep hij weer verder, met één kant van hem dicht tegen de rotswand gedrukt en zo dicht tegen de rotswand muur wandelend. Zijn enthousiasme was wel een beetje gedaald nu, dit was eng! Waarom hij hier was wist hij niet, hij had gewoon het gevoel alsof hij hier nu moest zijn, alsof hij anders niet bij iets belangrijks zou zijn. Maar niets dat acht goed was, en bij die gedachte keek hij sip. Hij wou weten waarom hij dat gevoel had, en liep voorzichtig door. Maar toen, bereikte al snel een hinnik zijn uiterst gevoelige, goed ontwikkelde gehoor. Meteen wist hij van wie de hinnik was, maar het verwarde hem. De hinnik was anders, bijna, verdrietig, hoe kon dat nu, het was Pearl, maar, zelf had Hagrid ook wel eens zijn slechtere dagen. En hij was zo’n vrolijke kip. Maar, Pearl mocht niet verdrietig zijn. Hij snoof eens, en zette zichzelf een versnelling hoger. Het maakte hem niks uit of hij ging vallen, hij moest zo snel mogelijk naar Pearl gaan. Hij versnelde nog wat en maakte een scherpe bocht, hierdoor verloor hij bijna zijn evenwicht. Maar hij herstelde zichzelf en ging in een snel tempo verder. Zijn manen vlogen om zijn hals en zaten in de war. Hij schudde met zijn hoofd en ze zaten weer goed. Hij snoof nog eens en een geur drong zijn neus binnen. De geur van Pearl. Hij versnelde nog wat en kreeg Pearl in zicht, met nog 2 paarden en 1 veulen erbij. Hij kende het veulen en de merrie half, ze zaten in dezelfde kudde, maar de hengst kende hij niet. Meteen liep hij door naar Pearl, maar ze zag er zo verdrietig uit, ze huilde! Verschrikt bleef Hagrid staan, Parel mocht niet huilen, dat mocht niet! ‘Hey mooie Parel, niet huilen.’ Zei hij stil en hij duwde zijn neus tegen haar nek aan voor een kort moment. Zoals een vriend dat deed. Daarna duwde hij Pearls hoofd omhoog met zijn neus, wat voor hem makkelijk was, hij had veel spieren gekweekt de laatste tijd. En Pearls hoofd was helemaal niet zo zwaar. Hij zuchtte eens en keek naar Pearl met een niet-begrijpende blik. ‘Wat is er aan de hand, waarom ben je verdrietig?’ vroeg hij lichtelijk wanhopig.

Lucardi trok rustig wat grassprietjes uit de grond om ze vervolgens langzaam tussen zijn kiezen fijn te malen en door te slikken. Het was vandaag een dood normale dag, niks bijzonders. Het zonnetje stond aan de hemel, door een paar wolkjes omringd. Een paar konijntjes huppelden vrolijk rond en de vogels lieten zich luid en duidelijk horen. Lucardi zuchtte, hij verveelde zich. Een briesje suisde tussen zijn manen door. Lucardi keek op, het briesje was kouder dan de vorige briesjes. Raar. Hij at door en iets later hief hij zijn hoofd op. Zijn ogen speurde de omgeving af. Hij was in de buurt van het drakengebergte, en er was geen paard te bekennen. Je had hier eigenlijk ook niks te zoeken, of je wou je leven wagen, of je wou DH verlaten of inkomen. Of je verveelde je, net als de bont kleurige hengst. Plots bereikte een hinnik zijn oren. Het was een hinnik van Parel, maar geen normale. Lucardi ogen stonden meteen op scherp en ze keken verschrikt. Wat? De hinnik klonk verdrietig, het leek alsof zijn moeder afschreid wou nemen. Lucardi bleef geen seconde langer staan en zijn achterbenen zette zijn lichaam krachtig in beweging. Zijn hoeven duwde 2 stevige afdrukken in de grond en na een klein sprongetje ging Lucardi verder in een vlotte galop. De hinnik kwam vanuit de drakenbergen, waardoor Lucardi een nog onbehagelijker gevoel kreeg. Wat was er aan de hand? Eenmaal bij de drakenberg aangekomen begon hij te klimmen. Voorzichtig, oplettend, maar snel. Zijn ene kant was stevig tegen de berg aangeduwd, waardoor sommige scherpe uitsteeksels in zijn vlees sneden. Maar op het moment maakte het Lucardi niet veel uit, hij volede niet eens pijn. Eenmaal bovenaan zag hij Hagrid, Mischa en Confetti. Aalemaal leden van de Quiet Sparkle en Pearl haar pleegveulen. Ook Remember was aanwezig, voormalig lid van de kudde. En zijn moeder stond er, Lucardi zag dat ze zich heel erg in moest houden om niet te huilen, wat ook niet helemaal gelukt was. Lucardi slikte en een eng voorgevoel bekroop hem, even leek hij van steen, hij stond doodstil en wist niet wat hij moest denken of doen. Hij voelde zich dood, alleen zijn kloppende hart bewees het tegendeel. Hij slikte nog een keer, maar hij voelde niets meer dan een steek in zijn droge keel. Hij zette een paar passen richting zijn moeder en drukte eventjes zijn neus in haar vacht, wat hij áltijd had gedaan. ''Waarom?'' Was het enige wat er in hem opkwam.

Een soort gesuis dwaalde door haar oren, wat voornamelijk van de wind kwam, en er leek een soort blokkade in haar benen te zitten. Ze wist dat een aantal paarden zouden reageren op haar hinnik, iets waarvoor ze eigenlijk weg had moeten gaan. Het was het makkelijkste. Gewoon laten weten dat ze weg ging en dan meteen de benen nemen, dan werd het niet zo moeilijk. Nu zou ze alle gezichten nog een keer voor ogen moeten zien, iets wat alleen maar voor een nog grotere brok in haar keel zou zorgen. Een zacht geluid beliep haar en langzaam draaide ze haar hoofd om. Nogmaals drupte er een traan langs haar hoofd en met een klein geluidje plopte het op de grond om vervolgens weg te kwijnen in de aarde. "Confetti! Doe voorzichtig, gaat het met je?" vroeg ze bezorgd richting de kleine die door haar enthousiasme haar gevonden te hebben tegen haar aan was gesprongen en gegaloppeerd had. "Dit had je niet moeten doen meisje.." zei ze zachtjes terwijl ze haar neus even in haar manen drukte en haar geur opsnoof.
Zoals ze al had verwacht klonken nieuwe hoefgeluiden op en toen ze zich voor de tweede keer omdraaide kreeg ze haar vroegere lid Remember in het fizier. Hij kwam ook bij hun staan en vertelde haar dat er in de rondte ging dat ze weg zou gaan. "Natuurlijk kom ik terug.." klonk haar stem zachtjes en ietwat schoor. Zoals ze normaal vrolijk en een soort van dapper was klonk ze nu stil en slapjes. Het was ook wel een rotbeslissing die ze had gemaakt en het feit waardoor ze hier op het punt stond te vertrekken was ook niet geweldig. Vooral niet nu ze al die bekende en vertrouwde gezichten zag. Ze knikte na het advies van Remember dat hij Confetti had laten weten, dan zou het vast over gaan. Ze zag dat het uiteindelijk niet ernstig kon zijn, maar toch was het een pijnlijk en zielig gezicht.
Voor ze het wist waren er weer nieuwe paarden bijgekomen, dit keer waren het er drie. Mischa, Hagrid en Lucardi. Ach god, ze voelde ze zich nu zó rot, zó ongelovelijk rot. Ze wou ze niet in de steek laten. Maar het moest. Hagrid kwam als eerste op haar af aangezien hij als eerste aangekomen was en hij zei dat de 'mooie' Parel niet moest huilen. Hij tilde haar hoofd ietsjes op en haar pupillen waren vervolgens op Hagrid gericht. "Sorry... Het spijt me.." wist ze er op dat moment alleen maar uit te krijgen en toen voelde ze rechts van haar een nieuw lichaam erbij bewonen. De stem van Mischa weerglamde tussen de bergtoppen door en net als haar staarde ze even zonder woorden in de verte. "Ja, je hebt gelijk.. Het spijt me zo." zei ze en ze schudde haar hoofd even heen en weer totdat Lucardi, iets wat ze nog wel het ergste vond aangezien hij namelijk haar zóón was, bij haar was beland. Een nieuwe traan welde op in haar ooghoek toen ze hem zag en zijn neus werd in haar vacht gedrukt. "Ik weet het niet.. Ik weet het niet.. Maar ik kom zo snel mogelijk terug, dat beloof ik jullie. En jongens willen jullie me één ding beloven? Willen jullie alsjeblieft goed voor de Quiet Sparkle zorgen? En Lucardi, zou jij tot de tijd dat ik terug ben het van me over willen nemen?" vroeg ze zachtjes richting alle paarden en het laatste was iets waarvan ze hoopte dat Lucardi het, als haar zoon waar ze trots op was, het wou doen.

Confetti keek naar Pearl, ja ze huilde. Opeens kwam er zo’n freak, een witte hengst die zei dat het gerucht ging dat Parel dreamhorses ging verlaten. Met grote puppyoogjes keek ze naar Pearl. ’Ga, ga je echt weg?’ Dat moest een grap zijn, Parel mocht dreamhorses niet verlaten. Confetti’s aandacht ging snel over naar de witte hengt toen die vroeg wat er gebeurd was. Met niet begrijpende oogjes keek ze op naar de hengst, waar had hij het over? Pas toen hij begon over haar wonden schoon te likken begreep ze het. ’Ooooohhh dat… gevallen.’ Zei ze rustig. Haar oortjes gingen weer heen en kwamen terecht bij Mischa die gelijk haar wonden ging likken. ’Euuhhh’ Stamelde ze verbaast. Die ‘gangster’ likte haar voeten. Of knietjes dan. Gelijk daarna ging haar hoofdje naar een hele grote hengst. Even keek ze van de grote hengst naar Parel en weer terug. Dit wou ze niet, Parel huilde en er ging gewoon iets gaande, iets als een complot. Nee dat zou Pearl niet doen… Toch? Natuurlijk moest de familie compleet worden en kwam Lucardi erbij. “Dit had je niet moeten doen meisje.." Zei Pearl tegen haar. ’Jamaar ik heb je gezocht.’ Zei ze met een beteuterd gezichtje. "Ik weet het niet.. Ik weet het niet.. Maar ik kom zo snel mogelijk terug, dat beloof ik jullie. En jongens willen jullie me één ding beloven? Willen jullie alsjeblieft goed voor de Quiet Sparkle zorgen? En Lucardi, zou jij tot de tijd dat ik terug ben het van me over willen nemen?" vroeg haar pleegmammie zachtjes tegen iedereen hiero. Nog altijd wist Confetti amper wat er aan het gebeuren was. ’Ehm…? Wat gebeurt hier nou?’ Drong ze aan. Tuurlijk was er een gulden gevallen dat Parel Dh zou verlaten maar alsnog, ze wou het verhaal horen aangezien ze waarschijnlijk gewoon veel dingen gemist had.