Leave me alone.. #

Hoeven werden over de grond gesleurd, soort van. Bloedplekken waren overal op de prachtige vacht van de merrie te vinden terwijl ze tussen de bomen door liep. Haar voorbeen hief ze af en toe wat op en ze hinkelde verder. Ze was nu al ver genoeg ontsnapt van de grote zwarte hengst. Tranen gleden over haar wangen terwijl de merrie tegen een boom probeerde te leunen. Ze had pijn overal van de trappen en beten van de hengst. Angst was nog steeds in de ogen van de merrie te zien net als de pijn. Haar bruine ogen waren niet zo helder als vroeger. Alles bestond rond pijn en angst. Ze wist niet waarom dit gebeurd was, maar ze was op tijd kunnen ontsnappen want anders was ze dood geweest. Aurora liet haar blik over de omgeving glijden en haar oren vingen een glimp op van stromend water. Voorzichtig zette ze een paar hinkelende stappen naar voren, op zoek naar de plaats waar deze vandaan kwam. Haar oren lagen opnieuw naar achteren van de angst. Wat als hij haar was gevolgd? Een rilling liep over haar lijf en meteen hinkelde ze naar de rivier toe. Ze had hem meteen gevonden en de merrie liet haar in het water zakken. Pijn. Veel pijn voelde ze toen haar wonden het water raakten. Ze snoof en kneep kort haar ogen pijnlijk dicht. Dit moest ook al deed het zoveel pijn. Ze had het geleerd vroeger. Ze keek naar haar spiegelbeeld en daarin zag ze een gebroken merrie die ook nog eens gewond was. Waarom moest dit toch gebeuren? Waarom zij? Ze zuchtte diep en liet haar neus voorzichtig over de wonden glijden. Veel bloed wou niet weggaan van haar vacht, maar het meeste was weg. De merrie klom op de kant en liet haar meteen door haar benen zakken. Het was veel te zwaar om recht te staan. Aurora legde haar hoofd neer en sloot voor heel even haar ogen. Dat verzachtte de pijn al beter dan rechtstaan. Ze was niet meer zoals vroeger. De zwarte hengst had haar dagen verpest en had haar nog angstiger dan vroeger gemaakt. Ze had zelfs zin om een eind te maken aan het leven, maar zo was ze niet. Nog niet.

&Painted Black

You chose a life for me no you never gave up.

Het stond hem bij als de dag van gisteren. Zijn moeder was er altijd voor hem geweest, de dagen dat hij zich zwak voelde, zwak zoals zijn vader hem honderden keren had genoemd. Toch had zijn moeder het leven voor hem gekozen, niet het leven dat een veulen graag had willen mee maken, maar hij had zoveel geleerd. Zoveel, dat hij nu wist welke fouten hij niet zou maken. Hij zou nooit slecht worden. Never. Hij zou nooit een paard vermoorden. Never. Nee, zijn vader was een vreselijk monster. En dat voorbeeld ging hij niet volgen.

I admire you, for the strength you've instilled in me.

Het was zijn moeder die er tijdens de trainingen altijd voor hem was geweest. Die hem altijd had aangemoedigd dat hij het kon, zolang hij in zich zelf geloofde. Want zij geloofde in hem, vertelde ze hem terwijl ze haar hoofd in zijn manen duwde. Zelfs toen de andere hengst met grote stappen voor liepen op het niveau, stond de merrie aan de zij-lijn. Wat was zijn moeder toch sterk geweest, en wat had hij daar veel van geleerd.

You were so young, you were just my age when you had me mom, You were so brave, there was nothing gonna stop or get in our way.

Nu was Painted zes. Vier en een half jaar na de trainingen, en hier stond hij dan. Een verdomd groot, zwak paard. Nee, hij was geestelijk niet zo zwak als toen, maar lichamelijk, wel. Spieren? Nee. Hij had in die vier jaar tijd niet getraind, amper. Toch mocht hij trots zijn op zijn uithoudingsvermogen. Maar zijn kracht? Nee. Daar kon hij niet op bouwen. Wat moest hij ingodsnaam doen als hij oog in oog stond met de moordenaar? Hoofdschuddend dacht hij terug aan zijn moeder. Zijn moeder was net zo oud als hem, toen hij geboren werd. Ze was de perfecte moeder geweest. Maar nu hij er over nadacht, hij was nooit de perfecte vader geweest. En zelfs toen zijn vader dreigde hun beide uit de kudde te zetten, hielp zijn moeder hem erdoor heen.

And I know you will always be there for me.

Met een snik hield hij zijn tranen in. Want hoewel zijn moeder er nu niet meer was, wist hij dat ze er altijd voor hem zou zijn. Zelfs op dit moment. In zijn hart, vertelde ze hem altijd.

---

Zwarte hoeven bewogen langs de rand van het water, het water dat zich hard tegen de kant duwde. Het water spatte om hoog, bracht verschillende geuren met hem mee. Geuren die hij had geleerd te herkennen. Glimlachend rook hij de geur van Aurora. Met een goeie galop ging hij richting de merrie. Geschrokken kwam hij tot stilstand toen hij de merrie vond. Onder het bloed. In paniek sloop hij naar toe, duwde zijn neus tegen haar aan. Woorden konden niet vertellen hoeveel pijn de merrie moest hebben, de pijn die in haar ogen te lezen was. Painted schudde zijn hoofd. 'Wie heeft je dit aangedaan Aurora?' fluisterde hij. Hij ging haar niet vragen hoe het ging, dat wist hij maar al te goed. Langzaam liet hij zijn lichaam op de grond glijden, liet zijn lichaam tegen het hare aandrukken. 'Ik ben bij je. Er kan je nu niks meer gebeuren' fluisterde hij. Maar hij wist, een hengst die dit, deze onschuldige merrie aandeed was gestoord. Hij wist dat hij het tegen zo'n paard niet op kon. Hij was zwak. Hij begraafde zijn hoofd in haar manen en toen rook hij het. Snuifend trok hij zich terug. Shít. Hij schudde zijn hoofd, snoof nogmaals. Damn. Deze geur, de geur die aan de merrie hing, was een geur die hij verdomd goed kende. Zijn vader. Zijn vader had het deze merrie aangedaan. 'Is hij..Is hij je gevolgd Aurora? Wie is er nog meer?'' De hengst drukte zich dichter tegen de merrie aan. Damnit. Dit kon hij totaal niet gebruiken. Hij kon amper tegen de paarden hier op, laat staan tegen ze vader. Hij vloekte nogmaals binnenmonds en drukte zich toen weer tegen de merrie aan.

[Excuse Moi voor de random post. Ik moest gewoon even de tekst verwerken ]

Haar bruine ogen werden langzaamaan geopend. Ze zuchtte diep terwijl ze niet op de pijn probeerde te letten. Het prikte en brandde enorm hard en de merrie wilde gewoon hier niet meer zijn. Ze wilde niet meer leven met dit. Roman was nog lang niet klaar met haar en dat wist ze maar al te goed. Haar oren vingen geluiden op, maar die waren nog ver weg van haar. Ze hoorde plotseling hoefgetrappel van een paard dat in volle galop in haar richting kwam. Geschrokken sprongen haar ogen open en schoten ze van links naar rechts. Angst was duidelijk in haar ogen te zien. Ze was bang dat de grote zwarte hengst haar gevolgd was. Ze zag dan ook een zwarte hengst en wou opspringen, maar zodra ze de geur rook kalmeerde de merrie meteen. Ze slaakte een diepe zucht en liet haar hoofd hangen. De hengst met zijn heerlijke stem vroeg wie dit gedaan had. Aurora zweeg. Ze durfde het niet te vertellen. Bang dat hij alles te weten zou komen en wraak zou nemen, maar zou verliezen. De hengst liet zich tegen de grond zakken en ging tegen haar aanliggen. Ze kalmeerde en ontspande haar gewonde lichaam. Ze sloot haar ogen heel even, maar zodra de hengst weer begon te praten opende ze haar ogen. Ze voelde haar goed nu de hengst bij haar was. Ze knikte even op zijn woorden en toen hoorde ze zijn vraag. Hij wist het. Het water had niet de volledige geur verwijdert. Aurora slikte even en keek de hengst voorzichtig aan, met angst. Ze knikte voorzichtig op zijn vraag en sloeg haar ogen nee. "De kuddeleden zijn hier ook.." Zacht sprak de merrie de woorden uit terwijl ze weer dacht aan de eerste ontmoeting aan de drakenberg. Ze zuchtte en keek weer naar de hengst.

Zijn zwarte lichaam drukte zich dichter tegen de merrie aan toen er een zucht haar keel verliet. "De kuddeleden zijn hier ook.." sprak ze als reactie op zijn vraag. Verdorie. Waarom moest al het goede toch altijd opgevolgd worden door het slechte? Hij liet zijn hoofd in haar manen verdwijnen, toen ook uit zijn keel een diepe zucht tevoorschijn kwam. Wat moest hij doen? Hoe moest hij het doen? Hij kon onmogelijk zijn vader verslaan, als zijn vader nog steeds zo negatief over hem was. Maar aan de ene kant was zijn vader de gene die de waarheid wist, hij wist wie zijn moeder had vermoord. Maar wou hij wel weten wie zijn moeder had vermoord? Stel dat het een paard van DH was? Er waren hier genoeg paarden die hij onmogelijk kon verslaan, wilde verslaan. Tranen prikte achter zijn ogen, vonden een weg naar buiten. Daar lag hij dan, tegen een merrie waar hij meer voor voelde dan alleen vriendschap, met problemen in zijn hoofd die hem het leven konden kosten. En dan had hij ook nog Amani. En Padeau. En al die andere problemen die zich opsloegen in zijn hoofd, het drukker maakte, waardoor hij zichzelf nog net niet voor een badeend zijn voeten wierp. De dood was nooit een optie, maar hij leek er de laatste tijd toch meer over na te denken. Het zou zijn verliefdheid's probleem niet oplossen, maar de rest wel. Als hij zijn vader zag, had hij weinig keuze: langzaam of snel de dood te gemoed gaan, het zou gebeuren.

Hij opende zijn ogen weer, toverde zijn gezicht weer te voorschijn uit de merrie's manen. Ze konden hier blijven liggen voor hoelang ze wilde, maar hoe fijn hij het ook vond om tegen de merrie aan te liggen, had hij wel iets anders te doen. Hij herinnerde zich enkele paarden van de kudde, paarden die meer gelovig waren aan zijn vader dan aan hem. Trillend duwde hij zijn lichaam van de hare af, schoof zichzelf langzaam omhoog. 'Kun je proberen op te staan? Of heb teveel pijn?' vroeg hij strak. Hij herkende zijn eigen stem niet meer. De stem die altijd voor met enthousiaste was, was leeg. Zijn stem zat vol spanning, pijn, agressie. Hij wou zijn vader hier weg hebben, weg bij haar, weg bij zichzelf. Hij snoof hard, liet zijn blik door het gebied heen glijden. Geen geur of lichaam te bekennen. Zijn lichaam ontspande zich direct weer, eveneens als zijn stem, toen hij zich verontschuldigde aan de merrie. 'Het spijt me. Zo bot bedoelde ik het niet'' Wat was er toch met 'm aan de hand de laatste tijd?

De jonge merrie briesde zacht en zuchtte ook nog eens diep. Haar bruine ogen sloot ze kort terwijl ze genoot van het lichaam van de zwarte hengst tegen haar aan. Ze opende haar ogen even en merkte op dat het enorm stil tussen hun was. Hij leek over vanalles na te denken. Ze haalde even diep adem en bekeek de rivier. Pijn schoot kort nog eens door haar lijf, maar ze reageerde er niet meer op. Ze voelde de hele tijd al pijn dus dit kon er wel bij. Ze draaide haar oren naar een paar kanten om alles te beluisteren. Zowel de stem van de hengst als het gefluit van vogels of geritsel van sommige bladeren. Wat als Roman haar gevolgd was? Dan hadden ze echt een groot probleem. Aurora luisterde naar de vraag van de hengst en dacht even na. Ze wist niet of het wel zou lukken. Ze was zwakker en had best wel pijn. Ze reageerde ook even niet op zijn woorden en staarde voor haar uit. Haar ogen nog steeds vol pijn en angst. Hij leek opnieuw na te denken want het was weer eens stil tussen de twee. Hij leek iets op te merken en verontschuldigde zich tegenover haar dat hij zo bot gedaan had. De merrie richtte haar bruine ogen op de hengst en knikte even. "Maakt niet uit. Het zal wel lukken hoor." Hoop ik. De merrie slikte even en zette haar ene been opzij. Ze duwde haar lichaam met haar benen omhoog en zakte kort even in. Ze snoof en hief haar lichaam omhoog. Ze schudde kort met haar hoofd en keek voorzichtig naar de zwarte hengst. Het was gelukt om op te staan, maar dat betekende niet dat ze geen pijn had. In tegendeel, ze had nog veel pijn.

Flut