Oh man, just leave me! #

Haar donkere ogen werden geopend. Ze knipperde een keer met haar ogen om het felle licht op te kunnen vangen. Er was geen wolkje aan de lucht, maar je zag wel dat het in de nacht gesneeuwd had en hard. Nu alleen scheen de zon en het was heel fel als het reflecteerde op de sneeuw. Ze snoof en sloot haar ogen even. Dit was ze nog helemaal niet gewend en ze haatte het. De jonge merrie opende haar ogen na een tijd weer en stapte naar buiten. Ze voelde het felle licht op haar branden. Er was deze dag geen wind en dat was interessant genoeg om naar buiten te gaan. Rustig betrad ze de dikke laag sneeuw. Haar hoeven zakten meteen in en het gekraak was luider dan ooit. Ze draaide met haar oren terwijl ze door de sneeuw begon te ploeteren. Als ze nu nog maar een paar maanden was zou ze er nog in verdrinken. Anaïs schudde met haar hoofd om de meeste sneeuw van haar af te krijgen. Haar hoeven hief ze hoog de lucht in en zette ze verderop weer neer. Ze had hier nu al geen zin meer in, maar het was iets warmer en nu had ze het niet eens koud. De merrie zette haar hele lichaam in beweging en stapte naar voren. Ze negeerde de laag sneeuw waarin ze aan het verdrinken leek te zijn. Haar blik gleed over de omgeving heen. Witter dan wit had je niet. Je herkende de witte paarden hier nog goed in omdat veel paarden niet zo schoon waren of geen stukje vuil hadden. Ze snoof luid om haar wat op te warmen en rustig liep ze in de richting van het bos. Het was rustig en sommige vogels waren nog steeds in dit gebied. Je hoorde ze de hele tijd fluiten. Zij hadden vast ook iets nodig om warm te blijven. Ze zuchtte eens even terwijl ze na een tijd tussen de bomen doorliep. Ze had weer geen zin om te praten met iemand want ze wist dat er hier nu op dit moment nog een paard zou rondlopen. Zacht gromde ze binnensmonds terwijl ze stopte naast een boom. Haar donkere ogen schoten van links naar rechts om alles te zien wat hier rondliep. Ze sloeg met haar staart heen en weer en wachtte op het onbekende paard dat in haar gehoor binnendrong. De merrie draaide haar hoofd weg van de felle zon en wachtte af. Nieuwsgierig wie het deze keer zou zijn. Nieuwsgierig tot alles dat kon gebeuren. Een kleine grijns sierde haar lippen, maar toen ze de sneeuw hoorde kraken veegde ze de grijns weg. Haar oren draaiden naar het geluid toe en haar blik gleed over het paard dat aankwam lopen.

Langzaam draafde de hengst aan, de bladeren kraakten onder zijn voeten. Vogels begonnen aan hun grote vlucht, naar het oosten. Naar de warme landen. Terwijl andere die bleven vrolijk hun liederen zongen. Kortom, het bos was in opperbest humeur, net als alle dieren erin. Hij zwiepte even met zijn staart, en keek de vogeltjes na die wegvlogen. Het was een leuk gezicht. Maar al snel, kwamen de grijze wolken weer te voorschijn. En maakte de gulle wind de bomen tot waaien. Weer dansen de manen van de hengst vrolijk mee op het ritme van de gulle wind. Bladeren vlogen van de bomen af. En dwarrelden rustig naar beneden, terwijl de wind hun steeds verder weg van de bomen waar ze ooit aan hingen bracht. Remember glimlachte, keek even hoe de blaadjes over hun reis deden. En racete ze soms achter na. Uiteindelijk trok hij even een sprintje, zigzagde door de bomen om warm te worden. Hij brieste zacht. Keek om zich heen. Zijn ogen gleden door zijn oogkassen, en stopte toen hij recht voor zich keek. De wind sneed in zijn gezicht. Hij had verdriet, langzaam slofte hij naar de schim die in de verte verschenen was. Zijn mondhoeken krulde lichtelijk op. Hij sloot zijn ogen en zuchtte. Hij moest verder, hij moest verder gaan. Langzaam stopte hij voor de jonge merrie. De Horcrux geur vergezelde haar geur. Net als dat de Dénali geur die van hem vergezelde. ''Remember.'' Was het enige wat hij zei. Zijn stem klonk verdrietig. Hij wist dat hij de naam niks voor niks gekregen had. Hij wist dat het betekende dat hij veel dingen zou onthouden. Maar wat zou hij blij zijn als hij dit verdriet niet zou onthouden. Hij zuchtte nogmaals, en liet zijn hoofd zakken.

Haar donkere ogen gleden over de witte omgeving. Ze wachtte nog steeds op beweging van de verte. Ze snoof om haar nog steeds warm te houden. Haar vacht stond dik en ze sloeg met haar staart heen en weer om niet te gaan bevriezen. Ze schudde af en toe met haar hoofd om de sneeuw van haar af te krijgen. Ze schraapte met haar hoef op de grond en opnieuw hoorde ze gekraak in de sneeuw. Het kwam dichterbij, elke stap die het paard zette. Ze draaide met haar oren en draaide daarna ook haar hoofd in de richting van het paard. Het was een witte hengst, maar hij was niet zo makkelijk te zien in de sneeuw. Je zag het heel lichtjes. Niet veel paarden waren sneeuwwit zodat je ze niet zag. Er zat meestal wel iets donkere kleur op je vacht. Anaïs staarde naar de witte hengst die dichterbij kwam lopen. Hij stelde zich meteen voor, kort. Na de woorden zuchtte hij eens en liet hij zijn hoofd zakken. Het veulen drukte haar oren in haar nek en keek hem aan. Wat was dit nou weer voor een hengst. Ze wist dat hij goed en zwak was. Zijn geur herkende ze. Dénali. Van Sultan en Pearl. Deze paarden zouden ook op de oorlog komen. Ze wist het gewoon zeker. Zij zou stiekem ook meegaan. Ook al verbood haar moeder het omdat ze te jong was. De merrie schudde de gedachte weer weg en keek naar de hengst. "Anaïs." Haar stem was hard en duivels. Zelfs bij een zielig paard zou ze slecht zijn. De merrie toonde geen enkele emotie of zelfs geen medeleven. Ze snoof en keek hem strak aan. "En waarom ben jij zo zielig aan het doen. Nouja ik bedoel extra zielig natuurlijk." Haar stem was harder dan eerst. Ze wilde hem kwetsen. Als het kon mocht hij huilen in haar buurt en dan kon ze goed lachen. Ze grijnsde even bij die gedachte, maar na een tijd veegde ze de grijns weer weg. Haar staart zwiepte af en toe heen en weer en rustig wachtte ze op een reactie. Als hij nu kwaad zou reageren zou ze zelfs nog eens lachen. Goedzakken waren nou eenmaal lachwekkend.

Hij snoof eventjes. Hij leunde lichtjes tegen een stevige boom aan. Zijn hoofd nog steeds laag hangende. De felle zon verwarmde zijn schoft. Hij wou niet bewegen, hij wou hier blijven staan, de hele tijd, vergaan van de pijn binnen in hem. Hij wou vergaan van de honger. Dan kon hij genieten van het eeuwige leven in de hemel. Als hij daar zou komen tenminste, had hij ooit wel eens wat goeds gedaan? Had hij ooit iets gedaan waardoor hij naar de hemel zou mogen? Nee... Of ja, misschien wel. Hij wist het niet meer. Nog steeds waren zijn ogen gesloten. Nog steeds deed hij niks. De wind rukte zachtjes aan zijn haren. Sneed zachtjes in zijn ogen. Het was een koude winter. De merrie stelde haarzelf voor als Anaïs. Toen luisterde hij stil naar haar woorden. Hij snoof eventjes. Langzaam tilde hij zijn hoofd omhoog, het leek zo zwaar. Zijn hoofd leek zo zwaar, het was zo lastig. Zijn oortjes hingen sip aan zijn hoofd. Hij keek naar beneden, eventjes leek hij op een klein kind dat zijn ouders kwijt was geraakt. Of die pijn had. Toen keek hij de merrie aan. Nog steeds had hij een verdrietige blik. Zijn ogen stonden serieus. ''Ik heb verdriet om dingen waar jullie soort nooit om zou geven.'' Zei hij kalm. Hij wou 'soort' eigenlijk veranderen in klojo's maar dat leek hem niet helemaal gepast. ''Je wilt me pijn doen, je vind het leuk als de tranen over me wangen zouden stromen, dat is waarom jullie dit soort pijn nooit zullen begrijpen. Maar ik wel. Ik ben sterk, sterker dan je denkt Anaïs, net als jij heus wel een goede kant in je hebt.'' Sprak hij kalm. Ja, ieder wezen had iets goeds in zichzelf. Remember zag het altijd wel, zelfs als de ander de schoonheid in zichzelf niet zag. Zelfs dan..

De jonge merrie grijnsde vals. Hij leek wel een kind dat huilde om iets dom. Iemand dat helemaal eenzaam en alleen achtergelaten was. Hij leunde deze keer tegen een boom aan met zijn hoofd nog steeds naar beneden gezakt. Toen de hengst haar woorden gehoord had, keek hij haar even serieus aan maar ze zag het verdriet nog steeds in zijn blik. Vals grijnzend luisterde ze naar zijn woorden. Hij begon te vertellen dat hij verdriet had om iets, om dingen die haar soort niet zouden begrijpen. Want haar soort zou dat nooit hebben. Ze zouden nooit pijn of verdriet hebben. Zijn woorden werden vervolgd. Nu zei hij alles alsof hij haar gedachten kon lezen. Hij zei dat ze hem pijn wilde doen, de tranen wilde laten stromen. Anaïs drukte haar oren in haar nek en keek emotieloos naar de witte hengst. Hij wist dat ergens iets goeds in elk paard zat. "Ja, ik wil je pijn zien. Jij voedt me met je pijn, maar misschien zit er in elk slecht paard iets goeds. Maar dat goeds is voor jullie niet goed. Ik zal wel eens aardiger doen tegen slechte paarden, maar tegen jullie nooit. Ik zal jullie nooit medeleven tonen. Ik zal jullie nooit helpen. Nooit." Haar stem was hard en duister. Haar donkere ogen leken zwart te worden. Er was geen fonkeling in te zien. Ze meende de woorden dan ook en was nog steeds de duivel. Ze was anders dan elk veulen dan ook. Ze had een lage pijngrens en ze was duivels. Het goede was in haar helemaal opgesloten. "Vroeger snapte ik mijn soort niet en deed ik wel rustig tegen goedzakken, maar mijn goedheid zit helemaal opgesloten. De duivel is vrijgekomen en ik zal voor jullie niets doen. Niets." Een valse grijns sierde haar lippen alweer. Ze vond dit nog wel een interessant gesprek. Hem uitlachen als het moest. De jonge merrie sloeg met haar staart heen en weer terwijl haar donkere ogen strak op de witte hengst gericht waren.

De merrie maakte het dat hij eventjes al zijn verdriet en zorgen vergat. Ze zorgde ervoor, dat hij zich eventjes net als vroeger voelde. Terwijl hij de slechte haatte, had hij medelijden met ze. Voelde hij zich schuldig, maar waarom? Hij voelde zich zo vaak schuldig om niets. Hij was gewoon een groot emotioneel wrak op dit moment. Hij stond op springen. En als dat gebeurde wou je niet in de buurt zijn, wist Remember uit zijn ervaringen met zichzelf. Al aardig snel begon de merrie grote verhalen aan te leggen. Remember luisterde nieuwschierig. Hij negeerde haar woorden, zo waren ze allemaal. Alle slechten, alle wannabees niemand was anders. Ze waren bijna allemaal hetzelfde. Op enkele na. Weer begon de kleine merrie te praten. Remember snoof eventjes. Hij luisterde naar de jonge merrie. ''Jullie worden van jongs af aan verpest, alleen maar om de macht. Maar ik neem het jullie niet kwalijk, ik neem het niemand kwalijk. Want jullie denken dat jullie het goed doen, en wij denken dat wij het goed doen.'' Sprak hij wijs, wachtend op de reactie van de jonge merrie. ''Waar zijn je ouders eigenlijk?''

De jonge merrie staarde vooruit. Ze snoof luid en schraapte met haar hoef over de grond. Ze wist even niet wat te doen want de hengst bleek toch saai te zijn. Geen één enkele traan verliet zijn oogbal. Ze snoof en sloeg met haar staart heen en weer. Haar blik gleed na een tijd weer naar de hengst die begon te praten. Hij zei haar dat ze van kleins af aan verpest werden. Alleen maar voor de macht, maar hij nam het hen niet kwalijk. Hij vertelde dat zij dachten dat het goed was, zo doen. En hij en zijn soortgenoten dachten dat zij het goed deden. Het veulen rolde geïrriteerd met haar ogen. "Whatever. Wat jij wil denken maakt mij echt geen bal uit." Haar stem hard. Haar donkere ogen hielden zijn blik vast. Ze grijnsde toen hij vroeg wie haar ouders waren. Nee, hij vroeg waar ze waren. Anaïs keek hem emotieloos aan. "Mijn ouders. Mijn moeder is bezig met een taak van de kudde en mijn vader hangt wat rond. En waarom vind je dat zo'n interessante vraag? Ik zie er niets aan. Het zijn maar ouders." Haar stem duivels. Ze haatte haar ouders dus waarom zou ze erover willen praten? Hij kreeg wel zijn antwoord, maar verder wou ze niet praten over hen. Toch was ze er zeker van dat hij er wel naar zou vragen. Haar staart sloeg heen en weer terwijl ze nog steeds geïrriteerd zijn blik vasthield. Ze snoof na een tijd nog eens om haar neus warm te maken.

Remember zuchtte, ze waren allemaal hetzelfde al die slechte veulens. Allemaal waren ze kil, en dachten ze dat ze beste waren. Maar Remember had medelijden met ze, hij had spijt om ze. Hij voelde zich schuldig voor de veulens, de slechte dan. Alleen maar omdat ze zo geboren waren. Remember mepte zijn staart tegen zijn flanken. Zijn oren hingen nog steeds slap naar voren of naar achteren een beetje er tussen in. De jonge merrie begon weer te praten. Haar stem was hard. Remember was niet bang voor haar, als hij moest zou hij haar kunnen vermoorden. Maar Remember kon niet doden, hij kon het wel. Maar het was alsof hij na de moord een prijs moest betalen, een prijs voor de dood. Dan had hij zo verschrikkelijk veel pijn. En het was zo lastig om die pijn weg te zetten. Het was alsof hij zwaar gestraft werd. Alsof hij de pijn voelde die het wezen dat hij vermoord had ook gevoeld had. Het was vreselijk, dat was misschien de reden dat Remember nog nooit gedood had. ''Omdat zonder jouw slechte ouders je hier niet gestaan had, mij te lopen afkraken.'' Zijn woorden waren vriendelijk en warm.