I know you're back in here, but please leave me alone #

Zacht blies de wind haar blonde manen opzij. Haar heldere bruine ogen gleden over de omgeving terwijl ze voor een paar seconden sloten om te genieten van de warmte. Bijna was het zover. De zomer was in aantocht. Ze zuchtte zacht terwijl ze nadacht over hoe het zou worden met de zomer. Elke dag zou het enorm warm zijn en moest je schaduw zoeken. Al had ze dat veel liever dan steeds een warme plek zoeken. De merrie liet haar blik over de omgeving glijden. De bomen stonden in bloei en toonden prachtige groene kleuren. Sommige bomen hadden wat bloemen en maakten het nog eens mooier dan ze al waren. Ook de waterval was van ver al te horen en ze wist meteen dat ze erheen wou. Ze was net terug van haar reis op weg naar haar beste vriend: Painted Black. Er was veel gebeurd vroeger toen ze de hengst kende. Ze hadden steeds gespeeld toen ze nog veulens waren. Hij was een jaar oud toen ze geboren werd. Ze waren de beste vrienden en hij zou haar steeds met zijn leven beschermen. Al liep het fout toen er een grote ruzie ontstond tussen de vader en zijn zoon. De kudde was niet meer hetzelfde en die ene prachtige merrie waar zij haar voorbeeld in zag, werd vermoord. De tragische beelden schoten steeds door haar hersenen zodat ze ze elk moment terug kon bekijken. Dat wilde ze niet, maar vergeten kon ze ook niet. Ze wist dat de hengst hier was en zijn zoon zocht. Ze wilde niet dat de hengst in gevaar kwam en ze wilde hem weg hebben. Ze was dan ook enorm bang voor de grote hengst. Aurora haalde diep adem terwijl ze haar tocht naar de waterval zette. Haar hoeven maakten zachte sporen in de bodem die ook nog eens zacht was. Veel beter dan harde grond tijdens de wintermaanden. Ze zwiepte met haar staart heen en weer om een aantal vliegen weg te jagen. Haar oren draaiden heen en weer om te zoeken naar de waterval. Ze vond hem dan ook meteen en de merrie liep naar het water toe. Ze liet haar hals zakken en nam een aantal slokken van het water. Het voelde verfrissend aan en dat was fijn. Heel fijn. De merrie hief haar hoofd opnieuw op en schudde haar manen uit. Vliegen waren lastig en ze volgden je overal. Ze zuchtte nogmaals terwijl ze nadacht over wat ze nog kon doen. Niet veel. Het was hier rustig en stil. Genietend staarde de fijne slanke merrie naar het water en de waterval die zijn water naar beneden liet vallen. Het was een mooi gebied en hier zou ze dan ook uren kunnen blijven staan.

&Roman

Haar bruine ogen waren nog steeds op het water gericht. Haar oren stonden in rust net als haar achterste hoef. Ze bekeek het water dat enorm helder was terwijl haar ogen voor heel even nog een keer sloten. Ze zwiepte zacht met haar staart heen en weer terwijl ze over alles begon na te denken. Ze had de grote hengst gezien en was hem nu aan het ontwijken. Ook had ze haar beste vriend nog een keer opnieuw gezien en ze voelde haar sterker dan ooit. Hij was echt veranderd, maar lief was hij nog steeds. Aurora zuchtte zacht terwijl ze diep nadacht over de Fries. Ze leek er nog van de dromen ook. Maar plots sprongen de dromen stuk. Vuur verwoestte haar mooie droom en haar bruine ogen schoten wijd open. Die geur. Het was enorm bekend voor de jonge merrie. Een paar dagen geleden had ze deze geur van dichtbij geroken én gezien. Roman. Angst schoot door het lichaam heen en haar spieren stonden gespannen van de opwinding. Wat deed hij hier. De merrie draaide, maar ze besefte niet dat de hengst al in haar buurt was. De wrede ogen van de hengst werden in de hare geboord en meteen schrok ze. Ze drukte haar oren in haar nek en onzeker begon ze de hengst aan te staren. Toen hij merkte dat ze hem gezien had, begon hij te praten. Hij vertelde haar dat het niet echt zijn lucky day was omdat hij haar tegen kwam voor de tweede keer. Opnieuw sprak hij, met zijn vreselijke enge stem. Kwaadaardig noemde ze hem. Bezeten door de duivel. Ze slikte de angst een beetje weg, maar deze bleef terugkomen. Hij vond dat zijn ex leden in de weg stonden voor de wraak op zijn zoon. Hij vertelde haar dat het tijd was om de moeder van Painted Black te ontmoeten en dat hij zou beginnen bij haar. De woorden waren hard. Ze drukte haar oren in haar nek en spande haar spieren op. Een koude rilling vol angst gleed over haar rug. Haar ogen stonden angstig op de grote hengst voor haar gericht. Iets zeggen durfde ze niet. Iets doen zeker niet. Wat was de hengst van plan? Aurora dacht meteen aan Painted Black. Waarom was hij hier niet? Ze had hem nodig. Zijn vader was sterker dan haar, dat wist ze nu al. Angstig zette de merrie een aantal passen achteruit. Ze stapte in het water en geschrokken keek ze naar de grond.

Aurora snoof onrustig en draaide met haar oren heen en weer. Ze schoten in haar nek en hoorde de vraag van de hengst. Ze wist waar hij dit eerder gezien had. Valéry. Ze probeerde nog dieper in het water te gaan om een deel van haar lichaam te beschermen, maar ze was te laat. Een ijzige hinnik klonk als een luide gil in haar oren en een scherpe pijn voelde ze in haar voorbeen. Kort zakte ze in elkaar, maar ze probeerde haar recht te krijgen. Net toen hij losliet kon ze haar recht krijgen, maar een trap tegen haar borst hielp helemaal. Ze schoot naar achteren en moest haar met al haar kracht, die al helemaal niet veel was, recht houden. Ze voelde de stekende pijn op beide plaatsen en het water waar ze in stond begon licht bloed te kleuren. Hij vertelde haar dat hij het graag langzaamaan en pijnvol deed. Ze mocht kiezen van hem en hij wachtte. Aurora slikte en keek hem angstig aan. Waarom zou ze in hemelsnaam hierop antwoorden? Ze wilde niet eens dood. Ze kneep kort haar ogen dicht toen er weer een pijnlijke steek in haar voorbeen kwam. Nog steeds verloor de jonge merrie veel bloed. Ze richtte haar bruine ogen voorzichtig op de zwarte hengst die nog steeds op haar antwoord stond te wachten. Hij nam graag alle tijd, maar helemaal niet om te wachten. Tranen sprongen in haar ogen en voorzichtig zette ze nog een paar stappen achteruit. "Nee.. Roman, nee. Alsjeblieft, vermoord me niet." Zacht gestotter verliet de keel van de merrie. Haar blik op de zwarte hengst gelet die een pak groter en breder dan haar was. Haar staart stak tussen haar benen en haar voorbeen hief ze lichtjes op van de pijn. Haar bruine ogen waren strak op de hengst gericht en alle angst en pijn was erin te lezen. Zacht trilde ze. Dit kwam helemaal niet goed en dat wist ze al. Ze kwam hier misschien wel levend vanaf, maar toch zou ze ernstig gewond zijn.