Best thing I ever had

Slanke hoeven dansten rustig over het vochtige gras heen. Het zachte gebries weerklonk tussen de treurwilgen door. Het gezwiep van een staart weerklonk als enig ander geluid. De dunne lokken gleden langs de bruinsige vacht heen. Het dauw bleef aan zijn vochtige hoeven kleven. Zijn neusgaten stonden wijd open terwijl er witte wolkjes uitkwamen. De gekleurde bladeren aan de bomen waren bedekt met een wit laagje vorst. Moeder natuur had de airco aangezet tot onder nul. De eerste keer in deze herfst had het gevroren. Nojin schudde zachtjes zijn slanke hoofd terwijl hij rustig door draafde. Zijn hals had hij keurig gekruld waardoor zijn spieren zichtbaar waren.. Hij was nog niet zo lang hier maar hij was al serieus veranderd. Zijn manen waren wat gegroeid en de mensengeur was uit zijn vacht. Toch onderhield hij hem erg goed en zou je werkelijk geen vuiltje vinden op zijn vacht. Nee, hij glansde nog steeds doordat hij vaak een meer inging en ervoor zorgde dat hij niet richting moerassen ofzo zou gaan. Nee, geen drab onder zijn hoeven, forget it. Zijn grote amandelvormige ogen zagen de verandering van omgeving. De treurwilgen veranderden in loofbomen. De grond werd koperkleurig door het eeuwenoude bladerendek. Nojin’s oren had hij trots naar voren gericht. Hij brieste eens rustig terwijl hij zijn hoofd even liet zakken. Zodra de lucht uitgeblazen was hees hij zijn slanke hoofd weer rustig de lucht in. Dit deed hem denken aan de rustige buitenritten in de ochtend die hij ooit had gemaakt. Gewoon rustig ontspannen en van de natuur genieten. Hij spitste zijn oren om geluiden op te vangen, wat hem verbazend goed lukte. Nojin was het niet gewend om op te letten als hij aan het draven was, eigenlijk nooit. Slapen was voor hem dan ook een absolute ramp. Meestal zocht hij een veilige plek op waar niemand hem zou kunnen vinden en waar het ook nog eens zuiver was. Een eenzame vogel floot terwijl de zon alles lichtjes verlichtte. De vroege ochtend was iets of wat mistig maar dat weerhield de hengst er niet van om al te bewegen. Waar hij heen ging was zeker nog een raadsel. Hij verkende de meeste gebieden wat tot het zogenaamde DH behoorde. Nojin zag het eerder als een soort paardenstal maar dan zonder stallen. De meeste paarden bleven in al die gebieden rondzwerven alsof het persoonlijke gigantische weide was. Stallen maakten ze zelf. Elke veilige plek was als een stal voor hen. Jammer genoeg was er geen warm stro die je in de winter warm hield. Nojin zijn wintervacht was echt miniem en hij wist nu al dat hij deze zomer enorm zou gaan afzien. Een stille zucht verliet zijn keelgat terwijl hij over ging naar een stap. Nog steeds hield hij zijn hoofd trots in de hoogte. Toch waren zijn ogen leeg, droevig. Nojin was zeker niet blij met zijn leven als wild paard. Toch leek hij zich een beetje aan te passen. Maar hij mistte andere paarden om zich heen. In een kudde gaan was geen optie voor hem. Nee, hij liet niemand de baas spelen over hem. Vreemde paarden moesten niet zeggen wat hij moest doen en wanneer hij ergens zou moeten zijn. Enkel zijn vader zou hem iets kunnen bevelen en de mensen. Echter was die tweede daar niet echt goed in. Soms waren ze zo onduidelijk en dachten ze dat hij het expres deed. Tja, dat was gedeeltelijk ook weer waar. Soms, als hij echt geen zin had om te rijden, ging hij lekker lopen klieren en liep hij langs geen kanten. Dan hield hij zijn hoofd statig in de lucht en ging hij onregelmatig draven. Ook zijn galop was dan een hel. Dan gooide hij zijn benen maar wat vooruit zonder er echt bij na te denken. Dat was eigenlijk best wel grappig want zo hadden ze ontdekt dat hij een galopswissel kon. Ze lieten het hem vaak doen maar dat vond hij niet erg. Het was eigenlijk best leuk die dressuur. Je liep dan zo mooi dat mensen graag naar je keken. Echter had Nojin nooit een echt hoog niveau in de paardensport gereden. Hij kon tot op een zekere hoogte mee maar daar stopte het ook bij. Hij kon beter aan maar dan zouden ze hem moeten specialiseren en dat wouden ze niet. Hij was een veelzijdige hengst en ze wouden dat iedereen dat wist. Maar nooit had hij gedacht dat hij ook nog eens in het wild kon overleven. Een echte overlevingskracht wat een paard nodig had. Iets wat goed was bij wedstrijden over lange afstanden. Nojin kon zo koppen voor hem zien van het paardenblad. Zachtjes grijnsde hij eens. Terugdenken aan de alledaagse dingen van de stoeterij deed hem goed. Het hield hem haast op de been kon je zeggen. Als deze nachtmerrie voorbij zou zijn zouden ze hem weer zien stralen in de ring. Hij zou er weer staan alsof hij nooit was weg geweest, alsof hij altijd in zijn stal had gestaan. Ze zouden niet eens merken dat hij in het wild had geleefd. Nee, hij zou dit alles zeker en vast niet missen. Zelfs het heerlijke water uit het meertje niet. Hij kon nog altijd uit het beekje drinken dat door de weide heen kabbelde. Vroeger had hij zich daar nooit aan gewaagd. Hij had altijd keurig uit de drinkbakken gedronken.

Met een regelmatige pas liep Magnifico door het dichte bladerdek dat zich met de jaren had gemaakt, en voor de bodendiertjes teveel was om allemaal op te ruimen. Het tikken van haar staart tegen haar achterbenen, in het regelmatige tempo was het enige wat ze voelde, en dan nog de kou van de vorst. De vorst had een dun wit laagje veroorzaakt over de bomen, en dat haar vacht dikker werd. Ze kreeg haar wintervacht weer terug, het enige wat je kon beschermen in de tijden van kou en regen. Een dikke vacht was voor een paard belangrijk, paarden zonder een winterpak om hun heen, zouden het moeilijk gaan krijgen. De lucht die uit haar neus kwam, condenseerde in de koude lucht en witte wolkjes ontstonden. Het was simpelweg herfst geworden, en een periode waar niemand behoorlijk vrolijk van werd. Magnifico zeker niet, die haatte kou, en dan vooral sneeuw. Sneeuw was echt iets waar ze niet tegen kon, dus naar de sneeuwvlakte, nee, daar zou ze zéker nooit heen gaan, dat was een gebied dat ze ging vermijden. Net zoals de gletsjer, waar ze jammer genoeg toch was gekomen. Ze schudde haar manen en haar zwarte manen vielen in de war op hun plaats, maar dat deerde dit keer niet. Normaal als ze in de war zouden zitten, zou ze geërgerd opnieuw met haar hoofd schudden, maar waarom ze dat deze keer niet deed, wist ze zelf eigenlijk ook niet. Een bries van ontspanning kwam over haar lippen rollen, waardoor een wat raar wit wolkje kwam. De jaren dat ze alleen had gezworven had ze verscheidene sneeuwstormen moeten doorkruisen, wat ze met afschuw had gedaan. Nu al, hoopte ze dat het weer lente zou gaan worden, en dat de bomen weer groen zouden worden. Nu al hadden sommige bomen al hun bladeren laten vallen, en zagen ze er kaal en sinister uit. Alleen naaldbomen bleven 's winters groen, en gras dan. Maar gras was een bijzondere plant, het bleef altijd maar groeien, en verloor nooit zijn heldere groene kleur. Enkel en alleen als het verbrandde, maar dat deed het nooit. Enkel bij bosbranden, maar paarden konden geen vuur maken, en dat zouden ze ook nooit kunnen. Mensen konden alleen vuur maken, zei konden met hun handige handen dat voor elkaar krijgen. In het dierenrijk kon alleen de natuur vuur maken, en de redenen daarvoor waren voor veel paarden een vraag.
Magnifico was een paard die genoot van de natuur, en deze niet kwaad wilde doen. De natuur deed je niks, dus je mocht hem ook niks doen. Andere paarden onthoofden bloemen met hun hoeven, terwijl Magnifico zich bijna verontschuldigde als ze een bloem onder haar hoeven had geplet. De bloemenvelden was dan ook een van haar favoriete plaatsen om te zijn, en genieten van het feit dat de planten er waren om je ogen te strelen met hun kroonbladeren. En het uitzicht was in een woord adembenemend. Zelf sommige slechte paarden vonden dat uitzicht mooi, al deden vele dat niet. Die deden net alsof de bloemen niet bestonden en baande zich er rustig een weg door. Al was het zeldzaam als je een slecht paard door de bloemenvelden zag lopen. Ze grinnikte bij de gedachte alleen al om een zwarte hengst, huppelend door de bloemenvelden met een bloemetje in zijn mond. Een grijns sierde haar gezicht en Ze keek even kort omhoog naar de kale takken. Waarom moesten alleen loofbomen altijd hun bladeren laten verkleuren en laten vallen? Waren konden ze niet alle seizoenen groen blijven? De herfst en de winter waren altijd zo treurig. Als in de lente de bomen weer groen werden, en de tulpen hun kroonbladeren opende, werd de wereld weer vrolijk. Als ze gewoon de hele winter groen bleven, bleef de wereld vrolijk, veel makkelijker toch? Maar ze wist dat dat niet kon, de bomen moesten de winter zien overleven, en dus konden ze kun gemaakte energie niet meer aan de bladeren geven om groen te zijn. In de winter was het moeilijker voor een boom, maar wat ze dan niet snapte was, dat naaldbomen wel het hele gedurende jaar groen bleven?
Ze werd uit haar gedachten opgewekt bij het horen van het kraken van bladeren onder iemands anders zijn hoeven. Haar oren werden gespitst en bepaalden waar het geluid vandaan zou komen. Haar neus rook de geur van een ander paard, een paard dat ze nog niet kende. Haar hoofd veerde overeind en ging op zoek naar het geluid. Haar donkerbruine ogen werden tot spleetjes gemaakt en speurden het gebied af op het lichaam van het onbekende paard. Haar oren naar voren gericht, en ze liep de kant op dat volgens haar oren de goede was. Haar stappen werden kleiner, ze was enorm nieuwsgierig naar het opkomende paard, maar ze wist niet of ze hem wel kon vertrouwen. Sinds ze Swara haar pad had gekruist, was ze zeer wantrouwig over andere paarden die haar pad kruisten. Swara, die sinistere merrie, die bloed om haar lippen had staan. Ze was net zo plotseling komen opdagen als de storm waarin ze waren verwikkeld. Die palomino kleurige merrie had haar zonder reden aangevallen, ze wilde haar vermoorden. Die merrie wilde niks anders dan bloed proeven. Maar Magnifico was gevlucht. Maar ze wist niet dat dit paard waarmee ze zo het pad zou gaan kruisen, goed of slecht was. Dan kon ze dat nu makkelijk uitvinden, ze zou het zo uit het gedrag van het paard kunnen opmaken. Ze zou het kunnen zien in het dier zijn ogen. Nu was het zover, ze had het paard opgemerkt. Ze had het zien glijden tussen de bomen. Ze vergrootte haar passen en liep op de gedaante af. Een bruine gedaante. Nu ze dichterbij was had kon ze ook enkele details zien. Het paard was donkerbruin, met zwarte manen. Op zijn gezicht stond een bles afgetekend, die kort werd afgebroken en verderging op zijn neus? Of was de bles wel verboden, met een minuscule witte streep was verbonden dat ze van deze afstand niet kon zien. Maar het deerde niet, ze liep naar de hengst en merkte op dat het aan Akhal-teke was, dat ras kon je makkelijk herkennen. Magnifico had er meerdere van gezien. Je kon ze vooral herkennen aan hun wat langere nek en rug, maar sommigen hadden daar minder last van. Ze was zo het paard aan het bestuderen dat haar flank langs een boom schuurde en er kleine, witte sneeuwkristallen op haar vacht bleven plakken en door de lucht zweefden om vervolgens om het bladerdek te vallen. Nu was ze zo dicht bij het paard, dat ze de laatste details had kunnen zien. Ze keek de hengst -wat ze net had kunnen opmaken wat het geslacht was van het dier, aan met haar donkerbruine ogen. 'Hallo,' sprak haar zuivere stem waarna ze haar neus dominant had geheven en voor de hengst had halt gehouden. 'Wat hebben we hier?'

~ Ik had inspiratie ofzo. ;3

Daar ging ik weer, in volle rengalop. Eindelijk was ik een jaar oud. Ik voelde de spieren onder mijn vacht rollen. Ik vond mijzelf al een hele heer. Ik hoorde andere hoeven achter mij. Hoeveel andere paarden mij volgden wist ik niet. Waarschijnlijk een heel deel van de andere jaarlingen. Even keek ik achterom en zag Sheridan lopen. Ze was een beetje ouder als mij. Ik grijnsde even naar haar en versnelde weer. Tjee, wou ik nu indruk maken op een merrie? Blergh! Merries waren echt niets voor mij. Nee, ik wou voor altijd vrij zijn en mij nergens zorgen over te hoeven maken. Een leven als dekhengst was voor mij weggelegd. Ik hoorde plots het gefluit van mijn mensen. Ik stopte abpurt en draaide mijn trotse hoofdje richting hen. Ik hinnikte vrolijk terug en galopperde naar hen toen. Eenmaal ik bij hen was duwde ik mijn snuit tegen haar aan. Ze streelde door mijn nogal punkerige manen heen en gaf mij een kus tussen mijn twee oren. Ze nam een van mijn oren vast en grijnsde. "Zo Nojin, bijna uit je grote oren periode?" Vroeg ze plagend aan mij. Ik schudde mijn hoofd en keek haar beledigd aan. Sinds wanneer hadden paarden grote orenperiodes? Ik sperde mijn neusgaten wijd open en snuffelde eens aan haar jas. Banaantjes! Ik duwde mijn neus zo goed als mogelijk in haar jaszak om duidelijk te maken dat ik dat snoepje wou. De wude mijn hoofd weg maar nam toch het snoepje. "Gekkie, je weet toch dat je ze krijgt?" Zei ze weer plagend. Ik hief mijn hoofd de hoogte in en keek haar aan. Zelfs nu was ik nog niet groter als haar. Dit was zo niet eerlijk.

---

Nojin schudde zijn hoofd even. Een afwezige grijns stond rond zijn lippen. Hij had niet gedacht gehad dat die dag zo veel zou veranderd hebben. Vanaf die dag had hij bij de oudere hengsten gestaan en had hij moeten knokken om respect te krijgen. Hij moest zich niet meer als een veulen gedragen maar als een echte hengst. Pas vanaf dan zou hij respect gekregen hebben. Toch was Nojin nooit echt een veulen geweest. Vanaf de dood van zijn moeder was hij heel snel volwassen geworden en had hij alles een beetje een plaats kunnen geven. Alles was voor hem donker geweest totdat hij met de andere paarden buiten kon rondrennen en spelen. Die momenten herinnerde hij zich nog steeds. Die gedachten kwamen ook zoveel terug dat hij er gek van werd. Zelfs nu hij hier rustig en ontspannen aan het stappen was dacht hij eraan. Nojin zuchtte en zette zijn voorhoeven in het smalle beekje. Even trok hij ze geschrokken terug en sprong hij achteruit. Dat was koud! Met een zuur gezicht zette hij weer een paar stappen naar voren. Hij ging hoefje voor hoefje heel langzaam het water in. Diep ging hij niet, een centimeter of 5. Hij strekte zijn hals en zette zijn lippen aan het ijskoude water. Hij nam een paar slokken en rechtte zijn hals weer. Hij krulde hem weer sierlijk. Een paar laatste druppels drupten van zijn kin af terwijl hij omkeek. Zijn grote ogen zagen een merrie in de verte. Hij ging beter staan en keek haar aan. Toen de merrie haar neus dominant de hoogte in stook snoof hij eens luid. In Nojin's ogen was ze een bastaardbeest dat dacht dat merries ook iets te zeggen konden hebben. Dat hoorde zo helemaal niet. Zeker niet op stoeterijen. Als een merrie hengstig was werd ze gedekt door een hengst die de mensen kozen, ze hoorde gewoon te luisteren. Nojin vernauwde even zijn blik en keek haar aan. "En waarom denk jij, merrie, mij zo aan te kunnen spreken? Denk je nu echt dat merries uit te zeggen kunnen hebben over hengsten? Dat is belachelijk!" Zei hij nogal nors terwijl zijn oren trots naar voren bleven steken. Nojin kon gewoon al die wilde gewoontes niet vatten. Waarom zou een merrie leidinggevende signalen kunnen geven? Het hoorde volgens hem gewoonweg niet.

[Heheheh, kon het niet laten, hoop dat het niet erg is als ik er ook even bij kom. [aa]]

Het waterige ochtendzonnetje werd gefilterd door de heen en weer wuivende bladeren die al begonnen te verkleuren, en wierp gouden bundels van licht op de grond, waar stofdeeltjes in rond dansten als feeënstof dat rond gestrooid was. Rood, bruin, geel, dit was het heersende kleurenschema waarin alles gehuld was. De herfst was in aantocht en je kon diens tekenen al goed zien; De gemiddelde temperatuur was al gedaald, een frisse bries waaide door de streek en verkilde de omgeving. Glinsterende puntjes in de bomen en op takjes duidden op de vorst die deze nacht neer was gestreken op de natuur, en mistige flarden leken rond te drijven tussen de bomen. Nog zo’n teken van de herfst was natuurlijk dat het langer donker bleef al was de zon nu al te zien, en een ander teken was een Coktail die opgewekt door de bladeren heen struinde. De gevlekte monsters van haar soort hadden zo hun manieren van het vieren van de herfst…Haar grijze neusje hing laag bij de grond, als een hond die iets op het spoor is en dat niet kwijt wil raken of natuurlijk juist ergens naar op zoek is, en haar lichtgrijze, twinkelende ogen keken verdacht geconcentreerd naar de bodem. Haar hoeven slenterden op z’n gemakje door de bladeren, die kraakten en knisperden onder haar hoeven, mede door het laagje vorst klonk dat geluid, dat vreemd hard klonk tussen de stille ochtendmist.
Maar wat lopen we hier nou eigenlijk serieus te doen, dit is Coktail dames en heren, Coktail en die hoort niet serieus te zijn. Maar gelukkig, tot onze opluchting, begon er nu actie in te komen. Dat geslenter had lang genoeg geduurd, nu was het tijd voor beweging in die zaak, tijd om de vorst van ons af te schudden en een beetje te ontdooien.
De gevlekte merrie kreeg een ondeugende grijns en voor iemand het door had –niet dat er nog anderen bij waren ofzo- zakte ze al door haar slanke benen en lag ze op haar rug. Natuurlijk had ze het stukje grond met de grootste hoop bladeren uitgekozen, en lag ze daar vrolijk in te rollebollen. Haar hoeven vlogen alle kanten op en ze brieste van genot en ontspanning, haar manen en staart kwamen onder de stukjes blad en aarde te zitten maar dat boeide haar geen nou werkelijk niets. Ze kreeg het zelfs voor elkaar om op een ‘date’ tevoorschijn te komen met vogelnest-stijl haar dat geklit was in een fel gevecht met lokale wilgentakken, dus dat zat wel snor met haar. Overigens was ze daarna met haar partner, tevens Mattie 4 evaah te noemen, in het drijfzand gezakt, en zelfs daarna had hij nog van haar gehouden. Ze kon gewoon altijd zichzelf zijn bij Cét in de buurt, en omgekeerd hetzelfde. Een rede waarom zij dus echt never nooit uit elkaar te halen waren, dat was één van de weinige dingen die ze zeker wist in het leven. Maar als je alles al zeker wist dan was er ook geen lol meer aan en zou het maar een saaie boel worden en als er iets was waar Coks een hekel aan had dan was het saaie boelen. Gelukkig was zij juist zo’n persoon die van de meest boring situaties wel een feestje kon maken, dus dat was het probleem niet.
Toen ze eenmaal uitgerold was en had geconstateerd dat er nu wel genoeg gebladerte in haar manen hing stond ze weer op en schudde zich uit, waarna de meeste grond en bladeren weer van haar af vlogen. Zo, dat is dat, dacht ze tevreden en knikte opgewekt in zichzelf.
Ze spitste een oor en draaide het een andere kant op, ze dacht stemmen te horen. Oeh, nice, gezelschap! Ze draafde er vrolijk naartoe, en schudde ondertussen nog een keer met haar hoofd, haar oortjes naar voren gestoken en haar staart mee zwiepend op het ritme van haar draf.
…Wacht, wat hoorde ze nu daar? Wat werd daar voor een bullshit uitgesproken? Ze moest gewoon een mede-merrie-genoot gaan helpen. Ze draafde nog wat sneller en verlengde haar passen, toen ze bij de hengst en de merrie aangekomen was verminderde ze haar snelheid. Ze kwam precies achter de hengst uit, alleen de merrie kon haar nu zien, al had de hengst haar ongetwijfeld aan horen komen. Ze knipoogde ondeugend naar de merrie, ze had net de laatste zin meegekregen die de hengst uit had gesproken. "En waarom denk jij, merrie, mij zo aan te kunnen spreken? Denk je nu echt dat merries uit te zeggen kunnen hebben over hengsten? Dat is belachelijk!" Hoorde ze hem uit de hoogte zeggen. Coktails mondhoeken begonnen nu onverbiddelijk omhoog te trekken en ze kon niet voorkomen dat er een zwaar geamuseerde grijns op haar gezicht vormde. “Zal ik je eens vertellen sinds wanneer merries iets over hengsten te zeggen hebben? Sinds ik geboren ben, schat!” grijnsde ze breed, en liep om zodat ze voor en naast de twee paarden stond, en ze haar beide konden zien. “Hmm, en daarvoor ookal, nu ik het zo bedenk. Maarre, je bent wel een beetje een ouderwetse mooiboy, heah? Weet je hoeveel kuddes er onder leiding staan en hebben gestaan van een merrie? Weet je hoeveel kleine veulenhengstjes nog braaf gecommandeerd worden door hun moeder? Je bent wel een beetje een maffe flapperd, hoor.” Lachte ze vrolijk, en gaf hem een joviale duw van haar hoofd tegen de schouder. Ze maakte maar een grap, maar toch moest ze er wel even voor zorgen dat die hengsten niet al te arrogant werden, anders liep alles in de soep. Coktail vond al dat dominantie-gedoe niet zo belangrijk, al dat bazerige geduw en gedrang en het hoofdjes-omhoog-gegooi. Tuurlijk, soms was het nodig, en ze liet ook geen paarden die het niet verdienden haar commanderen of domineren, maar zelf ging ze ook niet wanneer ze iemand net 2 seconden kende al met haar hoofd en staart in de lucht lopen. Ze moesten het niet te bont maken hier, anders kwam zij er tussen. Blij dat ze nu toch maar weer ‘de vrede had hersteld’ stapte ze met gemak over op het volgende onderwerp. “En, meid, wat is jouw naam? En de jouwe?” Zei ze, eerst naar de bruine merrie kijkend, daarna naar de hengst, die er toch uitzag alsof hij iets té trots was op zijn uiterlijk. Ach ja, ieder z’n ding. Coks ging er soms iets te slordig mee om, vooral haar manen hadden het meestal zwaar te verduren wanneer ze een dagje wilgenwoud in had gepland. Maar die waren er nu ook al aan gewend, en ze zag er ook niet vuil of verwaarloosd uit, het woord hygiëne kende ze nog wel.

[ik kan het niet laten te wachten tehee]



Nojin keek met zijn grote amandelvormige ogen de merrie voor hem aan. Hij probeerde haar reactie te peilen. Hij snoof eens en keek naar boven. Eindelijk begon de zon een beetje door te breken. Een paar kleine zonnestraaltjes raakten zijn dunne vacht. Ze verwarmden zijn iets of wat stramme spieren. Hij verzette zich een beetje en plaatste zich wat meer in het zonlicht. Zijn vacht glansde in de weke zonnestraaltjes. Het was duidelijk dat Nojin een beetje een ijdeltuit was. Toch was hij geen bitch ofzo. Hij vond het gewoon heel irritant als paarden dominant tegenover hem deden. Als zij niet dominant deden was hij dat ook niet. Hij had dan misschien de hoogste rang gehad in de weide maar had nooit echt opgetreden als alfa. Toch mistte hij paarden om zich heen Soms was hij best eenzaam. Dan keek hij wel eens naar de sterrenhemel. Als paarden op zulke momenten konden huilen had er zeker een traan bij hem gevloeid. Nojin wist dat hij hier vast zat, hoe erg het ook was voor hem. Hij leerde er mee leven. Hij hoorde opeens een andere stem van een merrie en draaide zijn oren naar achteren om haar goed te kunnen horen. Zijn linkeroor volgde haar geluid terwijl hij haar aankeek. Even snoof hij. Ze had een brede grijns op haar gezicht terwijl ze naar hen toe kwam lopen. Nojin schudde eens ongeloofelijk zijn hoofd. Terwijl hij dat deed hield hij zijn hals iets lager. Daarna krulde hij hem weer trots. "Alsof ik in hemelsnaam een idee heb over hoeveel kuddes hier in het wild leven. Enne zoveel hengstenveulens zijn er niet hoor die naar hun moeder luisteren. Ze luisteren veel liever naar hun verzorgers die snoepjes hebben. Merries bij mensen hebben niet zoveel te zeggen. Na een half jaar gaat het veulen toch in een andere weide. Tuurlijk hebben hengsten respect voor hun zolang ze niet dominant lopen te wezen. Zij dragen immers onze veulens." Zei hij ter verdediging. Hij voelde het hoofd van de merrie tegen zijn schouder en keek haar verbaasd aan. Ze leek het allemaal wel grappig te vinden. Nojin vond het positief dat ze geen echt dominant gedrag vertoonde en allemaal vrolijk liep te wezen. Hij grijnsde eens en schudde zachtjes en verbaasd zijn hoofd. "Pff wilde paarden. Ik begrijp het echt niet." Mompelde hij een beetje in zijn eigen. Toch wekte het zijn interesse. Waarom hadden merries in het wild wel iets te zeggen? Wisten de hengsten hier dan niet dat ze een veel beter leven bij de mensen konden hebben? "Nojin, Stallion from the golden sands." Stelde hij zich rustig voor. Waarschijnlijk zouden ze weer eens raar gaan opkijken doordat hij een titel achter zijn naam had. Dat had hij gekregen toen hij nog op de stoeterij had gestaan voor de brand. Hij was een succesvole hengst geweest die wereldkampioen zou worden. Hij was helemaal fit ervoor geweest en had gestraald. Maar de brand had alles verwoest. Hij was zijn leven kwijt geraakt. Een stuk van hem was achter gebleven in de brandende stal en had een pijnlijke dood gekregen. Zijn hart bloedde nog steeds van de pijn. Toch wist hij dat hij hier verder moest.

De bruine merrie snoof en keek de hengst aan. Wat dacht hij wel niet? Dacht hij dat hij de baas was, dacht hij dat merries niet de leiding gevende konden zijn? Man, dan kende hij Magnifico nog niet. Nahja, alsof zei ooit de leidinggevende was, maar ze had tenminste voor zichzelf kunnen zorgen, en de baas kunnen spelen over alle andere jonge veulens in haar kudde. Ja, ze was altijd de baas geweest en zorgde dat die veulens gewoontes zouden krijgen. Eerst accepteerden ze haar dominante gedrag niet, maar langzamerhand begonnen ze haar te respecteren. Haar moeder was trots, o zo trots geweest op haar dochter. Zichzelf was het nooit gelukt, maar haar moeder wist hoe ze moest zorgen dat anderen respect voor haar hadden. Haar moeder was net zoals haar, dominant, arrogant, maar een knuffel van binnen. Haar moeder, wat wou ze graag dat ze terugkwam. Ze schudde de gedachten weg en voordat ze haar mond open kon trekken had een andere merrie het al voor haar gedaan. “Zal ik je eens vertellen sinds wanneer merries iets over hengsten te zeggen hebben? Sinds ik geboren ben, schat!” Hee, dat was precies wat ze bedoelde, de merrie had de hengst gehoord. Ze grijnsde met de merrie mee. Ze had de merrie nog niet opgemerkt van tevoren, maar nu bekeek ze merrie even snel, om de basis van haar bouw en kleuren op te vangen. Later zou ze de details wel observeren, maar nu moest ze eerst met de hengst bekvechten. “Hmm, en daarvoor ookal, nu ik het zo bedenk. Maarre, je bent wel een beetje een ouderwetse mooiboy, heah? Weet je hoeveel kuddes er onder leiding staan en hebben gestaan van een merrie? Weet je hoeveel kleine veulenhengstjes nog braaf gecommandeerd worden door hun moeder? Je bent wel een beetje een maffe flapperd, hoor.” Ze grijnsde even en keek de donkerbruine hengst aan en schudde haar manen die in de war waar op haar hals neerstreken. 'Inderdaad heertje, merries zijn nu ik zo nadenk veel meer de baas dan jullie hengsten. Hengsten commanderen hun veulens niet, nee het opvoeden word gebeurd door de merrie. Kuddes worden geleid door merries, hengsten doen dat misschien ook wel, maar als je ze naast elkaar zet hebben merries het toch beter gedaan. Ze keek de andere merrie naast haar ook weer aan. "Alsof ik in hemelsnaam een idee heb over hoeveel kuddes hier in het wild leven. Enne zoveel hengstenveulens zijn er niet hoor die naar hun moeder luisteren. Ze luisteren veel liever naar hun verzorgers die snoepjes hebben. Merries bij mensen hebben niet zoveel te zeggen. Na een half jaar gaat het veulen toch in een andere weide. Tuurlijk hebben hengsten respect voor hun zolang ze niet dominant lopen te wezen. Zij dragen immers onze veulens." Magnifico snoof bij het woorden van de hengst. Hij kwam van andere huizen, dat had ze inmiddels wel gemerkt. 'Verzorgers, snoepjes, andere weide? Man waar heb jij het nou over. Kom je bij de mensjes vandaan? Daarom snap je de wilde gebruiken niet. Daarom snap je niet dat hier merries dominant zijn. Merries uit jouw "leventje" zijn onderdanig omdat de mensen hun commanderen. Merries uit jouw "leventje" hebben niets over het zeggen, ze worden tegen hun wil zeker gedekt door een hengst om vervolgens te zorgen dat het nageslacht een beetje kan presteren. Zo gaat het niet in het wilde leventje man, je zult het ook nooit snappen. Waarom ga je niet gewoon terug naar je "leventje," daar was je toch de baas? Hier kan je niet meer de baas spelen en dáarom reageer je zo. Je kan niet tegen je verlies!' Zei ze tegen de hengst. Misschien had ze hem nu even te pakken, nee dat wist ze wel zeker. 'En je respecteert merries alleen omdat ze jouw veulens dragen! Pff, wat ben jij een gek beest man. In jou leven gebruiken ze merries alleen maar alsof het levenloze broedmachines zijn!' Man die hengst moest maar terug naar zijn fokkerij. Ze had genoeg verhalen van zo'n fokkerij van haar moeder gehoord. Die dingen waren vreselijk, maar die hengst had er zeker een perfect leventje. Hij moest gewoon teruggaan naar zijn oude huis, wie wild zijn wilde leren, moest wild geboren worden. Anders kon je het gewoon niet. Hij mompelde dat hij ons niet begreep, tuurlijk niet. Hij was onder de hoede van de mensen geboren, en leerde hun gebruiken. Onze gebruiken zou had hij niet geleerd, en zou hij ook nooit leren. Toen vroeg de andere merrie naar onze namen. Eerst mij, en daarna de hengst. Natuurlijk. 'Magnifico.' Zei ze enkel. De hengst zijn naam had een zinnetje erbij. 'Wattuh? Hengst of het gouden zanden? Zands. Zand kan je niet in meervoud zeggen, dus waarom heb je dan zo'n liedje eronder?' zei ze droog. Alles aan die hengst klopte niet, voor de zoveelste keer dacht ze dat hij maar gewoon naar zijn oude leventje moest gaan. Daar was hij toch de baas, hier kon hij zeker niet reageren. Hij moest maar gelukkig zijn in zijn kleine hokje.

Nojin keek de bruine merrie aan. Man was dat een opdonder zeg. Dacht ze nou echt dat ze zo respect zou krijgen van iemand? Nou dan had ze het lekker mis. Nojin rolde erg duidelijk met zijn ogen en verzette zijn achterhoef eens. Hem luktte ze niet uit zijn tent. Kwaad werd hij niet. De merrie was eerder dom dan slim als je het hem vroeg. Een lach stootte hij uit toen ze eindelijk klaar was met haar eerste onzin uit te kramen. 'Tja als jij denkt dat een merriekudde beter is. Als zo even naar de geschiedenis van hier heb geluisterd hoor ik toch vooral een naam. Cobrazarao ofzoiets. Ohjah een hengst. Het was misschien de slechte kant die won, wat ik ten zeerste betreur, maar die stond onder leiding van een hengst.' Sprak hij simpel uit. Nojin trok alles na wat hij zei. Hij lette altijd goed op als anderen aan het praten waren. Hij wou geen fouten maken. Hij luisterde rustig naar de tirade van de merrie. Tjeezus wat kon die zagen zeg. Hij kon het niet laten om in de lach te schieten. Dacht ze nou echt dat die merrie het tegen haar wil deed? Tjeezus ze was dus echt dom. 'Ten eerste worden ze niet tegen hun wil gedekt. Een echte dekhengst weet hoe hij het hoofd van een merrie gek maakt. Een paar lieve woordjes hier, een neusje daar en merrie is verkocht. Stuk voor stuk laten ze zich gewillig dekken door de hengst in kwestie. Tuurlijk hebben ze inspraak. De eerste minuten dat hun veulen is geboren, heel misschien een paar uurtjes. Maar de belangrijkste taak gaat toch zo even naar de hengst. Ze zetten expres ruinen tussen de merries bij ons op de stoeterij om de rust in de groep te bewaren. Komen er nieuwe merries zullen de ruinen de vechterbazinnen op hun plaats zetten.' Sprak hij weer rustig verder. Hem kon het nu niet schelen dat ze begon over dat hij maar terug moest gaan naar zijn oude leventje. Tuurlijk respecteerde hij ze enkel daarom. Waarom zou hij een band opbouwen met een paard dat hij misschien nooit meer zag? Merries werden nu eenmaal sneller verkocht dan hengsten. De selecte groep van tien paarden was in geen 3 jaar veranderd geweest. De echte paarden waren gebleven. De jonge hengsten waren gewoon gebleven tot ze verkocht werden. Meestal waren ze dan net duur hun pubertijd en hadden ze hun rebelse periode achter de rug. Nojin had vaker de jonge hengsten op hun plek gezet maar altijd erg rustig. "Als je het nog niet wist. The golden sands wordt enkel gebruikt bij paarden waar het meest zuivere bloed door hun aderen stroomt. Zoals de echte volbloed arabieren, berbers, akhal tekes. Weinig paarden verdiennen een titel, meestal enkel hengsten omdat die het beste presteren in de ring en de merries moeten verbeteren in de fouten." Sprak hij rustig. Nojin was dan wel de beste hengst op dit ogenblik. Als hij met pensioen zou gaan zou zijn perfectie van dat moment voorbij gestreefd zijn. Dan zouden zijn kleinzonen en kleindochters waarschijnlijk al voorbij gestreven zijn. Telkens zouden er betere veulens moeten komen om de ultieme perfectie te bereiken.

[Ongeduld ]

Coktail rolde met haar ogen en schudde met haar hoofd, een enorme discussie begon. Hij kon er ook niet tegen om geen gelijk te krijgen, merkte ze op. Even later kreeg ze nog wat informatie door, kennelijk was de hengst van de mensen ontsnapt. Vreselijk leek het haar om bij mensen opgesloten te zijn, ze had er wel over gehoord, dat er zo’n koud stalen bit in je mond geduwd werd en dat er aan gesjord werd tot je met je hoofd naar beneden liep. Pfff, waar was dat goed voor? En continu gepor in je zij, nee, het zou niets voor de levenslustige, vrije en opgewekte Coktail zijn om tussen hekken en muren gepropt te worden. Maar deze hengst leek het wel te bevallen. Ze trok langzaam een wenkbrauw op, een ego had die hengst wel. “Sorry, maar ik geloof wel dat mensen iets meer waarde hechten aan hun merries dan dat jij nu beschrijft. Dít, mijn beste, is namelijk jouw standpunt. Maar ik weet zeker dat jij nu enigszins overdrijft, niet dan?” Zei ze luchtig.
Een hele spraakwaterval rolde nu uit de mond van Magnifico, die zich er duidelijk over opwond dat de hengst zo aan het doorzeuren was over alle geweldigheid der mensen en de lage plaats die merries bij hem in de rangorde in namen. Hij stelde zich voor met een heel riedeltje erbij. Coktail grinnikte even, achja, als hij dat leuk vond.. “Coktail, mare of the fun.” Grijnsde ze met een quasi-deftig stemmetje, het kwam misschien nogal spottend over maaar het was niet haar bedoeling om een ruzie te starten, en dat moest hij dan maar door hebben door de lichtjes en de glans in haar ogen en haar opgewekte houding, die van niets kwaads spraken. Alleen een beetje met iemand sollen of wat plagen, maar ze had een goed hart.
Toen hij over Cobrazarao begon schoot haar wenkbrauw weer omhoog, en ze keek hem met een beschuldigend gezicht aan. “Ooit gehoord van Amiya, een beroemde merrie alfa van een goede kudde, of Segué, die de Horcrux heeft gestart, of misschien Pearl, en Fawn die momenteel de Valkyrie leidt?” Somde ze met gemak op, en ze grijnsde. “Probeer ons niet te slim af te zijn met kennis over de geschiedenis van DH, Nojin. Pas maar op, of ik zet jou op je plaats zoals die ruinen dat doen bij jou op stal.” Knipoogde ze, maar er zat een serieus stukje in. Hij moest niet denken dat hij nu over haar de baas kon spelen, want als er iets was wat Coktail niet tolereerde was het baasspelers die dachten dat ze overal wel even boven konden staan, en vooral boven haar, alleen omdat ze zo’n vrolijk, hyper karakter had. Dat betekende namelijk niet dat er geen pittig randje aan zat, een randje dat soms over het hoofd gezien werd tot Coktail het even showde.
Ze kuchte luchtig en parkeerde zichzelf nu tussen de bekvechtende Nojin en Magnifico in. Met een scheve grijns keek ze naar de twee paarden. “Heya, dudes. Ik weet dat dit onderwerp heel interessant is enzo, maar richt dan een praatgroepje op voor de rechten van de merrie en ga in debat. Nojin, je bent nu in het wild en niet bij de mensen, dus probeer je er ook naar te gedragen. Het gaat hier anders maar je maakt zo geen vrienden, oké?” zei ze om de vrede te bewaren, de laatste zin vriendelijk maar standvastig, meer een waarschuwing aan de hengst. Niet iedereen was even aardig en praatte hier alleen over, sommigen waren ook niet bang om het met rake klappen te bewijzen.
“Goed, wat gaan we doen, pipo’s?” Zei ze opgewekt, en dribbelde een stukje weg, maakte een rondje rond een boom en dribbelde weer terug.

Toen de hengst haar aankeek keek ze arrogant terug. Ze mocht niks van deze hengst, en het was prachtig dat hij aan haar ergerde. Wat moest hij wel, rollend met zijn ogen. Als hij dacht dat hij met bekvechten van haar won, nou dus not! Ze wilde haar mond opentrekken over de kuddes, maar Coktail was haar voor. Oké, zei was hier waarschijnlijk langer en wist meer over de geschiedenis van de kuddes. En dat was een goed punt waar ze het over had. Érg goed. 'Inderdaad, wat ze zegt,' zei Magnifico met een grijns. Hij had misschien gelachen om haar, maar hij wilde zelf gelijk hebben. Nou, over haar mening kreeg hij dat zéker niet. Echt niet. Man, wat dacht hij wel. Hij was een zogenaamde 'dekhengst' die de merries dekte om een best nageslacht te maken. En als je een goede hengst had en een goede merrie dan was het veulen direct goed! Dah, zo dachten die mensen -en blijkbaar ook deze hengst, erover. Hij dacht van zichzelf dat hij wel goed was zeg. Pff. Dom was die, dacht dat hij mooi was. Maar dat was hij niet nu ze naar hem keek, nee zeker niet. Misschien dachten die mensen dat wel, maar Magnifco zeker niet. Ze hief haar hoofd meer omhoog en keek de hengst uitdagend aan toen hij zijn volgende zinnen sprak. Een grijns sierde haar gezicht. 'Zo zo, dus je geeft toe dat die hengsten bij jou dikke playboys zijn. Dus jíj ook. Merries in die groep zeggen de moeders tegen hun veulens dat het gaat beginnen, en als je maar tegenwerkt je iets ergs gebeurd. Maar dat weet jij niet, want jij bent een hengst weet je nog wel,' zei ze uitdagend. Een schampere lach volgde en keek de hengst aan. Hmm, zijn reactie zou hierop erg interessant kunnen worden. 'En ruinen zetten merries op hun plaats? Laat me niet lachen, die paarden zijn niks meer. Ze zijn zelfs zo slcht dat ze hun geslachtorgaan zijn verloren,' grinnikte ze en keek de hengst even uitdagend aan, en vervolgens kort naar Coktail die zich zo had voorgesteld als 'mare of the fun.' Een grijns kon ze niet laten. Ze had een discussie met die hengst, en vaker zou ze hem toch nooit meer zien. Dus ze kon gemakkelijk even met hem bekvechten. Toen hij verder sprak lachte ze weer schamper. 'Wát, zuiver bloed dat door jou aderen stroomt. Hengsten moeten merries verbeteren? Enkel ijdeltuiten zoals jij denken dat. Merries zijn eleganter, soepeler en boven alles mooier. Dat weet jij ook best, maar die mensen van jou geven blijkbaar meer aandacht aan de gespierde hengsten,' zei ze. 'En als ik eerlijk mag zijn, ik geef liever de voorkeur aan elegant, dan een vette gespierde homp vlees.' grinnikte ze en keek de hengst aan. Wat was dit leuk om gezellig met hem te vechten. Hij probeerde zijn soort in stand te houden, maar hij kon zeker niet winnen van de wilde paarden hier. Als hij zichzelf en zijn soort zo verdedigde, kon hij net zo goed teruggaan naar huis. Toen kwam Coktail nog tussen beide. “Heya, dudes. Ik weet dat dit onderwerp heel interessant is enzo, maar richt dan een praatgroepje op voor de rechten van de merrie en ga in debat. Nojin, je bent nu in het wild en niet bij de mensen, dus probeer je er ook naar te gedragen. Het gaat hier anders maar je maakt zo geen vrienden, oké?” Ze grinnikte en moest toegeven dat het onderwerp waar ze het over hadden niet bepaald zinnig was, maar hij beledigde de merries en dat kon ze niet pikken. En bij de laatste zinnen moest ze glimlachen, inderdaad, precies. 'Ik ben zo ie zo al een voorstander van het feminisme. Grinnikte ze kort en keek Coktail toen aan. Ja, merries hadden hier rechten, bij die broedmachine van Nojin hadden ze nul komma nul recht. Ze grinnikte even weer en keek Nojin uitdagend aan. 'Ja meneer ijdeltuit, gedraag je,' kon ze niet weerhouden om over haar lippen te laten rollen.