the moon whispers through the mountains [open]

Het was de aarde die haar ziel aan zich bond. Het was de bron van al het leven die ervoor zorgde dat zij was wie zij was. Dat ze niet veranderen zou en toch bleef transformeren. De filosofie waarmee ze haar leven haar inkleurde, was het water dat afkomstig was van de bron van het ware leven. Het kon als zodanig opgevat worden dat het haar léven was. Onvervangbaar, onmisbaar. En bovenal: onvervalsbaar. Want het was híj die ervoor zorgde dat dit levensmiddel verkrijgbaar was. Hij die haar leven beïnvloedde en overheerste zonder de leiding te nemen. Want zíj was degene die leidde. Een taak die ze niet zou weggeven. Het was een glimlach die op haar gelaat verscheen. Haar mondhoeken liet bewegen en haar ogen groenachtig deed flonkeren. ‘Gelukkig’ keek ze in zijn ogen. Zoekend naar de ziel die ze wilde lezen. Om te willen weten wat hij had gedaan. Hoe hij had gehandeld en wat ze van hem kon overnemen. Iets wat zij zonder toestemming mocht doen ~hij was háár, dus hóefde ze niets van een ánder te nemen. Degene die haar ziel deelde en koesterde. Degene van wie ze hield.
Een rommelend geluid weerklonk. Hongerig was het dier dat op de loer lag. Watertandend zou hij te werk gaan. Alles natspetterend, zich niet bekommerend over het feit dat hij behoorlijk onsmakelijk bezig was. Even trok ze naar neus op. Walgend en toch genietend. Hij waste met zijn speeksel al het vuil weg uit de wereld. Zij die het niet verdragen konden, zouden het nooit meer hóeven te verdragen. De moordlust sloop ditmaal tergend langzaam in haar ogen. De lieflijke glimlach was nog op haar gezicht geschreven. Wachtend en verlángend naar hem. Zij het niet wérkelijk verlangend. Ze wílde hem. Maar enkel zijn hart ~zijn liefde kon haar gestolen worden. Zijn aanraking, zijn geur, zijn lichaam- het was verrukkelijk. Haar zelfbeheersing werd op de proef gesteld. Ze móest wachten. Kon nu nog niet toeslaan. Hij was nog niet zwak genoeg. Haar lippen gleden over zijn lichaam. Beginnend en eindigend bij zijn oor om hier, toen ze er voor de tweede maal kwam, zacht in te bijten. Sensueel en verleidend. Tegelijkertijd gevaarlijk en op zoek naar bloed. Het bloed was intussen opgedroogd. Hing in druppeltjes nog aan haar lichaam. Bescheiden en niet opvallend en toch duidelijk aanwezig. Zodat ze nog van hem zou kunnen genieten. Langer dan gepland ~beter dan wie ook had hij gesmaakt.
Het was de regen die alles van haar afwaste. Die haar schoonspoelde alsof ze mee moest doen met een onvrijwillige schoonmaak. Geërgerd verschool ze zich onder bomen die –hopelijk- voldoende beschutting zouden geven. Wachtend tot de bui overtrok. Haar vacht was donkerbruin. Natgeregend en met diverse patronen bezaaid. Was het mogelijk dat dit alles een betekening had? Of hoefde dat simpelweg niet? Hij, God zo werd hij genoemd, was de verklaring voor al het onbekende. Was het objectieve zelf dat ongeschonden kon heersen. Waar was hij? En waarom zou hij ergens moeten zijn? Wellicht was hij er niet. Hoe moest het dan verder?

Inmiddels had hij al een stuk gereisd, zo´n drie dagen was hij nu bezig geweest om van de draken berg naar de vreselijke Taiga te gaan, en vervolgens hier te zijn bij de heuvels. Zijn hoeven zetten zich krachtig in de grond. Net als in bijna alle andere gebieden, was hier regen. Grote dikke druppels vielen uit de lucht. Maar Mirvano trok zich er niets van aan, hij zou leren leven met dit soort omstandigheden en obstakels, met dit soort 'uitdagingen.' Als er een ding duidelijk was was het dat hij onmisbaar was. Je zou de grond doen trillen, wegduiken van angst als hij er aan kwam. Met zijn twee meter 'schofthoogte' zoals ze dat noemen was hij een stevig en groot paard. En keek op de kleinere neer, toch was hij waarschijnlijk niet de allergrootste van Dream Horses, er waren zoveel meer grotere paarden. Mirvano kon zich wel met trots benoemen als een van de weinige echte 'duivels' in Dream Horses. Paarden waren onbegrijpbare wezens. Altijd stonden ze vol verwachtingen, zelfs het kleinste shetlandertje zat er vol mee. Een geur bereek zijn neusgaten. Dit maal stonk hij niet. Ditmaal rook hij naar de geweldige geur van moord en slechtheid. Iets wat je kon ruiken. Net als de fijne geur van angst of bedroefdheid. Maar goed, zelfs de meest slechte paarden konden 'verliefd' zijn. Hoe kon hij anders ooit bestaan? Zijn moeder was een vreselijk slecht paard, en de beste kudde leidster ooit! Zijn vader was anders, hij was een uitschot voor wat de wereld als wannabe's zag. Erger dan dat, hij was een wezen dat je nooit zou begrijpen. Je zou nooit begrijpen wat er in zijn hoofd om ging. De geur kwam dichterbij en dichterbij. Totdat Mirvano een merrie zag staan, wat deed ze? Ze leek slecht maar ze schuilde voor de regen. Was het een wannabe? Of een regen hater? ''Wie ben jij om te schuilen voor deze onkenbare bui die in heel Dream horses heerst?'' Vroeg hij met zijn rauwe moordlustige stem, maar dit keer was hij anders melodieus. Mirvano merkte het heus wel als hij bij een slecht paard was, hij voelde zich meer op zijn gemak bij die paarden net als nu.

Hij gebruikte de foute woorden. Had niet exáct dezelfde ideeën als zij –waren ze te veranderen? Of kon hij niet meer beïnvloed worden door háár? Voor nú was hij niet waardig genoeg om zijn vraag te beantwoorden. Onbeschoft, onrespectloos en bovenal roekeloos was hij haar benaderd. Ruw en bot. Zonder verder te kijken. Te zoeken naar hoe en wie zij werkelijk was. Vuur vlamde in haar zwarte ogen. Kil was haar blik, haar houding. En ijzig waren haar woorden toen ze uiteindelijk, nadat er velen minuten verstreken waren, aan hem antwoordde. ’Jij hebt het lef om mij op deze manier aan te spreken. Een oordeel te doen over mij, voordat je zelfs maar hebt geluisterd naar wat de bomen je konden vertellen –de wind kan mij niet inlichten over jóu. Hij weet niet met wie, of beter gezegd wát, ik te maken heb.’ Ze spuwde de woorden waar achter een vreemde, maar toch duidelijke betekenis school en vol wálging keek ze hem aan. Hij die ogenschijnlijk als een dwaas door het leven ging. Vol beláchelijke ideeën over goed en kwaad. Wellicht niet op zoek naar antwoorden op de vragen van dingen die menig man boeiden. Waarom?
Een druppel viel op haar hoofd, rolde via haar oog naar haar neus om zo langs haar lippen naar beneden te vallen. Nam ondertussen de smaken en aroma’s van het bloed dat ze van hém gestolen had, mee. Een teleurstelling daalde over haar neer. Het was jammer dat ze hem niet langer bij zich kon dragen. De manier waarop ze zijn bloed had weten te bemachtigen, was majestueus geweest vergeleken met andere manieren. Een kroon op haar veel beoefende werk. Verblind door liefde rolde kippenvel over zijn lichaam. Hunkerend naar haar lichaam en haar leven. Bereid om zijn eigen hart aan het hare te binden. Wetend dat hij niet gemakkelijk bíj haar zou kunnen komen, maar toch zou hij het proberen. Tevergeefs. Sneller dan hij ooit had kunnen denken, was zijn leven voorbij. Weliswaar had zíj het al kunnen regelen, maar nu was het wérkelijk van háár. Triomf vulde haar ogen. Euforie voedde haar lichaam. Verblind door de bloeddorst, scheurde zij hem aan stukken. Langzaam. Sadistisch.
Hij was groot. Vélen malen groter dan zij was. Het scheelde wellicht zelfs meer dan een halve meter. Toch vreesde ze hem niet. Boog ze niet voor hem en zou ze het liefst willen vermorzelen. Iets wat tot haar grote spijt nét wat te moeilijk was in haar eentje. ’Celebrían,’ fluisterde ze toen op kille toon nadat weer enkele minuten verstreken waren. ’Bij mijn geboorte ben ik Celebrían genoemd. Onthoud deze naam in jouw gedachten, vrees hem, maar veracht hem niet. Heb het lef en de eer om hem sóms te mógen gebruiken en bedenk dan zelf welke delen van je geest ik zal vervullen.’ Ze gaf hem een langere introductie dan ze in werkelijkheid gepland had. Maar mogelijkerwijs stak hij er iets van op. Zou hij onthouden dat hij haar niet onbedacht kon aanspreken.

~Hihi