De zon ging langzaam onder waardoor het donkerder werd in het wilgenwoud. De vuurvliegjes begonnen hen dans op het meer en enkele paarden welke duidelijk een koppel waren liepen er rond te dwalen. De zwarte merrie, waarvan alleen de witte bles en voeten opvielen, stapte door. Haar hals laag terwijl haar benen zich ruim onder haar bewogen. Haar bruine oog glansde donker, terwijl haar blauwe oog het maanlicht leek te weerkaatsen naar de maan. Haar korte manen bewogen ritmisch en ze sloeg verveeld een vuurvlieg bij haar achterbenen weg. De merrie, Camilia genaamd, had geen idee hoe ze hier terecht was gekomen.
Ze voelde hoe de wilgentakken soms tegen haar flanken sloegen wat haar even naar voren deed springen. Ze keek daarna dan verwijtend om naar de tak die haar had geraakt, alsof ze wilde zeggen dat ze van haar af moesten blijven. Maar dat was daar de volgende tak. Na een tijdje keek ze er niet meer naar om. Ze liep over een pad waar duidelijk vaker paarden hadden gelopen. De verschillende hopen mest, de hoefafdrukken of het feit dat er duidelijk een soort pad was die Camilia kon volgen. Het bracht haar steeds dichter naar het meer waar de maan haar licht op weerkaatste. Camilia bleef staan bij het meer, waar ze kort om haar heen keek, zoekend naar de nieuwe weg. Waar ze dit keer heen zou moeten. Ze zocht geen kudde, nog niet althans. Al was gezelschap iets wat ze wel zocht. Haar ogen sloten zich kort wanneer ze haar hals liet zakken om wat van het koele water door haar keel te laten glijden. Weer sloeg ze met haar staart om een paar vliegjes weg te jagen. Haar vacht, welke dof glom, was nu te zien in het licht van de maan. Helder zwart... Zoals de nacht zelf.
Ze voelde hoe de wilgentakken soms tegen haar flanken sloegen wat haar even naar voren deed springen. Ze keek daarna dan verwijtend om naar de tak die haar had geraakt, alsof ze wilde zeggen dat ze van haar af moesten blijven. Maar dat was daar de volgende tak. Na een tijdje keek ze er niet meer naar om. Ze liep over een pad waar duidelijk vaker paarden hadden gelopen. De verschillende hopen mest, de hoefafdrukken of het feit dat er duidelijk een soort pad was die Camilia kon volgen. Het bracht haar steeds dichter naar het meer waar de maan haar licht op weerkaatste. Camilia bleef staan bij het meer, waar ze kort om haar heen keek, zoekend naar de nieuwe weg. Waar ze dit keer heen zou moeten. Ze zocht geen kudde, nog niet althans. Al was gezelschap iets wat ze wel zocht. Haar ogen sloten zich kort wanneer ze haar hals liet zakken om wat van het koele water door haar keel te laten glijden. Weer sloeg ze met haar staart om een paar vliegjes weg te jagen. Haar vacht, welke dof glom, was nu te zien in het licht van de maan. Helder zwart... Zoals de nacht zelf.