My Hart Is Made From D U S T [NightDancer]

Wáár was ze nou weer beland. Voor haar brede, zwarte hoeven strekte zich een inmens gebied uit. Tot zover het oog reikte zand, zand en stoffigheid. Hier en daar bevolkte een rotsachtig gesteente het gebied, en een groepje gieren cirkelde rond iets dat ernstig op een karkas leek, overgelaten aan de natuur en gestikt door de warmte, dorst en uitputting. De winter zat eraan te komen, maar dat was hier niet te merken. Bovenop de ravenzwarte vacht van de friese merrie lag een dun laagje zweet. Haar ademhaling ging wat sneller van door de warmte en de inspanningen. Achter haar was het groener in de verte, maar iets trok haar naar dit gebied toe. Langzaam bracht de ravenzwarte merrie met de helgroene ogen ziczhelf van de heuvel af. Rond haar smoel speelde een chagrijnige trek. Het was nu 2 maanden, een eeuwigheid leek het te voelen, dat hij was vertrokken. Hij, van wie ze hield en wie ze liefhad. Boos snoof ze. Hoe durfde hij hen te verlaten? Voor iets buiten DH? Iets wat ze niet mocht weten? Kwaad sloeg ze haar pikzwarte staart tegen haar achterhand aan, terwijl ze haar hoeven in de stoffige bende plantte. Zand kwam omhoog, steeg in een wolk in haar neus waardoor ze moest hoesten. Ze schudde de smerigheid van zich af en sjokte verder, haar hoofd laag aan de grond en haar oren loom om haar heen draaiend. Ze was al een hele lange tijd alleen, en haar dochter was ook nergens meer te bekennen. Vroeger had ze gedacht dat alles goedkwam en ze de moeder van een duivel zou wrden, maar het was allesbehalve dat. Als haar dochter goed zou worden, dan.... Knarsetandend sjokte de zwarte massa voort, haar dikke manen tegen haar bezwete hals geplakt. Gieren cirkelden boven haar, ze dachten zeker dat ze hier dood zzou gaan, midden in de woestijn. De afgelopen 2 maanden had ze geleerd haar emoties voor zich te houden, en hard te worden. Het werkte voor haar postief, maar toch vond ze deze situatie allesbehalve leuk. Als je het over de duivel hebt... Waren de gedachten van de merrie toen, ja hoor, in de verte het donkere lichaam van Night Dancer zichtbaar werd. Strak bleef ze staan, haar helgroene ogen in die van hem borend. Toen de hensgt dichterbij kwam, gooide ze haar hoofd omhoog en lachte schamper. Het weergalmde tussen de rosten waar ze tusse stond. "Ik had eigenlijk gehoopt dat je een pijnlijke, langzame dood zou sterven buiten DH, voor een taak die ik niet mocht weten, maar het lot heeft het zo te zien anders bepaalt" Spottend liet ze haar blik over het lichaam van de hensgt glijden. Hij zag er slecht uit. "Maar, voordat je het zelf gaat vragen: Nee, ik vergeef het je niet en ja, ik wil ook het partnerschap met je verbreken" Spot droop van haar stem, maar vanbinnen was ze stuk. Gebroken. Het deed pijn om hem zo te zien, en nog pijnlijker om deze woorden uit te spreken. Toch meende ze het, want het zou haar een hoop ellende sparen als ze van hem af was.

[Ballerinaaaaaa ]

Langzaam kwam Night Dancer dichter bij de merrie van wie hij zielsveel hield, en nu waarschijnlijk ook wat erg begrijpelijk was het partner schap wou verbreken. Night Dancer zag er slecht uit die verdomde mormels!

Snel galoppeerde hij Dream Horses uit, waar hij een paar hard lachende hengsten tegen het lijf liep. Degene van wie hij de opdracht kreeg, maar waarom zou hij een opdracht voltooien die niet van de duivel kwam? Was de grootste vraag. ''Nou goedgelovige hengst, heb je geen opdracht.'' Dus daarvoor had hij Neveah verlaten, voor zo'n stomme grap! De grootste hengst steigerde hoog. ''Dit zul je betalen!'' Schreeuwde hij de hengsten na. Terwijl hij achter hen aan racete. Twee lange maanden was hij opzoek gegaan na de hengsten, uiteindelijk had hij ze gevonden, en stuk voor stuk meedogenloos vermoordt.

''Neveah, laat ik een lang verhaal kort maken.'' Begon hij, terwijl hij Neveah strak aan keek, zijn stem weergalmde luid door de woestijn heen, hij schraapte met zijn hoef over de grond, keek Neveah strak en kil aan, terwijl hij nog steeds woest leek, en onder de wonden zat. Maar deze zouden later geen littekens worden. ''Meteen toen ik DH uit was, kwam ik ze tegen. Die stomme hengsten die mij die 'opdracht' gaven. Eerst lulden ze een stom verhaal aan, met dat de goedzakken spoedig zouden overheersen. En daarna vroeg ik naar mijn opdracht, ze begonnen te lachen. En zeiden dat ik die niet had. Ik was woest, daarom was ik twee maanden weg, twee lange maanden om hun te zoeken en te vermoorden wat me gelukt is.'' Zei hij kil en luid terwijl zijn stem weergalmde door de woestijn meedogenloos en moordlustig. ''Begrijpelijk.'' Zei hij kil en kalmpjes. Maar diep van binnen deed het hem wel wat. Hij vond het vreselijk deze woorden aan te horen.

''Neveah, laat ik een lang verhaal kort maken.'' Ze rolde met haar ogen. Ach, het verhaal. Het verhaal waarvan de ravenzwarte merrie niet kon weten of het echt waar was. Ze trok een linkerwenkbrauw omhoog en hield koppig haar hoofd in de lucht. Het was nog steeds warm, de zon scheen fel op de huid van de friese merrie. "Zeg op" waren haar haast bevelende woorden. Ze gromde erbij, behoorlijk hard. kil aan, terwijl hij nog steeds woest leek, en onder de wonden zat. Maar deze zouden later geen littekens worden. ''Meteen toen ik DH uit was, kwam ik ze tegen. Die stomme hengsten die mij die 'opdracht' gaven. Eerst lulden ze een stom verhaal aan, met dat de goedzakken spoedig zouden overheersen. En daarna vroeg ik naar mijn opdracht, ze begonnen te lachen. En zeiden dat ik die niet had. Ik was woest, daarom was ik twee maanden weg, twee lange maanden om hun te zoeken en te vermoorden wat me gelukt is.'' Haar mond viel open. Ze had verwacht dat hij een wat meer realistischer verhaal aan haar oor zou hangen, want dit sloeg echt nergens op. Ze gromde opnieuw. "Luister hengst, je weet best goed dat je reinste onzin is. Je had best kunnen zeggen dat je wegtrok uit DH omdat twee hengsten je een opdracht hadden gegeven. Kom op zeg" Met haar laatste woorden gooide de merrie haar kop omhoog en lachte schamper. Het echoode na tussen de rotsachtige obstakels. De gieren hadden zo te zien een ander hapje gevonden, ze cirkelden krassend boven de hengst. "Ze ruiken je bloed" Was haar dorge opmerking. Haar woede zakte wat af, maar de pijn vanbinnen bleef.

"Luister hengst, je weet best goed dat je reinste onzin is. Je had best kunnen zeggen dat je wegtrok uit DH omdat twee hengsten je een opdracht hadden gegeven. Kom op zeg" Night Dancer knikte even, zijn hoofd was fier en trots de lucht in geheven. Even als zijn staart, hij luisterde toe naar de schampere lach, die eens zo mooi was geweest, nou zo slecht en lelijk. "Ze ruiken je bloed" Night Dancer keek naar boven, en zag de gieren rond om hem cirkelen. ''Verdomde beesten! Rot op!'' Schreeuwde hij, hij had niet verwacht dat er iets zou veranderen, maar hij had al zeker niet verwacht dat sommige gieren op hem af kwamen stormen. Night Dancer maalde met zijn benen in de lucht, om de beesten te verjagen, wat uiteindelijk nut had, want ze vlogen weer naar boven om met onreinste onzin boven hem te gaan vliegen. Maar nou vlogen ze over beide paarden heen. Alsof ze ervan uit gingen dat er dode zouden vallen. Hij keek Neveah strak aan, zijn ogen emotieloos. Even schudde hij zijn hoofd een klein beetje. Zijn gezicht, stond vol met een beetje spijt. Hij liet dit zien, schaamde zich er niet voor. Durfde wel emoties te tonen, was er niet bang voor als de meeste slechte. Maar toch was hij slecht. Night Dancer zweeg, niet wetende wat hij moest zeggen. Het liefst zou hij voor altijd zwijgen, voor altijd zijn mond houden. Niks meer zeggen, gewoon leven. Nogmaals schudde hij zijn hoofd een klein beetje. Terwijl hij Neveah strak aan keek, met toch een beetje van spijt. Hij had zoveel pijn van binnen, zoveel. Pijn door de stomme vervloekte wonden, pijn om Neveah zo te zien.

Ze merkte aan hem dat hij spijt had van zijn acties. Dat hij het zo liet zien, dat iedereen het zo van zijn gezicht af kon lezen, maakte dat ze toch wat meer respect voor hem kreeg. De meesten verborgen het, lieten het niet zien en hielden het binnen. Haar kwaadaardige glimlach zwakte af, evenals de gieren boven het hoofd van de hengst voor haar. Ze realiseerden zich dat het verse stuk vlees toch niet zó makkelijk te krijgen was. Van haar boze bui bleef alleen nog maar wat vuur over, vuur in haar hart en vuur wat weerscheen in haar helgroene kijkers. Ze had precies op deze reactie gehoopt, op spijt. Hij had spijt van zijn woorden. Zou ze het hem vergeven? Nog altijd hield ze van hem, nog altijd stond haar hart in lichterlaaie als hij haar gezichtsveld betrad. En bovendien hadden ze een dochter, die waarschijnlijk ook uit DH was, en die kon hun training niet missen. Ze sloeg haar ravenzwarte staart tegen haar achterhand, en liet haar hoofd wat zakken. Er hing een stilte rond de twee, een bedrukte stilte. De chocoladebruine hengst wist duielijk niet wat hij moest zeggen. Langzaam knikte ze, ze was milder dan ze zich in gedachten had voorbereind op deze ontmoeting. In haar geachten had ze hem persoonlijk van het leven beroofd, hem aan de gieren overgeleverd... maar ze kon het niet. "Night Dancer, ik zie aan je dat je spijt hebt. Ik heb respect voor je openheid. Voor deze ene keer, en dit is een zeldzaam moment wat mij betreft, vergeet ik alles wat je gezegd en gedaan hebt. Je weet dat ik niet zonder je kan, zonder je geur en je aanraking" Zacht sprak ze de woorden uit, met een zilverachtige stem, mooi zoals hij eens was.

http://www.azlyrics.com/lyrics/davidguetta/titanium.html


Night Dancer zuchtte, zijn hoofd hing laag, hij zuchtte. Draaide zich om, en liep weg. "Night Dancer, ik zie aan je dat je spijt hebt. Ik heb respect voor je openheid. Voor deze ene keer, en dit is een zeldzaam moment wat mij betreft, vergeet ik alles wat je gezegd en gedaan hebt. Je weet dat ik niet zonder je kan, zonder je geur en je aanraking" Night Dancer stopte met lopen. Zijn hoofd ging langzaam omhoog, zijn oren waren naar achteren gericht. Ja, hij was niet de ´standaard´ badass. Hij was anders, maar wel even slecht. Op zijn hoofd kon je wel emoties lezen, aan zijn houding kon je wel emoties lezen. Je kon het allemaal, stuk voor stuk kon het. Alles kon. Night Dancer had nog steeds spijt, wat je nog kon zien. Maar nu kwam er een ander soort emotie zichtbaar, eentje die je niet kon omschrijven. Eentje die je niet vaak zag. Een soort beproeving leek het. Night Dancer draaide zich om. Liep langzaam dichterbij. Stopte vlak voor haar. En waar was hun dochter? Waar was ze? Was ze nog in DH? Of was ze dood? Night Dancer keek Neveah alleen maar aan. ''Ik had verwacht dat je me in de haren zou vliegen zodra ik me omdraaide. Maar het lot heeft anders bepaalt.'' Zijn stem geluid was anders, de toon was anders, onverklaarbaar. ''Waar is ze?'' Night Dancer zuchtte, ze zouden eens met hun dochter moeten praten. Dat zouden ze echt doen, ze deed alsof ze hun training niet meer nodig had! Wat ze zeker wel had!

''Ik had verwacht dat je me in de haren zou vliegen zodra ik me omdraaide. Maar het lot heeft anders bepaalt.'' Ze stond hoog, haar friese koppie arrogant in de lcuht geheven. Ze meense wat ze zij en, met eigen verbazing, hield ze nog steeds van hem. Toch was het vuur uitgeblazen, er was geen 'liefde' meer tussen hen. Ze knikte. Hij kwam naar haar toe. Rustig sloeg ze haar staart meerdere malen tegen haar gespierde achterhand aan. Haar ranke, ravenzwarte lichaam stak af tegen het haast gele woestijnzand. ''Waar is ze?'' Ze wist meteen waar hij het over had. Ook Nevaeh had Nepturos al een hele tijd niet meer gezien. Na hun laatste training was ze haar uit het oog verloren. Een lach, zuiver en zilver, galmde tussen de rotsen. "Ze is weg, Night. Ze is verdwenen, waarnaartoe weet ik ook niet" Ze schudde haar zwarte kop. Haar helgroene ogen dwaalden af naar de horizon. Waar was Nepturos? En hoe moest ze hem in godsnaam vertellen dat het over was?