I'm afraid~ Qs

Sunset draafde rustig over het zand bij de zee. Ze snoof zenuwwachtig. was hij weg? De hengst? Ja, volgens mij wel. Ze zuchte even en nam de tijd om op adem te komen. Ze pakte een hap gras van de kant en kauwend keek ze rond. Het was nu best koud. Het begon al richting de winter te gaan, dus zou ze binnenkort haar wintervacht ook krijgen. Ze zuchte en schudde zich uit. Een geur kwam haar neus binnen. Al haar spieren spanden zich; een hengst! Ze rook het duidelijk! Of niet.... Nee, de geur was al weer weg. Sunset keek bang om zich heen, nee, kust was veilig, geen hengst. Wel een ander paard, ze wilde in een kudde, haar keus was gemaakt. Ze hinnikte krachtig naar Curlin, van de Quiet Sparkle. Zou Curlin haar erin willen? Zou ze haar van haar angst af kunnen helpen? Maar dan moest ze eerst vertellen waarom ze zo bang was, en dat kon nog wel eens moeilijk worden. Maar dan had ze wel de bescherming van de kudde.... Ze had het er wel voor over, dat zeker wel! Ze snoof, en rook eenpaard, Curlin waarschijnlijk, ze draaide zich naar de geur en speurde het gebied af. Daar was ze!

[Iemand van qs]

Het was een heerlijk warme dag, wat bijzonder was voor deze periode van het jaar. Er stond een lichte wind, en dat was ook zeker te merken bij de zee. De miljoenen zandkorrels glinsterden, de zee schitterde en weerspiegelde de wolken, er waren lichte golven die een branding veroorzaakten. Het leek Mischa de perfecte dag om een bezoekje te brengen aan de zee. Niet alleen vanwege het prettige weer en de kalmerende zee, maar ook omdat het er vaak erg gezellig was. Er kwamen groepjes paarden op af, de badasses waren bang dat hun imago werd beschadigd als ze lekker gingen luieren in de zon en dus gingen ze eenzaam in een grot zitten met dit prachtige weer. Zónde. De bruine merrie stapte gemoedelijk op het frisse water af, haar hoeven lieten een spoor achter in het zand, en bij iedere beweging schoot het omhoog, kletste tegen haar benen aan. Ze zat er helemaal onder, dus besloot ze om even af te koelen. De zee spatte tegen haar benen en waste het zand, of modder, weg. Haar ogen schoten van de ene kant naar de andere kant, het was behoorlijk druk, duizenden geuren van allerlei verschillende kuddes en afkomsten. En plotseling klonk er een hinnik. De hinnik was naar Curlin gericht, zij was immers nog steeds de alfa van de Quiet Sparkle, waardoor sommigen dachten dat alleen zij op hinniks af kwam. Maar er was al een behoorlijke tijd niets meer van de merrie vernomen, tot teleurstelling van haar leden. Gelukkig was Mischa er nog. De hinnik was dan wel niet voor haar bedoeld, ze liep alsnog op het merrietje af, daar was ze natuurlijk ordelid voor, of niet dan? Een vriendelijke glimlach sierde haar gezicht, voorzichtig ging ze tegenover haar staan. Het bonte merrietje had een beetje een bange uitstraling, misschien was ze hier nieuw en moest ze nog even wennen. Dat zou vast wel goed komen. "Hoi!" Begroette Mischa haar, met een warme stem, maar ze praatte niet al te luid; ze wou natuurlijk niemand afschrikken. Dat gebeurde soms nog wel eens, ze had nu eenmaal niet de zachtste stem. "Ik hoorde dat je naar Curlin hinnikte, maar die is er even niet. Dus ben ik er om je te helpen," knipoogde ze. "Ik ben Mischa, ordelid van de Quiet Sparkle. En jij?" Ze liet haar hoofdzakken zo dat ze even lang leek, anders leek het haar zo vervelend, om tegen iemand op te kijken. Op de achtergrond klonken stemmen van andere paarden en de zee die de schelpjes van de kust trok, en weer terugbracht.

Al snel kwam er een merrie op haar af. Maar niet Curlin. Sunset hielt haar hoofd even schuin. "Hoi!" zei de merrie. Ze had een warme stem. "Hoi" zei Sunset. "Ik hoorde dat je naar Curlin hinnikte, maar die is er even niet. Dus ben ik er om je te helpen," knipoogde ze. "Ik ben Mischa, ordelid van de Quiet Sparkle. En jij?" sunset knikte. Mischa dus. "Mijn naam is Sunset. Ik wilde graag in de kudde." zei ze. "Ik ben nog niet zo oud, maar heb al wel veel meegemaakt. De reden dat ik in een kudde wil is dat ik mijn vertrouwen weer terug wil hebben in...." ze aarzelde even. "Hengsten" vervolgde ze zachtjes. Hoe zou de merrie reageren?

Het begon iets harder te waaien, donkere wolken verzamelden zich, en langzaam koelde de lucht af. Sommige paarden voelden de regenbui al aankomen en verdwenen in de bosjes. Maar Mischa bleef staan, wachtte rustig af tot de merrie antwoordde. Ze leek nog zo jong, maar tegelijkertijd was er een teken van ervaring in haar ogen af te lezen. Alsof ze een ontzettend ingewikkeld verleden achter zich had. Ze keek kort omhoog, er viel een druppel in haar oog, waardoor ze hevig begon te knipperen. Het zag er een beetje vreemd uit, maar ze wist zich te herstellen. Maar ze schaamde zich niet, de bruine merrie schaamde zich eigenlijk bijna nooit. Zelfs niet toen ze voor niets boos was geworden op Pearl, al zou het misschien wel moeten. Schaamte was niet altijd slecht, maar je moest ook niet té onzeker zijn van jezelf. Gewoon, nederig. Het merrietje - die blijkbaar Sunset heette - praatte zachtjes, maar ze verstond toch duidelijk het woord "kudde". Een gevoel van blijdschap schoot door haar hart, eindelijk weer een nieuw lid! Hopelijk zou Sunset zich gauw thuisvoelen bij de Quiet Sparkle. Haar bruine ogen fonkelden, keken recht vooruit, haar oren waren gespitst want nu luisterde ze aandachtig. Blijkbaar was de jaarling haar vertrouwen kwijtgeraakt in hengsten. Had een of andere vuile badass haar soms iets aangedaan? Dat was één van de verschrikkelijkste dingen waar ze maar aan kon denken. Dan voelde ze de woedde in zich opkomen, het verlangen om die hengst een flinke schop richting de andere kant van de wereld te geven. Maar in plaats van woede, toonde haar uitdrukking medeleven. "Dat komt helemaal goed, Sunset. Welkom bij de kudde," glimlachte ze. "Als je je verhaal kwijt wil, kun je altijd bij mij terecht."

Mischa keek haar vol medeleven aan, wat Sunset opluchtte. "Dat komt helemaal goed, Sunset. Welkom bij de kudde," glimlachte ze. "Als je je verhaal kwijt wil, kun je altijd bij mij terecht." zei Mischa. "Echt? Oh dank je wel!" zei ze blij, maar mog altijd zacht. "Okey, luister. Ik kom van buiten dream horses. Ik zat daar ook in een kudde, was er geboren, een neutrale. Maar de zoon van de leider was slecht. Hij was ouder dan ik en mijn ouders werden vermoord, ik weet niet waarom. Ik werdt de persoon om je op af te reageren, en al snel werdt de kudde slecht, en zat ik gevangen. Toen was er een nieuw lid, en die werdt leider, en die heeft me geprobeerd te dekken, maar dat lukte niet, omdat ik te zwak was, ik hielt hem niet op mijn rug, ik zakte in, en de hengst trapte me. Die nacht ben ik er tussenuit gegaan." Sunset keek naar de grond. "Kan... Kunnen jullie me helpen? Om van mijn angst af te komen?" vroeg ze voorzichtig.