I'm not afraid

Warrior galoppeerde door het moeras heen, hij was moe en had trek. De Ansalusiër had een lange tocht gemaakt naar een nieuw gebied, hopelijk een gebied met meer paarden waar hij het mee kon vinden. Hij hoopte dat hij het hier meer naar zijn zin kon krijgen, het gebied waar hij vandaan kwam was saai, iedereen was bang voor hem omdat hij z'n moeder had vermoord. Hij moest zichzelf maar zien te redden, dat was hem gelukt en nu was hij hier. Benieuwd naar de paarden die hier leefden, wat de paarden hier deden om zich te vermaken. Hij vocht met andere paarden om zichzelf te vermaken, maar zelfs dat werd saai op den duur. Leuke merries zagen hem niet zitten, die waren alleen maar bang, en aan bange merries had hij niks. Bange  paarden waren vermakelijk, maar af en toe irritant. Warrior stond stil, hij hoorde het geluid van hoeven die tegen de moerasgrond kletterden. 'Wie is daar?' Snauwde hij, als hij ergens geen zin in had was het een aanstellerig goedzakje, Warrior moest niks van die beesten hebben. 'Kom te voorschijn' Ongeduldig schraapte Warrior met z'n hoeven over de grond, wachtend op een "goedzakje" om een kopje kleiner te maken.

- & Anaïs

De donkere ogen van de bruine merrie werden geopend. Licht viel binnen en een geur drong opnieuw haar neus binnen. Iemand kwam haar rust even verstoren en daar zou ze een stokje voor steken. Anaïs liet haar blik over het moeras glijden dat weer te oude werd. Een paar delen stonden al helemaal onder water of er lag al veel modder. Haar hoeven zakten weg doordat ze weer in beweging kwam. De merrie schudde met haar hoofd en trok één voor één haar benen uit de modder. Ze stapte voorwaarts en zocht naar het paard dat haar rust verstoord had. Ze rook een onbekende hengst, maar hij zou nog bekend worden als hij haar niet aanstond. Ze sloeg met haar lange staart heen en weer terwijl de donkere kijkers meerdere sporen van hem zochten. Ze kwam dan ook steeds dichter bij de hengst want zijn geur werd sterker. Haar oren lagen schuin naar achteren om een deel geluiden op te vangen. Ze hoefde niet alles te horen. Haar ene oor schoot na een tijd naar voren toen er geroep klonk. Een hengst snauwde in het rond om te vragen wie er was. Ze moest tevoorschijn komen. Anaïs grijnsde breed en kwam uit de schaduwen. Ze bekeek de Andalusische hengst. Hij was ongeveer even oud als haar, maar ze was een klein stukje groter. Handig als je één van de grootste Friezen in je familie bloed had zitten. Anaïs spande haar spieren op en richtte haar donkere ogen op de hengst. Haar geur was vermengd met bloed, hengsten en de dood. Dat was de kudde geur van de Blood Horses. Ze snoof en sloeg kort met haar hoef op de grond. "Ik ben hier." Haar stem was duister en koud. Geen emotie was te vinden op haar gezicht of in haar stem. Ze liet haar blik even over de hengst heenglijden, maar daarna richtte ze haar ogen op de zijne.

'Ik ben hier' Sprak de merrie kil, dit soort type paarden kwam hij haast nooit tegen. Hij keek haar even kil aan, 'Mooi, dan kun jij me vast vertellen waar ik de kudde kan vinden die Horcrux heet.' Warrior lachtte even charmant naar de merrie, dat was een fractie van een seconde, daarna was zijn blik weer ijzig als altijd. Hij had gehoord over "Horcrux" een slechte kudde, Warrior was blij dat er ook een slechte kudde bestond. Hij was nog nooit een slechte kudde tegengekomen, altijd alleen maar "goede" kuddes. Die "goede" kuddes konden wat hem betreft uitgemoord worden, alleen dat lukte hem niet in zijn eentje, daarvoor moest een slechte kudde bestaan en die bestond gelukkig ook. De merrie liet haar blik over hem heen glijden en daarna keek ze hem weer even kil aan. Warrior mocht haar wel, een merrie die hem niet ontliep. In het gebied waar hij eerst leefde kenden ze hem allemaal van naam, en zijn vader ook. Zijn vader leek op hem, al mocht hij hem helemaal niet, gelukkig brandde zijn vader nu in de hell. Warrior's beurt om de teef in zich op te nemen, deels een Fries, Lusitano en Arabier. Warrior was ook een mengelmoesje, alleen hij wist alleen het ras Andalusiër te herkennen in zichzelf, en dan qua uiterlijk. Zijn moeder had hem ooit alles verteld, maar hij had niet geluisterd, nooit gedaan. Hij luisterde niet toen ze hem vertelde dat hij normaal moest doen en niet met zijn broertje moest vechten. Ook luisterde hij niet toen ze hem dingen probeerde te leren, en hij luisterde niet toen ze 'NEEEEEE' gilde toen hij haar keel openhaalde om haar te vermoordde. Nee, hij wou nooit naar haar luisteren, had haar nooit gemogen en snapte ook niet dat zijn vader een veulen met haar had gekregen. Zijn vader wou een veulen met elke random merrie, ook met de goedzakjes. Dus, vader een "slecht paard" en zijn moeder een "goedzakje", blij dat ze allebei dood waren. 'Nou?' Warrior was benieuwd naar Horcrux en had geen zin om te wachten.

De jonge merrie richtte haar blik nog steeds op de witte hengst voor haar neus. Ze snoof zacht en hoorde zijn woorden over de Horcrux. Kort lachtte ze. Alsof ze een heks of een duivel was. Ze hield meteen haar mond en haar donkere ogen begonnen te glimmen. Hij? Hij wou ook in de Horcrux? Lachwekkend. Ze hoorde er deels bij, maar ze had haar bij een kudde buiten Dreamhorses gevoegd. Alleen bij belangrijke dagen of activiteiten kwam ze naar de Horcrux. Ze snoof even. Haar geur hing vol van de andere kudde, Blood Horses. Hij zou haar nog vaak tegenkomen bij de Horcrux activiteiten. Ze hoopte voor de hengst dat hij zijn mond hield tegen haar moeder. "Ik zit ook bij die kudde. Het enige dat je moet doen is hinniken naar Deina. Mijn moeder." De laatste woorden kwamen er vals uit. Het kon haar niet zoveel schelen dat Deina haar moeder was. Ze haatte haar eigen moeder en had een plan bedacht om haar te vermoorden. Ze snoof luid en sloeg kort met haar hoef tegen de grond. Haar staart sloeg heen en weer tegen haar flanken terwijl de hengst haar nog eens bekeek en ongeduldig begon te worden. Ze snoof. "Of zoek een witte merrie. Lelijk, gespierd en vol littekens." Een valse grijns sierde haar lippen. Oeps. Dat was misschien wat té gemeen. Ach, ze was slecht geboren en daarom was ze slecht. Tegen haar moeder, over haar moeder en over iedereen. Iedereen zonder respect mocht gaan oprotten. Ze schudde met haar manen en keek weer naar de hengst. Haar voorlok schoof opzij en het omgekeerde hart kwam tevoorschijn. Ja, typisch haar die aftekening. Ze was er trots op. Goedzakken zouden een hart willen, maar zij was slecht en had het omgekeerde.

"Ik zit ook bij die kudde. Het enige dat je moet doen is hinniken naar Deina. Mijn moeder." De woorden van de merrie kwamen er vals uit, alsof ze haar eigen moeder niet mocht. Warrior grinnikte, ze snapte dat deze merrie haar moeder niet mocht, moeders waren er om te haten. Zo had hij het opgevat, zijn moeder was dood en het was zijn schuld. Toch maakte het hem alleen maar blij dat zijn moeder dood was. "Ik heb mijn moeder vermoord, moeders, je hebt er gewoon niks aan. Zeg je mammie maar niet dat ik het zei, maar ik raad een moord op je moeder aan. Ik ben beter af zonder haar, en als jij haar vermoord heb je gelijk een kudde die je kan gaan leiden." Warrior glimlachte charmant en kil tegelijk naar de merrie voor zich. "Of zoek een witte merrie. Lelijk, gespierd en vol littekens." De woorden kwamen er heel gemeen uit en Warrior lachtte even vals. Hij had heel veel zin om in een complot te zitten om iemand te vermoorden, deze merrie had zo te horen een hekel aan haar moeder, een leider. "Als je mijn dienst ooit nodig hebt voor een belangrijke moord, dan ben ik niet vies van zo'n klusje. Van zo'n koud klusje hou ik wel.." Dat was nou eenmaal een van zijn favoriete bezigheden, zichzelf in een complot mengen en dan vervolgens in koele bloede een moord plegen. De merrie schudde haar manen opzij en er kwam een omgekeerd hart tevoorschijn, wel grappig. Een goedzak zou een normaal hart op zijn of haar voorhoofd willen en zij had het omgekeerde. Er kwam een charmante, geamuseerde glimlach op Warrior's gezicht. "Vertel eens wat meer over jezelf.."

De witte hengst grinnikte. Hij leek het eens te zijn met haar woorden. Hij verklaarde het al snel in woorden. Hij vertelde een soort van verhaal over zijn leven van vroeger. Zijn moeder had hij zelf vermoord. Je had echt niets aan een moeder. Hij vertelde ook dat ze haar best kon vermoorden. Dan had ze meteen een kudde om te leiden. Hij las haar gedachten. Anaïs grijnsde breed en keek hem ijskoud aan. "Je leest mijn gedachten." Deze keer was haar stem mysterieus en toch verleidend. Haar donkere ogen richtte ze strak op de hengst terwijl ze voor een paar seconden in zijn ogen staarde. Ze schudde met haar hoofd en begon rond de hengst heen te cirkelen. Haar staart zwiepte heen en weer. Verleidend. Het was even een trekje dat zei dat ze zo moest doen. Instinct. Ze stopte weer voor de hengst en liet haar blik nog even over hem heenglijden. De hengst vervolgde zijn woorden en vertelde dat ze hem altijd een dienst mocht vragen. Hij moordde graag met haar mee. Ze knikte. "Afgesproken." Haar stem killer. Duister. Een charmante geamuseerde glimlach sierde de lippen van de hengst terwijl hij vroeg of ze wat meer over zichzelf zou vertellen. Anaïs dacht na terwijl ze nog één cirkel om hem heendraaide. "Goed, Warrior. Voor ik over mezelf vertel wil ik dat je een belofte houd. Het zijn verhalen en woorden die mijn moeder nooit te weten mag komen. Dat gebeurt later pas." Een valse grijns sierde haar lippen terwijl ze vlak voor de hengst kwam staan. Hun neuzen raakten elkaar nét niet aan. Ze voelde zijn ademhaling. Ze snoof zacht zijn geur op en keek in zijn ogen. "Ik hoor niet bij de Horcrux. Mijn moeder denkt van wel en ik kom alleen op activiteiten, maar eigenlijk hoor ik bij een kudde buiten dit gebied. Bij de grote paarden, machtig en sterk. Ik wacht tot ik drie jaar ben en dan zal ik pas mijn plan uitvoeren." Vals. Mysterieus. Zo gedraagde de merrie zichzelf. Ze drukte haar ene oor schuin naar achteren en de andere opzij. Nog steeds keek ze in de ogen van de witte hengst.

De manier waarop de merrie hem verleidde sprak Warrior aan, daarom zette hij zijn verleidelijke glimlach op en briestte even kort. "Afgesproken" Knikte de merrie. Ze draaide haar laatste cirkel om hem heen en sprak toen weer. "Goed, Warrior. Voordat ik over mezelf vertel wil ik dat je een belofte houd. Het zijn verhalen en woorden die mijn moeder nooit te weten mag komen. Dat gebeurt later pas." Een valse grijns sierde haar lippen, ze stond zo vlak voor hem dat hij haar ademhaling kon voelen. Het leek of ze hem al jaren kende, ze wist gewoon precies hoe ze zijn aandacht kon trekken en hoe ze hem moest verleiden. "Ik beloof het" Anaïs keek hem in zijn ogen, nu was het Warrior's beurt. Hij begon nu om haar heen te cirkelen, haar strak en verleidelijk aankijkend. Zo deed Warrior het, hij versierde de merries die hij mocht, de merrie die hem ook zag zitten kon hij een relatie mee beginnen. Maar dat was niet het belangrijkste, het belangrijkste was een vriendschap. De merrie vertelde dat ze niet bij de Horcrux hoorde en dat haar moeder dat wel dacht, als de merrie drie jaar was ging het complot tegen haar moeder van start, en dat was bijna. "Ik kan me aanmelden bij de Horcrux en als je drie bent, kan ik van binnenuit de kudde misschien ook nog wat voor je betekenen." Warrior zette zijn verleidelijkste glimlach op en hij grinnikte even vals, een complot tegen een leidster van een kudde, heerlijk..

Haar donkere ogen gleden nog kort over de witte hengst heen. Ze snoof even en voelde opnieuw zijn ademhaling tegen haar neus. Ze schudde met haar hoofd en zette twee stappen achteruit zodat er een goede spatie tussen hen was. Ze sloeg met haar staart heen en weer terwijl ze luisterde naar de belofte van de hengst. Ze knikte. Dat was dan helemaal afgesproken. Nog een paar maanden en het zou gebeuren. Ze kon niet wachten, maar ze had nog genoeg tijd. Ze zou zeker niet vroeger starten. Eerder later. Ze moest genoeg trainen voor de missie van start ging. Anaïs keek weer naar de hengst die deze keer zijn keuze nam. Hij cirkelde om haar heen, verleidend. Ze grijnsde breed en keek kort in zijn ogen. Meer gebeurde er niet. Ze richtte haar ogen strak op de zijne terwijl hij begon te praten. Hij was het duidelijk met haar eens en zou haar helpen. Hij zou zich bij de kudde voegen en als het zover was zou hij helpen. Daar had de jonge merrie geen problemen mee. "Goed, nu is het jou beurt. Vertel jij eens wat meer over jezelf." Haar stem was kalm, maar serieus. Ze meende de woorden wel. Ze wilde ook wel eens iets over hem weten. Hij had ervaring met een moeder. Een dode moeder op het moment. Ze kon misschien nog wel iets van de hengst leren. De merrie drukte haar ene oor nog steeds naar achteren terwijl ze andere op de hengst gericht was om goed te kunnen luisteren. Haar ademhaling was eveneens erg kalm. Ze was de kalmte zelf nu. Ze voelde haar kalmer bij de hengst. Vaak was ze opgewonden, gemeen, vals. Nu was ze rustiger. Ze snoof even en keek hem weer aan.

"Goed, nu is het jou beurt. Vertel jij eens wat meer over jezelf." Warrior knikte, jammer genoeg was het zijn beurt, hij had een stom en saai verleden. Maar deze merrie had er recht op, ze had hem zelf ook haar verleden toevertrouwd. "Nou, mijn vader wou helemaal geen relatie met mijn moeder. Mijn moeder was goed en mijn vader slecht, maar mijn vader deed "het" met random merrie's. Toen kwam ik en mijn vader wou mij helemaal niet, hij moest naar de oorlog en gelukkig is hij dood, daar heb ik geen moeite voor hoeven doen." Warrior nam een pauze, hij haatte zijn vader uit de grond van zijn hart, wat een vervelende hengst was dat! "Nou jah, mijn moeder was een "goedzakje" en ik heb nooit naar haar geluisterd, niet toen ze me dingen probeerde te leren of af te leren, niet toen ze me iets vertelde en ook niet toen ze "NEEEEEE" gilde toen ik haar de fitale klap wou geven. Gelukkig zijn ze allebei dood en ik ben hiernaartoe gegaan omdat er in het gebied waar ik leefde alleen nog maar "goedzakjes" waren en daar werd ik helemaal gek van.." Dat was het wel zo'n beetje, Warrior voelde zich volkomen gelukkig over het feit dat zijn beide ouders dood waren, hij was niet blij dat het zijn ouders waren. Zij moesten hem eigenlijk niet hebben, hij bezorgde hen alleen maar last en hij moest ook niks van hen hebben. Ouders waren hem niks waard, ze konden de pot op. Zijn ouders waren niet voor elkaar gemaakt, het waren tegenpolen, en daaruit kwam Warrior, die niet op zijn ouders leek. Hij grinnikte vals "Blij dat ik niet op mijn ouders lijk."

Meteen na haar vraag, kwam de hengst met antwoorden. Het begon over zijn vader die helemaal geen relatie met zijn moeder wou. Zijn vader was slecht en de moeder goed. Zoiets hoorde je steeds vaker. Slechte hengsten die hun bloed mengden met een goedzak. Hoe dom? Daaruit kwam geen volbloed slechterik en dat was ook geen leuke mengeling. Anaïs grijnsde breed toen hij vertelde dat zijn vader dood was. Handig. Ze sloeg met haar staart heen en weer terwijl ze weer luisterde naar zijn volgende woorden. Hij had nooit naar zijn moeder geluisterd en hij leefde in een gebied vol met goedzakken. Ze grijnsde breed. Hier zaten ook enorm veel goedzakken, maar de slechterikken zouden nog wel winnen. Anaïs schudde met haar manen en knikte op de laatste woorden van de hengst. Hij had gelijk. Wie wilde nou op zo iemand lijken? Oké, haar oom of wie hij ook was, was net hetzelfde. Hij had een tijd geleden nog een aantal goedzakken gedekt, maar ze leek wel op hem. Ze had zijn grootte en bouw, maar goed. Ze zou nooit met veel hengsten een veulen nemen zoals haar moeder. Nee, dankje. Ze wilde misschien wel niet eens een veulen. Anaïs snoof licht geïrriteerd bij de gedachte. Ze schraapte kort met haar hoef op de grond en richtte zich weer op Warrior. Het gesprek leek ten einde te komen en de merrie had nog niet veel zin om een nieuw onderwerp te starten. Ze verveelde haar langs de ene kant nu wel weer een beetje. De bruine merrie schudde met haar hoofd en begon rustig rondom de witte hengst heen te lopen. Haar staart sloeg af en toe heen en weer om de vliegen van haar weg te jagen. Ze wist heus wel hoe mooi ze was, maar vliegen moesten niet perse handtastelijk gaan doen. De merrie rolde met haar ogen en richtte na een tijd haar donkere ogen maar weer op de hengst. Ja, het was stil. Té stil.