Het was nog donker, vroege uurtjes. De zon kwam nog niet op. Als het nog donker was kon je haar bijna niet zien en dat was een voordeel voor haarzelf. Nightmare was zo lang al niet meer naar buiten gekomen. Ze was geïrriteerd door alles en iedereen. Nu was ze terug. Slechter dan ervoor. Ze nam een gemakkelijke drafpas aan. Het leek rustig maar er zat de nodige kracht achter om andere paarden te laten weten dat ze eraan kwam. De zon begon een beetje op te komen. De lucht begon alle kleuren te krijgen. Oranje, rood, paars en geel. Een hele mengelmoes. Er waren veel paarden die Nightmare nog niet kenden, dus moest ze daar maar eens werk van gaan maken dat ze haar wel leerden kennen. Meestal zocht ze niet echt paarden op maar liep ze gewoon wat rond zodat andere paarden haar zouden tegenkomen en zouden beseffen dat ze zo snel mogelijk weg moesten gaan. Ja, ze wist dat er een slechte kudde was. Maar ze dacht er niet aan om in een kudde te gaan. Ze ging niet gehoorzamen naar een paard dat dacht hoger te staan dan haar. Ze dacht er niet niet aan. Normaal zou een slecht paard gewoon op zijn eentje verschillende goedzakjes kunnen verwonden of zelfs vermoorden. Nu moest je daar al met een hele kudde staan voor 1 goedzakje. Alsjeblieft dat is toch belachelijk. Ze laten het lijken alsof de slechte paarden zwak zijn en niet veel kunnen. Nightmare keek eens rond naar wat er allemaal stond. Ze zag natuurlijk de rivier stromen en zag wat bomen en struiken. Paarden zag ze niet echt. Waarschijnlijk omdat de meeste bang waren van de rivier omdat het zo'n sterke stroming had. Zijzelf merkte er niet veel van. Weeral zo'n teken van angst. Meestal kwamen hier vooral slechte paarden maar als zij hier ookal niet meer durfden komen waren ze de laatste tijd toch heel zwak. Stilaan kreeg ze al terug spijt dat ze terug buiten was gekomen. Het liefst zou ze terug draaien en terug naar haar plekje gaan laar ze kon nog altijd voor verassingen te komen staan. Als er plots toch een paard stond zou het nog wel interessant kunnen worden. Oren naar achteren gericht en geen gevoelens in haar ogen te zien. Dat was haar blik direct van toen ze was geboren en was altijd zo gebleven. Haar ouders, daar wist ze niet veel meer van. Dat was waarschijnlijk wel het beste zo. Ze had verhalen over hen gehoord die ze niet wilde horen. Het raakte haar totaal niet om iets over haar ouders te horen. De inhoud was zo beschamend ze waren zo laf geweest om voor hun problemen weg te lopen terwijl ze er even goed tegen konden vechten. Dat zou zijzelf dan toch gedaan hebben maar blijkbaar leken ze totaal niet op haar. Ze was voor de enigste keer in haar leven beledigd door haar eigen ouders. Ze schudde haar hoofd eens en ging verder met haar leven. Teleurgesteld, dat was ze in haar ouders. Haar ouders moesten trots op haar zijn omdat zij het nu al veel verder had geschopt dan zij. Haar benen versnelden en je kon haar hoeven al van op een afstand horen kletteren. Ze gaf een kleine bok en ging in een goede snelle galop. Opnieuw met de kracht erachter om te laten weten dat ze eraan kwam.
~ Voor iedereen, is een flutpost want het is lang geleden dat ik nog heb gepost :)
~ Voor iedereen, is een flutpost want het is lang geleden dat ik nog heb gepost :)