Don't be afraid... of me, please!

Zachtjes vielen dauwdruppels in het water en maakte prachtige kringen. Aan de rand van het prachtige zilveren meer stond een eenzame hengst. Zijn donkere ogen staarde zielig in het water. Geheel in gedachten verzonken dacht hij terug aan wat er de afgelopen maanden was gebeurd in de vallei waar hij was geweest. Op een of andere manier was iedereen bang voor hem geweest, terwijl hij niets had gedaan. Dat wist hij zeker. Takiro was geen killer, hij was helemaal geen moordenaar. Maar zo hadden ze hem wel behandeld, toentertijd. Misschien... Heel misschien... Nee, hij schudde nogal woest zijn hoofd. Dat kon niet. Hij zuchten en keek op. De zon begon op te komen, en zette het Zilveren Meer in een licht goud daglicht. Hij keek er even naar, de zon reflecteerde in zijn zwarte ogen. Het was saai hier, het was dodelijk saai. Maar misschien was het beter als iemand hem zou zien. Nu niet meer. Anders zouden ze alleen maar weer voor hem wegrennen. Dan moest hij weer zien hoe andere bang voor hem waren, terwijl hij niet eens wist hoe het kwam. Takiro schraapte met zijn hoef over de grond, en haalde wat modder weg. Een wurmpje kwam omhoog en dook meteen weer naar beneden toe. Zelfs die zijn bang voor me, dacht hij eenzaam en draaide zich om. Hij wilde eerst wel eens de reden weten waarom ze bang voor hem waren. Hij vroeg zich af of hij ooit achter die reden zou kunnen komen. Of dat hij altijd gehaat en gevreesd zou zijn. Nou ja, dat zag hij later wel. Nu was er een ander probleem. Een kudde.

The Eagels, Fire Flames, Ethereal, The Black Rose of Quiet Sprakle. Alle kuddes op een rijtje. Nu nog een keuze maken. Hij wilde niet bij een slechte kudde, dus The Black Rose viel al af. Ook had hij liever geen drukke kudde, dus dan zouden die eerste drie, The Eagels, Fire Flames en Ethereal, ook al afvallen. Dan bleef de Quiet Sprakle over. Hij had gehoord dat het een beginnende kudde was, geleid door Pearl, een Paint, net zoals hij. Hopelijk zou het goed vallen. Nou ja, met zijn verleden enzo dan. Hij zuchten even en staarde om zich heen. Het was nu of nooit, anders kwam het er helemaal niet meer van. Dus hinnikte Takiro naar de alfa van de Quiet Sparkle, Pearl!

~ Pearl & Takiro only! ~

Pearls' ogen schoten naar de lucht, waar een denderende hinnik vandaan te horen was. Voor de tweede keer was dit een hengst, en het geluid kwam vandaan bij het zilveren meer. Het was alweer de derde die naar haar hinnikte. Het was echt overweldigend. Paarden die om jou hinnikte, en blijkbaar bij je kudde wouden. Het maakte je machtig, tenminste, zo voelde het. Haar instinct werd weer op het goede rijtje gezet, en ze besloot maar op weg te gaan naar het paard. Haar hoeven sleepten haar gevlekte lijf voort, en brachten haar benen in beweging. Op een snelle manier kwam ze steeds dichter bij het meer. Ze bracht haar hoeven snel voort, en liet ze putten in de bodem maken. Het denderende geluid van haar hoeven deden sommige vogels de bomen uit vliegen. Ook haar manen en staart wapperde mee met de wind, die zich ontwikkelde door haar snelle geren. Haar ogen stonden vooruit gericht, wachtend tot het paard in zich kwam. En jahoor, even later was een gevlekt paard in de verte te zien. Ze probeerde nog ietsjes sneller te galopperen, om zo sneller bij het paard te komen. Het was inderdaad een hengst, en had dezelfde bonte kleuren als haar zag ze toen ze steeds dichterbij kwam. Vlak voor hem stopte ze, en veranderde haar neutrale blik alsnel in een vriendelijke blik. Haar ogen keken met een warma uitstraling naar het paard. "Hallo," zei ze, met een glimlach die rond haar mond danste. Ze wachte geduldig op een antwoord, terwijl ze rustig met haar staart heen en weer zwiepte.

Takiro staarde over het meer naar de bomen. Zijn zwarte ogen vonden geen houvast, en zijn blik gleed over alles wat los en vast zat. Het irriteerde hem lichtelijk dat hij alleen was, maar aan de andere kant was het ook wel prettig. Zo kon hij niemand, zogenaamd, vermoorden of beangstigen. Nu kon hij zichzelf zijn en niette hoeven leven in een afzijdige wereld. In een wereld die alleen hij kon zien, Waarin alleen hij leefde. Hij zuchten zachtjes en schudde zijn hoofd. Zijn benen spanden zich en hij liep een paar meter naar voren toe. Tot aan de rand van het zilveren meer, die langzaam aan haar natuurlijke kleur terug kreeg. De zilveren gloed verspreiden zich en nam het hele meer in haar greep. Takiro's zwarte ogen keken er geboeid naar, zo erg zelfs dat het geluid van hoeven hem niet opviel. Pas toen het geluid zo'n beetje achter hem vandaan kwam, gingen zijn oren in zijn nek liggen en draaide de Paint zich om. Zijn zwarte ogen gleden over de merrie die achter hem had gestaan. Ze had net zo'n ingewikkeld, en tevens fascinerend, vlekken patroon als hijzelf had. Dit moest dus ook een Paint zijn. Het kon niet anders. Hij knikte langzaam, afwachtend bijna. Hij wist totaal niet wat hij moest doen, en/of moest reageren. Het was voor Takiro ook maar de eerste keer dat hij zich bij een kudde zou aansluiten. En sowieso, deze merrie rende niet meteen voor hem weg. Dat was al heel bijzonder! "Hallo," sprak de merrie tegen hem. Hij slikte en kon zichzelf wel voor mijn hoofd slaan. Ze leek zo vriendelijk, zo warm en aardig. Gewoon normaal doen, dat hielp meestal wel. 'Hay,' antwoorden Takiro langzaam. Hij vervolgde: 'Jij bent Pearl, als ik me niet vergis? Ik wil me graag bij je kudde voegen.' Hij glimlachte wat vaagjes, maar keek haar daarna vriendelijk aan.

Pearl zocht met haar groene kijkers de donkere ogen van het paard. Hij draaide zich om, zo te zien een beetje geschrokken aan zijn houding. Alsnel had hij vast door dat ze geen eng monster was, en hij knikte even naar haar. 'Hay,' sprak hij, en haar oren stonden spits op haar hoofd om de woorden goed op te vangen. 'Jij bent Pearl, als ik me niet vergis? Ik wil me graag bij je kudde voegen.' was zijn vraag. Jeah, nog iemand die interesse had in haar kudde. Een sprankeling van trots en adrenaline stroomden door haar aderen heen. "Ja, dat klopt," klonk haar stem, en haar ogen straalde vriendelijkheid uit, en de rest van haar gezicht spreek ook boekdelen. "En natuurlijk, graag zelfs." was haar antwoord, terwijl ze kalm naar hem glimlachte. Ze was blij met al die enthousiaste reacties. Ze had nu al vaak de vraag gesteld gekregen of ze bij haar kudde mochten. Nou, bij de meesten wou ze het wel al te graag. Pearl schudde haar hoofd even heen en weer, en haar voorlok vloog even alle kanten op. Haar blik straalde rust uit, en ze hoopte maar dat het paard zich niet ongemakkelijk voelde. Want dat was wel het minste wat ze wou. Ze wou dat de Quiet Sparkle bekend stond als een hechte groep, die het op hun gemak hadden. Ze wou gewoon dat de paarden zich hier thuisvoelden, maar ze wist zeker dat het ging lukken. Een paar wolkjes dreven boven hun hoofden voorbij, wat een klein windvlaagje veroorzaakte. "Hoe heet je?" vroeg ze toen. Het klonk vriendelijk, want de vraag kon nog weleens verkeerd opgevat worden. Haar ogen gleden weer naar zijn hoofd, en wachte tot een reactie van hem.

"Ja, dat klopt," Zijn hart maakte een sprongetje toen deze woorden hem bereikte. HIj had gelukkig geen fouten gemaakt, nog niet dan tenminste. Het kon altijd nog. En fouten maken... Dat zat in zijn genen, zoals zijn vroegere kuddeleider dat altijd zei. Zijn vader was ook altijd zo'n brokkenpiloot geweest. En toen Takiro was geboren bleek het precies hetzelfde te zijn. Geweldig vond hij het. "En natuurlijk, graag zelfs." Hij glimlachte warm en genoot van het bijzijn van iemand die niet bang voor hem was. Die niet dacht dat hij ongeluk gaf. Maar dat komt ook omdat ze je niet kennen. Sprak een stemmetje hem tegen. Zijn vrolijke bui verdween op slag en zijn glimlach verdween van zijn gezicht af. Een frons[Kan een paard dat? (A)] verscheen, alsof hij diep nadacht. Het klopte wel, ze kenden hem hier niet. Dus hadden ze ook geen reden om bang voor hem te zijn. Hij slaakte een zucht en keek naar de grond. Wat nou als ze naar zijn verleden gingen vragen? Moest hij dan stug blijven liegen, of de waarheid vertellen? Als je de waarheid verteld worden ze weer bang voor je. Gewoon blijven liegen dus, siste de stem weer in zijn hoofd. Misschien moest hij zich er maar bij neer leggen, het was niet goed om de waarheid te vertellen. Dan kwamen er alleen maar brokken van. "Hoe heet je?" Takiro slikte even. Vertel gewoon je naam, domkop! werd er naar hem gesist. Hij zuchten zachtjes. 'Takiro.' Mompelde hij zachtjes.