Open dag Eternal Guardians

Waterdruppeltjes sijpelde langs de onderkant van haar benen terwijl het ijskoude water langzaam door haar slokdarm richting haar keel gleed. De twee hoeven stonden tot een aantal centimeter in het water dat door de wind die het automatisch leek schoon te houden doorzichtig was. Kleine - in verschillende maten en kleuren - visjes zweefden net boven de zeebodem en lieten hun kleine mondjes opengaan waardoor kleine luchtbelletjes omhoog streken om bij het oppervlak samen te komen met de bovenkant van het water. Ze hief haar hoofd op, iets waardoor de laatste paar slokken water in kleine straaltjes langs de vacht rondom haar mond naar beneden druppelden. Behendig zette ze de achterste hoeven stapje voor stapje meer naar achteren in de aarde, om vervolgens met haar hele lichaam gewoonlijk op de grond te staan. Ze schudde haar hoofd even - iets waardoor de laatste paar ijzige druppels verdwenen en de zon haar vacht meteen deed verwarmen alsof het in verband met elkaar stond.
Haar ogen gleden even omhoog om de status van het weer te onderhouden om haarzelf voor een moment als weersbericht-verteller te kronen. Nee, geen vuiltje aan de lucht. Net als het de afgelopen paar dagen was geweest. De enige dag waarbij regen een spel speelde was toen ze een flink gesprek met Mischa had gehad, iets wat gelukkig tot goede uitslagen had geleidt waardoor ze zonder verdere problemen als beste vriendinnen verder door het leven konden gaan. Vandaag stond er naar haar mening een leuke dag op het spel. Een dag die voor eventueel wat interesse zou zorgen voor de kudde, maar het ging vooral om de band die hierdoor alleen maar scherper werd en de gezellige sfeer tussen paarden die dit ging verzorgen.
Iedereen was welkom - iedereen was uitgenodigd om op deze dag rondom dit plekje te cirkelen om er samen een geslaagde dag van te maken. Ze brieste om de achterblijvende waterresten ook uit haar neusgaten te laten verdwijnen waarna ze hinnikte. "Geachte paarden die in Dream Horses verkeren. Hierbij wil ik melden dat er op dit moment een open dag plaats gaat vinden die in het teken staat van de goede kudde de Eternal Guardians. Elk paard is welkom!" Een melding die zich soepeltjes tot de mogelijk beschikbare gebieden keerden, waardoor een groot deel van de dieren het zouden horen. En nu afwachten geblazen dan maar. Een glimlach als teken van socialiteit sierde haar lippen terwijl ze rustig stond terwijl de wind met afwezig met haar manen speelde.

[Ieder geïnteresseerd paard of die een leuke dag wilt is welkom! De Eternal Guardians leden zijn verplicht hier op te komen dagen.]

Een fel zonlicht vulde de vallei op, Het licht werd meegevoerd in de wind. En verspreidde overal hier in de vallei licht. De zachte hitte die er van af kwam werd ook meegevoerd in de wind. Maar dat zou niet lang meer duren. De winter kwam eraan. Het zou koud worden er zou sneeuw vallen. Het zou een zware winter worden. Het eten bepakt in sneeuw, of overlaad met bevroren bladeren die in de herfst zijn gevallen. En bevroren gras sprietjes in de kou. Met een gure wind die ze heen en weer blaast. Paarden die honger zullen lijden. Of misschien wel doodgaan eraan. Er zou een honger nood lijden. Maar misschien is alles wel een leugen gaat het een prachtige winter worden met spierwit sneeuw. En mooie ingepakte bomen. Maar toch ook is het eten nou ja, het meeste eten ongedeerd misschien word het zo'n winter maar misschien ook niet. Misschien wordt het de beste winter ooit! Maar misschien wel de slechtste winter ooit. Die vraag kwam ieder jaar opnieuw. En ieder jaar moest iedereen opnieuw eten zoeken. Maar de spierwitte hengst kwam voor iets anders. Zijn manen wapperden mee en danste op het ritme van de zachte warme wind. Hij schudde zijn hoofd. Zuchtte, en nam een hap adem. Vervolgens brieste hij hard. Hij greens van hier tot Tokio. Het boeide hem niet als het winter zou worden. Al 6 jaar overleefde hij de winter. Waarom dit jaar dan niet hé? In de winter voelde Remember zich ook thuis met zijn witte kleurtjes. Maar toch merkte je in de winter dat Remember toch wel een beetje geel wittig is. Remember greens, er waren paarden die echt wit waren. Hij kon zich ook een hengst herinneren die echt wit was. Hij was bijna tegen hem op gelopen, in de sneeuwvlakte. Maar gelukkig had de hengst zwarte ogen, ja, gelukkig maar. Remember spitste zijn oren bij het horen van een hinnik van een bekende merrie. Pearl~ Zijn schoonzus om het zo te noemen. Hij galoppeerde aan. Racete naar haar toe. Weer een activiteit, hij stopte voor haar. Met een soepele sliding stop. Knikte even lichtjes. En glimlachte van hier tot Tokio. ''Hallo Pearl. Ik heb begrepen dat dit een open dag is. Ik heb er zin in.'' Ratelde hij, enthousiast. Wachtend op meerdere paarden, en de paarden die nog niet in de kudde zaten zouden komen. Remember zwiepte met zijn staart, keek vrolijk rond. Prachtig gebied. ''Prachtig gebied.'' Merkte hij op. Zomaar uit het niets. Gewoon als een algemeen nieuwsje.

De lucht was hemelsblauw, wat wel van pas kwam op zulke dagen. De merrie haatte sneeuw en kou, en de winter zou dit jaar streng worden. Het was nu enkel fris, het regende niet, en dat was maar goed ook. Er was zelfs een beetje zonlicht dat de aardkorst verwarmde, en daarom was ze in een vrolijke bui. Ze was weer een beetje bezig haar conditie op te pakken, wat sinds het baren van een veulen drástisch achteruit was gegaan. Maar door grote stukken draven, ging dit zo langzamerhand weer omhoog. En het was fijn weer te kunnen draven, zonder dat haar buik vrolijk er in mee klotste en alle kanten heen bewoog. Ze had haar normale buik weer terug. Godzijdank.
Haar bruine oren spitsten zich abrupt. Een hinnik had inmiddels haar oren bereikt. Ze brieste even. Geïrriteerd zuchtte ze even, en bracht haar bruine lichaam in beweging. Op langzame snelheid stapte ze richting het geluid toe. ‘Geachte paarden, open dag, Eternal Guardians, goede kudde,’ mompelde ze zacht. De kudde was steeds actiever geworden, wat goed was. De kudde kreeg meer leden, wat ook goed was. Maar die leidster mocht ze nog steeds niet. Nee, en die zou ze ook nooit mogen. Ze haatte als iets van haar werd afgepakt, en dit keer was het haar macht. Zo noemde ze het in ieder geval. Haar hoge rang in de kudde. Eén miezerig maandje had zie die rang gehad, en vervolgens werd deze even hard weer afgepakt. En dat irriteerde haar. En degene die daar achter zat was Pearl. En daarom mocht ze haar niet. Dat was gewoon haar. Ze was egoïstisch, dat mocht je haar best noemen want dat was ze. Zo was haar karakter deels. Ze had zich geopend sinds ze in Dream Horses was aangekomen. En haar ware karakter laten zien. En ze had ook al maanden niet met iemand kunnen ruziën. Ze had een enorme discussie gehad met Nojin. Ze had ook wel een discussie gehad met, ach met wel meerderen. Dat wist ze niet meer. Maar Pearl deed altijd zo overdreven vriendelijk. Dat kon ze ook best zijn, maar tótáál niet tegen Pearl. Ze schudde even haar hoofd.
Al snel kwamen twee gedaantes in beeld. Een witte, die ze direct herkende. Dat was haar partner, haar prins. Een glimlach sierde haar gezicht, maar al snel verdween deze weer als sneeuw voor de zon. Pearl stond er gezellig bij. Ze zuchtte opnieuw even en draafde toen aan. Een paar passen draafde ze, totdat ze er vlakbij was en maakte daar weer een overgang naar draf. Ze stopte toen naast Remember en duwde haar neus tussen zijn witte manen, vervolgens haar hele hoofd en sloot haar ogen kort. ‘Heuij mowppie,’ kwam er mompelend over haar lippen rollen. Ze brieste even heel zacht en opende haar ogen en keek toen Pearl aan. ‘Hallo,’ zei ze toen even tegen Pearl. Op haar neutrale, vriendelijke toontje.

Kyara draafde door het bos. Vragen spookten door haar hoofd. Zou ze het moeten vertellen? Of zou het niet zo van belang zijn? Haar verleden was immers geweest, ze was nu hier, en niets van haar verleden was hier, haar verleden was dáár. Kyara zuchtte en schudde haar hoofd heen en weer. Niet aan denken, er was een open dag! Kyara's passen werden langer, en al snel kwam ze in de vallei. De bomen waren bedekt met een laagje sneeuw en de grond ook. Toch was het niet glad. De zon scheen aan de hemel, en verwarmde haar een beetje. Al snel kwam de kudde in zicht. Pearl, Remember en Magnum. Ze bleef op een afstandje staan, maar wel zo dat de groep haar kon zien. "Hallo" zei ze verlegen tegen de drie.

Open dag en beloftes. Om weer zijn oude zelf te zijn. Wat eigenlijk wel cool was, zijn humeur was beter en hij had sorry gezegd tegen iedereen van de kudde en dat was al heel wat voor hem. Sorry zeggen, dat was zijn specialiteit niet echt. Maar oke, nu even de open dag. Hopelijk was hij nog een beetje op tijd want zijn reputatie was al niet zo best bij sommigen. Dygur hoopte wel dat dat nu beter was want hij deed het écht niet nog eens. Niet nog eens en zeker niet in zo’n korte termijn.
Misschien veranderde Dygur nog wel meer, zo erg dat hij het niet eens merkte. (goed dat was het onderwerp dat jullie wouden xD) Dygur wist het gevoel niet eens en het kwam nooit eigenlijk.
Ander onderwerp. Hij was blij dat Sultan de kudde weer had en dat Pearl zijn partner was aangezien die aardig was. Voor zover Dodo dat wist.
Hij snoof eens in en draafde naar de open plek van de vallei en knikte naar iedereen. Zijn ogen stonden wat neutralig maar wel aardig en vriendelijk(er). ’Sorry dat ik laat ben.’

Hmzz... Yapyap, uiterst intrigrerend. Uhu uhu. Dus de geruchten waren weldegelijk waar: De vallei wás mooier in het vrolijke najaars zonnetje. Al kon ze niet precies zeggen dat het bijster slim was geweest van de zogenaamde 'Roeper' van de kudde om het zo hard te blèren dat héel - maar dan ook héél DH het kon horen. Maar goed. Aan de andere kant: Dit was voor haar een uiterst mooie gelegenheid om het gebied eens een bezoekje te brengen. De pracht en praal ervan te bewonderen. Terwijl haar kop van links naar rechts gleed om het gebied in haar op te nemen, werd ze zich weer bewust van het zachte hoefgetrappel naast haar. ‘Zó Vanilla, je eerste uitstapje. Maak er wat van heah. En denk aan wat ik je geleerd heb.’ Smilend alsof dit niets anders was dan een middagje moeras om te trainen, keek ze om naar Vanilla. Ze moest onderhand wel weten dat praktijk altijd heel anders was dan enkel theorie.
Eenmaal aangekomen op het punt van bestemming merkte ze meteen de kleine mini kult op. Hmmzz? Dit was toch een open dag? Was het niet de bedoeling dat eventuele geïnteresseerden zich hier vol zouden zuigen met informatie? Tot zover waren er enkel kuddeleden. Of dat dacht ze in ieder geval te horen aan de woorden van het groepje paarden. ‘Eh, pardon..-,’ ... ‘Joehoe~’ Ze werden straál genegeerd. ‘JOEHOEE.’ Grote kans dat de wezens van de EG zich een hoedje schrokken aangezien er opeens een zwart hoofd tussen het gezelschap opdoemde. ‘Pardon,’ herhaalde ze weer op normaal volume, de vriendelijke onschuldige klanken zonder enige moeite over haar tong rollend. ‘Het spijt me dat ik stoor. Maar kan ik ergens een informatie brochure krijgen? Ik ben wel geïnteresseerd namelijk.’ Met haar gescheurde oortjes opgewekt naar voren en de gouden irissen vrolijk opfonkelend gleden haar ogen kort naar het kleine palomino veulen naast haar. ‘Hé, schattebout, wel goed op mammie letten hoor.’

Pompadiedom, trippel trappel, poef en paf. Vanilla liep naast de grote zwarte merrie, op haar gezicht was een lieve, blije glimlach te zien en haar passen waren trippelend en vrolijk. Haar korte staartje zwiepte eens, en ja, ze was nu het veulentje zoals veel veulens waren, overenthousiast. Met haar kleine pasjes moest ze nog sneller lopen om de zwarte merrie bij te houden, en zo nu en dan liet ze een briesje horen. Ze waren er bijna en de paarden kwamen al in zicht, iets waardoor de glimlach op haar gezicht nog breder werd, ze kwam nu met sprongetjes vooruit en met elke sprong kwam ze weer een stukje voor de zwarte merrie uit. De woorden van de merrie bereikten haar gehoor en het veulen knikte kort. ‘Jazeker, het word leuk.’ Zei ze met een vrolijke, lieve stem. En toen ze er waren keek ze naar de merrie, en toen naar alle paarden. Leuk, ze werden genegeerd, dat konden ze toch niet doen. Dat was toch niet lief, gingen ze hier niet iedereen verwelkomen, nou, dat was wel wat ze gehoord had hoor. De zwarte merrie die naast haar liep begon al te roepen, iets waardoor er duidelijk aandacht werd getrokken. Hierdoor deed Vanilla een stapje achteruit, en ging ze wat dichter bij de merrie staan. Als een veulen dat bang was vanwege de plotselinge blikken die op hun gericht waren. Maar al snel verdween dat en dartelde ze een stukje voor de merrie uit. Ze boog haar hoofd en nam een hapje van het verse gras, daarna hoorde ze de woorden die naar haar gericht waren. Ze keek op, en richtte haar grote ogen op de merrie ‘Uhu, mag ik nu gaan spelen?’ vroeg ze. Ze liep weer even naar de merrie en kantelde haar hoofd een beetje schuin. Vervolgens liep ze weer vrolijk vooruit, en keek ze nieuwsgierig naar de andere paarden die er stonden.

Hij keek rond. Opeens voelde hij een neus in zijn manen. Remember keek om, duwde zijn neus ook even in haar manen, om haar geur even te ruiken. ''Heeeuuujjj.'' Zei hij, het geluid een beetje gedempt door het feit dat zijn neus toen nog steeds in haar manen zat. Ondertussen had hij zijn neus alweer van haar manen verwijderd. Brieste hij even, en wachtte op de komst van eventuele meerdere paarden. Al snel kwam Kyara ook aanwandelen, nerveus net als altijd. Net als altijd stilletjes. Maar Remember ergerde zich er niet aan. Dieren mochten zijn van hem zoals ze waren. Zo lang ze hem maar buiten hun problemen hielden. Tenzij hij kon helpen, met bijvoorbeeld een angst ofzo. Dan mochten ze het eruit gooien. ''Hallo Kyara.'' Zei hij vriendelijk, in de richting van Kyara. Daarna wachtte hij weer af. Snel na Kyara zag hij een zwarte schim. Hij keek ernaar. En merkte al snel dat het Sultan was. Hij snoof even. En keek toen rond. Hij wou Sultan het liefst vergeten. Gewoon loslaten. Maar hij kon het niet. Hij wou hem ook niet negeren. Hij wou het trouwens wel. Maar hij kon het gewoon niet. Hij hoorde de vrolijke begroeting van Sultan. Sloot zijn ogen even kort. En wachtte toen weer af op andere leden, of eventuele paarden die geïnteresseerd waren. Terwijl hij zijn ogen opende. Merkte hij een veulen en een merrie op. De merrie was alleen anders. Niet echt goed. Tot Remember walging kwam hij erachter dat het de leider was van Valkyrie. Wie zou haar dan niet herkennen? Hoe goed ze ook een goed paard kon spelen. Hoe goed ze dat ook kon. Ze was gewoon een dier dat je direct zou herkennen. En nooit zou vergeten. Remember had haar al eens eerder gezien namelijk. ''Fawn!'' Begroette hij haar vrolijk. ''Wat een aangename verrassing jou weer eens te zien.'' Zei hij met de groots mogelijke sarcasme in zijn stem. ''Hé, wat jammer nou dat we geen brochures hebben.'' Sprak hij weer sarcastisch, maar nu met iets meer walging. Hij keek het kleine palomino veulen even schattend aan. Het was een veulen, die hoorde te spelen. Zelfs als ze slecht waren.