Rustig draafde hij door het wilgenwoud, één van zijn favoriete plaatsen. Het was holst in de nacht. De hemel was geheel zichtbaar. Bezaaid met ontelbaar veel sterren. Die de mooie volle maan gezelschap hielden. Laat die nacht was er nog een regen storm gepasseerd. Alles was nog kletsnat, maar dit maakte het allemaal nog mooier. De zilveren blaadjes van de wilgen glinsterden prachtig. Regendruppels weerkaatste het licht van de maan. Het was doodstil, geen enkel hoorbaar geluid weerklonk. Alleen hoefgetrappel vervulde deze stilte. Die eindeloos leek te zijn. Op dit moment was Saronse alleen. Iki was bij zijn roedel. Maar Saronse was wel vaker alleen. Maar Saronse vond het niet zo verschrikkelijk erg. Meestal verscheen hij enkel als iemand hem nodig had. Voor de rest hield hij zich verborgen. Zijn ijs blauwe ogen hadden een vurige uitstraling. Vandaag was het de eerste keer dat hij geen pijn meer voelde. Nu voelde hij zich weer herboren, vrij. Hij kan weer lopen. Zo hard hij maar wou. Maar Saronse hield zich nog maar rustig. Zijn been was nog beschadigd en had nog veel tijd nodig voor te helen. Zijn gitzwarte manen dansten zo wild. Net als de woeste en ontembare golven van de zee. Hij trok zijn gespierde benen extra mooi op. Hij drukte zijn zachte kin tegen zijn brede, gespierde borst. Plots schoot iets langs Saronse's hoofd voorbij. Een soort van vogel. Maar het wezentje verplaatste zich zo snel dat Saronse niet meteen kon zien wat het was. Saronse gooide alles meteen dicht en slide een paar meters verder en keek naar een grote oude wilgenboom waar het wezen geland had. Een prachtige zilveren/witte uil staarde Saronse een tijdje aan. De uil van Angoly... Zijn grootmoeder... Saronse fronste even bedachtzaam. Ze is toch niet gekomen voor de reden die hij denkt ze is gekomen. De uil sloeg haar grote vleugels wijd open. 'Maar je geen zorgen Prins. Het is nog niet tijd om terug te keren. Nog niet...' Sprak op een klank die zo uniek en speciaal was. Ze bekeek hem met haar grote wijze ogen. 'Ik heb groot nieuws Prins. Zo groot nieuws dat ik speciaal naar deze plek ben gereisd om het je te vertellen.' Ze vouwde haar grote mooie vleugels wel dicht. 'Je vader leeft nog, we hebben hem gespot.' Saronse keek de uil kalm aan. Hij voelde een ijskoude rilling over zich glijden. Zijn vader leefde dus nog? 'Je vader is op zoek naar jou. Wij weten niet waarom. Wij weten alleen dat hij in de zwarte wouden woont. Diep in een donkere grot.' Ze zweeg heel even. 'Ik ben gekomen om je enkel te verwittigen. En te vertellen dat de tijd tikt. Je vader heeft de vragen die jij verlangt te weten. Alleen hij weet die. Je hebt niet veel tijd.' Ze spreidde alweer haar vleugels en bevrijde zich van de zwaartekracht. Saronse was even verward. '',Wacht! Waarom tikt de tijd?!,'' De uil keek hem wijs aan. 'Leven duurt niet voor eeuwig. Spoedig komt het ten einde.' En weg was ze. Dit was weer eens een verwarrende ervaring. Zijn ijs blauwe ogen gleden even over het gebied heen. Hij moest dit allemaal even op een rijtje plaatsen. Wat zou hij doen? Wat was verstandig? De lange wilgentakken die tot tegen de grond groeiden wiegden kalmpjes heen en weer. En leek Saronse geruststellend te strelen. Het kriebelde Saronse en dat deed goed. Saronse kneep heel rustig zijn ogen toe. Hij heeft nooit niet echt zijn vader kunnen herinneren. Het leek alsof zijn vader nooit deel uit maakte in zijn leven. Hij kon zich enkel een vriendelijke witte merrie voor zich zien. Ze had de mooiste glimlach. En glimlachte altijd. Ook als ze het moeilijk had. Ze had de mooiste en heerlijkste stem ooit. Ze was een goede moeder. Maar zijn vader...
Open voor wie gezellig wil rpgen
Open voor wie gezellig wil rpgen
Saronse