Blindsight {Saronse}

De wind waaide woest door de hoge dennenbomen, rukte ruig aan de slanke toppen, liet de sneeuw die op de takken rustte een duizelingwekkende val naar de diepte maken. Sneeuw zou de komende weken, zo niet maanden, de bevroren aarde van Dream Horses nog wel bedekken als een witte deken. De kleine, witte merrie zette behoedzaam langzaam stappen voorwaarts. Zo kwam ze schuifelend steeds een meter verder. Haar eens zo mooie, blauwe ogen die altijd zo levendig de wereld inkeken, hadden een melkachtige, witte waas gekregen en staarden nietsziend in de verte. De sierlijke oren van het merrietje draaiden verwoed alle kanten op, zodat ze een idee had van hoe de omgeving eruit moest zien. Bloed droop vanuit de verse wond op haar schouder, maakte een tragische val waarna het met een zachte plof op de sneeuw belandde en die bloedrood kleurde. Het was al een wonder op zich dat ze levend van die poema-aanval was afgekomen, misschien met enkele wonden, maar dat nam ze maar al te graag op de koop. Het had veel erger kunnen eindigen met haar, misschien zelfs wel zo erg dat ze nu dood had kunnen zijn.

Elk geluid in haar omgeving kwam tien keer zo luid aan in haar gehoorgangen sinds ze blind was geworden. Aan de ene kant fijn, want nu kon ze de omgeving rond haar een beeld geven. Aan de andere kant ontzettend vervelend, omdat ze daardoor voortdurend koppijn had. Op zulke momenten, wanneer ze helemaal alleen in het bos was, werd het verlangen naar haar gevlekte vriend steeds sterker. Ze rouwde om het feit dat ze abrupt vertrokken was uit Dream Horses zonder hem er eerst over te informeren. Op dit moment wist ze hier niet een duidelijke reden aan te koppelen. Misschien was het dat ze zich op dat moment gekwetst had gevoeld en tijd alleen nodig had. Het kon ook haar vervelende eigenschap om te verdwijnen zonder aankondiging zijn geweest. In ieder geval, ze was terug in het land wat zo veel herinneringen, goed en slecht, vasthield voor haar. Blind of niet, ze zou voorlopig niet meer weg te slaan zijn van Dream Horses. Kai voelde zich er thuis en op haar gemak, ondanks dat ze er niet met al haar vijf zintuigen van kon genieten.

Het kraken van sneeuw onder iemands hoeven deed de blinde schimmelmerrie opschrikken. Ze drukte haar beide oren tegen haar schedel en hinnikte schel. “Wie is daar?” riep ze, de angst zorgde ervoor dat haar stem trilde.

De kleine schimmelmerrie draaide huiverig op haar plek, veroorzaakte een cirkel in de diepe sneeuw. Haar melkachtige, blauwe ogen draaiden nietsziend gejaagd in hun kassen. Ze drukte haar smalle, Arabische oren dicht tegen haar schedel. Haar hoge hartslag versnelde toen het geluid van galopperende hoeven haar steeds dichterbij naderden. Kai hinnikte een enkele keer schel, waarna haar voorbenen van de grond kwamen en voor een moment door het luchtruim maaiden. Met de secondes die vorderden, groeide ook haar angst. Een eventuele, tweede aanval van een bergleeuw zou ze hoogstwaarschijnlijk niet overleven. Een fluistering bereikte haar scherpe gehoor, helaas niet luid genoeg om het woord te kunnen ontcijferen. Onmiddellijk kwam de blinde, witte merrie abrupt tot stilstand en spitste haar beide oortjes. Aandachtig luisterde ze naar de geruststellende hartslag van een soortgenoot. Ze draaide haar edele hoofdje in de richting van de hartslag. Haar blauwe ogen leken te zoeken naar iets zoals een vorm, of misschien een gezicht, maar vonden enkel duisternis. Kai zuchtte moe, ze was het zat om blind te zijn, niet in staat te kunnen zijn om de soortgenoot in haar omgeving te kunnen waarnemen. Haar brein focuste zich op de geur die het paard met zich meebracht. Geschrokken stopte haar ademhaling. Kon het echt waar zijn? Was het echt hém? Nog voor ze antwoord kon geven, sprak zijn oh-zo-vertrouwde stem. “Ik ben het Kai… Saronse.” De merrie kon haar oren zowat niet geloven, maar zijn warme stem loog niet. Meer dan een geluid, dat op het piepen van een muis leek, was het enige wat ze op dat moment uit haar keel kreeg. Haar oren luisterden nauwlettend naar de stappen die zijn lichaam zette. Zonder protesteren liet ze zich tegen zijn sterke, warme lijf drukken. Ook toen de omhelzing zo stevig werd dat ze amper lucht kon halen protesteerde ze niet. Waarom zou ze ook? Ze had zojuist haar beste vriend weer gevonden. Alles zou nu goed komen, blind of niet blind, want hij was bij haar. Kai zuchtte diep, maar dit keer van opluchting. “Kai…” kwam er zuchtend van zijn kant vandaan. Tranen van geluk prikten achter haar oogkassen, maar rolden al snel ongeremd over haar witte wangen. Ze begroef haar gezicht diep in zijn lange manen. “Oh, Saronse…” fluisterde haar stem hees. Geluk overstroomde haar beschadigde hart, bracht weer een beetje licht in de duisternis die haar voor de afgelopen weken had geteisterd. Op dit moment vond ze het niet eens zo erg meer om blind te zijn; ze kon wel voor eeuwig zo blijven staan in de omhelzing van haar beste vriend. “Saronse… Ik heb je zo gemist. Het was bijna ondragelijk om niet in je buurt te kunnen zijn.” antwoordde de schimmelmerrie, waarna ze haar hoofd uit zijn lange manen verwijderde. “Er is zoveel gebeurd in de maanden dat ik uit DH was. Ik weet niet waar ik moet beginnen..” Haar gezicht kreeg een pijnlijke uitdrukking toen ze aan haar blindheid werd herinnerd. Opeens was alles niet zo perfect meer als het vijf seconden geleden had geleken. De reünie met Saronse veranderde niks aan het feit dat ze hem nooit meer ‘letterlijk’ zou kunnen zien.

Een koude, winterse bries maakte diens aanwezigheid bekend door ruig langs Kai's wintervacht te strijken. Haar lange, witte manen werden in beweging gebracht, waardoor elke individuele haar in de klit raakte met de ander. Een heerlijke tinteling gleed langs haar ruggengraat toen Saronse liefdevol over haar schoft wreef. Een raar, maar bekend gevoel bleef achter in haar rustig kloppende hart. "Ik heb jou ook heel erg gemist. Mijn wereld was opeens zo leeg zonder jou..." De woorden werden zacht in haar gevoelige oren gelegd door zijn aangename stem. Een onzekere uitdrukking lag in haar blauwe ogen, terwijl ze blind naar de dennenbomen op de achtergrond staarde. Oude gevoelens, die ze met zoveel moeite had proberen weg te drukken, staken de kop weer op. De schimmelmerrie had geprobeerd haar sterke gevoelens naar de Paint hengst toe geprobeerd te vergeten, geprobeerd to move on. Het was haar dus niet gelukt, want alles was in dat ene moment een seconde geleden teruggekomen. Een onhoorbare zucht baande zich vanaf haar longen een weg naar mond, om vervolgens geluidloos op te lossen als een stoomwolkje in de ijzige lucht. "We hebben nu alle tijd van de wereld, Kai. Ik wil graag horen wat je te vertellen hebt." De kleine merrie werd wakker geschud, weer naar het heden gehaald door zijn woorden. Het gekrijs van een vogel deed haar lichtjes opschrikken. "Kai, niet schrikken. Een uil gaat op mij landen." Ze spitste haar oren toen het fladderen van grote vleugels hoorbaar werd. Twijfelend drukte ze haar oren half naar achter, als een soort onzekere reactie omdat ze niet kon zien wat er gebeurde en niet omdat ze bang was. Saronse zei iets tegen de uil, waarna het geluid van diens vleugels weer in de lucht verdween. "Wie was dat, Saronse?" vroeg haar stem nieuwsgierig. Kai knipperde met haar lange, zwarte wimpers, waarna ze haar hoofd in de richting van zijn stem draaide. "Heb je honger, Kai?" Als antwoord schudde ze 'nee'. Dat ze blind was betekende nog niet dat ze zou verhongeren. Gras was niet moeilijk te vinden, uitgezonderd in de winter dan wanneer er een dik pak sneeuw lag. "Ik kan prima voor mezelf zorgen, maar dat wist je volgens mij al." glimlachte de merrie vriendelijk, maar een serieuze twinkeling lag in haar kijkers. "But let's move on to the next subject. Hoe ik het overleeft heb de afgelopen maanden." zei lachend ze, waarna ze vervolgde. Haar blik werd opeens serieus. "Ik weet niet hoe ik blind ben geworden, gewoon opeens denk ik. Ik heb nooit klappen gehad op mijn hoofd of zo. Het was natuurlijk wel een hele schok op dat moment, maar ik heb ermee leren leven. Ik heb het geluk gehad dat het niet sneeuwde in die tijd, anders was het waarschijnlijk allemaal heel anders gelopen. Het enige ongeluksmoment dat ik heb meegemaakt was de aanval door een jonge bergleeuw een paar dagen geleden, vandaar ook die wond op mijn schouder. Verder is er niet veel spannends gebeurd, aangezien mijn beeld van de wereld op dit moment enkel zwart is." Ze probeerde er een zwak grapje van te maken, maar zelfs Saronse zou kunnen zien dat ze het moeilijk mee had met het feit dat ze blind was en dat ze het absoluut niet geaccepteerd had. "Genoeg over mij. Hoe gaat het met jou, Saronse?" sprak haar zachte stem liefdevol, in een poging haar vreselijke paar maanden naar de achtergrond te drukken.

De merrie maakte haar doelloze blik van de zwarte achtergrond los, richtte haar oren in de richting van Saronse’s stem, waar ze lichte kriebels in haar maag van kreeg. Ze had het altijd al prettig gevonden om naar hem te luisteren wanneer hij aan het woord was. “Dat was Silfe, Kai... een bondgenoot van ‘The Golden Lotus’ kudde... Sinds kort heb ik de kudde terug overgenomen van Arontay. Ze is nog niet lang geleden overleden.” Haar melkachtige, blauwe ogen toonden een medelevende blik naar de bonte hengst. Ze stapte naar voren, baande voorzichtig met haar snuit een weg door de lucht naar de zijne. Een tinteling gleed door haar huid toen ze zijn neus lichtjes aanraakte. “I’m sorry to hear that, maar weet dat ik er voor je ben.” sprak haar melodieuze stem op zachte toon. De schimmelmerrie kende Arontay niet persoonlijk, maar had Saronse er weleens over horen praten. Het minste wat ze voor hem kon doen was medeleven tonen, zeker na alle maanden die ze afwezig was geweest. “Als je ooit hulp nodig hebt met het leiden van je kudde, je weet me te vinden. Al zal je op dit moment niet veel aan me hebben.” antwoordde ze kalm, maar doelde vooral op de laatste zin. Kai had het vreemde gevoel dat de hengst naar haar staarde, maar drukte dat meteen weg. Alhoewel, bepaald erg vond ze het niet. Hetzelfde zou zij waarschijnlijk gedaan als hij in haar situatie had verkeerd. De wind waaide door haar lange, witte manen, liet ze losjes opwaaien.

“Misschien is je ziekte te genezen, Kai. Ik heb deze voorvallen slechts 2 keer in mijn gehele leven meegemaakt. Ik kan je niets beloven, maar misschien vind ik wel een genezende kruid.” Hoe graag de schimmelmerrie zijn woorden ook voor de volle honderd procent wilde geloven, iets in haar binnenste vertelde haar dat de kans heel klein was dat ze zijn knappe gezicht ooit weer zou kunnen zien. “We vinden wel een oplossing, Kai. Er is altijd een oplossing.” weerklonken zijn woorden geruststellend, maar veel rustiger voelde ze zich er niet door. “Ik hoop dat je gelijk hebt, Saronse.” Kai plakte een hoopvolle glimlach op haar zachte lippen, al vertelden haar blauwe kijkers een ander verhaal. Een korte stilte viel tussen hen in, maar bepaald erg vond ze het niet. Soms waren stiltes, kort of lang, goed om het gesprek op gang te houden en om nieuwe informatie te vinden.

“Nou grote gedeelte heb ik jou verteld. Arontay heeft eindelijk rust gevonden en is nu op een betere plaats. Haar hart zal altijd in mij en de kudde voortleven. Iki heeft eindelijk een partner gevonden. Alfa van de sneeuwgebieden. Asune. Een prachtige witte wolvin met blauwe ogen. Ze is echt speciaal. De wolven sluiten zich aan bij mijn kudde nu. Samen met de guardians. De uilen die al eeuwen bondgenoten waren van mijn kudde. Ik heb zoveel geschiedenis geleerd over mijn voorouders en de kudde. Zeer fascinerende verhalen en legendes. Ik heb veel bijgeleerd de laatste maanden.” Kai kon zijn glimlach niet zien, maar instinctief wist ze dat hij er wel één op zijn lippen geborduurd had. “Het waren dus drukke maanden voor je.” grapte de Arabische merrie, terwijl ze een hees lachje produceerde. Plotseling kreeg Kai door dat haar neus nog steeds tegen die van Saronse was gedrukt. Haastig zette haar lichaam een stap naar achter, waarna ze snel een excuus mompelde. Een bepaalde warmte vervulde haar hart, liet haar blauwe ogen stralen en gaf haar witte wangen lichte blosjes.

Dit heerlijke gevoel, dat door haar aderen stroomde als een warme vloeistof, bijna alsof haar lichaam nooit anders had gekend en ook niet meer zonder kon. “Ja dat...” De hengst maakte zijn zin niet af, maar onbewust vulde haar gedachten de onafgemaakte zin aan. Een ongemakkelijke stilte volgde. “Ik heb heel veel aan jou, Kai. Andere zintuigen zal jou sterker maken. En ik vind het heel lieve aanbod. Ik zal zeker aan je denken wanneer ik iemand nodig heb.” Een glimlach vormde zich op haar gelaat bij zijn woorden. Het deed haar goed om te horen dat hij haar dus toch niet compleet als nutteloos beschouwde nu ze haar blauwe ogen niet bruikbaar waren. “Dat betekend heel veel voor mij, vooral nu. Dankjewel voor alles, Saronse. Ik kan me geen betere vriend wensen.” fluisterde haar hoge stem, bijna trillend van de vele emoties die erin lagen verborgen. Onbewust zette haar smalle, kleine lijf een stap naar voren, waarna ze haar zachte snuit weer tegen de zijne drukte. Dit keer trok ze zich niets aan van hoe ongemakkelijk dit voor hen beide zou voelen. De schimmelmerrie was de grote teleurstelling van een paar maanden nog niet de vergeten; vooral de pijn die het met zich had meegebracht niet, maar alles leek anders nu.

Kai zocht verwoed naar woorden, maar vond enkel het zwijgen wat ze op het moment aanhield. “Ehh… ik..” Ze slikte de woorden snel in die ze wilde uitspreken. Het zweet brak haar uit. Ze had zich weleens eerder ongemakkelijk gevoeld in zijn bijzijn, alleen was dat kinderspel geweest in vergelijking tot nu. De merrie zuchtte en richtte haar blauwe kijkers op zijn gezicht, of tenminste waar ze dacht dat zijn gezicht was. “Ben ik de enige die zich opeens zo ongemakkelijk voelt of deel jij dezelfde mening?” Het was misschien stom van haar om de waarheid te delen met de hengst, maar iets anders wist ze niet uit te brengen op dat moment. Van de zenuwen begon Kai plotseling zachtjes te giechelen. “Sorry.. maar in zulk soort situaties weet ik me soms geen houding te geven.” Met al haar wilskracht probeerde ze een tweede giechelbui hardnekkig te onderdrukken. “Ik gloei vanbinnen, zou het komen door mijn onverzorgde schouderwond? Saronse, jij bent de expert hier.. dus vertel me.” Dom. Dom. Dom. Welke idioot verzon er nou zoiets stoms, afgezien van haarzelf.

Ze kon dit abrupt beëindigen voordat ze weer een gebroken hart opliep, voor het weer maanden zou duren voordat ze weer in staat om normaal te functioneren. Maar de merrie deed het tegenovergestelde, ze vocht niet tegen de opkomende drang om terug te deinzen. Het goddelijke gevoel dat nu door haar lichaam stroomde wilde ze zo lang mogelijk vasthouden. Haar neus nam de geur van de hengst tegenover haar diep op, sloeg het op in haar hersenpan om het voor eeuwig bij haar te kunnen dragen. Dit ene intieme moment zou ze voor altijd koesteren in haar hart. “Ja dat heb ik ook Kai... Iets wat ik nooit eerder heb gehad.” Deels was Kai verbaasd door zijn antwoord, maar een stemmetje in haar hoofd vertelde haar dat ze niet de enige met dat rare gevoel in haar buik was geweest. Het geluk leek eindelijk eens in het voordeel van de schimmelmerrie te zijn. Haar goede gehoor ving de mompelende woorden van Saronse op. “Nou dat kan heel goed zijn...” Zijn neus werd van de hare verwijderd zonder dat ze de reden hiervan wist. Een koude, afkoelende plek bleef achter waar zijn snuit zonet nog tegen de hare was gedrukt. Aandachtig luisterde de kleine merrie naar elke handeling die de bonte hengst uitvoerde, al kon ze niet zeggen wat hij precies deed. Ze slaakte een kort gilletje toen een koude substantie haar verse wond binnendrong, maar algauw verlichtte het de pijn. Een dof kloppend gevoel bleef achter waarvan ze niet kon zeggen of het afkomstig was van haar wond of haar onrustige, voortrazende hart. “Je aderen zijn niet geraakt, dus en aangezien je wonde vers is kan is het weliswaar onmogelijk dat je nu al koorts zou aanmaken...” Na zijn woorden werd een warme neus weer tegen de hare gedrukt. Kai slaakte een opgeluchte zucht. “Dat is mooi, dan lig ik straks tenminste niet van alles te hallucineren van de koorts.” Abrupt verwijderde ze haar neus dit keer van de zijne. Ze schraapte haar keel. “Ehm, je wist toch een geneesmiddel die mijn blindheid misschien kan wegnemen?” Kai keerde zich om en verbrak de laatste connectie met de magie die door het moment was gecreëerd. Met moeite onderdrukte ze haar gevoelens; nu moest ze zich focussen op het genezen van haar handicap, daarna was er nog altijd genoeg tijd om dit alles tot op de bodem uit te pluizen.

Een sterke wind maakte diens aanwezigheid bekend door de hoge dennenbomen in beweging te zetten en door haar lange manen te kammen. De Arabische merrie sloot haar melkwitte, blauwe ogen voor een seconde om van het moment te genieten. “Het zijn meerdere kruiden die we nodig hebben. Kruiden heel zeldzaam die in de buurt van mijn geboorteplaats groeien. Ze zijn heel moeilijk te vinden en ik herinner me het recept maar heel vaag. Ik vraag het wel na aan de oudere paarden en bondgenoten of Arontay het recept toevallig met iemand heeft meegedeeld. Daarna zal ik ze voor je gaan halen...” Ze luisterde aandachtig naar zijn stem, proberend elk woord in haar geheugen op te slaan. Haar smalle oren vingen elke beweging van de hengst op door op de knisperende sneeuw onder zijn hoeven te letten. “Het word stilaan nacht. Wil je de nacht doorbrengen met mij? Morgen vertrek ik weer heel vroeg.” Als antwoord knikte ze kalm, maar draaide daarbij niet haar hoofd in de richting van het geluid van zijn stem. Om heel eerlijk te wezen was ze het niet eens met zijn beslissing. Ze wilde met hem mee op avontuur, maar ze wist dat dat niet een geweldig plan zou zijn en dat hij het waarschijnlijk ook nooit goed zou vinden door de staat waarin ze zich nu bevond.

“Is er een mogelijkheid dat ik misschien mee kan? Je weet dat ik er niet van hou om alleen achtergelaten te worden. Bovendien, wil ik mezelf nuttig maken. Het is een gevaarlijke onderneming en ik wil het niet op mijn geweten hebben dat jou iets zou overkomen..” Haar stem klonk vastberaden, maar eindigde trillend bij de laatste zin. Kai was bang dat hem iets ernstigs zou overkomen terwijl zij veilig in Dream Horses zou blijven. Nee, daar moest ze niet aan denken. Met behulp van haar reukorgaan zocht ze naar zijn geur, volgde die en vond zo weer zijn warme, sterke lichaam. Langzaam bewoog ze haar hoofd voorzichtig naar zijn oor. “Laat me je helpen.” Zachtjes legde ze de woorden in zijn gehoorgang. De merrie stapte een klein stukje achteruit en plakte een kleine glimlach op haar gezicht. “Alsjeblieft? Ik wil je niet nog een keer verliezen..”

Ongeduldig wachtend op een antwoord van Saronse’s kant, verplaatste de merrie het gewicht van haar ene been naar haar andere en weer terug. Dit ritueel bleef ze herhalen tot ze de bonte hengst hoorde spreken. “Oké! Goed dan, je weet dat ik het niets vind om jou mee te nemen waar het heel gevaarlijk is. En nu zeker dat je blind bent... Maar ik respecteer jouw wil. Jij beslist over jou leven.” Bij het horen van zijn woorden kreeg ze een tevreden glimlach op haar snoet, maar ergens wist ze dat hij het maar met moeite had toegegeven. Haar snuit gleed kort langs zijn hals als teken van dankbaarheid. “Dank je.” antwoordde ze. De merrie ving het geluid van zijn in-beweging-komende hoeven op en zette hierbij automatisch haar eigen slanke lijf ook in beweging. “Kom, we gaan een veiliger en beschut slaapplaats zoeken.” Kai hield de hengst goed in de gaten met haar resterende vier zintuigen om niet van zijn koers te wijken. Het was nog een hele klus om niet telkens tegen een opdoemende boom te lopen of in de beek te vallen die vlak langs het pad liep. In de eerste weken van haar blindheid ging het haar veel slechter af dan nu, maar men leerde met tijd, zo ook Kai had leren omgaan met haar defecte zintuig. De Arabische merrie kon horen dat Saronse naast haar zijn benen hoog de lucht in tilde door de secondes te tellen tussen het optillen en het neerzetten. Voor een seconde droomden haar gedachten weg bij het beeld van de knappe, gevlekte hengst.

Kai werd ruw uit dromenland gerukt door een verandering in Saronse’s houding. Een vlaag van bezorgdheid overviel de kleine merrie meteen. “Saronse?” weerklonk haar melodieuze stem, waarbij haar blinde ogen doelloos de duisternis afzochten naar een teken van het paard. Ze hoorde hem door zijn knieën zakken. “Het.... spijt me....” Haar bezorgdheid werd groter door de toon waarop hij de woorden uitsprak en het feit dat ze geen flauw idee had waarvoor hij zijn excuses aan haar aanbood. Ze verlaagde haar smalle neus tot een paar centimeter boven de sneeuwlaag en zocht voorzichtig naar de warmte van zijn grote lichaam. Lichtjes tikte haar neus zijn hals aan en volgde zijn halslijn richting zijn hoofd. Haar neus werd van zijn lijf verwijderd, maar bleef in de buurt van zijn gezicht hangen. “Wat spijt je, Saronse? Ik kan namelijk even niet bevatten waarom je je excuses aan mij zou moeten aanbieden.” Met zorgvuldige precisie en een klein beetje denkwerk plaatste ze haar kleine, slanke lichaam naast dat van de gevlekte hengst. Ze sidderde kort toen de koude sneeuw haar buik kuste, maar negeerde het gevoel daarna meteen. “Wil je me vertellen wat je dwars zit? Dan kan ik je misschien helpen.” sprak haar hoge stem bezorgd.